Endless Path : Infinite Cosmos, อนันตวิถีจักรวาล

เพราะเขาอาบน้ำคนเดียว วาห์นจึงล้างตัวเสร็จก่อนที่พวกสาวๆ จะเริ่มกันเสียอีก

ความรู้สึกที่ได้จากน้ำร้อนๆ ยังคงแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายแม้ว่าเขาจะใช้ [หัวใจของเพลิงนิรันดร์] ซ้อนเอาไว้ก็ตาม

วาห์นเดินกลับไปที่ห้องก่อนจะลงไปนอนเล่นที่เตียงเหมือนเช่นทุกวัน

เขาคิดเรื่องผ่อนคลายซ้ำไปซ้ำมาในหัวจนเริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมาจริงๆ และอยากเข้านอนเร็วกว่าปกติ

เกือบครึ่งชั่วโมงต่อมา วาห์นสัมผัสได้ว่าพวกสาวๆ เริ่มแยกกันและกลับไปที่ห้องของตัวเองแล้ว

พอเห็นฮารุฮิเมะเดินกลับห้องพร้อมมิโคโตะ วาห์นจึงถอนหายใจโล่งอกเพราะคิดว่าคืนนี้คงไม่มีจิ้งจอกแอบย่องเข้ามาในห้อง

มิลานกับทีน่าอยู่ในห้องของพรีเซียและเฟนเรียร์ ส่วนริวก็กลับไปที่ห้องของเธอเอง

วาห์นรู้สึกเศร้าเล็กน้อยเพราะเขาอยากจะใช้เวลาร่วมกับเอลฟ์สาวให้มากกว่านี้อีกหน่อย

พวกเขาพัฒนาไปถึงขั้นที่อาบน้ำด้วยกันได้แล้ว เรื่องนอนเตียงเดียวกันจึงเป็นสิ่งที่วาห์นคาดหวังอยู่บ้าง

ตอนนี้คู่แฝดก็เดินกลับห้องของพวกตนเป็นที่เรียบร้อย ดังนั้นเราก็จะเหลือผู้โชคดีรายสุดท้าย…

ออร่าขนาดใหญ่กำลังตรงเข้ามาเรื่อยๆ โดยเดินเบี่ยงมาทางด้านซ้าย วาห์นจึงค่อนข้างมั่นใจว่าเธอกำลังมาที่นี่

เพราะห้องของทั้งคู่อยู่ฝั่งตรงข้ามกัน หากต้องการกลับห้องของตัวเองเฉยๆ เธอก็จะเลือกเดินเบี่ยงไปทางขวาแทน

และแล้วก็เป็นไปตามคาด เฮสเทียเดินมาเปิดประตูห้องของเขาก่อนจะเดินเข้ามาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง

เฮสเทียรู้เรื่องสกิลสัมผัสออร่าของวาห์นดี เธอจึงเลิกเคาะประตูหรืออะไรทำนองนั้นมาตั้งนานแล้ว อีกอย่างเจ้าของห้องเองก็ไม่เคยว่าอะไรสักคำด้วยสิ

หลังจากถอดถุงมือ ริบบิ้น และที่รัดผมออก เฮสเทียก็คลานขึ้นมาบนเตียงและซุกเข้ากับแผงอกกำยำ

วาห์นเข้าสวมกอดร่างเล็กอย่างนุ่มนวลเหมือนเช่นทุกครั้ง

นอกเหนือจากคืนที่มีคนอื่นมานอนด้วย เฮสเทียก็จะนอนที่ห้องของวาห์นจนมันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

ขณะที่วาห์นกำลังผ่อนคลาย เขาก็ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ

“ราตรีสวัสดิ์นะวาห์น…”

หลังรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างมาสัมผัสแก้ม เขาจึงหันกลับไปมองเฮสเทียที่กำลังหลับตาลงและพาดหัวไปกับร่องไหล่

วาห์นรู้สึกว่าเทพตัวเล็กดูสงบเสงี่ยมยิ่งกว่าทุกวันก็เลยเข้าใจว่าเธอคงอยากให้เขาพักผ่อนจริงๆ

เฮสเทียน่าจะละเมอและปีนขึ้นมาบนตัวของเขาเหมือนเดิม แต่วาห์นก็ดีใจที่เห็นว่าอีกฝ่ายคงพยายามเต็มที่แล้ว

มันเป็นการย้ำเตือนเรื่องที่เขาควรผ่อนคลาย ดังนั้นวาห์นจึงหยุดคิดเรื่องต่างๆ และกลับไปนอนต่ออีกครั้ง

—

วาห์นเป็นพวกที่สะดุ้งตื่นง่าย แต่ถ้าเป็นสิ่งที่เขาคาดไว้แล้ว (เช่นการถูกปีนป่ายโดยคนใกล้ตัว) เขาก็จะนอนต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นเป็นการเปิดโอกาสให้เฮสเทียขยับขึ้นมาจ้องอีกฝ่ายด้วยสีหน้าครุ่นคิด

ดวงตาสีฟ้าฉายแววเปล่งประกายขณะที่เธอลูบไล้ใบหน้าอย่างหลงใหล

เด็กหนุ่มคนนี้มักจะระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ยกเว้นแค่ตอนนอนนี่แหละ

เหตุผลเดียวที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าวาห์นเชื่อใจเธอมาก นั่นทำให้เฮสเทียยิ่งสุขใจยิ่งกว่าเดิม

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เฮสเทียก็ลงมาคร่อมร่างของวาห์นและจ้องมองเขาจากด้านบน

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เสื้อผ้าจะเริ่มสลายกลายเป็นกลีบดอกและออกไปเรียงกันอยู่รอบเตียง

ตอนนี้เฮสเทียกำลังนั่งอยู่บนหน้าท้องของวาห์นแบบไม่เหลืออะไรเลยนอกจากกางเกงในเพียงชิ้นเดียว

เธอไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองต้องการทำอะไรต่อ แต่ที่แน่ๆ ก็คืออยากใกล้ชิดกับวาห์นให้มากที่สุด

เวลาส่วนตัวของทั้งสองกำลังหดสั้นลงเรื่อยๆ เฮสเทียจึงตัดสินว่าถึงเวลาแล้วที่เธอต้องก้าวสู่ขั้นต่อไป

บรรยากาศด้านนอกและในห้องนั้นค่อนข้างหนาวเย็นซึ่งต่างจากความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างกายของวาห์นอย่างสิ้นเชิง

ยิ่งให้ความสนใจกับไออุ่นมากเท่าไหร่ ความรู้สึกหวิวๆ ในช่องท้องของเฮสเทียก็ยิ่งเพิ่มขึ้นตามไปด้วย

เรื่องเดียวที่เธอรู้สึกเสียดายก็คือลืมบอกให้วาห์นถอดเสื้อก่อนเข้านอน

ถึงเนื้อผ้าจะบางมาก แต่มันก็ทำให้ผิวพรรณแสนละเอียดอ่อนรู้สึกระคายเคืองอยู่ดี

เฮสเทียไม่ได้คิดจะปลุกวาห์นตั้งแต่แรกแล้ว แต่เทพตัวเล็กก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะตอบสนองอย่างไรหากตื่นขึ้นมาเห็นเธอในสภาพนี้

วาห์นไม่ใช่พวกที่เอาช่วงล่างมาใช้แทนสมอง เรื่องนี้ทุกคนรู้ดี แต่เฮสเทียก็ยังแอบหวังลึกๆ ว่าเขาจะตื่นขึ้นมา… และเข้าจู่โจมเธออย่างป่าเถื่อน

‘…เห้อ’

เรื่องนี้เฮสเทียควรโทษตัวเองที่รู้สึกลังเลมาโดยตลอด แต่อีกใจหนึ่งก็อยากโบ้ยความผิดให้เด็กหนุ่มที่เป็นห่วงเธอมากจนเกินเหตุ… มากจนไม่กล้าก้าวข้ามเส้นบางๆ ที่เธอขีดเอาไว้

20 นาทีต่อมา เฮสเทียก็ต้องยอมแพ้เพราะรู้ว่าตัวเองไม่กล้าเป็นฝ่ายไปปลุกวาห์นก่อนแน่นอน เธอได้แต่นอนพิงร่างกำยำเหมือนปกติขณะพยายามสงบหัวใจของตัวเอง

พอไออุ่นแผ่ซ่านไปทั่วเรือนร่าง สติก็ค่อยๆ พร่าเลือนและขาดหายไปในที่สุด

—

ขณะที่หลับอยู่ วาห์นรู้สึกว่าตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในบรรยากาศอบอุ่นโดยมีออร่าสีชมพูห่อหุ้มไปทั่ว

มันเป็นความรู้สึกที่สุขสบาย ละมุนละไม และทำให้สมองผ่อนคลายสุดๆ

น้อยครั้งมากที่วาห์นจะฝันแบบนี้ มันจึงเป็นประสบการณ์แปลกใหม่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาสงสัยจริงๆ ว่าออร่าสีชมพูนี่คืออะไรและมาจากไหนกันแน่

พอดูจนแน่ใจแล้วว่ามันไม่ได้เป็นภัยคุกคาม วาห์นจึงปล่อยให้มันกระจายออกไปทั่ว…

เขาอยู่แบบนั้นต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งออร่าดังกล่าวจางหายไปเป็นจำนวนมาก

วาห์นรู้สึกเศร้า ราวกับตัวเองเพิ่งสูญเสียบางอย่างที่สำคัญมากไป

เขาจ้องมองออร่าที่หลงเหลืออยู่ ก่อนจะหลับตาและเข้าสู่โหมดสมาธิ

สิ่งที่ปรากฏออกมาก็คือถ้อยคำทั้งเก้าที่ดูเลือนลางมาก และไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ถ้อยคำดังกล่าวนั้นกลับไม่มีทีท่าว่าจะเด่นชัดขึ้นเลย…

วาห์นเริ่มรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกบีบคั้นเมื่อเวลาล่วงเลยไปอีกพักใหญ่ๆ

นั่นตามมาด้วยความสั่นสะท้านอย่างรุนแรงจนเขาต้องเปิดตาขึ้นและพบว่าออร่าสีชมพูยังคงวนเวียนไปรอบๆ โลกแห่งความฝัน

สัญชาติญาณบอกให้เขายกหัวขึ้นมาทดลองสูดดมมัน และทันทีที่ทำแบบนั้น สมองก็รู้สึกเหมือนถูกกระแทกอย่างรุนแรง

มันเป็นกลิ่นไอที่หอมหวลเกินจะบรรยายแต่กลับให้ความคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ราวกับเป็นสิ่งลึกลับที่คอยวนเวียนอยู่รอบตัวมาโดยตลอด

ถึงจะกังวลอยู่บ้าง แต่เขาก็สูดดมมันต่อเพื่อสืบให้ได้ว่านี่มันกลิ่นของอะไรกันแน่…

—

เมื่อวาห์นได้สติในเช้าวันถัดมา เขารู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วกว่าปกติแถมกลิ่นที่อยู่ในความฝันก็ยังลอยมาแตะจมูกอยู่เรื่อยๆ

แต่เพราะตื่นแล้วนี่แหละ เขาเลยเริ่มจระหนักว่ามันคือกลิ่นอะไร

กลิ่นดังกล่าวนั้นลึกล้ำ รุนแรง คล้ายกับกลิ่นของน้ำผึ้งผสมมะนาวอ่อนๆ

เมื่อลืมตาขึ้นมา สิ่งที่วาห์นต้องทำเป็นอย่างแรกเลยก็คือกลืนน้ำลาย 2-3 อึก

เขาไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ดูเหมือนว่าเมื่อคืนเฮสเทียคงนอนละเมอและหันตัวกลับไปอีกด้าน

สิ่งที่อยู่ห่างใบหน้าของเขาไปเพียงไม่กี่นิ้ว… แน่นอนว่ามันก็คือกลีบดอกไม้หอมหวนที่ถูกกั้นด้วยเนื้อผ้าสีขาวบาง

หัวใจของเขาเริ่มเต้นเร็วยิ่งกว่าเดิม เพราะตอนนี้คงไม่ต้องพิสูจน์หรือสืบหาอะไรแล้ว

มันอาจจะไม่ทรงพลังเท่ากับกลิ่นอายของเฮเฟสตัส แต่ทุกอย่างกลับดูน่าดึงดูดไปหมด ทั้งตัวกลิ่นเอง ออร่าสีสมพูรอบๆ บั้นท้ายได้รูป หรือแม้แต่ของเหลวเล็กน้อยที่ซึมออกมาจากจุดซ่อนเร้น…

ที่แย่ไปกว่านั้น เพราะเขามักกอดเฮสเทียตอนนอน ตอนนี้วาห์นเลยอยู่ในท่าที่กำลังกอดเอวของเธอไว้อย่างเคยชิน เป็นท่าที่ทำให้กางเกงในตัวจิ๋วมากองอยู่ตรงปลายจมูกพอดี

เขาไม่แน่ใจว่าเฮสเทียตื่นนานหรือยัง แต่ตอนนี้วาห์นมองเห็นออร่าสีชมพูสว่างไสวของเทพตัวเล็กได้อย่างชัดเจน

เมื่อคืนเธอคงจะพยายามทำบางอย่างเพื่อยั่วเขาซึ่งดูท่าจะได้ผลอยู่บ้าง

อย่างน้อยมันทำให้วาห์นรู้สึกเขินๆ พร้อมกับความตื่นเต้นที่เพิ่มขึ้นทีละนิด

หากจะออกมาแก้ต่างทีหลังว่านอนละเมอจนมาอยู่ในสภาพนี้ บอกตรงๆ ว่าเขาไม่มีทางเชื่อแน่นอน

ส่วนตัวแล้วเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงจากมุมนี้มาก่อน และมันก็เป็นภาพที่เย้ายวนอย่างประหลาด

ความนุ่มนิ่มของเฮสเทียทำให้วาห์นอยากลองยืนหน้าออกไปอีกแล้วดูว่าเธอจะยังเนียนนอนต่อได้อีกหรือเปล่า

ทุกอย่างอยู่ใกล้มากจนเขาแทบไม่ต้องขยับเลยด้วยซ้ำ…

พอเขาถอนหายใจออกไปเล็กน้อย ร่างเล็กและออร่ารอบๆ ก็สั่นไหวตามทันที

นับเป็นเสี้ยววินาทีที่กองไฟสีชมพูหดเล็กลง แต่แล้วมันก็ขยายใหญ่ขึ้นและเผาไหม้รุนแรงยิ่งกว่าเดิม

เมื่อขยับมือเล็กน้อย วาห์นก็ตระหนักว่ารอบนี้มันผิดปกติจริงๆ

จากมุมมองที่เห็นในตอนแรก เขาจึงไม่รู้มาก่อนว่าเฮสเทียนั้นไม่ได้ใส่อะไรเลยนอกจากกางเกงในเพียงตัวเดียว

ความร้อนจากผิวหนังที่สัมผัสได้ตรงฝ่ามือยิ่งทำให้เขามั่นใจเรื่องที่ ‘กำลังโดนยั่ว’ ขึ้นไปอีก

วาห์นรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่บนหน้าผาที่ไม่รู้ว่าจะโดดออกไปหรือหันหลังกลับดี แต่ยังไงซะ เขาก็จะไม่ทิ้งให้เฮสเทียค้างเติ่งอยู่แบบนี้แน่นอน

เพราะเธอคงใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะมาอยู่ในสภาพนี้… กระแสของออร่าสื่อได้ความว่าเฮสเทียกำลัง ‘ฝืนตัวเองอยู่ แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ’

เพื่อตอบรับความกล้าหาญครั้งนี้ วาห์นสวมกอดเอวของเฮสเทียให้แน่นขึ้นราวกับกำลังดึงให้มันเข้ามาใกล้กว่าเดิม พร้อมกับยื่นให้จมูกไปแตะกับเนื้อผ้าบ้าง

เขารู้สึกได้ถึงความชื้นตรงปลายจมูกกับเสียงหัวใจของเฮสเทียที่ส่งผ่านจากหน้าอกขนาดยักษ์มาสู่หน้าท้องของเขา

ออร่าของเธอดูสับสนวุ่นวายไปหมด แต่มันก็ยังคงลุกไหม้เป็นสีชมพูขณะที่วาห์นสูดหายใจเข้าลึกๆ

ในจังหวะที่เขาเริ่มทำแบบนั้นจนกระทั่งตอนปล่อยมันออกมา วาห์นรู้สึกว่าสมองของตัวเองเริ่มหลอมละลายไปกับกลิ่นที่กระตุ้นให้เกิดความตื่นเต้น

ตามปกติแล้ววาห์นสามารถควบคุมสภาพร่างกายได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ครั้งนี้มันออกจะ ‘อยู่เหนือการควบคุม’ ไปหน่อย

จากอีกด้านหนึ่ง เฮสที่เทียเริ่มมีน้ำตาซึมให้เห็นพยายามกัดริมฝีปากล่างของตัวเองและหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ

เธอเตรียมใจรับการตอบสนองของวาห์นเอาไว้แล้ว แต่ทุกอย่างกลับพังไม่เป็นท่าเมื่อเขาเริ่มสูดดมแบบจริงจัง

ยิ่งพอโดนสูดแบบแรงๆ เธอก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

ใบหน้าสีแดงก่ำยิ่งแดงหนักกว่าเดิมเมื่อดวงตาสีฟ้าไปสบเข้ากับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ถึงจะได้ยินข่าวลือมาบ้าง แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เฮสเทียได้เห็น ‘เสากระโดงเรือ’ ในกางเกงของวาห์นแบบเต็มสองตา

ความหวาดหวั่นเริ่มเกาะกุมจิตใจของเทพตัวเล็ก แต่มันก็ยังไม่อาจเอาชนะความเด็ดเดี่ยวได้ในทันที

เฮสเทียได้ยินมาจากฮารุฮิเมะว่านี่เป็น ‘ท่วงท่า’ ที่ทั้งผู้หญิงและผู้ชายต่างโปรดปราน

ข้อดีอีกอย่างของท่านี้ก็คือการที่ไม่ต้องหันไปสู้หน้าวาห์นอาจจะช่วยบรรเทาความเขินของเธอลงไปได้บ้าง

ตอนนี้เธอทำให้เขา ‘ลุกฮือ’ ได้แล้ว เฮสเทียจึงดึงเอาความมั่นใจทั้งหมดออกมาก่อนจะค่อยๆ ยืนมือออกไปดึงกางของวาห์นลง

การถูกปลดปล่อยแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้วาห์นต้องเบิกตากว้างพร้อมหายใจแรงขึ้นอีก และยิ่งเขาสูดดมกลิ่นของเฮสเทียมากเท่าไหร่ ความตื่นเต้นในร่างกายก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

ตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งใจจะเครื่องติดเลยด้วยซ้ำ พอมันเกิดติดขึ้นมาจริงๆ สิ่งต่อไปที่คิดไว้คือเฮสเทียต้องรีบชิ่งหนีแน่นอน แต่นี่มันกลับผิดคาดไปหมด!

ชั่วอึดใจต่อมา วาห์นสัมผัสได้ว่ามีมือเล็กๆ มาจับตรงฐานแข็งชัน ลมหายใจของเขายิ่งรุนแรงขึ้นจนร่างของเฮสเทียส่ายขึ้นลงตามจังหวะ

ของที่อยู่ตรงหน้าทำให้เทพตัวเล็กรู้สึกกังวลสุดขีด แต่ถ้าจะให้ถอยตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว เธอจึงเริ่มตรวจสอบมันด้วยสายตาอย่างละเอียด

นิ้วเรียวเล็กค่อยๆ ขยับไปมาก่อนจะพยายามวัดความหนาของสิ่งที่อยู่ในมือ

หัวใจของเฮสเทียยิ่งเตลิดหนักกว่าเดิมเพราะนิ้วชี้ของเธอแทบจะแตะปลายนิ้วโป้งไม่ถึงอยู่แล้ว!

หากไม่ใช่เพราะรู้ว่ามีคนเคยลองมาก่อน เธอคงไม่เชื่อแน่ๆ ว่าเจ้าสิ่งนี้จะเข้าไปอยู่ในตัวผู้หญิงได้

‘ร่างกายของเทพธิดาต้องทนได้สิ… มั้งนะ’ คือสิ่งที่เธอพยายามพร่ำบอกกับตัวเองในใจ

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เฮสเทียก็เริ่มทำตามขั้นตอนที่ฮารุฮิเมะแนะนำ โดยเริ่มจากการยกตัวขึ้นเล็กน้อยโดยพิงแขนไปกับเอวของวาห์น

จากด้านหลัง วาห์นกำลังเฝ้ามองแผ่นหลังเล็กๆ ของอีกฝ่ายด้วยความสนใจ

นี่เป็นสิ่งที่วาห์นไม่เคยบอกใครมาก่อน แต่เขาเคยเห็นท่วงท่าแบบนี้มาบ้างแล้วในระหว่างที่ออกตามหาฮารุฮิเมะ

อย่างเดียวที่คิดออกคือเฮสเทียคงไปเรียนอะไรมาจากเรนาร์ดสาวอย่างแน่นอน แต่วาห์นเองก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะไปต่อได้อีกสักกี่น้ำ

เฮสเทียสัมผัสได้ว่าร่างกายกำลังขยับไปตามลมหายใจของวาห์น ความร้อนที่เขาปล่อยออกมานั้นทำให้ส่วนล่างของเธอสั่นสะท้านไปหมด

เธอรู้ว่าเขากำลังรู้สึกตื่นเต้นเช่นกัน หัวใจที่ยังกล้าๆ กลัวๆ จึงส่งคำสั่งมาที่สมองว่า ‘จะทำอะไรก็รีบๆ ทำเข้า’

เฮสเทียเริ่มจากการใช้มือปาดผมออกไปด้านข้าง ก่อนจะค่อยๆ ลดศีรษะลงจนเกือบติดส่วนปลายที่ดูแข็งกร้าว

ทว่าความลังเลเพียงชั่วครู่กลับทำให้ริมฝีปากบางหยุดกึกลงทันที ทั้งๆ ที่อีกเพียงไม่กี่มิลลิเมตรก็จะได้สัมผัสกันอยู่แล้ว

เฮสเทียเกิดเปลี่ยนใจกระทันหันและเริ่มสานมันต่ออีกครั้งด้วยการใช้ลิ้นเลียตรงส่วนปลายเพื่อทดสอบรสชาติก่อน

สิ่งที่ติดลิ้นกลับมาคือความเค็มปะแล่มๆ ทว่าเฮสเทียก็ยังต้องกลืนน้ำลายขณะที่หัวใจเต้นจนแทบจะระเบิดออกมาด้านนอก

เจ้า ‘ความเค็ม’ นี่เองที่ทำให้น้ำลายของเธอเอ่อล้นหนัดกว่าปกติ เพราะยังไงซะ เรื่องน้ำลายไหลกับเฮสเทียก็เป็นของคู่กันอยู่แล้ว

ประเด็นอยู่ที่ว่ามันไหลออกมามากเกินจน ‘หก’ ใส่สิ่งที่อยู่ด้านล่างนี่แหละ… เฮสเทียมองตามจุดที่มันตกลงไปและรู้สึกทั้งอายทั้งเครื่องติดไปพร้อมๆ กัน

เทพตัวเล็กเริ่มโลมเลียส่วนปลายของวาห์นโดยไม่รั้งรออะไรอีกแล้ว ขณะเดียวกันเธอก็พยายามไม่สนใจความรู้สึกอึดอัดที่อยู่ภายใน

หากไม่นับตอนที่เฮเฟสตัส ‘จูบทักทาย’ นี่ก็ถือเป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงมาทำอะไรแบบนี้ให้กับวาห์น

ความเปียกชื้น ความร้อน และรสสัมผัสของลิ้น ทำให้ขาของเขาสั่นนิดๆ โดยเฉพาะช่วงจังหวะที่เฮสเทียกดลึกที่สุด มันเป็นความรู้สึกที่ดีแต่ก็หงุดหงิดอย่างน่าประหลาด อาจเป็นเพราะเฮสเทียเอาแต่ทำแบบเดิมซ้ำไปเรื่อยๆ เพียงอย่างเดียว?

เพราะรู้ว่าเธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน วาห์นจึงเลือกที่จะรูดซิบปากและคิดว่าเขาเองก็ควรทำอะไรบ้าง

เรียวขาที่อ้าออกจากกันทำให้การถอดปราการชิ้นสุดท้ายออกไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายนัก

แทนที่จะพยายามฝืนถอดมัน วาห์นกลับเอื้อมมือออกไปและใช้นิ้วโป้งเกี่ยวมันไว้ด้านข้างแทน

ลมหายใจร้อนๆ ที่เข้าสัมผัสกับผิวเปลือยเปล่าทำให้เฮสเทียหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ทันที

วาห์นไม่ได้พูดอะไรและเอาแต่จ้องมองเนินสีขาวกับของเหลวที่ไหลออกมาจากร่องลึกตรงหน้า และราวกับมันกำลังเคลื่อนไหวตามจังหวะการหายใจของเฮสเทีย ร่องลึกนั่นคอยเปิดปิดอยู่เรื่อยๆ จนเขาได้เห็นสิ่งอยู่ภายในแบบวับๆ แวมๆ

ไม่นานสติของเฮสเทียก็กลับมาอีกครั้ง เธอตัดสินใจทำสิ่งที่ค้างคาเอาไว้ต่อโดยปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามธรรมชาติ

วาห์นเผยรอยยิ้มเล็กๆ ขณะใช้นิ้วโป้งทั้งสองแหวกร่องปริศนานั่นออกและจ้องมองเข้าไปในกำแพงที่ทั้งเปียกชื้นและกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ

เขาสังเกตุเห็นเม็ดตุ่มชูชันที่อยู่ตรงปลายสุด แต่ก็ตัดสินใจว่าจะปล่อยมันไปก่อน ขณะเริ่มนำลิ้นไปสัมผัสกับจุดซ่อนเร้นของผู้หญิงเป็นครั้งแรก

อย่างแรกที่เขาสัมผัสได้ก็คือของเหลวที่ออกมานั้นแตกต่างไปจากตัวกลิ่นอย่างสิ้นเชิง

มันหวานคล้ายน้ำผึง แต่ก็ให้รสที่จัดกว่านั้น เป็นสิ่งที่ยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด

เฮสเทียเริ่มไม่แน่ใจว่าหากตัวเองไม่ใช่เทพ หัวใจของเธอจะทนรับแรงกระตุ้นที่รุนแรงขนาดนี้ได้มากน้อยแค่ไหน

ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เธอลองทำมันด้วยตัวเองมาบ้างแล้ว แต่ที่โดนอยู่นี่มันคนละเรื่องกันเลย!

สิ่งที่เธอทำก็แค่เล่นตรงส่วนรอบนอกและสัมผัสตุ่มแข็งชันเล็กน้อยเท่านั้นเอง

สัมผัสที่ได้รับในตอนนี้คือความเสียวซ่านปนจั๊กจี้เล็กน้อย แถมมันยังทำให้กล้ามเนื้อหน้าท้องของเธอหดตัวทุกครั้งที่ภายในถูกบุกรุก

เทพตัวเล็กพยายามบรรเทาความรู้สึกด้วยการใช้มือทั้งสองข้างจับอาวุธของวาห์นและเลียตรงส่วนปลายให้แรงยิ่งกว่าเดิม

แต่ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน เฮสเทียก็เริ่ตระหนักแล้วว่านี่เป็นศึกที่เธอไม่อาจเอาชนะได้

เพราะขาดประสบการณ์ในหัวข้อดังกล่าว เธอจึงไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อและได้แต่ปล่อยให้วาห์นทำลายแนวป้องกันไปเรื่อยๆ โดยไม่อาจขัดขืนได้เลย

สิ่งที่วาห์นทำไม่ใช่แค่การเลียเท่านั้น แต่เขากำลัง ‘ลิ้มรส’ ภายในพร้อมใช้ลิ้นกดตามส่วนต่างๆ เพื่อดูว่าเธอจะตอบสนองยังไงบ้าง

ทุกครั้งที่เธอเกร็งจนผิดสังเกต วาห์นก็จะใช้ลิ้นจี้ตรงบริเวณนั้นก่อนจะโยกหัวเบาๆ

ตอนนี้เฮสเทียทำอะไรไม่ได้ทั้งสิ้นนอกจากถอยทัพและฟุบหน้าลงกับท้องน้อยของเขา

เธอทำได้แค่ใช้ลิ้นเลียตรงส่วนที่หน้าฟุบลงและปล่อยให้ร่างกายตกอยู่ภายใต้การทรมานจาก ‘ความกระตือรือร้น’ และความอยากรู้อยากเห็นของวาห์น

7 นาทีให้หลัง วาห์นที่ยังเมามันอยู่กับการสำรวจส่วนต่างๆ เริ่มสัมผัสได้ว่าของเหลวมีปริมาณมากขึ้น ขณะที่ผนังภายในก็ดิ้นไปมาไม่หยุด

เขารู้จากประสบการณ์ว่านี่เป็นสัญญาณเตือนเมื่อผู้หญิงใกล้ถึงจุดสุดยอดและตัดสินใจที่จะรุกหนักยิ่งกว่าเดิม

ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เฮสเทียที่ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ก็กลับมาประจำที่และเริ่มเข้าโรมรันกับอสูรร้ายอีกครั้ง

วาห์นคิดว่าถึงเวลาที่ต้องปิดเกมนี้ลงแล้ว เขาจึงรวมพลังไว้ที่นิ้วโป้งซึ่งคล้ายกับแบบที่เคยทำกับไอส์ (แต่เบากว่า) ก่อนจะกลับไปใช้ลิ้นอีกครั้งพร้อมกดนิ้วลงตรงตุ่มที่ทำเป็นไม่สนใจมันมาโดยตลอด

จู่ๆ เฮสเทียก็รู้สึกกลัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน จากนั้นก็มีกระแสไฟฟ้ามาวิ่งผ่านตามกระดูกสันหลังและชนเข้ากับสมองจนความนึกคิดแตกหลายไม่เหลือชิ้นดี

เสียงที่เคยอยู่ภายใต้การควบคุมได้มาตลอด บัดนี้มันกลับถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดหลอด

ตอนนี้เจ้าของเสียงกลับทำได้แค่พยายามใช้มือปิดปากและโก่งตัวเป็นกุ้งไปกับหน้าท้องของอีกฝ่ายเท่านั้นเอง

ความหฤหรรษ์แผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูขุมขน ส่วนสมองก็รู้สึกเบาหวิวและใช้การไม่ได้ไปชั่วขณะ

ร่างกายของเธอถูกกระตุ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แถมเฮสเทียไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ไม่รู้ด้วยว่าร่างนี้จะใช้การต่อได้อีกหรือเปล่า

สิ่งเดียวที่รู้สึกได้ก็คือความอบอุ่นจากด้านล่างและท่อนแขนแข็งแรงที่โอบรอบเอวไว้ ราวกับว่ามันกำลังพยายามรั้งเธอไว้ไม่ให้ดวงวิญญาณลอยกลับขึ้นสวรรค์ไปทั้งแบบนั้นเลย…

พอวาห์นออกจากโรงหลอมและเดินทางกลับคฤหาสน์ฮาร์ธ เฮเฟสตัสที่เดินกลับเข้ามาข้างในก็ต้องรีบทรุดลงกับเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ที่สุดก่อนจะฟุบหัวลงกับโต๊ะทันที

ทุกครั้งที่ฉากเมื่อหลายชั่วโมงก่อนผุดขึ้นมาในหัว สีหน้าของเทพสาวก็ไม่เหลือเค้าของความเคร่งขรึมให้เห็นอีกเลย

ครั้งแรกของเธอกับวาห์น… รวมไปถึงอีก 34 ครั้งหลังจากนั้นมันช่างเหนือความคาดหมายจริงๆ

ราวกับว่าประสบการณ์ระหว่างเธอกับเทพบนสวรรค์เป็นแค่เรื่องตลก ไม่ควรยกนิ้วขึ้นมานับเลยด้วยซ้ำ

นอกจากวาห์นจะไม่ได้ติดใจเรื่องนี้แล้ว เขายังปฏิบัติกับเธออย่างอ่อนโยนและรักใคร่ตั้งแต่ต้นจนจบ

ถึงเฮเฟสตัสจะทำเป็นใจกล้าและเล่นนอกบทไปบ้าง แต่วาห์นก็ยังพาเธอขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งความหฤหรรษ์ได้อยู่ดี

ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเชื่ออย่างสนิทใจว่าการเหมารวมวาห์นเข้ากับพวกเทพในอดีตนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน

ตั้งแต่ที่ถือกำเนิดขึ้น เฮเฟสตัสไม่เคยถูกใครรักมากขนาดนี้มาก่อนเลย แล้วก็ไม่เคยรักใครมากขนาดนี้ด้วยเช่นกัน

ถึงจะแยกกันชั่วคราว แต่เธอก็ยังรู้สึกถึงวาห์นได้จากในที่ที่ชายหนุ่มเคยเข้ามาเติมจนเต็ม

มีความอบอุ่นสายใหม่ในร่างกายที่ไม่ยอมจางหายไปเลยแม้แต่น้อย เฮเฟสตัสเชื่อว่ามันคือผลจากการที่เธอตั้งครรภ์อยู่นั่นเอง

นี่เป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อเกินคำบรรยาย แต่แน่นอนว่าสิ่งที่วาห์นพูดย่อมเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากความจริง

เฮเฟสตัสเริ่มลูบหน้าท้องของตัวเองอย่างรักใคร่ด้วยสีหน้างุนงงและเปี่ยมสุข

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่อจากนี้คือประสบการณ์พิเศษที่ไม่มีเทพหรือเทพธิดาองค์ไหนเคยก้าวเดินมาก่อน

ถึงเหล่าเทพธิดาแห่งความอุดมสมบูรณ์จะสามารถตั้งครรภ์ได้เอง แต่นั่นก็ไม่ใช่วิธีที่มนุษย์ทั่วไปทำกัน

แทนที่จะเกิดกระบวนการตกไข่ตามปกติ พลังศักดิ์สิทธิ์ของพวกเธอจะส่งผลให้เด็กเกิดออกมาโดยมีข้อแม้อยู่บางประการ

อย่างแรกคือ ถ้าไม่ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ แน่นอนว่าพวกเธอไม่มีทางตั้งครรภ์ได้เองอย่างเด็ดขาด

อย่างที่สองก็คือเด็กที่เกิดออกมานั้นจะมีเผ่าพันธุ์ตามแบบผู้เป็นพ่อแน่นอน พวกเขาจะไม่มีทางเป็นเทพหรือแม้แต่ลูกครึ่งเทพ

ชีวิตน้อยๆ ที่อยู่ในครรภ์ของเฮเฟสตัสนั้นเปรียบได้กับความสำเร็จสูงสุดของเหล่าผู้ที่เรียกตัวเองว่า ‘เทพธิดา’

นี่คือสิ่งที่เหล่าทวยเทพนับพันปรารถนามายาวนานเป็นล้านๆ ปีแต่ก็ไม่เคยมีใครทำสำเร็จมาก่อน

ถึงจะไม่ได้ออกอาการอะไรมาก เฮเฟสตัสก็รู้ว่าเธอกับวาห์นเพิ่งจะเขียนประวัติศาสตร์บทใหม่ให้กับโลกใบนี้ไปหยกๆ

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอสนใจมากนัก เพราะสิ่งที่สนใจยิ่งกว่าก็คือการได้เดินก้าวเล็กๆ ไปบนเส้นทางที่ทั้งสองเลือกเดินร่วมกัน

ขณะกำลังคิดเรื่องในอนาคต เฮเฟสตัสก็เผยรอยยิ้มเพราะนึกบางอย่างออก จากนั้นเธอก็เดินกลับมาที่ห้องทำงานและนำม้วนคัมภีร์ออกมาจากชั้นหนังสือ

สิ่งที่อยู่ใกล้ๆ ก็คือปากกาขนนกมากมายหลายสีที่สามารถส่งข้อความไปยังสถานที่ต่างๆ ได้เกือบทั่วทั้งเมือง

ตั้งแต่การประชุมครั้งแรก หรือที่บางคนเรียกมันเล่นๆ ว่า ‘วาห์นาตัส’ เฮเฟสตัสก็มอบคัมภีร์สื่อสารแบบเดียวกันให้กับทาง ‘กลุ่มต่างๆ’ อย่างพร้อมเพรียง

ด้วยการใช้ปากกาขนนกตามรหัสสี เธอสามารถส่งข้อความแบบเจาะจงไปที่บางกลุ่มได้ ส่วนปากกาสีดำนั้นคือการส่งข้อความไปหาทุกคนที่อยู่ในเครือข่าย

เฮเฟสตัสหยิบขนนกสีพีชขึ้นมาและเขียนข้อความหาคนรู้จักซึ่งเป็นผู้ดูแลแฟมิเลียระดับ D ที่ประจำอยู่ ณ เขตตะวันตกของโอราริโอ้

เธอเป็นเทพธิดาแสนใจดีผู้มีนามว่าเอโพน่า

พลังศักดิ์สิทธิ์ของเธอนั้นประกอบไปด้วยการขี่ม้าและความอุดมสมบูรณ์

เฮเฟสตัสรู้จักเธอมานานแล้ว และถึงจะไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทแบบเฮสเทีย แต่เอโพน่าก็เป็นเทพธิดาที่เธอไว้เนื้อเชื่อใจ

สาเหตุที่แฟมิเลียของเอโพน่าไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักก็เพราะว่ากิจการที่พักของเธอนั้นมุ่งเป้าไปที่การรับนักผจญภัยตกอับเข้ามาดูแลแบบไม่แสวงหาผลกำไร

หลังจากดำเนินกิจการมาถึง 50 ปีเต็ม แฟมิเลียของเธอก็มีสมาชิกอยู่เพียง 9 คนเท่านั้นโดยที่ 3 คนเป็นลูกแท้ๆ ของเธอเอง

ขณะเฝ้ารอการมาถึงของเอโพน่า เฮเฟสตัสก็เริ่มส่งข้อความเพิ่มเติมให้กับทางเครือข่ายซึ่งเป็นหลักปฏิบัติโดยทั่วไป

เมื่อไหร่ก็ตามที่วาห์นออกไปหาใครสักคน คนที่อยู่ต้นทางก็จะรายงานเรื่องนี้เพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝัน

หลังจากที่เขาออกเดินทาง พวกเธอก็จะส่งข้อความให้ปลายทางทราบ เพื่อที่ทางนั้นจะได้มีเวลาเตรียมตัวเพิ่ม

นี่ไม่ได้เป็นการจำกัดตัวเลือกของวาห์นแต่อย่างใด แต่มันคือการทำให้คนที่อยู่ปลายทางออกมาต้อนรับเขาได้ดีกว่าเดิมต่างหาก

พวกเธอไม่ได้พูดเรื่องนี้กันบ่อยนัก แต่บางครั้งวาห์นก็ชอบทำอะไรที่หนักหน่วงเกินไป การมีเวลาเตรียมตัวเพิ่มอีกนิดจึงเป็นเรื่องที่ดีกับทุกคน

ผู้ที่ถือคัมภีร์หลักๆ ในตอนนี้ก็มีเฮเฟสตัส เอน่า โลกิ เฮสเทีย ซีล สึบากิ และอนูบิส

หลังจากที่สมาชิกของเครือข่ายเพิ่มจำนวนมากขึ้น เฮเฟสตัสกับโลกิก็ช่วยกันแจกจ่ายคัมภีร์ขนาดเล็กให้กับคนที่ใกล้ชิดวาห์นเกินเพื่อน

เพราะคัมภีร์เหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปใช้เป็นประจำ ตัวน้ำหมึกจึงมีราคาแพงมากจนพวกเธอต้องเหมาซื้อและแจกจ่ายมันทุกครั้งหลังจบการประชุม

เพื่อป้องกันเรื่อง ‘ทรัพยากรขาดตอน’ โลกิแฟมิเลียจึงรับภารกิจสำรวจดันเจี้ยนช่วงชั้นที่ 28 โดยมีเป้าหมายแฝงอยู่ที่การตามหาวัตถุดิบสำคัญที่เอาไว้ใช้ทำน้ำหมึกดังกล่าว

การที่ปาร์ตี้หลักของโลกิแฟมิเลียออกเดินทางสู่ดันเจี้ยนแบบเร่งด่วนก็เป็นเพราะสาเหตุนี้เช่นกัน แน่นอนว่าวาห์นนั้นไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อนึกถึงสิ่งที่โลกิทำเพื่อวาห์นมาตั้งแต่แรกเริ่ม เฮเฟสตัสก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้

ก่อนจะได้พบกับวาห์นและก่อตั้งกลุ่มพันธมิตร แฟมิเลียทั้งสองก็มีความสัมพันธ์อันดีและเคยร่วมงานกันมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง

ถ้ารวมกับเรื่องรู้จักกันมาตั้งแต่ตอนอยู่บนสวรรค์ เธอย่อมรู้ดีว่าเทพธิดาจอมเจ้าเล่ห์นั้นอยากมีลูกเป็นของตัวเองมากแค่ไหน

ตอนนี้เฮเฟสตัสก็ตั้งครรภ์ลูกของวาห์นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สิ่งสุดท้ายที่เธอจะทำก่อนแจ้งเรื่องนี้ให้โลกิ อนูบิส และเฮสเทียทราบก็คือการขอคำยืนยันเป็นครั้งสุดท้าย

พวกเธอเคยปรึกษาเรื่องนี้กันมาบ้างแล้วในอดีต และแม้เฮสเทียกับโลกิจะไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ เทพตัวเล็กก็ให้สัญญาว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างวาห์นกับโลกิเด็ดขาด

ส่วนหนึ่งก็เพราะตอนนั้นเฮสเทียยังตัดสินใจเรื่องความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ เธอจึงไม่มีสิทธิ์ออกความคิดเห็นว่าวาห์นควรมีลูกกับใครบ้าง

อนูบิสเองก็อยากมีลูกในอนาคตเช่นกัน แต่ตอนนี้เทพสุนัขอยากให้ความสำคัญกับวาห์นมากกว่า นั่นหมายความว่าต่อให้เธอต้องรออีกหลายปีก็ไม่มีปัญหาไร

ตั้งแต่การเจรจาครั้งแรกระหว่างกลุ่มพันธมิตรกับโอรานอส อนูบิสก็พยายามพัฒนาและมอบการศึกษาให้กับแฟมิเลียของตัวเองอย่างเต็มที่

เธอรู้ว่าวาห์นกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ยุ่งยาก ดังนั้นสิ่งที่พอจะทำให้เขาได้ก็คือยกระดับของเด็กๆ เพื่อไม่ให้พวกเขากลายมาเป็นตัวถ่วงหรือจุดอ่อนของวาห์นในอนาคต

นั่นเป็นเหตุผลที่ถึงแม้ว่าอนูบิสแทบจะกระดิกหางทุกครั้งที่ได้รับข้อความจากวาห์น เธอก็ต้องกัดฟันและทำตัวห่างเหินให้มากที่สุด

เพราะตัดสินใจแล้วว่าจะรับใช้เขาไปชั่วชีวิต เธอจึงไม่จำเป็นต้องรีบร้อนแต่อย่างใด เหมือนกับว่ายังไม่ต้องทำอะไรเพิ่มก็นำหน้าสาวๆ หลายคนไปก่อนแล้ว

ส่วนคนอื่นๆ ที่เหลือ…

สึบากินั้นยังชอบเอาเรื่องแต้มแพ้ชนะระหว่างตัวเองกับวาห์นมาล้อเล่นอยู่เรื่อย แต่ตอนนี้ทุกคนต่างรู้ดีว่าคนที่เธอพอจะตบตาต่อไปได้ก็มีแค่เด็กอมมือเท่านั้นแหละ

เพื่อเป็นการหยอกเธอแรงๆ สักรอบ อนูบิสจึงถือโอกาส ‘เบี้ยวเดต’ ระหว่างตัวเอง วาห์น และสึบากิโดยหวังว่าทั้งสองจะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น

พอได้ยินว่าสึบากิอัดวาห์นจนต้องลงไปนั่งคุกเข่ากลางถนน ทุกคนก็เริ่มหยิบยกเรื่องนี้มาล้อเธอทุกครั้งที่มีโอกาส

หญิงสาวพยายามพูดเบี่ยงประเด็นว่านี่เป็นการเก็บแต้มชนะเพิ่มเท่านั้นเอง แต่แย่หน่อยที่สมาชิกคนอื่นๆ ไม่ใช่เด็กอมมือ

—————
ผลงาน.ถูกขโมยมาจาก: EP:IC Translation และ Thai Novel : https://bit.ly/34ApcTP

—————

ผู้หญิงที่แฝงความน่ากลัวที่สุด และเป็นคนที่เฮเฟสตัสกับเอน่าดูออกตั้งแต่แรกแล้วก็คือซีลนั่นเอง

จากการที่วาห์นไป ‘เจ้าของร้านผู้เพรียบพร้อม’ เพื่อพบโคลอี้เป็นประจำ พวกเธอก็รู้เลยว่าอีกเดี๋ยวคงได้สมาชิกเพิ่ม

พอรู้เรื่องของซีลหลังจากจบการประชุมครั้งแรก เฮเฟสตัสกับเอน่าก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าหญิงสาวผมเทาคนนี้คือแกนนำคนสำคัญของ ‘กลุ่มสาวเสิร์ฟ’

หลังจากตอนนั้นมา แม้วาห์นจะพยายามเข้าหาโคลอี้เป็นหลัก แต่ซีลก็ค่อยๆ ลิดรอนการป้องกันของเขาลงและทำหน้าที่เป็นแม่สื่อให้กับสาวเสิร์ฟคนอื่นแบบไม่มีตกหล่นแม้แต่คนเดียว… ยกเว้นมามามีอาไว้คนนึงละกัน

นอกเหนือจากโคลอี้แล้ว ตอนนี้วาห์นยังรู้สึกใกล้ชิดกับริวมากเป็นพิเศษ แถมได้ทำความคุ้นเคยกับคนอื่นๆ อย่างอาเนีย ลูนัวร์ แล้วก็แน่นอน ตัวซีลเองด้วย

จริงอยู่ที่ซีลไม่เคยขัดขวางสัมพันธ์อื่นๆ ของวาห์นเลย แต่การกระทำที่แล้วมาของเธอก็เป็นสิ่งที่เหล่าแกนนำจะมองข้ามไปไม่ได้

พวกเธอรู้เรื่องที่หญิงสาวเป็นฝ่ายสารภาพความรู้สึกกับวาห์นก่อนด้วย

อีกไม่นานอิทธิพลของซีลก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นจนกลายมาเป็นหนึ่งในแกนนำคนสำคัญของเครือข่ายเช่นกัน

ทุกอย่างยิ่งดูเข้าทางเมื่อซีลออกปากอาสาดูแลมิลานกับทีน่าหลังเกิดเหตุการณ์ลักพาตัวครั้งที่แล้ว แถมเธอยังเป็นผู้ออกความคิดให้ริวตามไปดูแลวาห์นในดันเจี้ยนอีกด้วย

พอใบหน้าของสาววัยรุ่นที่มีเรือนผมและดวงตาสีเทาลอยขึ้นมาในหัว เฮเฟสตัสก็ได้แต่ถอนหายใจแบบปลงๆ

ซีลนั้นเป็นคนที่จัดการเรื่องหลังฉากได้เก่งกาจมากโดยที่แม้แต่โลกิเองยังเคยเอ่ยปากชมเธอเลย

พวกเธอคิดว่าซีลน่าจะช่วยสนับสนุนวาห์นได้เป็นอย่างดี แต่บางอย่างที่เธอทำก็ยังดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่

ซีลชอบวาห์น อันนี้ทุกคนรู้ดี ปริศนาสำคัญก็คือการที่เธอเน้นกระชับความสัมพันธ์ของเขากับสาวเสิร์ฟคนอื่นแทนที่จะเป็นตัวเองนี่มัน…

ขณะกำลังคิดวิเคราะห์เรื่อยเปื่อย เฮเฟสตัสก็ได้ยินเสียงเคาะที่ประตู

เทพสาวหยุดคิดเรื่องน่าปวดหัวและรีบออกไปต้อนรับแขกผู้มาเยือนด้วยรอยยิ้ม

เอโพน่านั้นสูงประมาณ 160 ซม. และมีร่างกายอวบอัดแต่ก็ดูสง่างาม

ผมสีส้มของเธอค่อนข้างหยิกและถูกเกล้าไว้แบบหลวมๆ ตรงด้านหลัง

ดวงตาสีม่วงและใบหน้าที่ดูยิ้มแย้มตลอดเวลานั่นสามารถทำให้ผู้มองรู้สึกสงบได้อย่างน่าประหลาด

เธอใส่ชุดพิธีการสีเหลืองที่ยาวลงมาถึงข้อเท้าและสวมสิ่งที่ดูคล้ายผ้ากันเปื้อนสีแดงทับอีกชั้น

ก่อนที่เฮเฟสตัสจะหยิบยกเรื่องสำคัญขึ้นมาพูด เอโพน่าก็เอียงหัวไปมาพร้อมแสดงสีหน้าสงสัย

เธอไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร แต่เฮเฟสตัสในตอนนี้นั้นดูแปลกไปจากที่แล้วๆ มา

ท่าทางของเฮเฟสตัสนั้นดูปกติ เสื้อผ้าก็เดิมๆ ที่ดูแปลกไปบ้างก็คือสีหน้ามีความสุขเพราะเพื่อนของเธอคนนี้มักจะทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลา

‘….เห!?’

ระหว่างนึกเรื่องที่พอจะทำให้เธอดูมีความสุขได้ขนาดนี้ ในที่สุดเอโพน่าก็พบคำตอบ

แต่ก่อนจะได้กล่าวแสดงความยินดีออกไป คำพูดเหล่านั้นก็มากระจุกอยู่ตรงลำคอแทน

เฮเฟสตัสยังไม่ต้องถามอะไรเลย เพราะสีหน้าของอีกฝ่ายนั้นเป็นเครื่องยืนยันที่ดีที่สุดแล้ว

“เป็นไปได้ยังไงกัน!?” เอโพน่าเอ่ยถามพลางเบิกตากว้าง

เฮเฟสตัสส่ายหน้าทั้งๆ ที่ยังคงยิ้มแย้มเหมือนเดิม

“ฉันจะอธิบายเรื่องนี้ที่งานเดนาตัสครั้งหน้าทีเดียวเลย เธอช่วยเก็บเป็นความลับไว้ก่อนจะได้หรือเปล่า?”

เอโพน่าที่ยังคงสีหน้าไว้แบบเดิมเริ่มพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“อื้อ ได้สิ แน่นอน จะไม่ไปบอกใครก่อนเลย แต่ว่านะเฮเฟสตัส มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน?

ฉันมองออกว่าเธอไม่ได้มีพลังศักดิ์สิทธิ์มาเพิ่ม… และมันก็ไม่เหมือนกับตอนที่ฉันท้อง… พลังงานนี่มัน พลังแห่งชีวิตงั้นเหรอ?”

เพราะเฮเฟสตัสยังพูดอะไรมากไม่ได้ เธอจึงอธิบายแบบสั้นว่าเดนาตัสครั้งหน้าจะออกมาในรูปแบบไหน

พอรู้ว่าคงไม่ได้ข้อมูลอะไรมากไปกว่านี้ เอโพน่าจึงเก็บมันไว้ก่อนและเปลี่ยนไปให้ข้อมูลเรื่องการตั้งครรภ์แทน

ในช่วง 50 ปีที่ผ่านมานั้น เอโพน่ามีลูกมาแล้วกว่า 20 คน เธอจึงเป็นแหล่งข้อมูลที่ดีที่สุด

เทพสาวบอกเรื่องที่เฮเฟสตัสควรจะรู้ไว้ก่อน เรื่องสัญญาณเตือนต่างๆ และแน่นอน เรื่องอันตรายจากการทำงานหนักรวมถึงการทานอาหารที่ส่งผลเสียต่อร่างกาย สภาพจิตใจ และเด็กในท้อง

เอโพน่ารู้สึกตื่นเต้นมากจนถึงขั้นอาสามาเป็นผู้ช่วยทำคลอด (TL: หมอตำแย) ให้กับเธอ ซึ่งเฮเฟสตัสก็ตอบรับพร้อมกล่าวขอบคุณทันที

หลังจากโดนเพื่อนที่ดูดีใจเสียยิ่งกว่าคนท้องสอนสั่งอยู่ราวๆ 4 ชั่วโมง ทั้งสองก็บอกลากัน

เฮเฟสตัสนั้นไม่รออะไรแล้ว เธอพุ่งตรงไปยังห้องทำงานเพื่อแจ้งเรื่องนี้ให้ทางเครือข่ายทราบทันที

ผ่านไปไม่ถึง 20 วินาที เธอก็ได้รับการตอบกลับอย่างเร่งด่วนจากโลกิ

หากไม่ใช่เพราะมีคนรู้ทันและเข้ามาจับตัวโลกิไว้… เธอก็คงจะรีบบึ่งไปหาวาห์นที่คฤหาสน์แล้ว

สุดท้ายแล้วความหื่นกระหายของเธอก็โดนเบรกเข้าอย่างจังเมื่อเฮสเทียส่งข้อความกลับมาว่าวาห์นออกไปทำภารกิจตามหาเด็กสาวที่มีชื่อว่าฮารุฮิเมะ

หลังจากใจเย็นลงไปบ้าง โลกิก็สรุปได้เองว่าการเข้ากดดันวาห์นในตอนนี้นั้นไม่ได้มีประโยชน์แต่อย่างใด

เธอจึงเปลี่ยนไปแจ้งให้เฮสเทียทราบว่าจะเรียกทีมสำรวจให้กลับมาโดยด่วน เผื่อว่าทางนี้ต้องการกำลังเสริม

ข้อความสุดท้ายของเธอก็คือ หากวาห์นตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ทางโลกิแฟมิเลียก็จะระดมกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อเข้าช่วยเหลือทันที

หลังจากการสนทนากลับสงบลงอีกครั้ง ซีลก็เปลี่ยนบรรยากาศด้วยการถามเรื่อง ‘เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโรงหลอม’

ถึงเฮเฟสตัสจะยังไม่ตอบในทันที แต่คำถามของซีลก็ทำให้หลายคนรู้สึกสนใจมาก นั่นร่วมถึงโลกิกับเฮสเทียด้วย

เฮเฟสตัสนั้นไม่เคยมองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเองกับวาห์นเป็นเรื่องน่าอายแต่อย่างใด เธอจึงเริ่มเล่าเหตุการณ์ต่างๆ อย่างเผ็ดร้อน

ยิ่งพูดออกมามากเท่าไหร่ การสนทนาก็ยิ่งร้อนแรงขึ้นจนมาถึงตอนที่เทพสาวป่าวประกาศให้ทั้งกลุ่มรู้ว่าเธอยอมให้วาห์นทิ้งตราสัญลักษณ์ของเขาไว้ตรงด้านหลัง…

หลังจากที่ร่างของเฮสเทียผ่อนคลายลงแล้ว วาห์นก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังถอนหายใจยาวๆ ขณะนอนแหมะอย่างไร้เรี่ยวแรงไปกับท้องน้อยของเขา

เพราะรู้ว่าเธอคงเป็นแบบนี้ไปอีกสักพัก วาห์นจึงเพ่งสมาธิและขจัดความตึงเครียดออกจากร่างกายด้วย [จิตแห่งราชัน]

ผ่านไปอีกชั่วอึดใจ สิ่งที่เคยแข็งกร้าวก็ค่อยๆ อ่อนยวบลง ตามมาด้วยการจัดชุดชั้นในของอักฝ่ายให้เข้าที่และนำร่างเล็กลงมานอนที่เตียง

สติของเฮสเทียเริ่มแจ่มชัดขึ้นขณะที่วาห์นคอยลูบใบหน้าจากด้านข้างพลางกระซิบบอกเธอเบาๆ

“ทำดีแล้วล่ะ เฮสเทีย… ขอบใจนะที่พยายาม”

วาห์นโน้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของเทพตัวเล็กก่อนจะใช้ผ้าห่มห่อตัวเธอไว้ด้วยความเอาใจใส่

เฮสเทียจ้องมองแผ่นหลังของวาห์นราวกับอยากจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่เธอกลับพบว่าตอนนี้สมองไม่อาจรวบรวมมันออกมาเป็นคำพูดได้เลย

แรงสั่นสะเทือนจากร่างกายส่วนล่างคงจะตามหลอกหลอนเธอไปอีกพักหนึ่ง

สิ่งเดียวที่รู้สึกได้ในตอนนี้คือ ‘ความเศร้า’ เพราะขาดความอบอุ่นจากคนตรงหน้า

มืออ่อนปวกเปียกค่อยๆ ขยับไปเองและกุมเข้ากับด้านหลังชายเสื้อของคนที่กำลังเดินจากไป

วาห์นต้องรีบหันกลับมาคว้าร่างเล็กและจับเธอนอนลงอีกครั้ง พอมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้า เขาก็เห็น ‘ความถวิลหา’ ที่ฝังลึกอยู่ในนั้นได้อย่างชัดเจน

วาห์นถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะกลับเข้าไปใต้ผ้าห่มและกอดเฮสเทียต่ออีกหน่อย

เขาสัมผัสได้ว่าสาวๆ หลายคนเริ่มตื่นกันแล้ว แต่ก็น่าจะเหลือเวลานอนเล่นอยู่บ้างเพราะต่างก็ต้องแต่งเนื้อแต่งตัวกันอีกพักหนึ่ง

ความอบอุ่นจากวาห์นเข้ามาขับไล่เศร้าออกไปและทำให้หัวใจของเธอกลับมาพองโตขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้เฮสเทียพยายามออกแรงกอดให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

ร่างเปลือยเปล่าและความนุ่มนิ่มของอีกฝ่ายทำให้วาห์นรู้สึกอยากจะนอนต่ออยู่เหมือนกัน

เมื่อกี้เขาได้ถอดเสื้อออกไปแล้ว นั่นทำให้สัมผัสจากยอดชูชันทั้งสองส่งผ่านมาถึงผิวกายได้อย่างชัดเจน

ขณะใช้มือลูบไล้เส้นผมยาวสลวย วาห์นก็รู้สึกว่าถ้าสามารถรวมเป็นร่างเดียวกัน หรือเข้ามาสิงเขาได้ เฮสเทียก็คงทำมันไปนานแล้ว

เขาค่อยๆ ใช้มือยกหน้าแดงระเรื่อของเธอขึ้นเพื่อดูว่าสติกลับมาครบดีหรือยัง

ใบหน้างามยังเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมูกน้ำตาอยู่บ้าง แต่อย่างน้อยแววตาสีฟ้าก็กลับมาแจ่มชัดอีกครั้งหนึ่งแล้ว

วาห์นดูออกว่าเธอโอเค แต่แค่กำลังอยากให้เขามาเอาใจหลังจากที่เพิ่งทำกิจกรรมร่วมกันไปหมาดๆ

หลังจากเช็ดคราบต่างๆ ออกให้ วาห์นก็โน้มหน้าเข้ามาจูบกับเฮสเทียสั้นๆ อีกหลายครั้ง

เขาไม่อยากให้เธอฝืนไปมากกว่านี้ แถมสาวๆ บางคนก็เริ่มมารวมตัวกันที่บันไดชั้นล่างแล้วด้วย

สุดท้ายเฮสเทียก็ยอมปล่อยมือและพยายามลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างยากลำบาก

เทพตัวเล็กหันมาจ้องที่ใบหน้าของวาห์นและถามด้วยน้ำเสียงลังเล

“วาห์น นายรักฉันหรือเปล่า?”

วาห์นลุกขึ้นมานั่งสบสายตากับเฮสเทียเช่นกันขณะเผยรอยยิ้มจริงใจ

เขารู้ว่าตอนนี้เฮสเทียไม่ได้ต้องการคำชมหรือคำพูดหวานเกินจริง

เธอแค่ถามในสิ่งที่คิดและคงอยากได้คำตอบชนิดเดียวกันกลับไป

แววตากับคำตอบของวาห์นล้วนแฝงไปด้วยความมั่นใจสุดๆ

“รักสิ ฉันรักเธอนะ เฮสเทีย”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าได้รูป ตามมาด้วยการพยักหน้าเบาๆ ราวกับกำลังยืนยันบางอย่าง

“แต่นายก็รักคนอื่นด้วย ใช่ไหมล่ะ?”

เป็นคำถามที่ตอบยากกว่าเดิม แต่วาห์นก็ตอมกลับไปตามตรง

“ใช่”

เฮสเทียถอนหายใจยาวและทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอก้มลงไปจ้องมองร่างกายของตัวเองที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อกับร่องรอยสีแดงมากมายและเริ่มนึกถึงช่วงเวลาต่างๆ ที่ใช้ร่วมกับคนตรงหน้า

เธอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นลูกครึ่งเทพและทั้งสองคงจะได้อยู่ด้วยกันอีกหลายร้อยปี

ในช่วงเวลาดังกล่าว วาห์นคงจะมีทั้งภรรยาหรือคนรักเพิ่มขึ้น นั่นยังไม่รวมถึงพวกเด็กๆ ที่เกิดออกมาและเทพธิดาคนอื่นนอกเหนือไปจากตัวเธอเอง…

นั่นคือความเป็นจริง คือความจริงที่เธอต้องเผชิญ คือความรู้สึกอิจฉาที่เธอไม่อาจควบคุมได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเฮสเทียก็ยังอยากอยู่เคียงข้างวาห์น

เขาเป็นคนที่เอาใจใส่เธอมากที่สุด อ่อนโยนกับเธอมากที่สุด และไม่เคยยอมแพ้ต่อสิ่งใด ไม่ว่ามันจะลำบากแค่ไหนก็ตาม

ถึงจะถูกความอ่อนแอเข้าเล่นงานเป็นบางครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยหลีกหนีมันและพยายามเสาะหาแรงสนับสนุนจากคนอื่นในยามที่จำเป็น

เขาแข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อแต่อีกด้านก็เปราะบางไม่แพ้กัน… เฮสเทียอยากปกป้องผู้ชายคนนี้และช่วยค้ำจุนเขาไปตลอดในฐานะเสาหลักคนหนึ่ง

หลังยืนยันความรู้สึกของตัวเองเสร็จแล้ว เฮสเทียก็ตัดสินใจได้ว่าเธอจะสนับสนุนวาห์นเท่าที่ทำได้ และจะพยายามไม่ไปจำกัดหรือตั้งแง่กับเขาเหมือนแต่ก่อน

อย่างที่เขาคอยโอนอ่อนให้กับความเอาแต่ใจของเธอมาตลอด เธอเองก็ต้องยอมโอนอ่อนตามเช่นกัน นั่นร่วมถึงการช่วยผลักดันให้เขาใกล้ชิดคนอื่นมากขึ้นด้วย

สีหน้าและออร่าของเทพตัวเล็กกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว พอมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำทะเล เธอก็เห็นความเอาใจใส่ ความเป็นห่วง และความกลัวเล็กน้อยที่แทบจะจางหายไปทันทีที่ได้สบตากัน

เฮสเทียเผยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความรักและงดงามที่สุด พร้อมตอบกลับอย่างมั่นใจ

“ฉันเองก็รักนายนะ ต่อไปก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยล่ะ… ฉันจะช่วยทำให้ความฝันของนายเป็นจริงขึ้นมาให้ดู~”

นั่นเป็นคำตอบที่สร้างความสุขให้กับวาห์นอย่างล้นเหลือจนต้องนำอีกฝ่ายมาไว้ในอ้อมอกพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“เฮสเทีย ฉันดีใจจริงๆ ที่ได้มาเจอเธอ… ขอบคุณนะที่มารักกัน”

วาห์นโน้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากงามอย่างดูดดื่ม ส่วนเฮสเทียก็ตอบรับมันอย่างเต็มหัวใจ

ราวกับว่าความกลัวเรื่องต่างๆ นาๆ ของเธอพลันหายไปจนหมดสิ้น

ทั้งสองจูบกันนานมากจนลืมหายใจกันอยู่พักใหญ่ๆ แต่สุดท้ายก็หันไปใช้จมูกหายใจต่อและไม่ยอมจบจูบนี้ลงง่ายๆ

ทว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะอยู่ได้ไม่นาน และแล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเพื่อดึงให้ทั้งสองกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

เฮสเทียต้องรีบถอนปากออกและกล่าวเตือนเบาๆ

“รีบไปได้แล้ว อย่าให้คนอื่นต้องรอนานสิ!”

วาห์นยังปรับตัวตามไม่ทันและเอาแต่จ้องมองเฮสเทียที่นำผ้าห่มขึ้นมาปิดช่วงบน

กลีบดอกสีขาวที่กระจายอยู่รอบเตียงค่อยๆ บินขึ้นมาบรรจบกับร่างที่อยู่ใต้ผ้าห่ม หรือก็คือเธอกำลังแต่งตัวอยู่นั่นแหละ

เทพตัวเล็กหันมาจ้องเขม็งด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“เลิกมองแบบนั้นได้แล้ว!… เอาไว้ต่อกันทีหลังก็ได้ วันนี้ฉันยังต้องไปจัดการธุระอีกหลายเรื่องน่ะ…”

วาห์นหัวเราะเบาๆ ขณะใช้มือขยี้ผมของเฮสเทียและโดดลงจากเตียง

หลังจากใช้ผ้าเช็ดตัวแบบลวกๆ เขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าผ่านทางระบบก่อนจะเดินไปเปิดประตูเพื่อต้อนรับริวที่เฝ้ารออย่างใจเย็น

ดวงตาสีฟ้าหรี่ลงเล็กน้อย แต่เธอก็แค่กล่าวคำทักทายสั้นๆ ตามแบบฉบับ

“อรุณสวัสดิ์นะวาห์น”

ชายหนุ่มยิ้มให้พลางเอ่ยตอบ

“ขอโทษทีนะที่ให้รอนาน ลงไปเริ่มฝึกกันเถอะ”

ริวพยักหน้ารับก่อนที่ทั้งสองจะมุ่งหน้าไปยังลานฝึกประจำคฤหาสน์

ทุกคนมากันครบหมดแล้วและกำลังยืนรออยู่ตรงลานที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ฝึกมากมายหลายรูปแบบ

เนื่องจากกำลังอารมณ์ดีแบบสุดๆ วาห์นจึงกล่าวทักทายทุกคนอย่างกระปรี้กระเปร่าพร้อมตรวจสอบค่าสถานะของแต่ละคน… แต่แล้วก็สังเกตุได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ทุกคนต่างทำสีหน้าแปลกๆ แม้กระทั่งพรีเซียที่นั่งอยู่ข้างลานพร้อมกับมิลานก็ยังจ้องเขาในลักษณะเดียวกัน นั่นร่วมถึงทีน่าที่ตัดสินใจมาร่วมฝึกในวันนี้ด้วย แถมใบหน้าของเด็กสาวนั้นยังแดงเข้าขั้น ‘เลฟิย่า’ ไปแล้ว

สมองของวาห์นทำงานอย่างรวดเร็วจนเริ่มเห็นคำตอบขึ้นมาลางๆ เริ่มจากการไล่จำแนกสมาชิกที่มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ก่อน

มิลานกับทีน่า -> เผ่ามนุษย์แมว -> จมูกดี

เอมิรุกับมาเอมิ -> เผ่าเสือดาวหิมะ -> จมูกดี

พรีเซีย -> เผ่ามนุษย์แกะ -> จมูกดี

ฮารุฮิเมะ -> เผ่าเรนาร์ด (จิ้งจอกชั้นสูง) -> จมูกดี

มิโคโตะ -> มนุษย์ -> จมูกปานกลาง

ริว -> เอลฟ์ -> จมูกปานกลาง

ตอนแรกวาห์นก็คิดว่าไม่น่าจะใช่เพราะมีคนไม่เข้าข่าย แต่เขาก็ต้องร้อง ‘อ๋อ’ ในใจเมื่อนึกถึงสีหน้าตอนริวกล่าวทักทาย

เพราะเมื่อกี้เล่นกับเฮสเทีย ‘หนักไปหน่อย’ ทั้งใบหน้าและลำตัวของวาห์นในตอนนี้จึงชุ่มไปด้วยกลิ่นของเธอ

ต่อให้มี ‘จมูกปานกลาง’ แต่นักผจญภัยเจนสนามอย่างริวย่อมต้องมีประสาทสัมผัสที่ดีกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว

นี่เองที่ทำให้เกือบทุกคนทำหน้าแบบเดียวกัน

งานเข้าแล้วก็ต้องเข้าให้สุด เพราะคนที่จมูกดีที่สุดบนโลก(?)… ก็คือเฟนเรียร์ซึ่งกำลังจ้องมองวาห์นด้วยดวงตาสีแดงเปล่งประกาย

จริงอยู่ที่เฟนเรียร์ไม่เคยรู้เรื่องอย่างว่ามาก่อน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าสัญชาตญาณของเธอจะหยุดทำงานไปด้วย

เด็กสาวเดินเข้ามาใกล้ผู้เป็นนายและทำท่าสูดดมในขณะที่คนอื่นได้แต่มองดูแบบเงียบๆ

วาห์นเผลอถอยหลังออกไปเล็กน้อย แต่เฟนเรียร์ก็รีบพุ่งแบบจมูกมาก่อนและชนเข้ากับแผงอกที่วันนี้… ไม่คอยจะคุ้นเคยเท่าไหร่นัก

“…วาห์นกลิ่นเหมือนเฮสเทียเลย กลิ่นแรงมาก!”

คนอื่นๆ อาจจะรู้และพอเข้าใจได้ว่าเมื่อคืนคงมีบางอย่างเกิดขึ้น แต่ส่วนที่วาห์นคิดว่าน่าอายที่สุดก็คือการโดนเฟนเรียร์จับผิดนี่แหละ

เขากำลังพยายามคิดหาข้อแก้ตัวแบบด่วนจี๋ แต่แล้วฮารุฮิเมะก็ดันพูดเสริมขึ้นเสียก่อน

“ดีจริงๆ เลยนะคะ~!

ดูเหมือนว่าท่านเฮสเทียคงทำตามที่ฉันแนะนำแล้วก็ทำสำเร็จซะด้วยสิ~!”

วาห์นจ้องไปทางดวงตาสีเขียวที่ดูแสนเปี่ยมสุขทันที

นับเป็นครั้งแรกเลยที่เขาอยากกล่าวโทษเธอขึ้นมาตะหงิดๆ ต่อให้ใบหน้านั่นจะไร้เดียงสาแค่ไหนก็เถอะ

เพราะเป็นคนเดียวที่ยังตามไม่ทัน มิโคโตะจึงโน้มหน้าเข้ามาใกล้และเอ่ยถามเพื่อสนิทเบาๆ

“เธอบอกให้ท่านเฮสเทียทำอะไรเหรอ?”

วาห์นเบิกตากว้างและรีบร้องห้ามทันที

“ฮารุฮิเมะ! ขอล่ะ อย่าพูดอะไรที่มัน… เป็นอุปสรรคต่อพัฒนาการของเฟนเรียร์เลยนะ”

เรนาร์ดสาวชะงักเล็กน้อยก่อนจะเอียงหัวและทำหูกระดิกไปมาอย่างสงสัย

อาจเป็นเพราะ ‘คอร์สฝึกสาวบริการ’ และเวลา 3 ปีที่อยู่แต่ในซ่อง ความนึกคิดของเธอก็เลยผิดไปจากคนปกติ… เผลอๆ อาจจะหนักกว่าวาห์นเสียอีก

เธอตอบกลับมาด้วยสีหน้าปกติสุดๆ

“การที่คนสองคนรักกันมันไม่ใช่เรื่องเสียหายตรงไหนเลยนี่คะ

ฉันเองก็อยากจะลองดูสักครั้งเหมือนกัน… ถ้าหากว่าคุณวาห์นไม่ติดอะไร~”

พอพูดถึงส่วนหลัง ฮารุฮิเมะยังได้เอามือขึ้นมาแนบแก้มสีแดงระเรื่อและหัวเราะแบบแปลกๆ เป็นการปิดท้ายอีกต่างหาก

หลังจากได้ยินบทสนทนาดังกล่าว ฝันร้ายที่สุดของวาห์นก็เป็นจริงขึ้นมาจนได้

“…เฟนเรียร์รักวาห์น?”

มันเป็นคำพูดลอยๆ ที่ดูคล้ายคำถามสำหรับตัวคนพูด วาห์นจึงไม่แน่ใจว่าจะตอบยังไงดี ทว่าสุดท้ายเฟนเรียร์ก็สรุปมันได้เอง

“ใช่ๆ เฟนเรียร์รักวาห์น!”

เด็กสาวหุบกรงเล็บเข้าออกหลายครั้งด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะแหงนหน้ามองผู้เป็นนาย

“วาห์นรักเฟนเรียร์มั้ย~?”

วาห์นรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งจะวิ่งพุ่งชนกำแพงด้วยความเร็วสูงสุดไปหมาดๆ

เขารู้ว่าการตอบ ‘ใช่’ ก็คือการเดินเหยียบกับระเบิดดีๆ นี่เอง แต่การตอบ ‘ไม่’ นี่… คือการต้องเดินฝ่าทุ่งระเบิดทั้งสนามที่ไม่รู้ว่าจะโดนเมื่อไหร่ หรือต้องโดนกี่อัน

การคิดนานเกินก็ไม่ใช่ตัวเลือกเช่นกัน เพราะทุกวินาทีที่เสียไป แววตาสีแดงสดก็ยิ่งสว่างไสวขึ้นเรื่อยๆ

เขาเห็นกรงเล็บที่เริ่มยาวจนผิดสังเกต ดังนั้นสิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือใช้มือลูบหัวของเด็กสาวพร้อมเอ่ยคำตอบที่แย่น้อยกว่า

“วาห์นก็รักเฟนเรียร์เหมือนกัน…”

เฟนเรียร์พยายาม ‘ยิ้มแย้ม’ อย่างดีที่สุดขณะวิ่งไปหาฮารุฮิเมะพร้อมตะโกนเสียงดัง

“ฮารุฮิเมะ สอนรักให้เฟนเรียร์หน่อย!”

แต่ก่อนที่เรนาร์ดสาวจะได้สาธยายแบบหมดเปลือก เธอก็โดนมิโคโตะลากไปเก็บชั่วคราว ในขณะที่มิลานรีบก้าวออกมาอุ้มเฟนเรียร์ไว้ในอ้อมแขน

วานากานดร์น้อยค่อนข้างหงุดหงิดและดิ้นไปมาไม่หยุด แต่ในที่สุดคุณแม่ผู้มากประสบการณ์ก็กล่อมเธอจนอยู่หมัด

“เฟนเรียร์จำได้เหรือเปล่าว่าต้องขยันเรียนให้จบก่อนนะ จะผิดสัญญาที่ให้ไว้แล้วเหรอ~เมี๊ยว?”

คำพูดนั่นทำให้เฟนเรียร์มองวาห์นสลับกับฮารุฮิเมะไปมาอยู่หลายครั้งก่อนที่เธอจะยอมอยู่นิ่งๆ และปล่อยให้มิลานกล่อมต่อ

ทุกคนมักพร่ำบอกว่าเธอต้องขยันเรียนให้มากๆ จะได้โตขึ้นมาเป็นคนดีและไม่สร้างปัญหาให้คนรอบข้าง

เธอให้สัญญากับมิลานและทีน่าว่าจะพยายามอย่างหนัก ส่วนเป้าหมายที่วางไว้ก็คือการอ่านหนังสือให้จบทั้งเล่มและเขียนรายงานสรุปส่ง

หากทำออกมาได้ดี มิลานบอกว่าจะสอนเรื่อง ‘ความเป็นผู้ใหญ่’ ให้กับเธอเอง

กลิ่น ‘ตื่นเต้น’ บวกกับคำพูดของฮารุฮิเมะทำให้เฟนเรียร์ลืมสัญญาที่ให้ไว้ไปซะสนิทเลย นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่หนักกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ทว่าดูเหมือนเธอจะเข้าใจอะไรบางอย่างก่อนจะหันไปทางคู่แฝด

“พวกเธอก็ต้องเรียนด้วย อย่ามาโกงเฟนเรียร์นะ….”

ทั้งสองจ้องมองฉากตรงหน้าอย่างสนใจมาโดยตลอดและรู้ความหมายของกลิ่นที่ติดตัววาห์นเป็นอย่างดี

หลังจากโดนเฟนเรียร์แว้งกัดทีเผลอ เอมิรุกับมาเอมิจึงต้องหันไปอีกทางเพื่อหลบสายตาสีแดงเปล่งประกาย

นอกจากจะมีศักดิ์เป็นถึง ‘รุ่นพี่’ ในแฟมิเลียแล้ว เฟนเรียร์ยังเป็นผู้สอนอ่านเขียนให้อีกด้วย แน่นอนว่าทั้งสองไม่มีทางปฏิเสธเด็กสาวได้เลย

“แน่นอนค่ะ…”, “เข้าใจแล้วค่ะ…”

ปกติแฝดคู่นี้มักจะตอบเป็นเสียงเดียวกัน แต่ดูเหมือน ‘เรื่องฉาวแต่เช้า’ คงทำให้สายสัมพันธ์ดังกล่าวไม่ทำงานเป็นการชั่วคราว

วาห์นรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองพลาดตั้งแต่ก้าวเดินออกจากห้อง เขาจึงได้แต่มองมาทางรองกัปตันแบบเพลียๆ

ราวกับเข้าใจในสิ่งที่กัปตันของเธออยากเอ่ยถาม ริวก้มหัวเล็กน้อยก่อนพูดมันขึ้นมาเอง

“ต้องขออภัยด้วย ฉันเองก็ลืมคิดเรื่องจมูกของคนอื่นไปเหมือนกัน

ถ้ากัปตันจะไปล้างตัว เดี๋ยวทางนี้ฉันดูแลเองค่ะ”

วาห์นจะไปโทษริวก็ไม่ถูก เพราะสุดท้ายทุกอย่างก็เกิดขึ้นจากความเลินเล่อของเขาเอง

“โทษทีนะริว งานนี้ฉันไม่ระวังเอง

ไม่ต้องมาขอโทษอะไรหรอก… แต่ขอตัวสักครึ่งชั่วโมงละกันนะ”

ขณะกำลังเดินออกจากลานฝึก สายตาทุกคู่ต่างก็จับจ้องมาที่แผ่นหลังของวาห์นด้วยสีหน้าหลากหลายแบบ

แม้แต่ริวเองยังหรี่ตาเล็กน้อยพร้อมกับพึมพำเสียงเบาจนแม้แต่เฟนเรียร์เองยังไม่ได้ยิน

“…เรื่องนี้ยังไงก็ต้องเกิด ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นเอง

ส่วนตัวแล้วฉันว่ายิ่งเร็วก็ยิ่งดีนะ ที่แน่ๆ ทุกคนจะได้ตั้งใจฝึกกันมากกว่าเดิม…”

ริวพยายามคำนึงถึงทุกเรื่องที่เกี่ยวกับวาห์น ทั้งสกิล [โพรมีธีอุส] ทั้งเรื่องผู้หญิงคนอื่นที่จะเข้ามามีบทบาทในชีวิตของเขา

เรื่องเมื่อกี้ก็เป็นสิ่งที่เธอเจตนาเช่นกัน แต่ทุกอย่างก็เพื่อความสุขของตัวเขาเอง

วาห์นจะรู้สึกปลอดภัยก็ต่อเมื่อผู้หญิงทุกคนแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องตัวเองได้โดยไม่ต้องพึ่งพาเขาจนเกินเหตุ

ตอนนี้เมล็ดได้ถูกหว่านลงไปแล้ว ริวจึงอยากดูแลอย่างใกล้ชิดไปอีกพักหนึ่งเพื่อความแน่ใจ

เพราะครั้งนี้เธอต้องหลอกใช้ประโยชน์จากวาห์นอยู่บ้าง ริวจึงสาบานกับตัวเองในใจว่าจะชดเชยให้เขาอย่างแน่นอน…