บทที่ 62 เพราะว่าโลกของเธอมีแต่เขา
เขากลับมาแล้ว
“คุณกลับมาแล้วหรอ” เธอเดินขึ้นไปอีกก้าวด้วยความรู้สึกเล็กน้อย และเผชิญหน้ากับดวงตาสีเข้มของชายคนนั้น
คณพศใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกกำลังมองนาราและสายตาดุจมีดเชือดเฉือนไปที่เคนโด้
คณพศที่อยู่บนเกาะมาตลอดเคนโด้ไม่เคยเห็นเขามาก่อน เพียงแค่ตอนเด็กเคยเจอครั้งหนึ่ง รู้แค่ว่าเท้าของเขาไม่ดี ได้แต่นั่งรถวิวแชร์
ในตอนที่เขาสบตากับคณพศ ในใจของเขาสั่น
สายตาของเขาหากวฆ่าคนได้ งั้นเขาก็คงตายไปแล้ว
เขาใส่กางเกงสีดำสองขายาวถูกเก็บไว้ในกางเกงนั้น
หากไม่ใช่เพราะเก้าอี้วิวแชร์ ก็คงไม่รู้ว่าเขาพิการ
ทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาและความพิการ
“พี่ชาย นานแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน” เคนโด้พูด
คณพศตอบเบาๆ “เราเคยเจอกันมาก่อนหรือ”
เคนโด้ “……”
พวกเค้าแม้จะไม่ได้เจอกันนาน แต่สิบปีก่อนก็เคยเจอกันอยู่นิ
เขากำลังจะพูดอะไร แต่เมื่อเห็นวิวแชร์เข้ามาข้างๆตัวฝ่ายหญิง “ทำไมไม่ให้ลุงบีมไปรับ”
เสียงของเขาอ่อนโยนเหมือนไม่ได้พูดออกมาจากคอ
เขายกมือขึ้นสัมผัสหน้าของนารา“นาราตกใจมากสินะ ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไร” นาราจับมือเขาเบาๆ
“พึ่งถึง” เขามองเธออย่างลึกซึ้ง
เคนโด้ที่ยืนอยู่ข้างๆยังรู้สึกอาย
เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เขาทำได้แค่ยืนมองพวกเขาอย่างเงียบๆ
เขากำมืออย่างแน่น “พี่ครับ ผมอยากคุยกับพี่” ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เขาจะต้องคุยกับคณพศให้ได้
“อยากคุยอะไร” เขาหันหน้าหนีเบาๆ “ฉันรู้สึกว่า พวกเราไม่ค่อยรู้จักกัน ไม่มีอะไรต้องคุยกัน”
เคนโด้เดินขึ้นหนึ่งก้าว “ผมคิดว่าพวกเราต้องคุยกัน ในเมื่อตอนนี้คุณไม่ใช่สามีของนารา พิมมี่ต่างหากที่เป็นภรรยาที่ถูกต้องทางกฎหมายของคุณ”
คณพศ
พอได้ยินที่เขาพูด ก็หลับตา เก้าอี้วิวแชร์ก็มาหยุดอยู่ที่ตัวเขา “คุณชายเคน ที่นี้คือตระกูลปัญญาพนต์ไม่ใช่ตระกูลนาราวัด คุณจะพูดกับผมและนาราในฐานะอะไร”
“รักแรก หรือฐานะเพื่อนนักเรียน”
สายตาของคณพศเงียบสงบ
แต่นารา เมื่อได้ยืนที่เขาพูด เธอก็รีบหันตัวกลับ “เคนโด้ คุณกลับไปเถอะ ขอบคุณมากที่มาส่งฉัน”
เคนโด้มองนาราอีกครั้ง เขาไม่ได้กลับไปในทันทีแต่กลับมองคณพศอย่างเงียบๆ
“พี่คณพศ ปล่อยนาราเถอะ ผมและเรื่องของตระกูลพี่ และคนอื่นๆที่มีพระคุณ อย่าเอานาราเข้าไปเกี่ยวข้องเลย เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เธอยังต้องเรียนหนังสือ”
“คุณชายเคน” เคนโด้ยังพูดไม่จบก็โดนคณพศพูดตัดบท “คุณดูจะวุ่นวายเกินไปแล้วนะ เรื่องของตระกูลผมและตระกูลคุณ ผู้หยิงของผมและคุณยิ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย ผมคิดว่าผมจะทำยังไงมันก็เรื่องของผม ไม่ต้องใครคนนอกมาเป็นห่วงเรื่องของครอบครัวผมหรอก”
สายตาของเขาน่ากลัวมาก “ลุงบีม ส่งแขก”
เขาหันหลังกลับเข้าไปในลิฟต์โดยไม่สนใจแขกเลยสักนิด
“ใช่” ลุงบีมรีบเดินเข้ามา “คุณชาย เชิญครับ”
เคนโด้มองลิฟต์ที่ค่อยๆปิดลง มองเด็กหญิงอย่างเงียบๆ ในใจของเขาเจ็บเหลือทน
นาราดึงสติกลับมา “คุณกลับไปเถอะเคนโด้ เรื่องของฉันไม่ต้องการให้คุณมายุ่งด้วย ขอโทษ”
เธอเข้าไปในลิฟต์อย่างเงียบๆ เคนโด้มองเธอเดินเข้าไปในลิฟต์อย่างเงียบๆ ในใจของเขาสาบานกับตัวเองว่า นารา ผมจะพาคุณออกจากที่นี้ให้ได้
เขาหันหลังกลับไป
บนชั้นสองของดาดฟ้า คณพศนั่งอยู่บนเก้าอี้วิวแชร์มองรถที่กำลังจากไป แล้วหันหลังกลับไปที่โต๊ะหนังสือ
นาราเปิดประตูเข้าไป “คณพศ เคนโด้คือเพื่อนที่ฉันรู้จักในโรงเรียน เขาไปช่วยฉันกับตำรวจ วันนี้มาโรงพยาบาลเลยถือโอกาสพาฉันกลับมา พวกเราไม่มีอะไรกันสักนิด”
เธอคิดว่าควรจะอธิบายสักนิด
แต่ดูเหมือนวันนี้ เขาเหมือนจะรับรู้แล้วว่าเคนโด้คือรักแรกของเธอ
คณพศเมื่อได้ฟังที่เธออธิบาย เขาเงยหน้าขึ้น มองเธอที่ดูเกรงๆ ในใจก็อดกังวลไม่ได้
“นารา มานี้สิ” เขาจับมือเธอเบาๆ นาราเดินเข้าไปยืนข้างๆเขา
เขาดึงเธอลงมา นารานั่งลงบนตักของเขา
เขาไปแค่อาทิตย์เดียว นาราคิดถึงไม่น้อย เพราะว่าในโลกของเธอนอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครอีกเลย
ชายหนุ่มมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความทุกข์ “เขาเป็นรักแรกของคุณหรอ”
นาราพยักหน้าเบาๆ
รีบตอบว่า “แต่ว่าฉันบอกคุณแล้ว ว่าหลังจากนี้ ฉันจะรักษาระยะห่าง”
“ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของคุณกับเขาไปถึงไหนกันแล้ว แค่จูบกันหรือเคยขึ้นเตียงกันมาก่อน”ฟังที่เคนโด้พูดก็พอจะรู้แล้วว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่มากก็ไม่น้อย
คณพศแม้จะรู้ว่าเธอบริสุทธิ์ แต่ก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้ อิจฉา เลยตั้งใจพูดแบบนี้ ทำให้เด็กคนนี้กลัว ให้เธออธิบายกับเขามา
“คณพศ พวกเราไม่เคยทำเรื่องพวกนั้น คุณทำไม คุณทำไมคิดว่าทุกคนเป็นเหมือนคุณหมด” เธอหน้าแดง
เธอและเคนโด้ไม่เคยจูบกันสักนิด จับมือนั้นมี แต่ผู้ชายคนนี้กลับพูดว่าเธอ
คณพศมองเธอที่กำลังร้อนรน เขายิ้มออกมา “หรือว่าจูบแรกนั้นคุณให้ผมมาแล้ว เคนโด้ไม่เคยแตะต้งคุณมาก่อน”
ในใจของเขาคิด หากว่าเคยแตะต้องแล้ว เขาจะทำให้เคนโด้เหมือนตายทั้งเป็น ไม่สนว่าเขาจะเป็นใคร
“ไม่มี ฉัน ไม่ใช่ว่าโดนคุณ” นารากำมือแน่น
ผู้ชายคนนี้นิสัยไม่ดีมาก รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่เคย ยังจะถามแบบนี้อีก
คณพศมองเธอที่เขินอายทันใดนั้นเขาก็โอบกอดเธอ“งั้นผมขอชิมหน่อยว่าจูบของคุณจะหวานไหม”
พูดจบก็จับหน้าของเธอแล้วจูบทันที
จูบของเธอหวานอย่างที่คิดจริงๆ หวานยิ่งกว่าวันก่อนที่ช่วยชีวิตเธอขึ้นมาจากทะเล ในตอนนั้นปากของเธอเต็มไปด้วยน้ำทะเล
ในตอนนั้นเขาได้รับข้อความที่ลุงบีมส่งมาให้ รีบทิ้งงานสำคัญที่บริษัทรับให้ยชญ์สืบหาเรือที่ลักพาตัวเธอไป ยชญ์ใช้เวลาสิบนาทีก็หาเรือที่ลักพาตัวเธอไปจนพบ เรือนั้นกำลังไปทางอเมริกา
คณพศรีบไปที่เรือนั้น เขาให้ยชญ์หาตัวการทที่สั่งให้จับนารานี้
สิ่งที่ได้คือเศษสวะของเมืองธิตกล ที่รับคำสั่งจากพิมมี่อีกที ให้พวกเขาหนึ่งแสน ให้พวกเขาโยนเธอลงทะเล แต่สองคนนั้นพอเห็นนาราที่รูปร่างหน้าตาสวยงาม เลยอดไม่ได้ที่จะโยนลงไป อยากจะเก็บไว้ที่อังกฤษ
เพื่อที่จะไม่ปรากฏฐานะที่แท้จริง คณพศแอบเข้าไปในเรือลำนั้น แล้วปลอดตัวเป็นผู้ช่วยของตัวเองมาช่วยนารา
แต่คนที่ตามหลังเขามาคือเคนโด้ที่เป็นรักแรกสมัยนาราเรียนที่มหาวิทยาลัยแจ้มใส
ตอนนั้นเพราะความโกรธ หากไม่ใช่เพราะเคนโด้คือลูกชายของลุงเขา เขาเองคงไม่รู้ว่าจะทำยังไงบ้างกับเคนโด้
เขารีบกลับฝรั่งเศสจัดแจงธุระจนเสร็จ และเตรียมที่จะไปโรงพยาบาลกับลุงบีม ก็นึกไม่ถึงว่าเคนโด้จะมาส่งนาราที่บ้าน
