หลินหยุนกับซูหนันยืนอยู่ด้านหน้าของตำหนักสำนักบู๊แท้ มองดูพวกลูกศิษย์ที่กำลังรีบร้อนถือกระเป๋าสัมภาระเตรียมที่จะหลบหนี
“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรับรู้ได้ถึงอันตรายแล้ว” ซูหนันยิ้มและพูดขึ้นอย่างเย็นชา
หลินหยุนสีหน้าท่าทางไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก เงาร่างแวบหายไป แล้วขัดขวางพวกลูกศิษย์ที่กำลังจะเตรียมตัวหลบหนี
“พาข้าไปหาเจ้าสำนักของพวกนาย” หลินหยุนพูดขึ้น
รูปร่างหน้าตาของหลินหยุนกับซูหนัน ตอนที่อยู่ในพื้นที่ต้องห้ามหลังเขาบนม่านจอค่ายกลนั้น พวกลูกศิษย์เหล่านี้ ต่างก็เห็นกันอย่างชัดเจนแล้ว
โดยเฉพาะหลินหยุนผู้ที่เก่งกาจไม่เป็นสองรองใคร ยิ่งทำให้พวกลูกศิษย์ทั้งหมดของสำนักบู๊แท้ จดจำได้อย่างไม่มีวันลืม
“คือ….. คือนาย! ”
พวกลูกศิษย์ของสำนักบู๊แท้ไม่กี่คนนี้ต่างก็มีสีหน้าท่าทางที่หวาดกลัว ตัวแข็งทื่อไปกี่วินาที หันหลังแล้วก็วิ่งหนีไป
“กลับมา! ” หลินหยุนพูดอย่างเฉยชา แต่กลับเหมือนมีพลังปีศาจ พวกลูกศิษย์กี่คนนั้นถึงต้องรีบหยุดอยู่กับที่
“พาข้าไปหาเจ้าสำนักของพวกนาย” หลินหยุนพูดคำเดิมซ้ำอีกรอบ
พวกลูกศิษย์กี่คนนี้ตอบรับแต่โดยดี ขาสองข้างสั่นไปหมด
ซูหนันส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา: “ยังไม่รีบไปอีก! ”
“ได้ ได้พวกข้าพาท่านไปหาเจ้าสำนัก”
“พวกลูกศิษย์กี่คนนี้พยักหน้าแต่โดยดี”
หลินหยุนกับซูหนันเดินตามพวกลูกศิษย์กี่คนนี้ มาถึงด้านหน้าของคฤหาสน์หลังเล็กที่อยู่ด้านหลังของตำหนัก
“ที่นี่ก็คือที่พักของเจ้าสำนักของพวกเรา” ลูกศิษย์คนนั้นก้มหน้าลง และพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะทำให้หลินหยุนโกรธ
“ตกลง พวกนายไปกันได้แล้ว” หลินหยุนพูดขึ้น
พวกลูกศิษย์กี่คนนี้มองหน้าซึ่งกันและกัน ทันใดนั้น ก็เกิดความดีใจ: “ขอบคุณ……ขอบคุณท่านมาก! ”
พวกลูกศิษย์กี่คนนี้ก็รีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
“นายมาได้รวดเร็วจริง ๆ! ” กลางห้องในคฤหาสน์ มีเสียงถอนหายใจดังผ่านออกมา
จากนั้น หลี่สุนเฟิงเจ้าสำนักบู๊แท้ก็ค่อย ๆ เดินออกมาจากประตูด้านหน้า แล้วมายืนอยู่เบื้องหน้าของหลินหยุนกับซูหนัน
ซูหนันเดินหน้าขึ้นมาก้าวหนึ่ง และถามขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “เพื่อนของข้าล่ะ? ”
“นายคิดว่าข้าจะบอกนายไหมล่ะ? ” หลี่สุนเฟิงยิ้มเยาะ
หลินหยุนพูดว่า: “ปล่อยคนออกมา ข้าจะหลงเหลือผู้สืบทอดสำนักของนายเอาไว้ ไม่อย่างนั้น จะฆ่าให้ตายทั้งสำนัก! ”
หลี่สุนเฟิงหัวเราะฮ่าฮ่ายกใหญ่และพูดว่า: “ถ้าหากว่าข้าไม่อยู่แล้ว นายคิดว่าข้าจะเก็บสำนักนี้เอาไว้เพื่อประโยชน์อะไรล่ะ? ”
“ถ้าหากพวกนายไว้ชีวิตข้า ข้าสามารถที่จะพิจารณามอบสาวน้อยนั้นกลับคืนให้กับพวกนาย”
ซูหนันตะโกนใส่อย่างเย็นชา: “ฝันไปเถอะ! ”
หลี่สุนเฟิงยิ้มเยาะ: “ถ้าอย่างนั้นพวกนายก็อย่าได้คิดที่จะช่วยชีวิตสาวน้อยนั้นอีกเลย โธ่ ช่างน่าเสียดายเสียจริง ๆ สาวน้อยที่สวยงามขนาดนั้น ก็คงจะต้อง……จุ๊จุ๊! ”
หลี่สุนเฟิงแสดงรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เต็มไปด้วยท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง
ซูหนันโกรธมาก: “นายกล้าแตะต้องเธอ ข้าจะสังหารคนทั้งสำนักของนายอย่างแน่นอน! ”
หลี่สุนเฟิงไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย และพูดขึ้นด้วยท่าทางเหยียดหยาม: “คำพูดเมื่อสักครู่ของข้านายไม่ได้ยินหรืออย่างไร? ถ้าหากข้าตายแล้ว สำนักก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องดำรงอยู่อีกต่อไปแล้ว! ”
หลินหยุนสีหน้าเฉยชา: “นายคิดว่าข้าหาตัวเธอไม่พบอย่างนั้นเหรอ? ”
จิตสมาธิของหลินหยุนในตอนนี้ สามารถที่จะครอบคลุมได้ในบริเวณหนึ่งร้อยเมตร อีกทั้งจากลักษณะท่าทางที่มั่นใจไม่เกรงกลัวของหลี่สุนเฟิง หลินหยุนสรุปได้ว่า ที่ซ่อนตัวของจงเฟยหยู่ คงน่าจะอยู่บริเวณใกล้ ๆ นี้ ถึงขนาดเป็นไปได้ว่าอยู่ในบริเวณโดยรอบของคฤหาสน์หลังนี้
หลังจากที่จิตสมาธิของหลินหยุนได้แผ่กระจายออกไป ก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจของจงเฟยหยู่แล้ว ซึ่งอยู่ที่ชั้นใต้ดินด้านหลังของคฤหาสน์
ตามโครงสร้างของคฤหาสน์ ที่นั่นน่าจะเป็นห้องใต้ดิน
“นายถึงเวลาตายแล้ว” หลินหยุนพูดจบ ก็พลันปล่อยหมัดเข้าใส่หลี่สุนเฟิงทันที
ซูหนันตกใจ คิดที่จะยื่นมือออกมาขัดขวางหลินหยุน ไม่ให้ฆ่าหลี่สุนเฟิง เพราะหากหาจงเฟยหยู่ไม่เจอแล้วจะทำอย่างไร?
แต่เป็นเพราะความเชื่อมั่นในตัวของหลินหยุน สุดท้ายซูหนันก็ไม่ได้ยื่นมือออกไป
หลี่สุนเฟิงตกตะลึงอย่างมาก ถอยร่นตัวเองอย่างรวดเร็ว และตะโกนอย่างร้อนรนว่า: “ปรมาจารย์หลิน นายไม่ต้องการชีวิตของสาวน้อยคนนั้นแล้วเหรอ? ”
หลินหยุนไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย เขาไม่ได้มีความแค้นอะไรกับคนนี้ แต่เป็นเพราะเขากลับใช้จงเฟยหยู่เป็นตัวล่อให้หลินหยุนเข้าสู่ค่ายกลโบราณกาล
มหากษัตริย์ชางฉองเป็นคนที่มีจิตใจดีงามจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?
พลังความสามารถของหลี่สุนเฟิงไม่ได้ถึงกับด้อย แต่ว่า ในเวลาอันรวดเร็ว การโจมตีของหลินหยุนก็พุ่งเข้ามาถึงตัวแล้ว
หลินหยุนลงมือภายใต้อารมณ์โกรธ โดยลงมืออย่างเต็มกำลัง หลี่สุนเฟิงจึงถูกชกจนกระอักเลือดและกระเด็นลอยไปไกลในทันที
หลินหยุนไม่ได้หยุดลงมือ ตามติดเป็นเงาตามตัว และปล่อยหมัดเข้าใส่อีกครั้ง
ครั้งนี้ หลี่สุนเฟิงตั้งตัวไม่ทันที่จะต้านทานแม้แต่น้อย จึงถูกหลินหยุนชกจนทะลุทรวงอก
“คุณรู้ว่าเสี่ยวหยู่อยู่ที่ไหนใช่ไหม? ” ซูหนันถามขึ้น
“ตามฉันมา” หลินหยุนเดินตรงเข้าไปในคฤหาสน์
ซูหนันดีอกดีใจ การเลือกที่จะเชื่อหลินหยุน เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
ตามการรับรู้สัมผัสของหลินหยุน ไม่นาน ทั้งสองคนก็พบเจอทางเข้าลงไปยังห้องใต้ดิน และพบเจอจงเฟยหยู่ที่ถูกขังอยู่ภายในห้อง
“เสี่ยวหยู่ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ” ซูหนันถามขึ้นอย่างเป็นกังวล
จงเฟยหยู่อดไม่ได้จึงร้องไห้ออกมา สาวน้อยคนหนึ่งถูกจับเป็นตัวประกัน และยังจะมากักขังไว้ในสถานที่มืดมิดไร้แสงอาทิตย์แบบนี้ ต่อให้จงเฟยหยู่มีความกล้าหาญมากแค่ไหน ก็คงจะมีความหวาดกลัวอยู่ดี
ซูหนันก้าวเดินเข้าไป แล้วนำตัวของจงเฟยหยู่เข้ามาในอ้อมอกอย่างหยาบกระด้าง
จงเฟยหยู่เหมือนกับว่าลืมที่จะต่อต้าน ถูกซูหนันโอบกอดไว้ในอ้อมอกอย่างแข็งทื่อ
บนใบหน้าของซูหนันเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร: “ไอ้พวกสารเลวที่สมควรตายเหล่านี้ พวกเขามีอะไรก็เล็งเป้ามาที่ข้าได้เลย ทำไมจะต้องใช้สาวน้อยทั่วไปคนหนึ่งมาเป็นเครื่องข่มขู่ด้วย! ถ้าหากถูกข้าตรวจสอบพบเจอว่าใครคือผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลัง ข้าจะจัดการสับไอ้คนนั้นให้แหลกเป็นชิ้น ๆ! ”
หลินหยุนไม่ได้เข้าไปรบกวนพวกเขาทั้งสอง หันหลังแล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้ทั้งสองคนมีโอกาสได้พูดคุยกันตามลำพัง
สิบนาทีหลังจากนั้น ซูหนันก็ได้พาจงเฟยหยู่มายังห้องโถงของคฤหาสน์ ใบหน้าที่สวยงดงามของจงเฟยหยู่ได้แดงก่ำขึ้นเล็กน้อย
หลินหยุนนั่งอยู่ที่กลางห้องโถง ในมือถือป้ายหยกชิ้นหนึ่งอยู่ กำลังพลิกเล่นไปมา
ตอนที่ซูหนันกำลังปลอบใจจงเฟยหยู่นั้น หลินหยุนก็ไม่ได้อยู่เฉย ๆ โดยลงมือฆ่าผู้อาวุโสเหล่านั้นในสำนัก รวมถึงพวกลูกศิษย์ที่เก่งกาจและมีอำนาจอยู่ในมือ
จากคำพูดของผู้อาวุโสคนหนึ่ง หลินหยุนยังได้ทราบว่าผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังคือใคร
สุดท้าย หลินหยุนจึงได้ค้นหาในร่างศพของหลี่สุนเฟิง แล้วพบเจอป้ายหยกอนัตตาของสำนัก อนันตาชิ้นนี้
หลินหยุนใช้จิตสมาธิตรวจสอบโครงสร้างภายในของป้ายหยกอนัตตานี้ พบว่าโครงสร้างภายในของป้ายหยกอนัตตานี้เรียบง่าย เป็นฝีมือของนักบู๊ในปัจจุบันนี้
แต่ว่า นักบู๊ที่สร้างป้ายหยกชิ้นนี้ มีการบำเพ็ญฝึกฝนที่เหนือกว่าปรมาจารย์ทั่วไป คาดว่า คงน่าจะถึงระดับขั้นแดนนั้นตามที่ตำนานร่ำลือแล้ว
สำหรับขั้นแดนนั้น หลินหยุนก็มีความแปลกใจ โดยที่นักบู๊ระดับขั้นปรมาจารย์สูงสุด ก็แข็งแกร่งเหนือกว่าระดับปรมาจารย์ทั่วไปอย่างมาก ซึ่งชัดเจนว่า ความสามารถของนักบู๊ การที่ขั้นแดนเพิ่มสูงขึ้น ก็ยิ่งจะแข็งแกร่งขึ้นตามไปด้วย
ถ้าหากเป็นขั้นแดนนั้นตามที่ตำนานร่ำลือ ไม่รู้ว่าจะมีความแข็งแกร่งถึงระดับไหนกันแน่? เมื่อเปรียบเทียบกับผู้บำเพ็ญเซียนที่แท้จริงแล้ว ตกลงว่ายังมีความแตกต่างกันอยู่เท่าไหร่?
เห็นซูหนันกับจงเฟยหยู่เดินออกมา หลินหยุนก็ลุกยืนขึ้น: “ไปกันเถอะ พวกเราไปสำรวจดูกันว่าสำนักบู๊แท้นี้ มีของดีอะไรอยู่บ้าง”
“ตกลง! ” ซูหนันพลันเกิดความดีใจขึ้น สำนักบู๊แท้ทำให้จงเฟยหยู่หวาดกลัวถึงขนาดนี้ จำเป็นที่จะต้องค้นบ้านและยึดของมีค่าให้หมดถึงจะเป็นการแก้แค้นให้กับจงเฟยหยู่
หลินหยุนพาซูหนันเข้าไปยังตำหนักสำนักบู๊แท้
ภายในตำหนัก มีลูกศิษย์สำนักบู๊แท้อยู่หลายสิบคน
ซูหนันสีหน้าท่าทางระมัดระวังตื่นตัวในทันที แล้วให้จงเฟยหยู่มาอยู่ที่ด้านหลังของตน
จงเฟยหยู่มองดูท่าทางอันเล็กน้อยนี้ของซูหนัน แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจกลับเกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง
เห็นหลินหยุนเดินเข้ามา พวกลูกศิษย์เหล่านั้นก็ได้คำนับแสดงความเคารพทันที: “คารวะปรมาจารย์หลิน! ”
ซูหนันขมวดคิ้ว: “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ”
หลินหยุนไม่ได้หยุดฝีเท้าลง และเดินต่อไปข้างหน้า พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเฉยชาว่า: “เมื่อสักครู่ข้าได้สังหารลูกศิษย์ที่เก่งกาจและผู้อาวุโสของสำนักบู๊แท้จนหมดเกลี้ยงแล้ว ตอนนี้ ที่นี่ไม่ได้มีชื่อว่าสำนักบู๊แท้แล้ว มีชื่อว่าสำนักชางเยว่! ”
ซูหนันถึงกับประหลาดใจ เวลาที่สั้นขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าหลินหยุนจะสังหารคนของสำนักบู๊แท้จนไม่หลงเหลือแล้ว!
จงเฟยหยู่เหมือนว่ายังคงมีความหวาดกลัวอยู่บ้าง เดินตามติดซูหนัน สายตาที่มองไปยังพวก ลูกศิษย์เหล่านี้ของสำนักบู๊แท้ ก็ยังคงมีความเกรงกลัวอยู่บ้าง
หลินหยุนเดินเข้าไปด้านใน พวกลูกศิษย์ทั้งหมดในตำหนักต่างก็คำนับแสดงความเคารพ ด้วยลักษณะท่าทางที่นอบน้อม
หลินหยุนเดินมาถึงใจกลางของตำหนัก บริเวณที่นั่งด้านบนของตำหนัก ชายหนุ่มคนนั้นรีบยืนตัวตรง แล้วเดินเข้ามายังด้านข้างของหลินหยุน พร้อมกับคำนับแสดงความเคารพ: “คารวะปรมาจารย์หลิน! ”
หลินหยุนพูดแนะนำว่า: เขาชื่อจงฉวน เป็นผู้ดูแลสำนักชางเยว่
ซูหนันพยักหน้าแสดงความเคารพต่อจงฉวน
จงฉวนคำนับแสดงความเคารพตอบ
หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “พาข้าไปยังหอเก็บของล้ำค่าของพวกนายหน่อย”
“รับทราบ! ”
