บทที่ 133 บาร์โล่เฉิน
“มันเป็นของปลอมได้ยังไง ดูเอาเอง!” หวางหยู่หันเห็นคนอื่นสงสัย และโกรธมาก
เถียนชุ่ยชุ่ยดึงโทรศัพท์เข้ามาดูใกล้ๆ และเห็นของขวัญที่หลินชางฉองส่งมา และทันใดนั้นประหลาดใจจนอ้าปากค้างเล็กน้อย
หน้าจอโทรศัพท์มือถือ เห็นปากเล็กๆนุ่มของเถียนชุ่ยชุ่ยขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในเวลาเดียวกันมีเสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นในห้องนอนหลายห้อง
“จริงด้วย! มีคนให้ของขวัญเธอเป็นจำนวนเงินหนึ่งแสนจริงๆ!” เถียนชุ่ยชุ่ยยืนอยู่ด้านหลังหวางหยู่หัน ด้วยความประหลาดใจ และมีความอิจฉาริษยา
“เพราะว่า พี่ชางฉองเป็นเศรษฐีตัวจริง!” หวางหยู่หันพูดอย่างภาคภูมิใจ
ไม่ทันไร แม้แต่ชื่อจริงของหลินชางฉองยังไม่รู้จัก กลับกลายเป็นพี่ชางฉองของเธอ
ทันใดนั้นเถียนชุ่ยชุ่ยก็หันหน้ามาทางหน้าจอ และถามด้วยเสียงอ่อนหวาน “พี่ชางฉอง คุณยังอยู่ไหม?”
ถูกต้อง หลินชางฉองก็คือหลินหยุน
เขาเห็นหลี่หงถูดูถูกหยางเทียนโยว่ จึงลงทะเบียนบัญชีใหม่ เพื่อต้องการสั่งสอนหลี่หงถู
น่าเสียดายที่หลี่หงถูลงไลน์เร็วไปหน่อย
หลินหยุนมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ ได้ยินคำทักทายของเถียนชุ่ยชุ่ย หัวใจเฉยชา น้ำเสียงและสีหน้า เหมือนกับตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก
ในครั้งนั้น หลินหยุนหลงใหลลึกซึ้ง แต่ครั้งนี้……
หลินหยุนเริ่มพิมพ์
บนหน้าจอไลน์สด
【หลินชางฉอง】 “ฉันอยู่ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?
ความสวยงามบนใบหน้าของเถียนชุ่ยชุ่ยขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับสาวสวยที่ไร้บ้าน เพียงแต่คุณมารับเธอไปอุปการะ เธอก็สามารถตอบสนองความต้องการของคุณได้ทุกอย่าง
ผู้หญิงบางคนเป็นนักแสดงโดยกำเนิด พวกเธอไม่จำเป็นต้องตั้งใจแสดง ขอเพียงแสดงท่าทางการเคลื่อนไหว ก็สามารถดึงดูดความปรารถนาของผู้ชายที่อยากปกป้องดูแลหัวใจอย่างลึกซึ้ง
เถียนชุ่ยชุ่ยกัดริมฝีปากต่อหน้าจอโทรศัพท์และพูดอ่อนหวาน “พี่ชางฉอง ถ้าฉันไลน์สด คุณจะมอบของขวัญให้ฉันไหม?”
นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงของเถียนชุ่ยชุ่ย
จางซือจู่ด่าแช่ง “แม่ง คนจิตใจเลวร้ายอย่างเถียนชุ่ยชุ่ย เตรียมจะหลอกคนอีกแล้ว!”
หวังว่าหลินชางฉองคนนี้จะรู้ทันโลก อย่าหลงกลผู้หญิงที่ภายนอกดูดีแต่จิตใจเลวร้ายคนนี้!”
หลินหยุนมองเถียนชุ่ยชุ่ยที่แสดงความอ่อนแอและน่าสมเพชบนหน้าจอ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขยะแขยงในใจ
ก่อนที่หลินหยุนจะตอบกลับ การแสดงออกของเถียนชุ่ยชุ่ยยิ่งน้อยใจมากขึ้น เห็นแล้วก็น่ารักเหมือนกัน
“พี่ชางฉอง คุณพูดสิ? ถ้าฉันไลน์สด คุณจะมอบของให้ขวัญฉันไหม?”
หลินหยุนพิมพ์สองคำ “ไม่ไม่”
“อ๊ะ ทำไมเหรอ? หน้าตาฉันแย่กว่าหยู่หันตรงไหน!” จากนั้นก็น้อยอกน้อยใจมาก มีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไร้ประโยชน์ ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ทำให้คนอื่นเห็นแล้วสงสารจับใจ
ดูเหมือนการปฏิเสธเปย์ของขวัญให้เธอ เหมือนทำความผิดอันยิ่งใหญ่
หวางหยู่หันที่อยู่ข้างๆรู้สึกหน้าเสีย เถียนชุ่ยชุ่ยเธอหมายความว่าไง? เธอมีอะไรดีกว่าฉัน? จากนั้นเขาก็ยืดอก ทำหน้าหยิ่งผยอง
หลินหยุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพิมพ์คำอีกสองสามคำ “คุณมีแฟนหรือยัง?”
เถียนชุ่ยชุ่ยรีบฉีกยิ้มทันที และพูดอย่างเขินๆว่า “ยังไม่มี! ทำไมพี่ชางฉองจึงถามคำถามส่วนตัวเช่นนี้?”
ในที่สุดหวางหยู่หันก็ทนไม่ได้
“เถียนชุ่ยชุ่ยทำไมเธอถึงต้องโกหกด้วย แฟนของเธอชื่อเสิ่นหย่งไม่ใช่เหรอ? เมื่อกี้พวกเธอสองคนอยู่ที่หน้าประตูหอพักยังจู๋จี๋อี๋อ๋อกัน แต่ตอนนี้กลับปฏิเสธไม่ยอมรับมัน!”
สีหน้าเถียนชุ่ยชุ่ยเปลี่ยนไปทันที รีบหันมาหน้าจอเพื่ออธิบายให้หลิงชางฉองฟัง “ไม่มี ฉันไม่มีแฟน หวางหยู่หันเธออย่าพูดเรื่องไร้สาระ!”
หวางหยู่หันรู้สึกพอใจ “เถียนชุ่ยชุ่ย เธอมีเสิ่นหย่งแล้ว ยังต้องการมาแย่งพี่ชางฉองของฉัน ในเมื่อเธอโลภมากขนาดนี้ อย่าตำหนิที่ฉันไม่เห็นความเป็นเพื่อน เพื่อเปิดเผยคำหลอกลวงของเธอ!”
ในเวลานี้ จู่ๆระบบก็แจ้ง 【หลินชางฉอง】 ลงไลน์
“พี่ชางฉอง คุณอย่าพึ่งไป! คุณยังไม่ได้บอกชื่อของคุณเลย? ครั้งต่อไปฉันจะหาคุณยังไง!” หวางหยู่หันพูดอย่างเป็นกังวล
แต่ว่า หลินชางฉองไม่ได้ตอบสนอง
“เถียนชุ่ยชุ่ย เป็นเพราะเธอ ทำให้พี่ชางฉองต้องลงไลน์! เธอนี่มันมีจิตใจที่เลวร้ายจริงๆ เธอเอาพี่ชางฉองของฉันคืนมา!” หวางหยู่หันดุด่า
เถียนชุ่ยชุ่ยก็โกรธเช่นกัน ฉันเทียบหวางหยู่หันไม่ได้ตรงไหน ทำไมพี่ชางฉองถึงไม่ยอมมอบของขวัญให้ฉัน? ยกเว้นหน้าอกของเธอใหญ่กว่าฉัน
เมื่อเห็นว่าหลินชางฉองออกจากไลน์สดแล้ว คำพูดคมคายมากมายที่เถียนชุ่ยชุ่ยเตรียมไว้ ก็ต้องเก็บเอาไว้
ทันใดนั้น เถียนชุ่ยชุ่ยได้ระบายความโกรธใส่หวางหยู่หัน
“หวางหยู่หัน ฉันอดทนกับเธอมานานแล้ว ถ้าไม่ใช่เธอบอกว่าฉันมีแฟนแล้ว พี่ชางฉองก็คงจะไม่ลงไลน์!”
เมื่อเห็นดาวประจำห้องทั้งสองคนกำลังทะเลาะกัน หอพักของพวกผู้ชายก็พากันร้องตะโกน
จางซือจู่ตบต้นขาของเขา และหัวเราะอย่างตื่นเต้น “ฮ่าฮ่า สนุกมาก สนุกมากจริงๆ”
“ปกติเถียนชุ่ยชุ่ยและหวางหยู่หันเป็นนางในฝันที่ชอบทำตัวสูงส่ง ตอนนี้นางปากร้ายสองคนกำลังฟาดฟันกันเพื่อผู้ชายที่พวกเขาไม่รู้จัก ช่างน่าสนุกจริงๆ!”
ในไม่ช้า มีเสียงเพี๊ยะ หน้าจอโทรศัพท์ก็ว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่า ช่วงเวลาที่ทั้งสองตบตีกันโทรศัพท์ได้หล่นลงพื้น
หยางเทียนโยว่ก็ปิดไลน์สดอย่างไม่เต็มใจ และพูดอย่างเสียใจ “น่าเสียดาย ดาวประจำชั้นตบตีกัน จะต้องมีภาพบาดตาบาดใจแน่นอน ไม่ได้เห็นเป็นบุญตาเลย!”
ชั่วขณะ ทุกคนในห้องต่างพากันดูหมิ่นหยางเทียนโยว่
“หน้าไม่อาย!”
แต่ในเวลาต่อมา คนเหล่านี้ก็รีบโทรหาเพื่อนที่คุ้นเคยทันที
“เสี่ยวหงเหรอ ใช่ ฉันเอง เธอรีบไปที่ ตึกบีหอพัก306 เถียนชุ่ยชุ่ยและหวางหยู่หันกำลังตบตีกัน เธอรีบไปถ่ายวิดีโอและโพสต์ลงในเพจมหาลัย จะต้องดังอย่างแน่นอน!”
ขอเพียงโพสต์ลงเพจมหาลัย พวกเขาก็จะได้เห็นเป็นบุญตาแล้วใช่ไหม?
หลินหยุนปิดโทรศัพท์ ดูไม่แยแส
พูดตามตรง หากแม้ว่าเขาจะจากโลกนี้ไปแล้ว ในหัวใจก็ยังมีร่องรอยความหลงใหลให้กับเถียนชุ่ยชุ่ย ไม่ใช่ความรัก และไม่ใช่ความเกลียดชัง เพียงเพราะว่าเคยทุ่มเทสุดหัวใจ ยังรู้สึกเสียดาย
แต่ว่าตอนนี้ หลังจากได้เห็นฉากเถียนชุ่ยชุ่ยกับหวางหยู่หันตบตีกัน ความรู้สึกดีๆทั้งหมดที่หลินหยุนเคยมีให้เถียนชุ่ยชุ่ย ก็เลือนหายไปอย่างสมบูรณ์
จากนั้น หลินหยุนก็ออกจากหอพัก
เปิดเทอมวันแรก เพียงแค่มารายงานตัวเท่านั้น จัดระเบียบหอพัก รวบรวมใจ เตรียมต้อนรับการเปิดเทอมครั้งใหม่
หลินหยุนไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนต่อ แต่ไปสถานที่ที่ใกล้มหาลัย บาร์แห่งหนึ่งในถนนเสวย่วน
บาร์โล่เฉิน!
ชื่อของบาร์นี้พิเศษหน่อย หลายคนไม่รู้ว่าทำไมบาร์นี้ถึงตั้งชื่อแบบนี้
เพียงแต่ว่า หลินหยุนเข้าใจความหมายของชื่อนี้
กล่าวอีกนัยหนึ่งนี่ไม่ใช่ชื่อ แต่เป็นเรื่องราวเรื่องหนึ่ง
เรื่องราวที่น่าเศร้าของเทพที่ตกลงมาในโลกมนุษย์
นางเอกของเรื่องนี้คือ เจ้าของบาร์ ชื่อพี่โล่โล่
เริ่มตั้งแต่หลินหยุนเข้ามหาลัย ก็ทำงานอยู่ที่ เป็นบริกรในบาร์โล่เฉิน
และเงินเดือนของหลินหยุน เดือนละ3,000 ถือว่าสูงที่สุดในอาชีพนี้แล้ว
เพราะมันเป็นเพียงงานพาร์ทไทม์เท่านั้น และเงินเดือนที่สูงเช่นนี้ ส่วนใหญ่มาจากความช่วยเหลือของพี่โล่โล่
และเป็นการช่วยเหลือแบบเงียบๆ โดยไม่ต้องการให้ตอบแทน
เพราะถ้ามอบให้หลินหยุนโดยตรง หลินหยุนต้องไม่ยอมรับอย่างแน่นอน และมันจะทำร้ายจิตใต้สำนึกของหลินหยุน
พี่โล่โล่คิดทบทวนอย่างรอบคอบ และเธอก็มีความแม่นยำในการเดาใจคน
เพียงแต่ว่าเธอไม่คาดคิด เงินเดือนทั้งหมดของหลินหยุน สุดท้ายจะเข้าไปอยู่ในกระเป๋าของเถียนชุ่ยชุ่ย
ตอนนี้ยังไม่เที่ยง แม้ว่าประตูบาร์จะเปิดแล้ว แต่ก็ยังไม่เปิดทำการ
หลินหยุนเดินตรงเข้าไปทันที ทันใดนั้นแสงก็หรี่ลง
แต่สิ่งนี้หลินหยุนไม่คุ้นเคยเลย
พนักงานทำความสะอาดหลายคนกำลังทำความสะอาด คนหนึ่งแต่งหน้าเบาบาง อายุประมาณ 30 ปี สวมเสื้อสีดำที่ห้อยด้วยคริสตัล หญิงสาวผมสั้นทรงเสน่ห์ กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่หลังเคาน์เตอร์
บุหรี่ก้านยาวสำหรับสุภาพสตรี ถูกจุดขึ้นในมือของเธอ และมีอาการซึมเศร้าอย่างอธิบายไม่ได้
“พี่โล่โล่ ผมมาแล้ว” หลินหยุนเดินไปที่บาร์อย่างเงียบๆ และพูดเบาๆ มุมปากเผยรอยยิ้มเล็กน้อย
