บทที่ 139 การซุ่มโจมตี
ฉินอีหลินแปลกใจที่ลี่โม่อวี่มาหาเธอแต่เช้า แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาให้พูด จึงเปิดประตู ให้อานหน้าเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนหลงหมิงเจ๋อ เธอล้างหน้าล้างตา เดินลงมาที่ห้องรับแขก
“คุณสืบเจออะไรหรือเปล่า”
ฉินอีหลินเดินลงมาพลางเอ่ยถามไปด้วย
ลี่โม่อวี่มองสายตาที่รีบเร่งและใบหน้าซีดขาว หัวใจรู้สึกเจ็บปวด
แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีเวลามาปลอบอะไร “หลงซานกำลังจะไปสนามบิน ตอนนี้ผมส่งเห้อห้าวรีบตามไปแล้ว ตอนนี้เราจะไปรวมตัวกับพวกเขา”
“เราไปกันตอนนี้เลย”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งออกไป แต่ถูกลี่โม่อวี่คว้าเอาไว้
ดวงตาคมลึกจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า น้ำเสียงเข้มงวดยากที่จะต่อต้าน “ทานข้าวก่อน ผมบอกป้าหวางให้แล้ว เธอกำลังอุ่นนมให้คุณ”
ฉินอีหลินชะงักไปเล็กน้อย กัดปากไม่พูดอะไร ไม่นาน เธอจึงตอบรับเบาๆ จากนั้นเดินเข้าไปทานอาหารเช้าอย่างรวดเร็ว
สิบหน้านาทีต่อมา ลี่โม่อวี่และฉินอีหลินนั่งรถออกมาจากบ้านตระกูลหลง มุ่งหน้าไปทางสนามบิน
แต่เมื่อออกมาได้ไม่นาน ฉินอีหลินรู้สึกว่าคิ้วคมของลี่โม่อวี่ยิ่งขมวดขึ้นเรื่อยๆ เธอถามอย่างสงสัย “เป็นอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้น”
“มีคนสะกดรอยตามพวกเรา”
ดวงตาของลี่โม่อวี่เยือกเย็น สีหน้าก็น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ มือขวาหมุน รถทั้งคันก็มุ่งหน้าไปทางด้านขวา เพราะล้อรถขูดไปกับถนนทำให้เกิดเสียงดัง
เมื่อเหยียบคันเร่งลงจนสุด ลี่โม่อวี่คล้ายกับขับเร็วสุดกำลังเพราะวันนี้เขาขับโรลส์-รอยซ์มา ดังนั้นรถทั้งคันจึงราวกับบินออกไป ตอนนั้นเองฉินอีหลินสังเกตเห็นรถด้านหลัง
“รู้ไหมว่าเป็นใคร”
“ไม่แน่ใจ”
ลี่โม่อวี่เหยียบคันเร่งไม่หยุด อยากสะบัดรถด้านหลังให้หลุด เสียงแตรบีบดังสนั่นไปทั่วทั้งเส้นทางสาธารณะ
“คุณโทรหาเห้อห้าว ให้เขามาสนับสนุน”
ตอนนี้ลี่โม่อวี่ไม่กล้าแบ่งความสนใจ เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เขาหยุดรถไม่ได้ ตอนนี้จึงบอกกับฉินอีหลินที่อยู่ด้านข้าง
ฉินอีหลินพยักหน้า เมื่อกำลังจะหยิบโทรศัพท์ของลี่โม่อวี่ ก็ได้ยินเสียง “ปัง” ของปืน โรลส์-รอยซ์ทั้งคันเริ่มช้าลง ล้อรถเกิดเสียงดังขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น”
ฉินอีหลินถูกการโจมตีกะทันหันทำให้สมองมึนเบลอ กรีดร้องออกมา
“ล้อรถถูกยิงระเบิดแล้ว”
ลี่โม่อวี่มองรถด้านหลังที่ต้องสะบัดให้หลุด สุดท้ายก็มีเสียงปืนดังขึ้น ทำให้เขาตกใจ เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าใช้ปืนโล่งแจ้งขนาดนี้ การแสดงออกที่ไม่หวาดกลัวอะไรใดๆแบบนี้ทำให้เขาโมโห
ตอนนั้นเอง รถทั้งคันไม่สามารถควบคุมได้ ลี่โม่อวี่รีบปลดเข็มขัดนิรภัยของทั้งสอง ต่อมาเสียงเข้มเอ่ยออกมา “กระโดด”
“แต่ว่า….”
ฉินอีหลินมองคนข้างๆอย่างลำบาก เธอเริ่มกลัวขึ้นมาแล้ว
“อีหลิน คุณฟังนะ มีผมอยู่ ผมจะไม่ให้คุณเป็นอะไร”
ลี่โม่อวี่ยื่นมือไปคว้าฉินอีหลินเข้ามา ใช้มืออีกข้างเปิดประตูฝั่งคนขับ ร่างทั้งร่างโอบอุ้มหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมแขน หาจังหวะ แล้วโดดลงไปอย่างรวดเร็ว
ในจังหวะที่ลี่โม่อวี่กระโดดออกไป ดวงตาของฉินอีหลินพลันเบิกกว้าง แม้เป็นเพียงเวลาไม่กี่วินาที แต่เธอก็นึกคิดถึงหลายอย่างหลั่งไหลเข้ามา
เธอนึกถึงครั้งแรกที่เจอเขาที่บาร์เสน่ห์หา ตอนที่จดทะเบียนสมรส ตอนที่เขาปลอกแอบเปิ้ลให้เธอ ตอนที่เขาพยายามกลืนอาหารที่เธอทำ ตอนที่เขาเข้ามาขวางรถที่พุ่งเข้ามาชนเธอ ตอนที่เขานอนอยู่บนเตียงคนไข้……
ฉินอีหลินคบคิดมากมาย ภาพเหตุการณ์เหล่านั้นฉายขึ้นมาราวกับดูหนังเป็นฉากๆ ตอนนั้นเองเธอพึ่งเห็นว่า ในตอนที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดนี้ เธอนึกถึงแต่เรื่องดีๆของลี่โม่อวี่
ฉินอีหลินไม่อยากยอมรับ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ตอนนี้สิ่งที่นึกได้ ถึงจะเป็นความจริงที่เก็บอยู่ในใจ
โครม
“โอ๊ย…….”
เมื่อตกลงกระแทกพื้น ลี่โม่อวี่กอดฉินอีหลินเอาไว้ ร่างทั้งร่างของเขากระแทกลงกับพื้นเต็มๆ ไถลออกไปไกลราวหนึ่งเมตร การเสียดสีทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา
แต่ไม่รอให้เขาทันได้หายเจ็บ เสียงปืนจากด้านหลังก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่กลับไม่ได้โจมตีพวกเขา แต่มุ่งไปที่ด้านหลังห่างจากพวกเขาหนึ่งเมตร คล้ายกำลังข่มขู่ ไม่ให้พวกเขาขยับ
“ขึ้นรถ”
ในตอนนั้นเอง รถฮัมเมอร์คันหนึ่งได้เข้ามาแทรกกลางระหว่างลี่โม่อวี่กับรถด้านหลัง
ในตอนที่ลี่โม่อวี่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ตอนนั้นฉินอีหลินก็ได้สติกลับมา เธอรีบลุกขึ้นแล้วพยุงลี่โม่อวี่ขึ้นรถ
“คนของเราได้รับข้อมูลมาจากแก๊งK พวกเขาเข้ามาในประเทศครั้งนี้ เพื่อจับตัวคุณฉิน”
เดิมลี่โม่อวี่คิดสงสัยว่าทำไมลี่อานโก๋ถึงมาอยู่ที่นี่ แต่ไม่ต้องรอให้เขาได้เอ่ยปาก ชายที่นั่งอยู่ส่วนคนขับก็อธิบาย เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ แล้วเงียบมองชายตรงหน้าขับรถเหวี่ยงไปมาเพื่อสะบัดหางที่อยู่ด้านหลังให้หลุด
“คนของเราทราบมาว่าพวกเขาจะลงมือกันวันนี้เดิมผมอยากรับอีหลินไปซ่อนตัวกับผมสักระยะ แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะลงมือเช้าขนาดนี้ โชคดีที่มาเจอพวกคุณ”
แม้ลี่อานโก๋จะบอกว่า “โชคดี” แต่สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆมากมาย คล้ายกับเหตุการณ์ครั้งนี้ได้ถูกคาดการณ์เอาไว้แล้ว
แน่นอนว่าลี่โม่อวี่ก็ไม่อยากพูดอะไรมาก โดยเฉพาะตอนนี้รู้สึกถึงความเจ็บปวดด้านหลัง อีกทั้งรถยังสะบัดส่ายไปมา เพราะความเฉื่อย ร่างกายของเขาโคลงเคลงไม่หยุด เสื้อผ้าเกิดการเสียดสีกับแผ่นหลังทำให้เขาเจ็บปวดจนเหงื่อท่วม
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
ฉินอีหลินกำลังจะหันมาพูดกับลี่โม่อวี่ แต่พบว่าสีหน้าของเขานั้นซีดจางลงเรื่อยๆ นึกถึงการกระโดดลงจากรถก่อนหน้านี้ เขาปกป้องเธอโดยการอยู่ด้านล่าง เธอรู้โดยทันทีว่าเขาได้รับบาดเจ็บ
“ไม่เป็นไร”
เวลานี้ทุกการหายใจ ลี่โม่อวี่ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดที่ยากจะบอกได้ แต่เขายอมไม่แสดงออกต่อหน้าฉินอีหลิน และไม่มีทางที่จะแสดงออกมาต่อหน้าลี่อานโก๋
ลี่อานโก๋มองเห็นการกระโดดลงจากรถของลูกชายด้วยตาของเขาเอง เขารู้ว่าแผ่นหลังของลี่โม่อวี่นั้นได้รับบาดเจ็บไม่เบาเลย แต่เขากลับไม่ได้มีความรู้สึกเป็นห่วงแต่อย่างใด “ลูกผู้ชาย บาดเจ็บเล็กน้อยก็ไม่เป็นไรหรอก”
ฉินอีหลินได้ยินน้ำเสียงไม่ไยดีของลี่อานโก๋ อดไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองผู้ชายคนนั้น จากนั้นหันมามองลี่โม่อวี่ด้วยความเป็นห่วง
แต่ลี่อานโก๋ก็ไม่ได้เปิดโอกาสให้พวกเขาได้อาลัยอาวรณ์กันมากนัก เขาขับรถไปพลางบอกไปด้วย “จากที่ผมรู้ วันนี้พวกเขาเตรียมการลงมืออยู่สามด้าน นี่มันพึ่งเริ่มต้น”
