โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง – ตอนที่ 54 เหยียดหยาม

คนที่มีความรู้ ย่อมรู้จักบัตรแบล็กโกลด์ และรู้มูลค่าของบัตรแบล็กโกลด์

ดังนั้นเมื่อกี้คนที่เหยียดหยามอันรันมากๆ และคนที่รู้สึกว่าเธอมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับฮั่วเทียนหลัน ก็ถูกเก็บการดูถูกในใจทิ้งไป

ระดับตระกูลอัน ไม่สามารถทำบัตรแบล็กโกลด์ได้

ดังนั้นบัตรนี้ จึงเป็นของตระกูลฮัว จากจุดนี้ มันสามารถอธิบายได้ว่าตำแหน่งของอันรันในตระกูลฮัวนั้นสูงเพียงใด

คราวนี้ไป๋รอฮันจับมืออันรันด้วยความอิจฉา และพูดอย่างงุนงงเล็กน้อย : “อันรัน เธอทำได้ยังไง ชายฮัวที่สองมอบบัตรแบล็กโกลด์ให้เธอทั้งหมดนี่! ไม่จำกัด เธอต้องการใช้มันรูดยังไงก็รูด”

อันรันพูดเบาๆ : “เมื่อเธอพูดคุยเรื่องแต่งงานและหลังจากกลายเป็นภรรยา เธอก็จะมีเช่นกัน”

ทันทีที่ไป๋รอฮันได้ยินเรื่องการแต่งงาน เธอก็เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า : “โอเค ชั่งมันเถอะ ฉันคิดว่าการแต่งงานมันน่ากลัวเกินไป ฉันยังต้องมีลูก ลูกยังต้องก่อกวนอีก……”

เมื่ออันรันได้ยินไป๋รอฮันพูดแบบนี้ จริงๆเธอก็อยากจะบอกว่า เด็กยังคงน่ารักและสนุกมาก

ครอบครัวอื่นเธอไม่รู้เรื่อง แต่ลั่นลานเป็นเด็กดีและน่ารักมาก

แต่พอเป็นเรื่องปากต่อปาก กลับไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

ถึงอย่างไรเรื่องที่เธอมีลูกแล้ว มีเพียงฟ้าดินและเธอเท่านั้นที่รู้

ถ้าจู่เรื่องนี้ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน และมีคนได้ยิน ยังไม่รู้ว่าจะใช้ให้เป็นประโยชน์อย่างไร

เดิมทีคิดว่าเป็นแค่น้ำชายามบ่าย แต่คาดไม่ถึงคือ หลังจากคนพวกนี้ทานอาหารเสร็จ พวกเขายังจะไปออกกำลังกายครั้งใหญ่ต่อ

อันรันอยากไป แต่ไป๋รอฮันที่เมา เป็นตายยังไงก็ไม่ยอมปล่อยให้อันรันไป

ไม่มีหนทาง อันรันทำได้เพียงโทรหาฮัวหมู่ บอกว่านัดรวมตัวกับเพื่อน ตอนเย็นเธออาจจะกลับบ้านดึก

หลี่รูยาการมีส่วนร่วมเข้าสังคมของอันรัน ความพิเศษคือขั้นตอนของสตรีที่มีชื่อเสียง ยกนิ้วเยี่ยมให้สองมือเลย

ในฐานะสะใภ้ของตระกูลฮัว ไม่ช้าก็เร็วอันรันจะต้องเข้าร่วมงานระดับไฮเอนด์ในสักวัน

เธอยังบอกเป็นพิเศษอีกว่า รอตอนดึกจะกลับให้บอกก่อนล่วงหน้า เธอจะให้ฮัวเทียนหลันไปรับอันรัน

อันรันพูดปฏิเสธ : “แม่ ฉันขับรถมาเอง เทียนหลันทำงานทุกวันก็เหนื่อยมากแล้ว อย่าไปรบกวนเขาเลย! ”

หลี่รูยากล่าวอย่างจริงจังว่า : “อันรัน ระหว่างสามีภรรยาควรมีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังมากกว่านี้ เธอเอาแต่ไม่ยอมให้เทียนหลันอยู่กับเธอเสมอ อย่างนี้พวกเธอจะมีความรู้สึกกันได้อย่างไร? ”

อันรันพูดอยู่สองสามคำ แต่หลี่รูยายืนกรานที่จะทำสิ่งนี้ และวางสายไปหลังจากพูดไม่กี่คำ

เธอรู้สึกขมขื่นในใจ แต่ไม่รู้ควรจะระบายออกอย่างไร

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากให้ฮั่วเทียนหลันอยู่กับเธอ แต่ฮั่วเทียนหลันต่างหาก ที่ไม่เคยอยากอยู่กับเธอเลยมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

เธอจอดรถไว้ที่คลับเฮาส์ และเล่นกับคนในกลุ่มนี้จนถึงสี่ทุ่ม อันรันทำตามคำสั่งของฮัวหมู่ ส่งข้อความหาฮั่วเทียนหลัน บอกที่อยู่ให้เขามารับ

คนมีชื่อเสียงที่อยู่ด้วยกันตอนนี้ ได้ถูกรถจากที่บ้านตัวเองมารับพวกเขาไปแล้ว

มีเพียงไป๋รอฮันและเจิ้งมันจุนที่รออยู่ ไป๋รอฮันรอเพราะเธอต้องการรอดูให้ทุกคนไปก่อน เธอถึงไป

สำหรับเจิ้งมันจุน เธอไม่รู้ว่าใครทำให้เธอขุ่นเคืองในช่วงสองวันที่ผ่านมา

เดิมทีมีนัดถ่ายละครเรียบร้อยแล้ว แต่ทั้งหมดที่นัดไว้ถูกทิ้งแล้ว

ผู้กำกับบริษัทการแสดงที่ให้เธอแสดงภาพยนตร์โทรทัศน์มาตลอดก่อนหน้านี้ ก็ไม่มีข่าวอะไรเลย

และเธอก็ออกไปแสดงด้วยตัวเอง ผลจบลงด้วยการปิดประตูไม่ต้อนรับ

พอดีเธอจ่ายเงินให้ผู้จัดการของตัวเอง ดังนั้นเธอจึงต้องขายรถของเธอทิ้ง

เจิ้งมันจุนเป็นคนดีทั้งสองด้าน ด้านนี้พูดคุยที่ดีต่อหน้าอันรัน อีกด้านบอกมู่เหว่ย ให้มู่เหว่ยมารับเธอ ประเด็นคือจะทำให้อันรันอับอายขายหน้า

เธอคิดว่าอันรันเป็นคนใจดีจอมปลอม ดังนั้นเธอจะไม่หลงกล

ไป๋รอฮันพูด : “อันรัน รถของเธอยังอยู่ในคลับเฮาส์ ให้ใครขับมาส่งให้ไหม? ”

อันรันยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า : “สามีของฉันบอกว่าเขาจะมารับ ดังนั้นฉันจะรอเขาที่นี่สักพัก รอฮันเธอไปก่อนก็ได้”

ไป๋รอฮันถามเจิ้งมันจุน ที่เห็นว่าเธอกำลังรอคนมารับ จึงบอกลาและขึ้นรถที่บ้านที่รอมานานแล้ว และจากไป

ด้วยเสียงของเครื่องยนต์ เฟอร์รารีของมู่เหว่ยหยุดอยู่ตรงหน้าคลับเฮาส์

มู่เหว่ยสวมกระโปรงยาว ใส่แว่นตาดำ ลงมาจากรถ

เมื่อเห็นอันรันยืนอยู่ด้านข้าง เธอก็พูดด้วยท่าทางแปลกๆ ทันที : “โอ้ นี่ไม่ใช่คุณผู้หญิงอันหรอ * ดึกขนาดนี้มาทำอะไรที่นี่ล่ะ? ”

อันรันขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดอย่างเรียบง่ายอย่างตรงไปตรงมา : “รอคน”

มู่เหว่ยดูเหมือนจะได้ยินเรื่องตลก และพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่นที่มุมปากของเธอ : “ฉันไม่ได้ได้ยินผิดใช่ไหม? เธอรอใครนะ? รอเทียนหลันหรอ ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านของฉัน เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมารับเธอ! ”

อันรันมองไปที่ท่าทางเย่อหยิ่งของมู่เหว่ย หัวใจของเธอก็แน่นขึ้นเล็กน้อย

ฮัวหมู่บอกแล้ว ว่าสามารถให้เทียนหลันมารับเธอ

นิสัยกตัญญูของฮัวเทียนหลัน จะไม่มีทางขัดต่อคำพูดของแม่ฮัวแน่นอน

ดังนั้น อันรันเลือกที่จะไม่เชื่อมู่เหว่ย

เมื่อมู่เหว่ยเห็นท่าทางของอันรัน ดูเหมือนจะไม่เชื่อเธอเล็กน้อย ทันใดนั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา และเขย่ามันต่อหน้าอันรันและพูดว่า : “เธอดูสิ ฉันจะโทรหาเทียนหลันตอนนี้ เพื่อให้เธอยอมแพ้”

อันรันเห็นตัวหนังสือว่าที่รักสามคำนี้ด้านบนอย่างชัดเจน และตัวหนังสือนั้นถ้าเธออ่านถูกต้องน่าจะเป็นฮัวเทียนหลัน

มู่เหว่ยเปิดลำโพง ไม่นานสายก็ถูกรับแล้ว

มู่เหว่ยในท่าทางที่ใจดำของเธอเมื่อกี้ไม่มีแล้ว ราวกับว่าเธอเปลี่ยนใครบางคน และพูดอย่างยั่วยวน : “ที่รัก! ”

เสียงอันอ่อนโยนของฮัวเทียนหลันดังมาจากไมโครโฟน และพูดว่า “มีอะไรหรอ? ”

มู่เหว่ยเขย่าโทรศัพท์ของเธอต่อหน้าอันรันอย่างโอ้อวด และจากนั้นก็ทำหน้ามุ่ย : “ที่รัก ฉันอยากกินถั่วแดง อยากได้ของร้านมู่จือ คุณช่วยไปซื้อให้ฉันได้ไหม? ”

คฤหาสน์ของมู่เหว่ยอยู่ในโรสเฮาส์ และร้านมู่จือแห่งนี้มีชื่อเสียงมากในเมือง Z แต่มีสองทิศทางของทางไปโรสเฮาส์ ทางหนึ่งทางทิศตะวันออก และอีกทางหนึ่งทางทิศตะวันตก ซึ่งใช้เวลานานในการไปที่นั่น

“อื้ม จะไปซื้อให้คุณ” คำตอบที่เรียบง่ายของฮัวเทียนหลัน ดูเหมือนจะไม่ได้คำนึงถึงระยะทาง และเวลาเช่นเดียวกับการเตรียมการอื่นๆ ของเขาเลย

เดิมทีอันรันมีร่องรอยของความคาดหวังในใจของเธอ แต่เธอไม่เคยคาดคิดว่าฮั่วเทียนหลันจะไม่พูดถึงเรื่องของเธอ แต่กลับต้องการไปซื้อของกินให้มู่เหว่ย

อันไหนเบาและหนักกว่าสำหรับสองคนได้อย่างรวดเร็ว

สองคนใครสำคัญกว่าเลือกสิ่งนั้น มองดูครั้งเดียวก็เข้าใจหมดทุกอย่าง

หลังจากมู่เหว่ยอ้อนไม่กี่คำ ก็ส่งจูบไปที่โทรศัพท์ ก่อนที่เธอจะวางสาย

เธอภูมิใจมาก จนเงยหน้าขึ้นฟ้าและพูดกับอันรันอย่างโอ้อวดว่า : “เมื่อกี้เธอพูดอะไร? อันรัน ฉันได้ยินไม่ชัด ช่วยพูดซ้ำอีกครั้งได้ไหม? ”

อันรันอ้าปากหวอ แต่โทรศัพท์มือถือของเธอ ก็ดังขึ้นในตอนนี้

เธอเหลือบไปมอง ปรากฎว่าแม่ฮัวโทรมา

หลังจากที่อันรันรับสาย แม่ฮัวก็พูดตรงนั้นว่า : “รันรัน เธอออกไปเดทกับเทียนหลันแล้วหรือยัง ถึงเวลากลับบ้านแล้ว! ”

ความขมขื่นในใจของอันรันยิ่งหนักกว่าเดิม แต่เธอไม่ต้องการให้แม่ฮัวรู้ว่าฮัวเทียนหลันยังไม่มา เธอพูดเบาๆ : “แม่ อีกสักพักพวกเราจะกลับแล้ว”

แม่ฮัวบอกว่าให้ขับรถอย่างระมัดระวัง หลังจากบอกให้ดูแลความปลอดภัยแล้ว ก็วางสาย

อันรันไม่ได้เปิดลำโพง แต่ประโยคหลังปรับระดับเสียงของโทรศัพท์ให้ดังขึ้น เพื่อให้มู่เหว่ยได้ยิน

มู่เหว่ยรู้สึกถึงท่าทีที่แม่ฮัวที่มีต่ออันรัน เธอโกรธมาก

หากทัศนคตินี้มีให้เธอเพียงเล็กน้อยในตอนนั้น เธอคงจะแต่งงานกับครอบครัวคนจีนตามที่เธอปรารถนา และกลายเป็นสะใภ้ที่ร่ำรวย

มู่เหว่ยไม่ต้องการปล่อยให้ตัวเองพ่ายแพ้การต่อสู้ เธอตะคอกอย่างเย็นชา : “หึ เลียแข้งเลียขาของสามีไม่ได้ ก็เลยไปประจบประแจงแม่สามี อันรัน เธอคิดว่าได้ความโปรดปรานจากหลี่รูยา แล้วฮั่วเทียนหลันจะปฏิบัติต่อเธออย่างดีหรอ? ฝันไปเถอะ! เธอจำไว้นะ ในชีวิตนี้ฮั่วเทียนหลันรักฉันเพียงคนเดียว และมีเพียงฉันที่เขาจะขอแต่งงาน และเธอ เป็นเพียงแค่ของแลกเปลี่ยนข้ามผ่านเท่านั้น! ”