บทที่ 74ยืนยันสถานะคู่สมรส
มู่วี่สิงถามแบบนี้ เธอตอบอย่างเฉยเมย “ฉันแค่ไม่อยากให้คุณมีผลกระทบต่องานของฉัน”
“คุณเป็นภรรยาผม” มู่วี่สิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ก็แค่สถานะ แค่ในนาม ไม่ใช่เรื่องจริง”
พูดจบ มู่วี่สิงอุ้มเธอขึ้นทันที เวินจิ้งร้องอุทาน แล้วทำได้แค่กอดคอของมู่วี่สิงไว้
เธอถูกโยนไปบนเตียง ร่างสูงยาวของมู่วี่สิงกดทับเธอไว้ สายตามู่วี่สิงเย็นชา
“ในเมื่อคุณภรรยารู้สึกไม่พอใจ ถ้าเช่นนั้นผมคงต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อยืนยันสถานะสมรสของเราแล้วล่ะ” มู่วี่สิงพูดไปด้วย นิ้วมือเรียวยาวก็วางอยู่บริเวณอกของเวินจิ้ง นิ้วมือเริ่มลูบไปมา
ทันใดนั้น สีหน้าของเวินจิ้งเริ่มแดงเพราะเขินอาย เธอยกเท้าขึ้นเพื่อจะกำจัดเขาให้พ้น
มู่วี่สิงไหวตัวทัน มืออีกข้างที่ว่างอยู่จึงจับเข้าที่ข้อเท้าเธอ ทันใดนั้นเวินจิ้งจึงหยุดนิ่ง
อีกอย่าง มู่วี่สิงเพิ่งได้รับบาดเจ็บที่มือ เวินจิ้งจึงไม่กล้าออกแรงเยอะ
“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้!”เวินจิ้งพูดด้วยความโกรธ
“แล้วหมายความว่าอะไร?”มู่วี่สิงถามอย่างใจเย็น
“ระหว่างเรา เป็นความสัมพันธ์แบบไม่มีอะไรผูกมัดกัน” เวินจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไปทำงานนอกสถานที่กับผม เป็นคำสั่งของบริษัท ไม่ใช่ความต้องการส่วนตัวของผม” มู่วี่สิงลุกขึ้นนั่ง ความโกรธปรากฏในสายตาแค่แวบเดียวก็กลับมาเป็นปกติ
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ลึกๆในใจเธอยังคงไม่เชื่อ
“คุณเป็นเจ้านาย แค่คุณออกคำสั่งก็พอแล้วไม่ใช่เหรอค่ะ?”เธอมองมู่วี่สิง
“งั้นคุณต้องรู้ว่า คุณไม่มีอำนาจที่จะปฏิเสธ”มู่วี่สิงหัวเราะเยาะเย้ย ดูเป็นคนร้ายกาจขึ้นมาทันที
เวินจิ้งตัวสั่น นี่คือการคุกคามชัดๆ
แต่ใครใช้ให้เธอเป็นเพียงพนักงานล่ะ
เธอลงจากเตียงเดินเข้าห้องแต่งตัว แล้วช่วยมู่วี่สิงจัดกระเป๋าเดินทางต่อ และจัดของตัวเขาเองด้วย
อย่างไรก็ตามก็ถือซะว่าเป็นการทำงานละกัน
มู่วี่สิงมองเธอ เวินจิ้งกำลังโกรธ แต่เขาก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองทำผิดตรงไหน
เขาต้องการให้เธออยู่ข้างๆ เธอก็ต้องมาอยู่ข้างๆ
คืนต่อมา เครื่องบินแลนดิ้งที่ประเทศB
มู่วี่สิงไม่พาคนอื่นไปด้วย มีแต่เขาและเวินจิ้งไปกันตามลำพัง
เมื่อมาถึงโรงแรม มู่วี่สิงเปิดห้องชั้นพิเศษหนึ่งห้อง
“พนักงานจะพักห้องเดียวกันกับเจ้านายหรือค่ะ?”เวินจิ้งไม่พอใจ
“ภรรยาก็ต้องนอนห้องเดียวกับสามีสิ” มู่วี่สิงตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ตอนนี้ฉันเป็นแค่ผู้ช่วยคุณ”เวินจิ้งถลึงตาให้มู่วี่สิง
“ตอนนี้เป็นเวลาพักของเรา คุณหญิงคุณเลิกงานแล้ว”มู่วี่สิงยิ้ม
เวินจิ้งพูดไม่ออก
เมื่อขึ้นไปบนห้องพักโรงแรม มู่วี่สิงก็ไม่พักผ่อน ตรงหน้ากองด้วยกองเอกสารสำหรับประชุม เขาจะต้องกล่าวสุนทรพจน์ในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้เขากำลังเตรียมข้อมูลที่ต้องใช้
เวินจิ้งก็ต้องทำงานร่วมกับเขา เธอดูเวลา นี่ก็ใกล้จะเช้าแล้ว
เธอหาวอย่างเก็บอาการไม่อยู่
มู่วี่สิงเงยหน้าแล้วมอง “คุณไปนอนก่อนเลย”
“ไม่ได้!” เวินจิ้งขมวดคิ้ว เจ้านายยังไม่นอน เธอจะกล้านอนได้อย่างไร
“อย่าดื้อ คืนนี้ผมไม่มีเวลานอน” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
เวินจิ้งมองเขา แล้วมองกองเอกสารตรงหน้าเขานี่แค่วันแรกนะมู่วี่สิงต้องหักโหมขนาดนี้เลยเหรอ……..
“ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ”เธอพูดอย่างไม่ตั้งใจ เวินจิ้งยังคงนั่งอยู่บนโซฟา
ชายคนนั้นเงยหน้ามองเธอ แล้วอุ้มเธอเดินเข้าห้องนอนทันที ตอนเดินออกจากห้องเขาก็ล็อกประตูจากด้านนอกไว้
เวินจิ้งทำได้แค่อยู่ในห้องนอน
เธอรู้สึกว่าความอบอุ่นได้แพร่กระจายจนลึกเข้าถึงก้นบึ้งของหัวใจ
เมื่อนาฬิกาปลุก เวินจิ้งตื่นตอนเจ็ดโมงเช้า ประตูเปิดได้แล้ว มู่วี่สิงอยู่ที่ห้องรับแขก เอนตัวบนโซฟา กำลังหลับเคลิ้ม
เวินจิ้งไม่กล้ารบกวน เมื่อเธออาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยจึงเปิดดูรายการวันนี้ ใกล้เวลาแล้วจึงไปปลุกมู่วี่สิง
“คุณหมอมู่” เขาเรียกเสียงเบา
มู่วี่สิงยังไม่ตื่น เธอรู้สึกร้อนใจ หน้าเลยโน้มลงใกล้ กำลังคิดว่าจะตบใบหน้ามู่วี่สิงเบาๆเธอกำลังยกมือ มู่วี่สิงก็ลืมตาขึ้น
ไม่ทันป้องกันตัวเวินจิ้งโดนจูบเข้าแล้ว
