อันรันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพูดเบาๆ : “รอฮัน หรือว่าอย่าเลย พวกคุณนัดกันเถอะ วันนี้ฉันยังมีหลายสิ่งที่ต้องทำ”
เหตุผลของอันรัน ไป๋รอฮันกลับไม่ได้ยิน
ไป๋รอฮันบอกสถานที่ ให้อันรันต้องไป ทุกคนกำลังรอเธอ จากนั้นก็วางสายไป
อันรันถือโทรศัพท์อย่างทำอะไรไม่ได้ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไป
แต่เธอต้องกลับบ้านก่อน เพราะเธอมาส่งอาหารให้ฮัวเทียนหลัน เธอจึงแต่งตัวเรียบง่าย เรียบง่ายเพื่อที่เธอจะได้ลงจากรถและให้คนอื่นเห็น เธอรู้สึกเพียงว่านี่ไม่ควรเป็นรถของเธอ
เธอกลับบ้าน และเปลี่ยนชุด จากนั้นก็นำแหวนสร้อยคอและต่างหูจากกล่องเครื่องประดับมาใส่
คำพูดของฮั่วเทียนหลันยังคงอยู่ในหู ไม่มีอะไรก็อย่าออกไปเดินเตร่ไปมา ทำให้เขาเสียหน้า
ตอนนี้อันรันได้แต่งตัวอย่างใช้ใจ และถ้าเธอออกไปเธอก็ไม่ควรทำให้ฮัวเทียนหลันต้องอับอายแล้ว?
สถานที่นัดพบคือที่ตึกลอริซึ่งเป็นคลับเฮาส์ชั้นนำในกับมู่ซีเมือง Z
อันรันอยู่ที่โถงทางเดิน เห็นผู้หญิงนั่งดริ้งแต่งตัวดีหลายคน * ตามด้วยชายวัยกลางคนและวัยชราที่มีพุงใหญ่หรือผู้ชายหัวโล้น
เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงเวลาของตัวเอง ถ้าไม่มีฮัวเทียนหลัน เธอคงถูกชายอ้วนคนนั้นข่มขืนจริงๆ มันจะกลายเป็นแบบนี้ด้วยใช่ไหม?
ฮัวเทียนหลันเป็นดวงดาวในชีวิตของเธอ ซึ่งทำให้เธอมีความกล้าหาญที่จะมีชีวิตอยู่ แต่กลับพาเธอลงสู่ห้วงลึก
เธอส่ายหัว โยนความทรงจำที่ไม่มีความสุขเหล่านี้ออกไป แล้วมาถึงห้องส่วนตัวที่ไป๋รอฮันบอก เปิดประตูแล้วเดินเข้าไป
นี่คือห้องส่วนตัวชั้นเลิศ มีถ้ำอยู่ในนั้น กำลังเล่นดนตรีที่ไพเราะ ไป๋รอฮันร้องเพลงกับสาวที่มีพราวเสน่ห์
หลังจากเห็นอันรันเข้ามา เธอก็รีบวางไมโครโฟนลง ก้าวไปข้างหน้า แล้วพูดว่า : “อันรัน ทำไมมาช้าจัง มา ให้ฉันแนะนำเธอ นี่คือ……”
ไป๋รอฮันพูดอย่างรวดเร็ว อันรันพยักหน้าทักทายแต่ละคนด้วยรอยยิ้ม แต่จำชื่อของพวกเขาไม่ได้สักคน
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไป๋รอฮันพูดถูก คนในการรวมตัวครั้งนี้เป็นคนดังระดับแนวหน้าของเมือง Z จริงๆ
นามสกุลของพวกเขา ครอบครัวที่มีนามสกุลนี้ในเมือง Z มีฐานทรัพย์สินขนาดใหญ่
ไป๋รอฮันเปิด rio ให้อันรันกระป๋องนึง หยิบขวดเบียร์ในมือขึ้นมาและอยากจะชนกับอันรัน
อันรันส่ายหัว กดrio พูดเบาๆ : “รอฮัน ฉันมาครั้งนี้ฉันขับรถมา กินเบียร์ไม่ได้”
ไป๋รอฮันวางเบียร์ลงด้วยความผิดหวัง แต่อันรันได้ยินเสียงต่ำซุบซิบที่อยู่ข้างหลัง
“ขับรถ? ใครที่ยังขับรถอยู่ทุกวันนี้ ไม่ใช่หาคนขับเหรอ? ”
“เธอเบาๆ อย่าให้เธอได้ยิน ก็คือฮัวคนที่สองไม่ชอบเธออีกต่อไป แต่เธอก็เป็นภรรยาคนน้องของตระกูลฮัว”
“ใช่ แค่ยึดตำแหน่งเท่านั้น……”
การสนทนาที่เหยียดหยามดังขึ้นในหูของอันรัน ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่มีเสียงดัง
อันรันแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินวางขวดไวน์ลง และร้องเพลงกับไป๋รอฮัน
เพลงนี้เป็นเพลงโปรดของเธอ ตอนที่เธอเรียนอยู่ในโรงเรียน เธอกลัวการพรากจากกัน แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าการจากกันครั้งแรกที่เศร้าที่สุดคือกับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด
อันรันมีความสามารถในการร้องเพลงมาก เธอให้ความสำคัญกับการควบคุมอาหาร เสียงของเธอได้รับการปกป้องอย่างดี
และไป๋รอฮันแย่นิดหน่อย สองสามประโยคไม่สอดคล้องกัน
แต่เธอเป็นที่นิยมอย่างมากในหมู่คนกลุ่มนี้ ทุกคนโห่เธอและไม่มีใครหัวเราะ
หลังจากร้องเพลง อันรันก็ได้รับการยกย่องว่าร้องเพลงได้ดี
มีคนร้องเพลงต่อ ผู้หญิงสวมกระโปรงปักเลื่อมย้ายไปอยู่ข้างอันรันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อิจฉา : “อันรัน กำไลข้อมือนี่ของเธอ เป็นรุ่นลิมิเต็ดที่ DG เปิดตัวมาก่อนหรือไม่? ”
อันรันไม่ได้สนใจสร้อยข้อมือในมือของเธอมากนัก ตอนนั้นก็ไม่คิดจะเปิดมันตั้งแต่แรก นี่เป็นครั้งแรกที่สวมมัน
เธอลองดู เพราะความต้องการของอุตสาหกรรม เธอจึงมีงานวิจัยเกี่ยวกับสินค้าฟุ่มเฟือย
สร้อยข้อมือนี้ทำให้ผู้หญิงคนนี้เดาได้จริงๆว่าเป็นรุ่นที่ลิมิเต็ดจาก DG
อันรันเคยอ่านนิตยสารและราคาของสร้อยข้อมือนี้คือ 1.314 ล้าน สำหรับผู้ชายและผู้หญิงซึ่งมีความหมายสำหรับชีวิต
แต่อันรันไม่ได้ตั้งใจที่จะอวด เธอยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า : “สามีของฉันซื้อให้ ฉันก็ไม่รู้”
จู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็พูดด้วยความอิจฉา : “ฉันอิจฉาเธอจริงๆ สามีของเธอช่างโรแมนติกมาก”
รอยยิ้มบนใบหน้าของอันรันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่หัวใจของเธอขมขื่นเล็กน้อย
ทุกคนเห็นแค่ฉากที่น่าดึงดูดของคนอื่น แต่พวกเขาไม่ได้คาดหวังเช่นนั้น แม้จะมีเสน่ห์ แต่เธอก็อดทนต่อความรุนแรงที่เย็นชาของฮั่วเทียนหลัน และมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก
มีเสียงเคาะประตู ผู้หญิงในชุดกระโปรงที่กำลังคุยกับอันรันลุกขึ้นไปเปิดประตูแล้วพูดว่า : “จุนจุน ทำไมเธอถึงเพิ่งมา! ”
“ฉันขอโทษ มีนัดให้ฉันไปถ่าย ฉันเลยมาช้า ” เจิ้งมันจุนอธิบาย ทันทีที่เข้ามาในห้องส่วนตัวเธอก็เห็นอันรัน
เธอดูนิ่ง เหมือนไม่ได้พบเจอที่ไหนในโลกเลยจริงๆ
หลังจากเหตุการณ์ครั้งล่าสุด ทำให้เธอรู้สึกกลัวอันรัน
อันรันไม่ใช่สิ่งที่มู่เหว่ยพูด ผู้หญิงที่ไม่มีหน้าอกและไม่มีสมอง
เธอยิ้มอย่างเขินอาย และตะโกน : “รัน พี่รัน”
ไป๋รอฮันวางขวดเบียร์ที่เขากำลังชน เพื่อหันไปมองไปทางเจิ้งมันจุนและพูดว่า : “จุนจุน ทำไมเธอรู้จักอันรัน? ”
“อื้ม พี่ฮัน เคยเจอกันครั้งหนึ่ง ” เจิ้งมันจุนอายุน้อยกว่าเล็กน้อย และเพราะความคิดที่จะประจบผู้หญิงเหล่านี้ เขาจึงเรียกว่าพี่สาว
อันรันเหลือบมองเจิ้งมันจุน และพยักหน้าเล็กน้อย
เธอไม่ต้องการคุยกับเจิ้งมันจุน เจิ้งมันจุนเป็นคนของมู่เหว่ย
มู่เหว่ยร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ แม้ว่าเจิ้งมันจุนจะดูไร้สมองเล็กน้อย แต่เธอก็ต้องระวัง
ไป๋รอฮันพูดอย่างสงสัย : “จุนยุน เธอรู้จักกับอันรันได้อย่างไร? ”
ใบหน้าของเจิ้งมันจุนดูเขินอายเล็กน้อย แน่นอนว่าเธอไม่สามารถพูดได้ว่าเจอกันเพราะเธอจงใจมองหาบางอย่าง และผลลัพธ์ก็ทำให้อับอาย และเธอไม่สามารถชดใช้ได้เลยรู้จัก
โชคดีที่อันรันบรรเทาปัญหาของเธอ และพูดแผ่วเบา : “มีโอกาสที่จะซื้อเสื้อผ้าครึ่งหนึ่งเลยเจอกัน และมันก็ไม่มีอะไร”
ไป๋รอฮันร้องอ่อ โดยไม่ถามอีกต่อไป แต่เจิ้งมันจุนมองไปที่อันรัน ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
เธอรู้ดีว่าเธอจงใจทำให้อันรันต้องอับอาย และถ้าเธอทำสำเร็จมันจะมากเกินไป
แต่ตอนนี้ไม่คิดว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากอันรัน แทนที่จะใช้โอกาสนี้ในการเหยียบตัวเอง
หลังจากที่ทุกคนร้องเพลงด้วยกัน ก็ไปกินข้าว
ไป๋รอฮันกำลังจะจ่ายเงินที่แผนกต้อนรับ แต่อันรันหยิบการ์ดสีดำทองออกมา และขอให้แผนกต้อนรับรูดบัตร
ทันทีที่การ์ดสีดำทองปรากฏขึ้น เธอก็ได้ยินเสียงที่ด้านหลัง
