หลินหยุนยืนเงียบๆอยู่ในคุกที่สร้างจากหินยักษ์
โดยไม่คาดคิด เวทมนตร์บนโลกนี้สามารถนำพลังเบญจธาตุมาใช้ได้ในระดับนี้ ถ้าเทียบกับผู้สืบทอดของนักบู๊ แข็งกว่ามาก”
“แต่น่าเสียดาย ถึงณ.ตอนนี้ เพิ่งเคยเห็นปรมาจารย์เวทมนตร์ที่แข็งแกร่งอย่างนักพรตจื่อหยางเช่นนี้คนเดียวเท่านั้น”
เมื่อนักพรตจื่อหยางเห็นหลินหยุนติดอยู่ในคุก แสดงสีหน้าพึงพอใจ “ไอ้หนุ่ม รสชาติของหนังสือวิชาดินเป็นยังไงบ้าง?”
หลินหยุนพูดเบาๆ “ก็แค่นี้เอง!”
นักพรตจื่อหยางพูดอย่างเย็นชา “ใกล้จะตายแล้ว ยังปากแข็งอีก!”
จากนั้น เขาก็ยื่นมือออกมาอีกครั้งแล้วชี้นิ้วไปที่หนังสือ “ฆ่า!”
ตูมเสียงดังสนั่น!
คุกหินยักษ์กระแทกเข้าด้วยกัน และกำลังจะบดขยี้หลินหยุนจนตาย
“ทำลาย!”
หลินหยุนต่อยหมัดออกไป และคุกหินขนาดยักษ์ที่ดูแข็งแกร่งนี้ ก็พังทลายลง
“เวทมนตร์ระดับต่ำแบบนี้ ไม่สามารถขังฉันไว้ได้” หลินหยุนยืนอยู่ต่อหน้านักพรตจื่อหยางโดยไม่มีอาการบาดเจ็บใดๆ ใบหน้าเรียบเฉย
นักพรตจื่อหยางยิ้มเยาะเย้ย “ไม่ต้องกังวล นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น!”
จากนั้น นักพรตจื่อหยางเปิดหนังสือวิชาดินหน้าที่สอง
“วิชาทรุดจม!”
คราวนี้ นักพรตจื่อหยางยื่นมือออกมากดทับที่หน้าหนังสือ และทันใดนั้น เสียงดังสนั่น ราวกับภูเขาทั้งลูกกำลังสั่นไหว
“ดูซิว่านายจะรอดพ้นจากฟ้าถล่มดินทลายได้หรือไม่?”
นักพรตจื่อหยางหัวเราะเยาะเสียงดัง
ใต้เท้าของหลินหยุน แผ่นดินเริ่มสั่นไหว เสียงดังสนั่น พื้นที่ที่หลินหยุนยืนอยู่ ก็ถล่มลงมา
หลุมขนาดใหญ่ที่มีความกว้างสิบเมตรปรากฏขึ้นที่เท้าของหลินหยุน
หลุมขนาดใหญ่มีแรงดูดที่แข็งแกร่ง ภูเขาหินและต้นไม้ที่อยู่รอบๆถูกดูดเข้าไป เหมือนกับหลุมดำ ที่กลืนทุกสิ่งเข้าไป
อย่างไรก็ตาม หลินหยุนหลบตั้งนานแล้ว และร่างของเขาเคลื่อนไหว ทันใดนั้นก็มาถึงบริเวณหินสีฟ้าซึ่งห่างออกไปสิบเมตร
นักพรตจื่อหยางยิ้มเยาะเย้ย “นายคิดว่านายสามารถหลบได้หรือ?”
มือของนักพรตจื่อหยางที่กดทับบนหนังสือวิชาดิน และค่อยขยับเบาๆ จากนั้น พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของหลินหยุนก็ถล่มลงไปอีกครั้ง
ด้วยวิธีนี้ ไม่ว่าหลินหยุนจะเคลื่อนย้ายไปที่ไหน ที่ดินตรงนั้นก็เริ่มถล่มลงมา เช่นเดียวกับสัตว์ยักษ์จำนวนมาก ที่กำลังอ้าปากรอหลินหยุน
หลินหยุนเพียงแค่ลอยขึ้นไปในอากาศ มองดูหลุมขนาดใหญ่จำนวนมากที่อยู่ด้านล่าง
นักพรตจื่อหยางยิ้มเยาะเย้ย “ไอ้หนุ่ม ฉันดูซิว่านายจะหลบได้นานแค่ไหน? ชี่แท้ในร่างกายของแกต้องใช้หมดสักวัน แต่หนังสือวิชาดินของฉัน ขอเพียงพื้นดินยังอยู่ ฉันก็จะมีพลังอย่างสม่ำเสมอ”
หลินหยุนพูดเบาๆ แม้ฉันจะติดกับ แล้วจะทำไม?”
หลังจากพูดจบ หลินหยุนก็ค่อยๆร่อนลงสู่พื้น ลงสู่หลุมขนาดใหญ่
“ไอ้หนุ่มคนนั้นต้องการทำอะไร? หาที่ตายเหรอ? หญิงสาวที่อยู่บนกิ่งไม้พูดอย่างดูถูก
ชายที่อยู่ถัดจากเขาพูดว่า “มันก็ไม่แน่ ฉันคิดว่าเขาคงจะสามารถทำลายเวทมนตร์ของนักพรตจื่อหยางได้”
“จะทำลายได้อย่างไร? ของวิเศษที่ทรงพลังเช่นนี้ แม้ว่าพวกเราสองคนจะร่วมมือกัน ก็ทำได้เพียงถูกไล่ทุบตีเท่านั้น” หญิงสาวสีหน้าไม่พอใจ
“ลองดูต่อไปก่อน” ชายคนนั้นรู้ว่าเขาไม่สามารถโน้มน้าวเธอได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงรอให้หลินหยุนใช้ความจริงพิสูจน์เองเท่านั้น
ตระกูลเจี่ยงแสดงสีหน้าประหลาดใจ พวกเขาดูออก นักพรตจื่อหยางได้เปรียบกว่า
ผู้คนที่เหลือ สีหน้าตื่นตระหนก โดยไม่รู้ว่าหลินหยุนสามารถทำลายเวทมนตร์ของนักพรตจื่อหยางได้หรือเปล่า
นักพรตจื่อหยางดีใจมาก มองไปที่หลินหยุนซึ่งกำลังตกลงไปที่หลุมแห่งนั้น ยิ้มและเยาะเย้ยเสียงดัง “ไอ้หนุ่ม นี่นายกำลังหาที่ตายเอง!”
ขณะพูด ร่างของหลินหยุนก็ตกลงไปในหลุมใหญ่ และร่างกายก็ถูกหลุมขนาดใหญ่กลืนเข้าไป
เจี่ยงจิงเทียนบ่นพึมพำ “ปรมาจารย์หลิน ตายแล้วหรือ?”
เจี่ยงหลินหลินดีใจ “น่าจะตายแล้วมั้ง!”
นายท่านเจี่ยงจงสือนิ่งเงียบเก็บอารมณ์ไว้ได้ดี
ฝูงชนที่กำลังชม สงสัยว่า “จบแล้วเหรอ?”
“ปรมาจารย์หลินตายแบบนี้เหรอ?”
“การต่อสู้ครั้งนี้ดูไม่น่าตื่นเต้นอย่างที่คิด!”
“ปรมาจารย์หลินอายุน้อยเกินไป แม้ว่าเขาจะมีความแข็งแกร่ง แต่เมื่อเทียบกับนักพรตจื่อหยางคนรุ่นก่อนที่มีชื่อเสียงมานานหลายสิบปี มันยังห่างกันมาก”
ทุกคนเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องแย่ๆของหลินหยุน
มือของนักพรต กดตรงหน้าหนังสืออีกครั้ง และตะโกน “ปิด!”
เพียงแต่ว่า หลุมขนาดใหญ่เหล่านั้นยังไม่ปิดรวมกัน
จื่อหยางตกใจมาก “เกิดอะไรขึ้น?”
“ปิด!”
คราวนี้นักพรตจื่อหยางเพิ่มพลังมากขึ้น ชี่แท้ถูกรวบรวมแล้วส่งเข้าไปในหนังสือวิชาดินอย่างบ้าคลั่ง
อย่างไรก็ตาม หลุมขนาดใหญ่เหล่านั้นก็ยังไม่ปิด
นักพรตจื่อหยางโกรธจัด และทันใดนั้นก็กัดนิ้วของตัวเอง แล้วเอาเลือดหนึ่งหยดหยดลงบนพื้นหนังสือวิชาดิน
ทันใดนั้นหนังสือหนังสือวิชาดินก็เต็มไปด้วยแสงสีเหลือง และพลังทิพย์อันทรงพลังก็ระเบิดออกมา
“ปิด!” นักพรตจื่อหยางตะโกนเสียงดัง ใบหน้าของเขาดูน่ากลัวเล็กน้อย
“อย่าเปลืองพลังงานอีกเลย เวทมนตร์ระดับต่ำแบบนี้ ทำอะไรฉันไม่ได้”
ร่างของหลินหยุน ค่อยๆขึ้นจากหลุมขนาดใหญ่ ลอยอยู่ในอากาศ
จากนั้น หลินหยุนก็ยื่นมือออกมาและชี้เบาๆ “ทำลาย!”
หลุมขนาดใหญ่บนพื้น ก็ปิดลงอย่างเงียบๆ
นักพรตจื่อจ้องมองฉากนี้อย่างตะลึงงัน คิดว่ามีความผิดปกติกับหนังสือวิชาดิน
หลังจากนั้นไม่นาน นักพรตจื่อหยางก็ตั้งสติได้ แสดงสีหน้าเคร่งขรึม
“ไอ้หนุ่ม ฉันไม่รู้ว่าแกทำได้อย่างไร แต่ว่า ความแข็งแกร่งของแกไม่ธรรมดาจริงๆ”
“หากมีเวลาเพียงพอสำหรับการเติบโต อาจจะสิบหรือยี่สิบปีต่อมา ฉันคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแกแน่นอน”
“แต่น่าเสียดาย แกมาเร็วเกินไป”
“ในเมื่อวันนี้แกมาถึงตรงนี้ ก็อย่าคิดที่จะกลับไปอีก”
สีหน้าที่เคร่งขรึมของนักพรตจื่อหยาง พลิกหนังสือวิชาดินไปหน้าสุดท้าย
จากนั้น สองมือถือหนังสือวิชาดินไว้ แล้ววางลงบนพื้น
นักพรตจื่อหยางคุกเข่าลงบนหนังสือวิชาดิน สองมือวางลงบนหนังสือวิชาดิน ท่าทางที่เคร่งขรึมนั้น เหมือนกับการสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้าที่เขาชื่นชมมากที่สุด
“พลังแห่งแผ่นดิน!”
นักพรตจื่อหยางตะโกน และทันใดนั้นแสงสีเหลืองก็เปล่งออกมาจากหนังสือวิชาดิน เข้าไปในร่างของนักพรตจื่อหยาง หนังสือวิชาดินก็เลือนหายไป
นักพรตจื่อหยางถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีทอง และยืนขึ้นช้าๆ ราวกับเทพเชียนใส่เกราะทอง
“ไอ้หนุ่ม ให้แกได้เห็นพลังแห่งแผ่นดิน!”
“จู่โจม!”
นักพรตจื่อหยางตะโกน หินขนาดใหญ่รอบๆหลินหยุน ก็ลอยขึ้นมาจนหมด และรวบรวมกันกระแทกไปที่หลินหยุน
หลินหยุนชกต่อยไปทีละก้อน และก้อนหินทั้งหมดก็ถูกทุบจนแตกเป็นเสี่ยงๆ
หินทุกชิ้น อาจมีน้ำหนักประมาณห้าร้อยกิโลกรัม แต่เมื่อถูกหลินหยุนทุบตี มันก็เหมือนมีดปาดแตงโม
ทุกคนช็อก!
ยอดฝีมือเหล่านั้น ถอนหายใจ “เดิมทีคิดว่าความแข็งแกร่งของไอ้ผมยุ่งเป็นสิ่งที่พวกเราสามารถเพ้อฝันได้ ไม่คาดคิด พลังของไอ้หนุ่มคนนี้ เป็นสิ่งที่พวกเราทำได้แค่มอง!”
“ใช่แล้ว ดูเขาทุบตีหินพวกนั้น หมัดหนึ่งต่อหินหนึ่งก้อน หินแต่ละก้อนมีน้ำหนักห้าร้อยกิโลกรัมขึ้นไป ถ้าเป็นพวกเรา ทำได้แค่หลบเท่านั้น แม้ว่าจะทุบตีได้หนึ่งหรือสองก้อน มันก็สุดยอดแล้ว
“จื่อหยางไอ้ผมยุ่ง คนนี้ เกรงว่าครั้งนี้จะเจอคู่แข่งที่แข็งแกร่งแล้ว”
ที่กิ่งไม้ ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็เลิกดูถูกเหยียดหยาม “ความแข็งแกร่งของไอ้หนุ่มคนนี้ แข็งแกร่งขนาดนี้เลยเหรอ?”
ชายคนนั้นหัวเราะ “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าดูถูกปรมาจารย์หลิน ท่านหงเคยพูดโกหกพวกเราหรือ?”
การโจมตีระลอกแรกของนักพรตจื่อหยาง หลินหยุนสามารถทำลายอย่างง่ายดาย
เพียงแต่ว่า นักพรตจื่อหยางไม่สิ้นหวัง และยิ้มอย่างเย็นชา “ไม่เลว มาอีกครั้ง!”
นักพรตจื่อหยางยื่นมือออกมาและชี้ไป บนพื้นแผ่นดิน ทันใดนั้นก็มีแสงกระบี่หินพุ่งออกมา พุ่งไปที่ใต้เท้าของหลินหยุนโดยตรง
ราวกับว่ามีใครบางคนอยู่บนพื้นล่าง และทันใดนั้นก็มีกระบี่แทงออกมา
หลินหยุนถอยห่างออกไป และกระบี่หินตามเขาไปราวกับเงา
ในที่สุดหลินยุนไม่ได้ถอยกลับ แต่ก้าวออกไปโดยตรง เหยียบกระบี่หินที่โผล่ออกมา
ตูม!
กระบี่หินใต้เท้าแตกสลาย และโลกทั้งใบดูสั่นสะเทือน
แสงสีทองบนร่างนักพรตจื่อหยาง ทันใดนั้นก็หรี่ลง
