นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 446 คนในใจ
ตอนนี้แค่มิเชลคิดถึงชื่อฮ่อหยุนเฉิง มุมปากก็จะกระตุกยิ้มโดยไม่รู้ตัว ในฝันก็มีแต่เขา แค่หลับตาก็เห็นหน้าของคนในใจแล้ว
แต่เธอรู้ว่าการคิดถึงใครสักคนมันเจ็บปวดแค่ไหน ดังนั้นเธอจึงต้องการใช้ประโยชน์จากงานเลี้ยงวันเกิดนี้เพื่อเจอกับฮ่อหยุนเฉิง ถ้าได้คุยกับเขาก็จะยิ่งดีขึ้นไปอีก
…แต่ก็ไม่ได้คิดแค่จะคุยกับเขาเท่านั้นหรอก
มิเชลรู้ว่าตัวเองยังอยากเจอฮ่อหยุนเฉิงตลอดเวลา และทำสิ่งต่างๆ มากมายกับเขา ไม่เพียงแต่จำกัดความสัมพันธ์แค่ “รู้จัก” เท่านั้น
แต่ว่าพอนึกถึงฮ่อหยุนเฉิงคบอยู่กับซูฉิง แถมยังเป็นคู่หมั้นอีกต่างหาก เธอจึงรู้สึกไม่สบายใจ แม้ว่าซูฉิงจะไม่ใช่ว่าไม่ดี…แต่ใครจะไปเข้าใจเรื่องของความรู้สึกได้ล่ะ
…
ตั้งแต่อู๋ชิงหร่านให้คามิลปรับแต่งชุด เธอก็คอยไปที่สตูดิโอของลีโอตลอด ทั้งยังพูดคุยกับคามิลบ่อยๆ ด้วย ดีที่คามิลจำคำพูดของซูฉิงได้เลยไม่ได้กระตือรือร้นหรือใกล้ชิดกับอู๋ชิงหร่านมาก เผื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะมีอะไรแอบแฝง
ในวันนี้ อู๋ชิงหร่านก็มาอีกครั้ง พร้อมกับผลไม้จำนวนมากอยู่ในมือ
“ทำงานหนักหน่อยนะทุกคน~” อู๋ชิงหร่านเคาะประตูและเดินเข้าไปในสตูดิโอพร้อมรอยยิ้ม หลังจากพูดแบบนี้ไปช่างดูคุ้นเคยกับผู้คนที่นี่มาก และยังแบ่งผลไม้ให้ทุกคนอีกด้วย
“วันนี้ฉันมาดูชุดน่ะ เลยเอาผลไม้มาให้พวกคุณด้วย ไม่ต้องเกรงใจนะคะ”
อู๋ชิงหร่านกระตือรือร้นทุกครั้งที่เธอมา และนอกจากคามิลแล้ว ก็ไม่มีใครสนใจว่าสิ่งที่เธอต้องการทำนั้นคืออะไร ดังนั้นจึงมีดีไซเนอร์ทักทายเธอและยังคิดว่าแอนนาคนนี้ช่างเป็นคนใส่ใจดูแลดีมาก
ยกเว้นคามิล
เมื่ออู๋ชิงหร่านวางส้มลงบนโต๊ะ คามิลก็เงยหน้าขึ้นและพูดกับอู๋ชิงหร่านพร้อมรอยยิ้ม “คุณแอนนา ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เอาของมาทุกครั้งเลย ถ้าทำแบบนี้ต่อไป ดีไซเนอร์ของสตูดิโอเราต้องนิสัยเสียแน่เลย”
“ไม่เป็นไร~” อู๋ชิงหร่านนั่งบนเก้าอี้ข้างมิคาลอย่างเป็นธรรมชาติ พร้อมยิ้มอย่างใจดี “ยังไงฉันอยู่นี่ก็ไม่มีอะไร ยิ่งกว่านั้นตระกูลฉันก็จะเปิดบริษัทออกแบบด้วย ฉันก็แค่มาแอบขโมยอาจารย์นี่~”
คามิลที่ได้ยินก็ยิ้ม แต่ก็สุภาพเสมอ ทุกครั้งที่อู๋ชิงหร่านมา เธอต้องระวังตัวให้มากขึ้น
ที่ซูฉิงพูดนั้นไม่ผิดแน่
“ขโมยอะไรกันล่ะคะ นอกจากพนักงานของลีโอเรานั้น การออกแบบของทุกคนก็พอๆ กัน—”
คามิลถอนหายใจยาว อู๋ชิงหร่าที่ได้ยินประโยคนั้น แววตาก็ฉายถึงความภาคภูมิใจ หากไม่ใช่เพราะผู้ช่วยคนนี้ เธอคงกังวลว่าจะเริ่มบทสนทนายังไง
มาได้เวลาพอดี
“ใช่แล้วล่ะ” เธอแสร้งทำเป็นตกอกตกใจ “ก่อนหน้านี้ก็ได้ยินว่าลีโอคือดีไซเนอร์ที่โด่งดังที่สุดในสตูดิโอของพวกคุณแล้วก็เป็นเจ้านายด้วย ตอนแรกฉันก็อยากเจอเขาหน่อยนะ แต่ทำไมฉันมาช่วงนี้ เขาถึงไม่อยู่เลยล่ะ?”
“ลีโอยุ่งมาก กลับมาปีละไม่กี่ครั้งเองค่ะ” คามิลถอนหายใจ
อู๋ชิงหร่านขมวดคิ้ว แสร้งทำเป็นไม่ได้สงสัยอย่างไม่ตั้งใจ “หือ? แต่ฉันได้ยินมาว่า เร็ว ๆ นี้ไม่ได้จะมีการแข่งขันออกแบบแฟชั่นเหรอ? ก่อนหน้านี้ที่เพื่อนฉันพูดถึงลีโอว่าเขาเป็นเหมือนเทพเจ้าแห่งการออกแบบเลยนะ ทุกปีที่มีการแข่งขันการออกแบบแฟชั่น เขาก็จะได้รับรางวัลตลอด แล้วปีนี้ล่ะ? เขาเข้าร่วมไหมคะ?”
คามิลที่ยังคงยุ่งกับงานในมือ ฟังที่อู๋ชิงหร่านพูดบ้างไม่ฟังบ้าง ใครจะไปรู้ว่าเธอจะถามลีโอทันทีถึงงานแข่งขันการออกแบบและฟังดูเหมือนเธอมาแบบเตรียมพร้อมแล้ว
ปากกาในมือหยุดนิ่ง จากนั้นจึงหลุบตาราวกับไม่เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น “ฉันไม่รู้สิ ลีโอไม่ค่อยกลับมาที่สตูดิโอแล้วก็ไม่ค่อยบอกเราเรื่องพวกนี้ด้วยน่ะค่ะ”
“โอ้…”
อู๋ชิงหร่านพยักหน้าอย่างครุ่นคิด จากนั้นไม่ได้ถามอะไรคามิลต่อ เพียงแค่เหลือบมองเธอเป็นครั้งคราวแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
คามิลคิดในใจ ปอกเปลือกส้มที่อู๋ชิงหร่านนำมาและกินไปไม่กี่อัน หลังจากนั้นไม่นานก็พูดขึ้นทันทีว่า “ขอโทษทีนะคะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน”
หลังจากพูดอย่างนั้น คามิลก็ลุกขึ้นและจากไป อู๋ชิงหร่านหันมองเธอตามหลังก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย
คามิลเดินไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เปิดประตูแล้วเข้าไปซ่อนตัว หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งข้อความถึงซูฉิง “ซูฉิง ที่เธอพูดถึงคุณแอนนาอะไรนั่นวันนี้จู่ๆ ก็มาถามเรื่องลีโอ แล้วก็ถามด้วยว่าลีโอจะเข้าร่วมงานประกวดออกแบบทั้งยังบอกว่าอยากดูผลงานของคุณอีกต่างหาก”
“เราควรทำยังไงต่อเหรอคะ?”
คามิลขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะกำมือแน่นด้วยความประหม่า
ไม่นานหลังจากที่ซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงกลับมาที่วิลล่า ก็ได้ข้อความจากคามิล ก่อนจะเผยรอยยิ้ม อู๋ชิงหร่านก็อดได้ไง…
“หล่อนอยากรู้อะไรเธอก็บอกไปได้เลย เอาสไตล์อะไรก็ได้ ใช้เวลานานขนาดนี้ ไม่ใช่ว่า
สงสัยว่าฉันจะออกแบบอะไรสำหรับการแข่งขันงั้นเหรอ? คามิล ฉันรู้ว่าเธอเก่งที่สุด เพราะงั้นฝากเรื่องนี้ด้วยนะ”
ข้อความจากซูฉิงตอบกลับมากลับมาอย่างรวดเร็ว คามิลมองสองสามบรรทัดบนหน้าจอก่อนจะเผยรอยยิ้มอย่างมั่นใจ
ถ้าเป็นแบบนี้ เธอก็รู้แล้วว่าเธอควรทำยังไง!
คามิลกลับมาที่ห้องทำงานอย่างรวดเร็ว อย่างที่คาดไว้ อู๋ชิงหร่านยังไม่ออกไปไหน พอเห็นคามิลกลับมาก็ส่งยิ้มให้เธอ
“ขอโทษทีนะคะ” น้ำเสียงของผู้หญิงดูผ่อนคลายมาก “เมื่อกี้ได้รับโทรศัพท์จากลีโอตอนไปห้องน้ำเมื่อกี้เลยค่ะ เธอบอกว่าให้ฉันเอาแบบที่ออกแบบเข้าประกวด ก็เลยกลับมาช้าหน่อยน่ะค่ะ”
เมื่ออู๋ชิงหร่านได้ยิน ดวงก็ก็สว่างไสว “คุณ คุณกำลังจะบอกว่าลีโอจะเข้าร่วมการแข่งขันการออกแบบงั้นเหรอคะ?”
คามิลพยักหน้าอย่างจริงจัง “แต่ให้พูดตรงๆ คือฉันจะเอาแบบและเสื้อผ้าเข้าร่วมการแข่งขันแทน ลีโอยุ่งมาก แต่ฉันบอกคุณไว้เลยนะคะว่าชุดที่เธอออกแบบในครั้งนี้สวยมาก เมื่อกี้ฉันเห็นแบบที่เธอส่งมาแล้ว สวยมากเลยค่ะ!”
คามิลพูดไปก็ยกนิ้วให้ เธอมองอู๋ชิงหร่านก่อนจะเม้มปากและพูดว่า “เอาเถอะ เห็นแก่ที่คุณชอบลีโอมากนะคะ บอกคุณก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
อู่ชิงหร่านพยักหน้าอย่างจริงจัง “อื้อ ฉันจะไม่บอกใครอย่างแน่นอน”
คามิลลดเสียงลงแล้วพูดกับเธอว่า “ภาพวาดที่ฉันเห็นเมื่อกี้เป็นชุดราตรีที่บุตรงบ่า สีแดงเข้ม ประดับด้วยไข่มุกและลูกไม้นิดหน่อย เป็นสไตล์ย้อนยุคของยุโรปยุคกลาง สวยมากจริงๆ บอกได้เท่านี้แหละค่ะ เฮ้อ ไม่งั้นให้ชุดคุณออกแบบตามชุดนี้ไหมล่ะคะ?”
