“หยุดก่อน! ”
โม่หยู่ตะโกนขึ้นด้วยเสียงแหลมและเศร้าสลด แล้วก็ไปยืนบังอยู่เบื้องหน้าฉินหลันอีกครั้ง และจ้องมองไปที่ชายในชุดคลุมสีดำด้วยสีหน้าท่าทางที่ตัดขาดไมตรี
“หากนายยังกล้าที่จะแตะต้องเธอ ฉันก็จะตายต่อหน้านายเดี๋ยวนี้! ”
“ฉันพูดจริงทำจริง ไม่เชื่อนายสามารถลองดูได้”
ฉินหลันซาบซึ้งใจอย่างมาก และพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดใจ: “โม่หยู่ ห้ามเด็ดขาด! และอย่าได้มายุ่งเกี่ยวกับฉันอีกเลย คุณรีบไปซะเถอะ! ”
โม่หยู่มองไปที่ฉินหลัน ยิ้มเล็กน้อย: “วางใจได้ ฉันยังมีประโยชน์สำหรับเขาอยู่ เขาไม่มีทางที่จะยอมให้ฉันตายหรอก! ”
“นายคิดให้ดีนะว่า คนธรรมดาคนหนึ่งสำคัญ หรือว่าสืบทอดสำนักเหยอูสำคัญกว่า! เพียงแค่นายยอมปล่อยตัวเธอ ฉันรับรองว่าเธอจะไม่เปิดเผยเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ออกไปแม้แต่น้อย! ” โม่หยู่พูดด้วยท่าทางที่เด็ดขาด ไม่เหลือช่องว่างสำหรับการเจรจา
ชายในชุดคลุมสีดำมองไปที่โม่หยู่ ในที่สุดก็หยุดลงมือทำร้ายฉินหลันแล้ว
“คุณทำให้ฉันโกรธสำเร็จแล้ว”
“คุณจะต้องเสียใจภายหลังกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้”
พูดจบ ไม่ทันรอให้โม่หยู่พูดตอบ ก็จับตัวโม่หยู่ขึ้น แล้วก็ออกไปจากห้อง
“โม่หยู่! ”
ฉินหลันไล่ตามไปไม่กี่ก้าว ประตูห้องก็เกิดเสียงดังปัง ปิดลงอย่างอัตโนมัติ และกักตัวเธอเอาไว้ด้านในอีกครั้ง
ห้องก็ตกอยู่ในความมืดอย่างฉับพลัน โม่หยู่ถูกนำตัวไป ก็เหลือแค่ฉินหลันอย่างโดดเดี่ยวเพียง ลำพังคนเดียว
หวาดกลัว กระวนกระวาย โดดเดี่ยว เหน็บหนาวซึ่งอารมณ์ด้านลบแต่ละอย่าง เหมือนกับปีศาจร้ายมหึมาตนหนึ่ง ที่ได้กลืนฉินหลันเข้าไปในทันที
ฉินหลันนั้นเป็นเพียงแค่คนธรรมดาทั่วไป ต่อให้จะเข้มแข็งขนาดไหน ก็ไม่เคยประสบพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ ร่างกายสั่นไหวไปทั้งตัว โอบกอดตัวเอง แล้วก็ขดตัวอยู่ที่มุมผนังของห้อง
หลินหยุนกับซูจื่อเหลียงได้พบกับค่ายกองกำลังทหารที่อยู่ด้านล่างของภูเขาแล้ว ภายในเต็นท์ได้พบกับคุณพ่อคุณแม่ที่ไม่ได้หลับนอนมาเป็นเวลาหลายวันหลายคืน รวมถึงเจียงซ่างหมิง
“หลินหยุน ในที่สุดนายก็มาแล้ว! ” หลินตงหัวเบาใจลงได้บ้างแล้ว
หวางซูเฟินรีบสอบถามขึ้นว่า: “หลินหยุน ตกลงว่าในมือของนายมีสิ่งของอะไรกันแน่? พวกคนบนภูเขานั้นชี้ชัดบอกให้นายนำสิ่งของไปแลกตัวฉินหลัน ซึ่งไม่สนว่าสิ่งของนั้นจะมีความล้ำค่ามากเท่าไหร่ นายรีบนำไปให้พวกเขาเถอะ ความสูญเสียทั้งหมดฉันจะชดเชยให้นายเอง! ”
ที่หวางซูเฟินพูดว่าจะชดเชยนั้น เป็นเพียงการใช้เงินเพื่อมาชดเชย เธอกลับไม่รู้ว่า สิ่งของในมือของหลินหยุนนั้น ไม่สามารถที่จะนำเงินทองมาเทียบเป็นมูลค่าได้
แต่ว่า ถ้าเพื่อช่วยเหลือฉินหลันแล้ว หลินหยุนเองก็เต็มใจยอมที่จะนำออกมาให้
แต่การที่เป็นถึงมหากษัตริย์ชางฉองผู้ยิ่งใหญ่ จะยอมให้ผู้ใดมาข่มขู่ได้อย่างไรกัน?
อีกทั้ง เป็นเพียงแค่สำนักแห่งหนึ่งในโลกบู๊เท่านั้น ยังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะมาข่มขู่หลินหยุน
“พวกท่านอย่าได้กังวลใจไป ตอนนี้ฉันจะไปช่วยเหลือนำตัวพี่ฉินหลับกลับมา”
ขณะที่พูด หลินหยุนก็ได้เตรียมตัวที่จะขึ้นไปบนภูเขา
เจียงซ่างหมิงรีบตะโกนขึ้นว่า: “คุณหลินหยุน พวกคนบนภูเขานั้นโหดร้ายอย่างมาก และต่างก็มีวิชาบู๊ติดตัว คุณขึ้นไปเพียงคนเดียวค่อนข้างจะอันตราย ยังไงรอจนถึงพรุ่งนี้เช้า ข้าจะให้หัวหน้ากลุ่มหวางพาคุณขึ้นไป! ”
“ไม่ต้องหรอก หนึ่งชั่วโมงหลังจากนี้พวกคุณจัดส่งคนขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บทำความเรียบร้อยสถานที่ก็พอแล้ว”
หลินหยุนพูดจบ ก็ไม่ได้รอช้า แล้วก็พาซูจื่อเหลียงขึ้นไปบนภูเขาทันที
ความเร็วของเขานั้นรวดเร็วถึงขีดสุด หนึ่งก้าวสิบเมตร ซูจื่อเหลียงใช้กำลังอย่างเต็มที่ถึงจะสามารถติดตามอยู่ด้านหลังได้
แม้ว่าหลินหยุนจะมีสีหน้าเฉยชา แต่ซูจื่อเหลียงที่อยู่ข้างกายเขากลับรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่อึดอัดอย่างมากที่สุด
ตอนนี้ซูจื่อเหลียงเป็นปรมาจารย์ผู้แข็งแกร่งในระดับขั้นแดนพรสวรรค์แล้ว มีพลังความสามารถที่แข็งแกร่งเหนือกว่าฉิวเชียนซาเล็กน้อย ต่อให้เป็นแบบนี้ ลมหายใจในตัวของหลินหยุนก็ยังคงทำให้เขารู้สึกอัดอั้นตันใจ
นั่นแสดงว่า หลินหยุนในขณะนี้ ก็เหมือนกับถังดินปืนที่เต็มเปี่ยม เพียงแค่จุดประกายไฟ ก็จะ ลุกไหม้ระเบิดทันที
ซูจื่อเหลียงคาดเดาไว้ไม่มีผิด หลินหยุนในตอนนี้เป็นไปได้ที่จะเร่งฝีเท้าเดินให้รวดเร็วขึ้นได้ทุกเมื่อ
ในชาติที่แล้ว ฉินหลันคือความเสียใจที่ตามติดตัวเขามาตลอดชีวิต ช่วงเวลาแปดร้อยปีเต็ม ต่อให้เป็นถึงมหากษัตริย์ชางฉองแล้ว ในทุกครั้งที่คิดถึงฉินหลัน ก็ยังคงทำให้เขาเจ็บปวดทรมานมาก
ยังดี ยังดีที่ว่าฟ้าได้ประทานโอกาสให้เขาอีกครั้งหนึ่ง
ถ้าหากครั้งนี้เขายังไม่สามารถปกป้องฉินหลันเอาไว้ได้ ต่อให้หลินหยุนจะถล่มทำลายภูเขาลมปีศาจ ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร?
เวลานี้ หลินหยุนโกรธแค้น รังเกียจตนเองอย่างมากที่มีความเมตตาเกินไป
ก็เป็นเพราะที่นี่คือประเทศจีน เป็นถิ่นที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเขา ดังนั้นเขาจึงมีความยำเกรง
ไม่อย่างนั้นถ้าหากจัดการสังหารพวกนักบู๊เหล่านั้นไปก่อนหน้านี้แล้ว ฉินหลันก็คงจะไม่ต้องตกอยู่ในอันตราย
ตลอดทาง หลินหยุนได้แอบสาบานอยู่ในใจ ต่อไปนี้จะไม่มีทางให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก
ซูจื่อเหลียงที่ติดตามอยู่ด้านหลัง ยิ่งจะตามไม่ค่อยทันฝีเท้าของหลินหยุนแล้ว เขาพบว่าในป่าที่เต็มไปด้วยหนาม ความเร็วของหลินหยุนจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น
นอกจากนี้ ซูจื่อเหลียงยังได้พบเห็นปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาด
เส้นทางที่หลินหยุนเดินผ่าน พืชพรรณไม้ภายในบริเวณสามเมตรได้เหี่ยวเฉาทั้งหมด
“คิดถึงความเป็นและความตาย! ”
ซูจื่อเหลียงสีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
ภูเขาลูกนี้มีชื่อว่าลมปีศาจ ก็เป็นเพราะภูเขาลูกนี้มีเสียงลมโบกพัดคำรามที่แปลกประหลาดตลอดทั้งปี พวกชาวบ้านจึงคิดว่าในภูเขามีปีศาจร้าย ดังนั้นจึงตั้งชื่อให้ว่าภูเขาลมปีศาจ
แต่ว่า นั่นเป็นเพียงปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นตามลักษณะภูมิประเทศทางธรรมชาติ โดยที่บูรพาจารย์รุ่นที่หนึ่งแห่งสำนักสวนอินได้บังเอิญเดินทางมาถึงที่นี่ แล้วได้รับฟังลมปีศาจจนบรรลุขั้นสูงสุด
ครั้นแล้ว จึงได้ก่อตั้งสำนักขึ้นที่นี่ ชื่อว่าสำนักสวนอิน
แต่ว่า ในปีนั้นบูรพาจารย์รุ่นที่หนึ่งยังคงบำเพ็ญฝึกฝนอย่างไม่จริงจัง เพราะไม่มีพื้นฐานอะไร ดังนั้น ภูมิหลังพื้นฐานวิชาการบำเพ็ญฝึกฝนของสำนักสวนอินจึงไม่แข็งแกร่งมากนัก
จากนั้นต่อมาก็ไม่เคยมีปรากฏยอดเซียนที่มีพรสวรรค์ซึ่งเป็นที่รู้จักโด่งดังเลย ด้วยเหตุนี้สำนักสวนอินจึงไม่ค่อยมีชื่อเสียงในโลกบู๊สักเท่าไหร่
เจ้าสำนักสวนอินรุ่นปัจจุบันนี้ มีความมักใหญ่ใฝ่สูงไม่น้อย เปิดรับลูกศิษย์มากมาย ขยายพัฒนาสำนักให้ใหญ่โต เพียงแค่รากฐานของกระดูกในร่างกายมีความแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาทั่วไปเล็กน้อย เขาก็ไม่ปฏิเสธที่จะรับเข้ามาเป็นลูกศิษย์
สำนักสวนอินจึงมีพัฒนาการรุ่งเรืองเป็นอย่างมาก
แต่ว่า ลูกศิษย์มากเกินไป ก็จะมีทั้งดีและไม่ดี ดังนั้นชื่อเสียงของสำนักสวนอิน ตกต่ำดำดิ่ง อย่างมาก
มีคนจำนวนไม่น้อยที่บำเพ็ญฝึกฝนไม่กี่ปี ก็ถือว่าตนเองแน่มีวิชาบู๊ติดตัว ลงจากภูเขาไปก่อเรื่องสร้างความวุ่นวาย
ทางการของจีนก็ได้ทำการตักเตือนไปยังสำนักสวนอินแล้วหลายต่อหลายครั้ง แต่ว่าเจ้าสำนัก สวนอินกลับไม่ได้ใส่ใจในเรื่องนี้เท่าไหร่นัก
ส่วนพวกลูกศิษย์ที่แม้ว่าจะไปก่อเรื่องสร้างความวุ่นวายนั้น ก็เพียงแค่รังแกคนอื่นบ้างเล็กน้อยไม่ถึงกับไปทำเรื่องร้ายถึงขนาดที่ฆ่าคนจุดไฟเผาบ้านเรือน ชั่วร้ายใหญ่โตอะไรมากมาย
ดังนั้น ทางการของจีนจึงไม่ได้ตัดสินใจที่จะกำจัดสำนักสวนอินเสียที
หลายปีมานี้ สำนักสวนอินมีพัฒนาการรุ่งเรืองอย่างมาก การเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ที่สุดก็คือตำหนักซานเหมิน
เดิมทีตำหนักซานเหมินเป็นเพียงแค่บ้านไม้หลังใหญ่ ตอนนี้ได้กลายเป็นตำหนักที่เทียบเท่าได้กับพระราชวังต้องห้าม เลยทีเดียว
หากคิดที่จะสร้างตำหนักที่หรูหรางดงามแห่งหนึ่ง ในภูเขาใหญ่แห่งนี้ จะยากลำบากแค่ไหนเพียงแค่คิดก็รับรู้ได้แล้ว
แต่ว่า นี่ก็สะดวกต่อหลินหยุนในการค้นหาเป็นอย่างมาก
หลินหยุนเร่งฝีเท้ารวดเร็วตลอดทาง เห็นเพียงแค่เศษเงาร่างของเขาเท่านั้น ไม่นาน ก็ปรากฏตัวอยู่หน้าตำหนักแล้ว
บังเอิญพอดี มีลูกศิษย์สองคนของสำนักสวนอินกำลังเดินกอดคอกันออกมา
ลูกศิษย์คนหนึ่งพูดกระซิบขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางเจ้าเล่ห์ว่า: “ศิษย์พี่ใหญ่ไปหาผู้หญิงสองคนนั้นแล้ว คาดว่าเขาคงจะอดทนไม่ไหวแล้ว”
อีกคนหนึ่งก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูดว่า: “รอให้ศิษย์พี่ใหญ่ออกมา ก็ถึงคราวของพวกเราแล้ว พูดตามจริง ผู้หญิงสองคนนั้นสวยงามมากจริง ๆ ถ้าหากเจ้าสำนักไม่ได้สั่งไว้ว่าห้ามแตะต้อง ข้าเองก็คงจะอดทนไม่ไหวไปตั้งนานแล้ว”
“ข้าเองก็คงเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน! ตลอดชีวิตของข้านี้เป็นครั้งแรกที่เห็นผู้หญิงที่สวยงามขนาดนี้”
ทั้งสองคนกำลังพุดคุยกันในเรื่องลามกหยาบคาย อยู่ดี ๆ ก็ตัวสั่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“น่าแปลกจริง ทำไมรู้สึกว่ามีลมปีศาจพัดผ่าน หนาวเย็นจนทำให้ข้าถึงกับตัวสั่นเลย” ลูกศิษย์คนหนึ่งเงยหน้าขึ้นแล้วสอดส่องไปบริเวณโดยรอบด้วยความประหลาดใจ
“เมื่อครู่ที่พวกนายพูดถึงผู้หญิงสองคนนั้นอยู่ที่ไหน? ” เสียงของหลินหยุนก็ดังขึ้นอย่างเฉยชาราวกับไม่มีอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์แม้แต่น้อย หนาวเย็นยะเยือก
“นายเป็นใครกัน! ”
มองเห็นหลินหยุนที่เหมือนว่าปรากฏตัวขึ้นในอากาศต่อหน้าของตนเอง ลูกศิษย์สำนักสวนอินทั้งสองคนตกใจจนแทบที่จะล้มลง แล้วก็ตะโกนใส่อย่างเย็นชา
“นายไม่รู้หรือไงว่าอาจจะทำให้คนตกใจจนตายได้! ”
หลินหยุนทราบดีว่าทั้งสองคนนี้ยังไม่ได้ตั้งสติกลับคืนมา แต่ว่าเขาไม่มีความอดทนที่จะรอต่อไปได้อีกแล้ว
เพียงยกมือขึ้น ลูกศิษย์คนหนึ่งในนั้นก็ถูกตัวหัวขาดแยกออกจากตัว ตายคาที่อย่างน่าเวทนา
เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งอ้าปากค้าง คิดที่จะตะโกนแต่ก็ไม่กล้า อยากที่จะส่งเสียงร้องแต่ก็ไม่กล้า มองไปที่หลินหยุนด้วยความหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
“พาข้าไปหาผู้หญิงที่พวกนายจับคุมขังเอาไว้ ข้าจะไว้ชีวิตของนาย” น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกของ หลินหยุนได้ดังขึ้นอีกครั้ง
