บทที่ 63 เธอเป็นผู้หญิงของผม
“พี่ ผมไม่อยากให้พี่มีความสัมพันธ์ใดๆกับลี่โม่อวี่อีก โดยเฉพาะตอนนี้ที่ตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ พี่จะพลาดไม่ได้ ไม่งั้นแม่ต้องบ้าไปเลยแน่ๆ”
หลงอี้เซวียนจ้องมองลี่โม่อวี่ที่ยืนอยู่ไกลออกไปอย่างเคร่งเครียด เอ่ยออกมาอย่างนึกอะไรได้ บอกต่อไปว่า “จริงสิ พี่ก็คงไม่อยากให้เขาเจอเด็กสองคนนั้นใช่ไหม พ่อพาพวกเขากลับมาด้วย”
เดิมทีฉินอีหลินมองเห็นร่างสูงคุ้นตานั้นแล้ว ก็มีระลอกคลื่นเล็กๆปรากฏขึ้นในใจ เธอไม่คิดว่าผู้ชายเย่อหยิ่งคนนี้จะมายืนรอเธออยู่หน้าประตูบริษัท ถ้าบอกว่าไม่ดีใจเลยก็คงโกหก
แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นก็ถูกน้องชายดึงกลับคืนมาในเวลาต่อมา ในหัวปรากฏภาพที่เขาอยู่กับเด็กคนนั้นลูกของเขากับมู่หลิง ฉินอีหลิงยกมุมปากเย้ยหยันตัวเอง พวกเขาต่างหากละที่เป็นสามพ่อแม่ลูก เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วยทั้งนั้น
หรี่ตาลงแคบเล็กน้อย เธอพยายามลบความรู้สึกออกไป จัดการกับตำแหน่งตัวเอง
ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียว เธอยังมีเทวดานางฟ้าตัวน้อยทั้งสอง มีพวกเขา ชีวิตเธอก็เพียงพอแล้ว
อีกอย่างเธอไม่อยากให้ลี่โม่อวี่รู้ว่าเด็กทั้งสองนั้นมีตัวตน เธอกลัวว่าเขาจะมาแย่งอำนาจเลี้ยงดูไปจากเธอ
แม้ว่าตระกูลหลงจะไม่ได้กลัวพวกเขา แต่ว่าฉินอีหลินยังไม่อยากเพิ่มความยากลำบากให้เด็กทั้งสอง
“พี่เข้าใจ”
ฉินอีหลินยิ้มบางๆ หันไปหาน้องชายตัวเอง
“ความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับลี่โม่อวี่ในตอนนี้ มันเป็นไปเพื่อการแก้แค้นเพียงเท่านั้น เธอวางในใจเถอะ รอพี่จัดการมู่หลิงแล้ว พี่จะตัดขาดจากลี่โม่อวี่”
“พี่ หวังว่านี่จะเป็นวิธีการจริงๆของพี่นะ”
ถอนหายใจเบาๆ หลงอี้เซวียนมองพี่สาวของตัวเองชัดๆ “อย่าให้ตัวเองถลำลึกจนเกินไป พี่ ผมเป็นห่วง”
“อืม”
เอ่ยตอบเบาๆ หัวใจของฉินอีหลินพลันอุ่นวาบ เธอรู้ว่าหลงอี้เซวียนเป็นห่วงเธอจริงๆ บางที นี่คงจะเป็นความรู้สึกของครอบครัวสินะ
“ถ้าพี่ต้องการความช่วยเหลือจากผม ต้องบอกผมนะ อย่าแบกไว้คนเดียว ผมเป็นญาติของพี่นะ ควรจะเผชิญหน้าไปด้วยกันกับพี่”
หลงอี้เซวียนนึกถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อน กำชับหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางใจ
พี่สาวของเขาดีไปหมด แค่เข้มแข็งมากเกินไป ไม่ว่าเรื่องอะไรก็เลือกเผชิญหน้าด้วยตัวคนเดียว
“เธออยากทำให้พี่ร้องไห้หรือไง?”
ตลอดยี่สิบปีของฉินอีหลิน ได้รับการบีบบังคับและสายตาดูถูกจากตระกูลฉินมามากพอแล้ว เวลานี้เจอกับความจริงใจจากน้องชายตัวเอง กระบอกตาแดงขึ้นน้ำตาเกือบจะไหลออกมา
ในตอนนั้นเอง ลี่โม่อวี่สังเกตเห็นฉินอีหลินที่นั่งอยู่บนรถ จ้องมองไป เขาพบว่า คนที่ขับรถคือผู้ชายที่เจอในงานเลี้ยงวันนั้น
ความโกรธพลันลุกโชนขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ เขาก้าวยาวตรงไป กระชากคนบนรถออกมา
“โอ้ย！ลี่โม่อวี่คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยนะ！”
ไม่ทันได้ตั้งตัว ฉินอีหลินถูกลี่โม่อวี่ใช้แรงกระชากลงจากรถ เท้าเซถลาเข้าไปหาเขา เหยียบเท้าเข้าไป อาศัยจังหวะที่ชายหนุ่มเจ็บปวด เธอจึงสลัดเขาให้หลุด
“เป็นยังไงบ้าง ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
หลงอี้เซวียนรีบลงจากรถในตอนที่ฉินอีหลินถูกลากลงจากรถ
พึ่งจะลงจากรถ พอดีกับที่ฉินอีหลินหลุดออกจากการยึดเหนี่ยวของผู้ชายคนนั้น เขารีบดึงพี่สาวตัวเองมาหลบไว้ด้านหลัง ในขณะเดียวกันก็เอ่ยถามคนตรงหน้าว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่
“ฉันไม่เป็นไร”
ฉินอีหลินก็ถูกท่าทีของชายหนุ่มทำให้ตกใจเช่นกัน เวลานี้ค่อยสงบสติอารมณ์ลงมาได้ ส่ายหน้าเบาๆบอกให้รู้ว่าเธอไม่เป็นไร ค่อยๆขมวดคิ้วเข้าหากัน มองไปหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลอย่างเยือกเย็น
“คุณลี่ ไม่ทราบว่าคุณมาที่บริษัทของฉันทำไมคะ? ฉันจำได้ว่าบริษัทของเราไม่ได้อยู่ในโครงการของบริษัทของคุณเลย”
ลี่โม่อวี่มองเห็นผู้หญิงของตนอยู่ในชุดกี่เพ้าสีฟ้างามสดใส รูปร่างอวบอัดเข้าทรงเว้าโค้งน่ามอง ขาเรียวยาวที่โผล่ออกมานั้นมีความเซ็กซี่อยู่ในตัว
ตอนนี้เธอถูกผู้ชายคนนั้นที่ชื่อหลงอี้เซวียนโอบไหล่อย่างใกล้ชิดสนิทสนม
ลี่โม่อวี่ใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการอดทน หรี่ตาแคบเตือน เขาชกออกไปที่หน้าของหลงอี้เซวียนแรงๆหนึ่งหมัดทันที
หลงอี้เซวียนแม้จะหลบได้อย่างว่องไว แต่ฉินอีหลินกลับถูกลี่โม่อวี่กระชากกลับคืนไป
“โอ้ย！ลี่โม่อวี่ คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ！”
เธอคิดว่าลี่โม่อวี่จะอาศัยจังหวะนั้นดึงเธอกลับมา ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด เธอถูกลากตามชายคนนั้นไปไม่กี่ก้าว
แต่เธอไม่ยอม ฉินอีหลินใช้มือข้างขวาที่เป็นอิสระยกขึ้น เตรียมจะตบไปที่ลี่โม่อวี่ แต่ครั้งนี้เขาตั้งรับได้ทัน ท่วงท่าแปลกประหลาด มือนั้นตบได้แค่ความว่างเปล่า
“คุณคิดว่าจะทำร้ายผมได้เป็นครั้งที่สองหรอ?”
ลี่โม่อวี่มองหญิงสาวที่ยังต่อต้านเขา ความโกรธยิ่งลุกโชนขึ้น ครางเบาๆในลำคอ เขากำมือของฉินอีหลินเอาไว้แน่น ฟังเสียงร้องตกใจจากหญิงสาวด้วยความพึงพอใจ
“คุณปล่อยเธอซะ！”
หลงอี้เซวียนมองเห็นพี่สาวของตัวเองถูกชายคนนั้นกระชากลากถู เขาค่อยๆเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง
“เธอเป็นผู้หญิงของผม”
ลี่โม่อวี่ไม่ยอม ยกมือที่จับแขนของหญิงสาวขึ้น แสดงให้หลงอี้เซวียนได้รับรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ “ตกเป็นของเขาแล้ว”
“ลี่โม่อวี่ คุณเป็นบ้าอะไร? ปล่อย!”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้น สองตาพลันเบิกกว้าง ขณะเดียวกันก็ไม่หยุดที่จะต่อต้านเขา
“คุณเป็นเมียผม ทำไมผมต้องปล่อยคุณ”
เสียงดังของคนข้างๆเอ่ยบอกทำให้ฉินอีหลินหยุดชะงัก
เมียหรอ?
ไม่รู้ทำไม ในใจของฉินอีหลินกลับรู้สึกอาลัยรักขึ้นมาทันที
“ไอ้เลว！เรื่องตั้งแต่แปดร้อยปีแล้วยังกล้าเอามาพูดอีก！”
หลงอี้เซวียนไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ เขาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ เวลาเพียงแค่ชั่วพริบตา เขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าลี่โม่อวี่ หมัดขวาพุ่งออกไปโจมตีชายตรงหน้าอย่างรุนแรง
ลี่โม่อวี่ไม่ยอมอ่อนข้อ เขาปล่อยมือจากฉินอีหลินให้หลบไป ขณะเดียวกันขาขวายกขึ้น เข่าพุ่งเข้าโจมตีที่ท้องของหลงอี้เซวียน
ฉินอีหลินมองชายหนุ่มสองคนที่แค่ขยับก็ทำให้เมืองกั่งซื่อสั่นสะเทือนได้ เธอไม่คิดว่าสองคนที่แทบจะเรียกลมเรียกฝนได้นี้ จะต้องต่อสู้กันราวกับคนชกต่อยกันข้างถนน
มองดูคนที่เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ใจเธอยิ่งร้อนมากขึ้น ถ้าเรื่องนี้ถูกนักข่าวมาเจอ งั้นต่อไปก็คงไม่ต้องคิด
“พวกคุณพอได้แล้ว！หยุดได้แล้ว！”
ไม่มีใครสนใจฉินอีหลิน ชายหนุ่มทั้งสองยังคงออกหมัดสวนกันไปมาต่อไป เวลานี้ พวกเขาราวกับลืมไปแล้วว่าถ้าเรื่องวันนี้ขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ พวกเขาจะถูกพูดถึงยังไง
หลงอี้เซวียนจ้องเขม็งไปยังชายหนุ่มที่ทำร้ายจิตใจของพี่สาวตัวเอง ออกหมัดชกออกไปอีกครั้ง
และในตอนนั้นเอง ลี่โม่อวี่ก็ออกหมัดสวนมาที่หน้าอกของเขาเช่นกัน
ดวงตาของทั้งคู่ราวกับภาพช้าฉายออกมา ทั้งคู่มองหมัดที่พุ่งเข้าหาตัวเอง แต่ไม่มีใครมีทีท่าว่าจะหลบเลย
คล้ายกับว่า ถ้าใครหลบ คนนั้นก็แพ้ไป
