บทที่ 328 ก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มีอะไรน่ากลัว
วันต่อมา เพราะฉินอีหลินนอนหลับสบาย ทำให้สีหน้าดูดีขึ้น
เมื่อเธอเดินมาถึงห้องรับประทานอาหารของบ้านตระกูลหลง ดวงตาพลันเบิกกว้าง
“พ่อคะ ทำไมมาอยู่ตรงนี้”
หลงเซี่ยวเทียนได้ยินดังนั้นจึงทั้งอยากโกรธทั้งขำ “พ่อไม่ต้องทานข้าวหรือไง”
“หนูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้นแก้มจึงแดงขึ้น “เพียงแค่รู้สึกว่าน้อยครั้งจะได้เจอพ่อ”
เพราะหลงเซี่ยวเทียนรับตำแหน่งผู้นำตระกูลมา มีเรื่องมากมายให้ต้องจัดการ อาหารสามมื้อของเขาส่วนมากจึงเป็นที่โต๊ะทำงานไม่ก็ห้องประชุม น้อยครั้งที่จะมาอยู่ในสายตาของผู้คนแบบนี้ แบบนี้เลยจะโทษเธอไม่ได้ที่ตกใจ
“วันนี้พ่อตั้งใจมารอลูก”
หลงเซี่ยวเทียนไม่ยอมเสียเวลา ดื่มกาแฟไปด้วย พร้อมทั้งคุยกับฉินอีหลินไปด้วย
“ทำไมคะ”
“เมื่อคืนพ่อยึดธุรกิจของคนเชื้อสายรองมาได้บ้างแล้ว แต่ไม่มีใครพอพึ่งได้ พ่อจำได้ว่าก่อนหน้านี้เราช่วยงานเสี่ยวเซวียนก็ทำได้ไม่เลว เลยคิดว่าจะให้ลูกรับช่วงต่อ ไม่มีปัญหาใช่ไหม”
หลงเซี่ยวเทียนลังเลอยู่เล็กน้อยแต่ก็ยังเอ่ยถาม เขารู้ว่าลูกสาวของตนต้องรีบกลับประเทศจีน ไปเจอลูกๆทั้งสอง แต่สถานการณ์ของตระกูลหลงแย่กว่าที่เขาคิดไว้เยอะ เขายังปล่อยเธอกลับไม่ได้
คิดมาถึงตรงนี้หลงเซี่ยวเทียนก็รู้สึกละอาย
“ไม่มีปัญหาค่ะ”
ฉินอีหลินขมวดคิ้วอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ยังตอบอย่างสบายๆ
ความจริงเธอพิจารณามันแล้ว ยังไงซะก็ไม่เหมือนบริษัทของหลงอี้เซวียน แม้ว่าเธอมีความสามารถไม่พอ ความสามารถไม่พอ ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ยังไงก็เป็นของครอบครัวตัวเอง
แต่ที่นี่ไม่เหมือนกัน ถึงแม้หลงเซี่ยวเทียนจะเป็นผู้นำตระกูล แต่ก็ยังไม่สามารถเฉลี่ยผลประโยชน์ของทุกฝ่ายได้อย่างแน่นอน อย่างเช่นถ้าการเงินหรือบริษัทถูกเปิดเผย งั้นสิ่งที่ทุกคิดก็คือมันเป็นความผิดของเธอ
ฉินอีหลินกลัวว่าจะเกิดความผิดพลาด แต่เมื่อคิดกลับกัน กระทั่งหลงเซี่ยวเทียนยังกล้าเสี่ยงกับอันตรายครั้งนี้ เธอจะลังเลไปเพื่ออะไร จึงตอบออกไปอย่างสบายๆ
เธอรู้ความหมายของหลงเซี่ยวเทียน พวกเขาต้องทำให้ธุรกิจทั้งหมดของคนเชื้อสายรองให้ชัดเจน อย่างน้อยก็จับจุดอ่อนของคนเชื้อสายรองให้ได้ ทำให้พวกเขาหมดอำนาจในการดูแลธุรกิจ
……
เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ ฉินอีหลินจึงขับรับไปที่“บริษัทหลงเวยเตี้ยนจื่อ”ตามที่หลงเซี่ยวเทียนบอก
บริษัทหลงเวยเตี้ยนจื่อเป็นบริษัทที่ตระกูลหลงให้ความสำคัญมาหลานทศวรรษ แต่เพราะคนของคนเชื้อสายหลักไม่เพียงพอ จึงตกไปอยู่ในมือของหลงเจี้ยน
เพียงแต่เมื่ออยู่ในมือของหลงเจี้ยนแล้ว ผลประกอบการของบริษัทก็ไม่เคยเติบโตได้อย่างรวดเร็วเลย
“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครคะ”
พนักงานตรงเคาน์เตอร์ด้านหน้าอ่อนหวานและยากที่จะปฏิเสธได้หยุดการก้าวเท้าของฉินอีหลินลง
ฉินอีหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอมาทำงานที่นี่ หลงเซี่ยวเทียนคงต้องส่งข่าวมาแล้ว แต่บริษัทกลับไม่ได้ความสำคัญกับเรื่องของเธอ
“ฉันมาหาประธานกรรมการของพวกคุณ”
ฉินอีหลินเหลือบมองหญิงสาวตรงหน้าเคาน์เตอร์ จากนั้นจึงเอ่ยบอก
พนักงานต้อนรับผงะ รอยยิ้มยังคงเดิม “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ท่านประธานกรรมการไม่อยู่ หากคุณมีธุระสามารถติดต่อผู้อำนวยการได้ค่ะ”
“บริษัทของพวกคุณ คนหลักคือใคร”
“ผู้อำนวยการค่ะ”
“ผู้อำนวยการหรอ”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้นไม่โกรธแต่กลับขำขัน เธอหัวเราะเสียงเย็นจนตัวงอ ดวงตาเยือกเย็นจนพนักงานต้อนรับต้องหดตัว
“บอกพนักงานบริษัททุกคน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่สิ ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป งานของบริษัทหลงเวยทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับประธานกรรมการ”
ฉินอีหลินพูดมาถึงตรงนี้ จึงเดินมุ่งไปยังลิฟต์ เธอมองเห็นพนักงานยืนอยู่ข้างๆคนหนึ่ง จึงเอ่ยบอก “พาฉันไปที่ห้องประธานกรรมการ”
“คะ ค่ะ….”
พนักงานคนนั้นเดิมพึ่งมาทำงาน เห็นใครอยู่ๆมาพูดลอยๆ อยากหัวเราะสักครั้ง แต่รังสีของฉินอีหลินน่ากลัวเกินไป เธอจึงตอบรับอย่างไม่ทันรู้ตัวแล้วพาขึ้นลิฟต์ไป
รอจนได้สติกลับมา ตัวเธอเองก็ตกใจจนเหงื่อไหลไปทั้งตัว
ทำไมถึงเป็นผู้หญิงที่มีรัศมีแรงกล้าขนาดนี้ เธอไม่มีแม้แต่จะขัดขืนเลยสักนิด
ดูเหมือนจะเป็นบริษัทหลงเวยที่มีชื่อเสียงเลื่องลือ คาดว่าจะเป็นจริงในไม่ช้า
คิดมาถึงตรงนี้ พนักงานคนนั้นจึงยืดอกอย่างภาคภูมิ
รอจนลิฟต์มาถึงชั้นบนสุด เธอพาฉินอีหลินเดินไปตามทางเดิน “ที่นี่เป็นห้องทำงานของท่านประธานกรรมการค่ะ”
“ดีมาก ขอบคุณ”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้นจึงยกยิ้มมุมปาก จากนั้นจึงเอ่ยตอบ
“ไม่….ไม่เป็นไรค่ะ”
พนักงานคนนั้นพูดจบกำลังจะเดินออกไป
“กลับไปแล้วบอกกับพนักงานทุกคน ผู้นำของบริษัทหลงเวยจะเป็นประธานกรรมการเสมอ”
หนักงานคนนั้นได้ยินประโยคนั้นพลันน้ำตาคลอเบ้า
เธอเป็นพนักงานเก่าแก่ของบริษัทหลงเวย ได้เห็นถึงความรุ่งโรงในอดีตและความหม่นหมองในปัจจุบัน
ในตอนที่หลงเสี่ยวเซินมีอำนาจ บริษัทหลงเวยเป็นตำนานในธุรกิจ เมื่อบอกว่าทำงานที่บริษัทหลงเวย มีใครบ้างไม่ยืดอกรับการชื่นชมจากผู้คน
แต่หลังจากนั้นเมื่อหลงเสี่ยวเซินหมดอำนาจ บริษัทที่เป็นราวกับตำนานต้องตกอยู่ในมือของ “ผู้อำนวยการ” เธอเฝ้ามองกิจการที่ตกต่ำลงทุกวัน เฝ้ามองธุรกิจสายงานเดียวกันที่ตามทันและก้าวแซงหน้าไป พวกเขาไม่มีความภาคภูมิใจพูดแล้วว่า ฉันเป็นคนของบริษัทหลงเวย
แต่พวกเขาพนักงานทุกคนต่างก็ไม่มีวันลืมช่วงเวลาที่รุ่งเรือง พวกเขาเฝ้ารอสักวัน จะมีคนนำพาพวกเขาไปยังยุครุ่งเรืองนั้นอีกครั้ง
ตอนนี้ ในที่สุดก็มาถึงแล้ว
ในที่สุดเธอก็สามารถป่าวประกาศได้แล้วว่า : เธอคือคนของบริษัทหลงเวย
“ค่ะ ท่านประทาน”
เธอตอบกลับเสียงดังกังวาน ค้อมตัวลงเล็กน้อย ก้าวถอยออกไป
ฉินอีหลินเห็นคนไปแล้ว จึงหมุนตัวผลักประตูห้องทำงานเข้าไป
ผลักประตูเข้ามา คิ้วสวยของฉินอีหลินก็ขมวดมุ่น
ห้องทำงานทั้งหมดครอบคลุมพื้นที่ 100 ตารางเมตร เพียงเดินเข้าไป หน้าต่างกระจกบานใหญ่จากเพดานจรดพื้นก็ปรากฏต่อหน้าเธอ ทิวทัศน์งดงามล้วนอยู่ใต้ผ่าเท้าของเธอ
ด้านขวาของโต๊ะทำงาน เป็นโซฟายาวหรูสองตัว ใช้สำหรับการประชุมเล็กๆชั่วคราว
ผลักเปิดประตูเล็กด้านซ้ายมือ เป็นห้องพักผ่อนชั่วคราว
บอกว่าชั่วคราว แต่ตู้เสื้อผ้า โคมไฟต่างๆล้วนมีครบ
และเฉียงไปทางขวาของห้องทำงาน เป็นห้องน้ำ ฉินอีหลินดูอย่างละเอียด ยังสามารถอาบน้ำได้ด้วย ด้านในยังมีของใช้สำหรับอาบน้ำอยู่สองชุด เตรียมพอกับความต้องการที่ไม่ได้บ่อยหนัก
หรูหราใช้ได้เลย
เกือบจะย้ายบ้านมาไว้ที่นี่แล้ว
ฉินอีหลินกลับมานั่งอยู่บนโซฟาอยู่นาน ก็ไม่เห็นเลขาจะเดินเข้ามารายงาน
หัวคิ้วจึงขมวด เธอหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาเลขา “เรียกหัวหน้าเลขาของพวกเธอมา”
“ต้องขออภัยด้วยค่ะ หัวหน้าเลขาอยู่ที่ห้องผู้อำนวยการค่ะ”
แน่นอนว่าคนที่ห้องเลขาก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า ตอนนี้เห็นโทรศัพท์จากห้องท่านประธานต่อสายมา ทุกคนต่างเหงื่อท่วมตัว
นึกถึงเมื่อเช้าที่หัวหน้าเลขาไป แล้วทิ้งประโยคนั้นไว้ “ก็แค่เด็กคนหนึ่ง มีอะไรต้องกลัว” พวกเขาก็หดตัวลง
หวังว่าจะไม่ทำให้พวกเธอลำบากไปด้วย
“ผู้อำนวยการหรอ” ฉินอีหลินยิ้มเย็น ไม่ได้มีท่าทีโกรธเกรี้ยว เงียบไปพักหนึ่ง ค่อยเอ่ยต่อ “ดีมาก แจ้งไปยังฝ่ายบุคคล คิดเงินเดือนให้กับเธอ เลือกหัวหน้าเลขาใหม่ ฉันจะเป็นคนเลือกเอง”
