หลินตงถิงเป็นบุคคลที่มีตำแหน่งสูงสุดในตระกูลหลิน และเป็นหนึ่งในผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุดในอูซู โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเร็วๆนี้ เขาได้รับการเสนอชื่ออีกครั้ง และการเลื่อนตำแหน่งนั้นเป็นที่แน่นอนแล้ว
แม้ว่าบริษัทหัวหยางจำกัดจะมีทรัพย์สินทางการเงินที่มั่นคง แต่ว่า อยู่ในเวทีการเมืองก็ไม่ค่อยเชี่ยวชาญ
คราวนี้ท่านประธานเหยียนแห่งบริษัทหัวหยางจำกัดจะมาที่บ้านตระกูลหลินด้วยตัวเอง ไม่พูดก็รู้ว่า เขาต้องมาหาหลินตงถิงโดยเฉพาะ
ทายาทสองชั่วอายุคนของตระกูลหลิน ต่างก็มองหลินตงถิงอย่างอิจฉา
บริษัทหัวหยางจำกัด ไม่ใช่บริษัทธรรมดา ความแข็งแกร่งมาก หากได้รับความช่วยเหลือจากบริษัทหัวหยางจำกัด ในอนาคตสามารถเติบโตและแข็งแกร่งมากขึ้น
หลินตงถิงพูดอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน “อาจจะไม่ใช่มาหาฉัน โล่เฉิน เธอไปต้อนรับหน่อย”
แม้ว่าหลินตงถิงจะพูดอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน แต่สายตาของเขากลับมีรอยยิ้มที่พึงพอใจ
ไม่นาน หลินโล่เฉินพร้อมกับชายวัยกลางคนอายุห้าสิบกว่าปี เดินเข้ามา
“ฮ่าๆ พี่ตงถิง สวัสดีปีใหม่! ฉันมาอวยพรปีใหม่ให้คุณ!”
ในมือท่านประธานเหยียนถือกล่องของขวัญที่ดูเลิศหรู และพูดด้วยรอยยิ้ม
มองดูกล่องของขวัญนั้น ก็รู้ว่ามีค่ามาก
หลินตงถิงอมยิ้ม แสดงท่าทางเบ่งอำนาจ และพูดว่า “ท่านประธานเหยียน เกรงใจกันเกินไปแล้ว!”
ท่านประธานเหยียนก็กล่าวคำอวยพรปีใหม่แก่นายท่านหลินซื่อเฉิง จากนั้นก็นั่งลงข้างๆหลินตงถิง
ถัดมา ก็มีคนจำนวนมากเข้ามาเรื่อยๆ
ตระกูลหลินอยู่ในอูซูเป็นตระกูลระดับแนวหน้า ในแวดวงธุรกิจประสบความสำเร็จอย่างสูง ดังนั้น คนที่ต้องการประจบประแจงตระกูลหลิน จึงมีจำนวนมาก
ทุกครั้งในงานประจำปีของตระกูลหลิน จะมีบุคคลภายนอกมากมายมาอวยพรปีใหม่
และตระกูลหลิน ก็จะใช้โอกาสงานประจำปีนี้ เป็นสถานที่แข่งขันความมีมนุษยสัมพันธ์ที่กว้างขวางของกัน
ห้องโถง มีชีวิตชีวาขึ้นอย่างรวดเร็ว
ทายาทสองชั่วอายุคนของตระกูลหลินมากราย ล้อมรอบแขกที่มาอวยพรปีใหม่
ทุกคนสนทนากันอย่างมีชีวิตชีวา และบรรยากาศก็กลมกลืนกัน
เพียงแต่ว่า มีแต่ครอบครัวหลินตงหัวเท่านั้น รู้สึกเงียบๆเหงาๆ และไม่มีแม้แต่เงาคน
ในห้องโถงที่มีชีวิตชีวา มันดูแปลกตาไปเล็กน้อย
งานประจำปีของทุกปี ช่วงเวลานี้ เป็นช่วงเวลาที่หลินตงหัวอับอายที่สุด
เมื่อเผชิญกับคนในตระกูลหลิน สายตาเยาะเย้ย หลินตงหัวทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่เห็น และอดทนจนสิ้นสุดงานประจำปีนี้อย่างเงียบๆ
นายท่านหลินซื่อเฉินเดินมาข้างกายหลินตงหัว และปลอบใจ “ตงหัว ครอบครัวของเธออยู่ข้างนอกตลอดทั้งปี อยู่ในอูซูมนุษยสัมพันธ์ไม่กว้างขวาง ดังนั้น ไม่ต้องสนใจ ทำใจให้สบาย”
หลินตงหัวยิ้มและพูดว่า “คุณพ่อไม่ต้องห่วง หลายปีที่ผ่านมานี้ ผมเคยชินกับมันแล้ว”
แม้ว่าปากจะพูดว่าเคยชิน แต่รอยยิ้มของหลินตงหัวเต็มไปด้วยความขมขื่น
หลินซื่อเฉิงพยักหน้า และหันหลังเดินจากไป เขาไม่สามารถพูดมากเกินไปได้ แต่ถ้าเขาพูดมากเกินไป มันจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น และทำให้สถานการณ์ของหลินตงหัวยิ่งน่าอายมากขึ้น
ทันใดนั้นหานเจียวเจียวก็เดินเข้ามา และยิ้มเยาะเย้ยและพูดอย่างเย็นชา “ พี่สะใภ้รอง ครอบครัวของคุณสบายมาก! ไม่เหมือนพวกเราเลย มีแขกมาอวยพรปีใหม่มากมาย ยุ่งจนไม่มีเวลาเลย!”
ใบหน้าของหลินตงหัวดูแย่ และก็เงียบไม่พูดอะไร
หวางซูเฟินพูดเสียงเย็นชา “แค่สามคนก็ยุ่งเกินไป ฉันคิดว่าความสามารถของครอบครัวเธอคงมีขีดจำกัด! หรือจะไปบอกเจ้าบ้านไหม เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพวกเธอ?”
สีหน้าของหานเจียวเจียวเปลี่ยนไปทันที พูดเสียงเย็นชา “ไม่มีแขกสักคน ยังมาอวดดี ไม่กลัวเสียหน้าเหรอ? ถ้าฉันเป็นพวกเธอ คงจะหาที่มุดหัวแล้ว”
หวางซูเฟินโต้กลับ “หลายปีมานี้ยังบริหารบริหารบริษัทเล็กๆที่มีทรัพย์สินไม่กี่ล้าน ถ้าฉันเป็นเธอ คนที่ไม่มีสมองในการทำงานเช่นนี้ควรจะซื้อเต้าหู้ชิ้นหนึ่งแล้วเอาหัวไปชนให้ตายดีกว่า! ยังจะมีหน้ามาหัวเราะเยาะคนอื่น?”
หานเจียวเจียวหน้าแดง ดุด่า “คนแซ่หวาง พูดเกินไปแล้ว! พวกเราคอยดูต่อไป!”
สวี่เหม่ยเย้นเดินไป แสดงรอยยิ้มมีความสุขบนความทุกข์ผู้อื่นแล้วเหลือบมองหวางซูเฟิน และพูดกับหานเจียวเจียวด้วยน้ำสียงเย็นชา “ช่างมันเถอะน้องสาว คนอื่นในใจอาจจะโกรธมาก เธอไม่ต้องไปซ้ำเติมมันอีก?”
“พวกเราไปดูแลทักทายแขกของตัวเองกันเถอะ พวกเราไม่ได้ว่างเหมือนคนอื่นๆ ไม่มีแขกสักคนมาอวยพรปีใหม่”
หานเจียวเจียวยิ้มเยาะเย้ย “ใช่แล้ว ไม่มีแขกสักคน ถ้าฉันเจอแบบนี้ ไปตายซะน่าจะยังดีกว่า? คงไม่มีหน้ากลับมาตระกูลหลินแล้ว”
สองชั่วอายุคนของตระกูลหลิน ความรู้สึกของคนส่วนใหญ่ที่มีต่อครอบครัวของหลินตงหัว สายตาที่มองนั้นเหมือนมีความสุขบนความทุกข์ผู้อื่น
ดูเหมือนว่าจะมีแต่โจมตีหลินตงหัวเท่านั้น ถึงจะสามารถแสดงความพิเศษของพวกเขาได้
หวางซูเฟินพูดอย่างโกรธเคือง “ฮึ่ม ถ้าอยู่ในจงโจว จะปล่อยให้พวกเธอหยิ่งผยองได้อย่างไร!”
หลินหยุนยืนเงียบๆอยู่ข้างหลังพ่อแม่ และพยักหน้าให้กับซูจื่อเหลียงที่อยู่หน้าประตู
ในไม่ช้า ก็มีเสียงตะโกนเรียกชื่อดังขึ้นที่หน้าประตู “หลิงหนานเว่ยเหอ ประธานบริษัทเส้ซื่อกรุ๊ปเส้เทียนหัวมาถึงแล้ว!”
ห้องโถง ก็เงียบสงบลงทันใด
สวี่เหม่ยเย้นพูด “คนในหลิงหนานเว่ยเหอ คงจะมาที่นี่เพื่อพี่ตงหลีมั้ง!ก็มีแต่พี่ตงหลีเท่านั้นที่เคยอยู่ที่หลิงหนาน!”
ท่ามกลางฝูงชน ชายวัยห้าสิบกว่าปี ส่ายหัว “แม้ว่าฉันจะเคยอยู่ที่หลิงหนาน แต่ไม่เคยไปเมืองเว่ยเหอ เพียงแต่ว่า บริษัทเส้ซื่อกรุ๊ปฉันเคยได้ยิน ความแข็งแกร่งนั้นไม่ใช่ย่อย สามารถเทียบเท่าครึ่งหนึ่งของตระกูลหลิน”
สวี่เหม่ยเย้นพูดด้วยความประหลาดใจ “ถ้าไม่ใช่มาเพราะพี่ตงหลี แล้วจะมาเพื่อใคร?”
หลินตงถิงพูดว่า “ไม่ว่าจะมาเพื่อใคร คนที่มาก็คือแขก! พ่อบ้าน ไปต้อนรับก่อน!”
ในไม่ช้า เส้เทียนหัวถือของขวัญ เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“เว่ยเหอเส้เทียนหัว มาอวยพรปีใหม่ให้กับคุณหลิน!”
คุณหลิน?
คุณหลินคนไหน? นี่คือตระกูลหลิน มีคุณหลินอยู่ทุกหนทุกแห่ง
อย่างไรก็ตาม ฐานะตัวตนของเส้เทียนหัว คนเดียวที่สามารถให้เขามาอวยพรปีใหม่ได้ น่าจะเป็นหลินตงถิง
หลินตงถิงก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน
จากนั้น หลินตงถิงก็แสดงท่าทางเบ่งอำนาจ เผยยิ้มออกมา และเดินมาต้อนรับ
แต่ว่า ขณะที่หลินตงถิงกำลังก้าวเท้าออกมา จู่ๆเส้เทียนหัวก็หยุดตรงหน้าหลินตงหัว
จากนั้น แสดงรอยยิ้มแล้วโค้งคำนับ “คุณหลิน เว่ยเหอเส้เทียนหัว มาอวยพรปีใหม่ให้กับท่าน!”
ห้องโถง ก็เงียบสงบทันที
“เกิดอะไรขึ้น! ท่านประธานเส้ท่านนี้มาอวยพรปีใหม่ให้กับหลินตงหัว!”
“เป็นไปได้อย่างไร! หลินตงหัวก็แค่พนักงานเล็กๆคนหนึ่ง จากความแข็งแกร่งของบริษัทเส้ซื่อกรุ๊ป เป็นไปได้ไงที่จะมาจากหลิงหนานซึ่งอยู่ห่างไกลมากเพื่อมาอวยพรปีใหม่ให้กับหลินตงหัว?
หลินตงถิงหน้าเสีย
ไม่มาประจบผู้ที่กำลังจะเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้มีอิทธิพลใหญ่ แต่เส้เทียนหัวคนนี้กลับไปประจบพนักงานที่มีตำแหน่งเล็กๆอย่างหลินตงหัว!
เส้เทียนหัวคนนี้สมองมีปัญหาหรือเปล่า?
หลินตงหัวยังดูสับสน มองเส้เทียนหัวที่มีรอยยิ้มสดใส และถามอย่างเหลือเชื่อ “คุณกำลังพูดกับฉันอยู่หรือเปล่า?”
“พวกเราไม่รู้จักกัน!”
เห็นได้ชัดว่าเส้เทียนหัวได้ทำการบ้านมาล่วงหน้า มีรอยยิ้มและพูดอย่างเคารพ “คุณหลินอยู่ในหมู่บ้านเปากู่มีความสุขุมตั้งใจทำงาน ทำงานหนักเพื่อประชานชน ฉันเคยได้ยินชื่อเสียงคุณหลินมานานแล้ว แต่น่าเสียดายที่ไม่เคยมีโอกาสได้เห็น”
“พอดีครั้งนี้ฉันมาทำธุระแถวนี้ ได้ยินมาว่าคุณหลินกลับมาบ้านเก่าตระกูลหลินแล้ว ก็เลยแวะผ่านมาเยี่ยมเยียนคุณหลิน!”
ทุกคนในตระกูลหลินมีสีหน้าแปลกๆ นี่มันปีใหม่ คุณมาทำธุระ ข้อแก้ตัวนี้ก็อย่าเท็จเกินไปได้ไหม?
และจากหลิงหนานมาถึงอูซู มีแม่น้ำใหญ่กั้นอยู่ และภูเขาใหญ่สองสามลูก มันจะเป็นการผ่านมาพอดีได้ไง?
เส้เทียนหัวคนนี้พูดโกหกโดยไม่เขียนสคริปต์ก่อนเหรอ!
หลินตงหัวก็จับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ในเมื่อเส้เทียนหัวมาแล้ว และพูดว่าหมู่บ้านเปากู่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้จำคนผิด
หลินตงหัวทำได้เพียงต้อนรับไปก่อน “ท่านเส้เกรงใจเกินไปแล้ว รีบนั่งลงพักผ่อนก่อน!”
เส้เทียนหัวนั่งลงข้างหลินตงหัว และหน้าประตูใหญ่ก็มีเสียงเรียกชื่อดังขึ้นอีกครั้ง “ควีนจินแห่งหลิงหนานมาถึงแล้ว!”
ทุกคนในตระกูลหลินช็อค!
“ควีนจินแห่งหลิงหนาน! นี่เป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่มาก! อิทธิพลแข็งแกร่งกว่าตระกูลหลินของเรามาก!”
“แต่ที่แปลกใจคือ ควีนจินแห่งหลิงหนาน ไม่เคยมีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลหลินของเรา แล้วจู่ๆก็มาที่นี่ได้ยังไง?”
