บทที่ 168 กลายร่างเป็นมังกร
เพี๊ยะ!
เกล็ดบนหางของเจียวสองหัวถูกซูจื่อเหลียงต่อยจนหลุดออก เกล็ดสีเทาจำนวนมากขนาดเท่าอ่างล้างหน้ากระจัดกระจายอยู่บนพื้น
“โอ้ว!”
เสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความโกรธแว่วเข้ามาในสมองของทุกคน!
“มนุษย์ที่ต่ำต้อย กล้าทำร้ายฉันจนบาดเจ็บ!”
“ฉันจะบดขยี้พวกแก!”
ทันใดนั้นเจียวสองหัวก็ใช้กรงเล็บกระแทกใส่ซูจื่อเหลียง ซูจื่อเหลียงก็ไม่รู้สึกกลัวอะไร ปะทะเข้าไปโดยตรง และต่อยหมัดออกไป
เห็นซูจื่อเหลียงเหมือนมดตัวหนึ่ง ซึ่งกล้าต่อต้านกรงเล็บของเจียวสองหัวที่ใหญ่กว่าร่างกายของเขาหลายเท่า ทุกคนก็รู้สึกได้เหมือนมดกำลังสู้กับช้าง
ถุย!
ซูจื่อเหลียงกระอักเลือดออกมา
เพียงแต่ว่าเจียวสองหัวก็เจ็บปวดเหมือนกัน กรงเล็บขนาดใหญ่ของมันถูกซูจื่อเหลียงต่อยจนเละไปครึ่งหนึ่ง
“โอ้ว!”
เจียวสองหัวส่งเสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวอีกครั้ง!
ทุกคนมองฉากนี้ด้วยความเหลือเชื่อ
“ไม่ใช่แล้วมั้ง เขาสามารถทำให้เจียวสองหัวบาดเจ็บ!”
“ผู้นี้มีความแข็งแกร่งระดับไหน? ปรมาจารย์เหรอ?”
“เดิมทีคิดว่าเวทมนตร์ของชายหนุ่มนั้นทรงพลังและน่ากลัวอยู่แล้ว ไม่คาดคิดว่าการบำเพ็ญของชายชราผู้นี้จะน่ากลัวขนาดนี้!”
เจียวสองหัวได้รับบาดเจ็บ ก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น และใช้กรงเล็บอีกข้างกระแทกไปที่ซูจื่อเหลียง
“ท่าที่สองของสิบแปดท่าต้าเต๋า ท่าสยบเขา!”
ทันใดนั้นเสียงอันแผ่วเบาก็แว่วมา เบามาก ราวกับกำลังขับร้องบทกวี
เพียงแต่ว่า ทุกคนสามารถได้ยินอย่างชัดเจน ราวกับว่ามันแว่วเข้ามาในสมองของทุกคน
ทุกคนกำลังมองหาที่มาของเสียง และทันใดนั้นร่างที่สง่างามก็ปรากฏตัวต่อหน้าซูจื่อเหลียง และใช้ฝ่ามือกระแทกเข้าใส่กรงเล็บของเจียวสองหัว
“ไอ้หนุ่มคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ? เขากล้าต่อต้านการโจมตีของเจียวสองหัว!”
เจี่ยงหลินหลินที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้มองฉากนี้ด้วยความเหลือเชื่อ นักพรตหมิงยู่เป็นปรมาจารย์เวทมนตร์ เธอรู้ว่าร่างกายของปรมาจารย์เวทมนตร์นั้นจะบอบบางมาก
เพียงแต่ว่า หลินหยุนไม่ใช้เวทมนตร์ แต่ใช้ร่างกายตัวเองเพื่อต่อสู้กับเจียวสองหัว
“โง่จริงๆ!
เจี่ยงหลินหลินดุด่าด้วยความโกรธ โดยไม่สนใจบุญคุณที่หลินหยุนเคยช่วยชีวิตเธอ
ซูจื่อเหลียงบ่นพึมพำด้วยความอับอาย “อาจารย์อันที่จริงผมสามารถต่อสู้ได้จริงๆ!”
กลุ่มคนที่สามารถหลบหนีอันตรายจากเจียวสองหัว มองไปที่ร่างบางของหลินหยุน ซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยกรงเล็บยักษ์ของเจียวสองหัว เช่นเดียวกับเรือใบที่อยู่ในทะเลซึ่งมีพายุพัดกระหน่ำ ในวินาทีต่อไป ก็จะล่มและจมลง
“เขาไม่ใช่ปรมาจารย์เวทมนตร์เหรอ? ทำไมถึงโจมตีประชิดตัวขนาดนี้?”
“ปรมาจารย์เวทมนตร์ เลือกที่จะโจมตีประชิดตัว หาที่ตายหรือไง!”
ทุกคนไม่เชื่อในความแข็งแกร่งของหลินหยุน บางคนก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นหลินหยุนถูกเจียวสองหัวทุบตีจนเนื้อแหลกเหลว
ตูม
ฝ่ามือของหลินหยุนยังไม่ได้สัมผัสกับกรงเล็บขนาดใหญ่ของเจียวสองหัว แต่ร่างกายขนาดใหญ่ของเจียวสองหัวก็ถูกกระแทกจนปลิวออกไปทันที
“ ท่าแยกน้ำ!”
หลินหยุนไม่ได้หยุด เหมือนเงาล่องหน และต่อยหมัดออกไปอีกครั้ง
ตูม!
ร่างกายที่ใหญ่โตของเจียวสองหัว โดนต่อยจนปลิวขึ้นสูงอีกครั้ง กระแทกพื้นด้วยเสียงดังโครมคราม
“ค้อนดาวร่วง!”
มือข้างหนึ่งของหลินหยุนอยู่ข้างหน้าวาดเป็นรูปวงกลม จากนั้น ก็กระแทกขึ้นฟ้า
ทันใดนั้นลมกระโชกแรงก็พัดมา นักบู๊พรสวรรค์สามารถสัมผัสได้ ชี่ทิพย์จากฟ้าดินบริเวณรอบๆร้อยเมตรกำลังเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่ง
เจียวสองหัวรู้สึกว่าในร่างกายของมนุษย์หนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้มีน่ากลัวอย่างมาก
สมกับเป็นเจียวที่ได้มีจิตทิพย์ และจะเปลี่ยนการดำรงอยู่ให้เป็นมังกรในไม่ช้า เวลามาถึงต้องรีบตัดสินใจ หนี!
เจียวสองหัวรับรู้ได้ถึงพลังหมัดที่หลินหยุนตอบโต้กลับมา หลังจากที่หล่นลงพื้น ใช้พลังทั้งหมดของเขา เพื่อพุ่งไปที่ทะเลสาบทันที
ขณะที่เจียวสองหัวกำลังจะหนีลงทะเลสาบ พลังงานที่มองไม่เห็น ราวกับภูเขายักษ์หล่นลงมาจากท้องฟ้า กระแทกร่างของเจียวสองหัว
บริเวณที่พลังงานผ่าน บริเวณนั้นก็มีร่องรอยเป็นชั้นๆ ราวกับว่าถูกเผาไหม้ด้วยอุณหภูมิสูง
นั่นเกิดจากแรงเสียดสีระหว่างพลังงานกับอากาศ
“โอ้ว!”
เสียงโหยหวนของเจียวสองหัวแว่วเข้ามาในสมองของทุกคนอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ว่าใครก็รับรู้ได้ว่า เจียวสองหัวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด!
คนอย่างเจียวสองหัว ไม่ใช่สิ สัตว์อย่างเจียว ถูกกระแทกลงกับพื้น
หลินหยุนหยุดการโจมตี แต่ค่อยๆเดินไป และยืนห่างจากตัวเจียวหนึ่งเมตร
“ยังจะหนีอีกไหม?”
ในตอนนี้ ทุกคนที่อยู่เบื้องหลังหลินหยุนเบิกตากว้าง ด้วยความหวาดกลัว!
“โอ้พระเจ้า เมื่อกี้ฉันเห็นอะไร!”
“เขาเป็นปรมาจารย์เวทมนตร์ไม่ใช่เหรอ? แต่ว่า เมื่อสักครู่เขาใช้บู๊ในการต่อสู้!”
“ใครบอกว่าเขาเป็นปรมาจารย์เวทมนตร์?” เขาเป็นปรมาจารย์บู๊!”
“แต่ฉันรู้สึกว่าสามกระบวนท่าของเขามันค่อนข้างคุ้นเคยมาก? ฉันจำได้แล้ว เขาคือปรมาจารย์หลิน! ฉันเคยเห็นเขาในงานสมาคมประลองยุทธที่เมืองทั้งสี่ในภาคใต้!”
นี่คือนักบู๊ที่เคยเข้าร่วมในสมาคมประลองยุทธ ในเวลานั้นระยะยืนดูของเขาค่อนข้างไกล มองรูปลักษณ์ของหลินหยุนไม่ค่อยชัดเจน เพียงเห็นสามกระบวนท่าของหลินหยุนก็สามารถต่อยจนปรมาจารย์กู่ตาย
ตอนนี้ หลินหยุนใช้สิบแปดท่าต้าเต๋าอีกครั้ง เขาจึงจำได้
“ปรมาจารย์หลิน! เขาคือปรมาจารย์หลินที่มีข่าวลือความเก่งกาจ!”
“ดูเหมือนว่าปรมาจารย์หลินท่านนี้ เป็นปรมาจารย์บู๊ตัวจริง!”
ทุกคนมองไปที่หลินหยุน เต็มไปด้วยความเคารพและหวาดกลัว
เจี่ยงหลินหลินที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็ตกตะลึง “เป็นไปได้ยังไง! เขาเป็นนักบู๊ท่านหนึ่ง!”
“ไม่แปลกใจเลยที่เขากล้าโจมตีระยะประชิด! แต่ว่า เมื่อกี้เขาสามารถควบคุมน้ำและไฟ เป็นไปได้ไหมว่าเขาฝึกทั้งเวทมนตร์และวิชาบู๊?”
ซูจื่อเหลียงดูตื่นเต้น ช่วงนี้ความแข็งแกร่งของเขาพุ่งสูงขึ้น ซึ่งทำให้รู้สึกบวมขึ้นเล็กน้อย
แต่เมื่อได้เห็นสามกระบวนท่าที่น่าทึ่งของหลินหยุน ซูจื่อเหลียงก็ตระหนักได้ว่า เขายังด้อยกว่าหลินหยุนมาก ด้อยกว่ามาก
เจียวสองหัวนอนอยู่บนพื้น ยังไม่ตาย รูม่านตาสี่ดวงจ้องมองไปที่หลินหยุน เต็มไปด้วยความโกรธแค้นสุดๆ
“ไอ้มนุษย์หนุ่ม ฉันยอมรับว่านายแข็งแกร่งมาก เพียงแต่ว่า นายไม่ควรล่วงเกินฉัน!”
เสียงของเจียวสองหัวแว่วเข้ามาในสมองของทุกคนอีกครั้ง
สิ่งที่ทำให้ทุกคนแปลกใจคือ น้ำเสียงในครั้งนี้ไม่มีความโกรธ แต่มันเย็นชาจนทำให้ทุกคนตัวสั่น
ออร่าที่ทรงพลังได้พ่นออกมาอย่างแปลกประหลาด มันเป็นออร่าที่ทำให้สิ่งมีชีวิตจำนวนนับไม่ถ้วนหวาดกลัว
ดูเหมือนว่า มันจะเป็นสิ่งมีชีวิตสูงส่งที่มาจากที่อื่น
ทั่วทั้งหุบเขา สิ่งมีชีวิตทั้งหมดภายในรัศมีหนึ่งกิโลเมตรต่างตัวสั่น หมอบลงกับพื้น และไหว้ไปในทิศทางที่เจียวสองหัวอยู่
“เกิดอะไรขึ้น ?ทำไมจู่ๆฉันถึงมีความรู้สึกอยากคุกเข่าคำนับ!”
“ฉันก็เหมือนกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
สีหน้าทุกคนตื่นตระหนก
เจี่ยงหลินหลินคนธรรมดาคนหนึ่ง ถึงกับคุกเข่าลงทันที ทั่วร่างกายหมอบลงบนพื้น หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ
หลินหยุนหรี่ตาลง ท่าทางนิ่งๆแล้วมองเจียวสองหัวที่ถูกต่อยจนกระแทกลงไปในดิน มือไขว้อยู่ข้างหลัง “มันน่าสนใจ!”
ทันใดนั้นพลังงานอันทรงพลังก็ระเบิดออกมา ในทะเลสาบมีคลื่นพายุหมุนกลับมาอีกครั้ง ต้นไม้ทั้งหมดที่อยู่ไม่ไกลดูเหมือนจะถูกพายุเฮอริเคนพัดทำลาย เอียงล้มไปตามทิศทางต่างๆ
เจียวสองหัวที่ถูกทุบลงไปในดิน ทันใดนั้นก็ระเบิดแสงแพรวพราวออกมา และทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะหลับตา
เมื่อพวกเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ทุกคนรู้สึกเพียงว่ามีเงาดำบดบังดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า
เงยหน้ามองขึ้นไป มังกรแดงยาวประมาณสามสิบเมตร แสดงอาการโกรธเกรี้ยว ลอยอยู่บนท้องฟ้า
“นั่นคือ……มังกร!”
โอ้พระเจ้า ฉันคงดูไม่ผิดมั้ง! นั่นมันคือมังกรจริงๆ!”
“คือมังกร มันเป็นมังกรจริงๆ!”
ทุกคนคลั่งไคล้ มังกร เป็นสิ่งที่คนจีนชื่นชม เพียงแต่ว่า ไม่เคยมีใครเคยเห็นมังกรตัวจริง
ตอนนี้ เมื่อมังกรตัวจริงปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน ทุกคนก็ตกใจ
เพียงแต่ว่า ในเวลาต่อมา ดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว
ทันใดนั้นมังกรแดงก็พูดว่า “วันนี้ พวกแกทุกคนต้องตาย!”
