หลังจากที่มู่เหว่ยจากไป อันรันก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องนอนเลยทั้งคืน เขาหาเบาะสำหรับตัวเองและนั่งข้างฮั่วเทียนหลันเพื่อดูแลเขา
จนกระทั่งกลางดึก อันรันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอจึงเอนกายพิงโซฟาและหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น ฮั่วเทียนหลันลืมตาขึ้นและรู้สึกปวดหัว
สมองของเขาอยู่ในความสับสนวุ่นวาย หลังจากระลึกถึงช่วงเวลาหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะจำได้ว่าเมื่อคืนเขากินข้าวกับมู่เหว่ยภายใต้การดำเนินการของฟาเรนไฮต์ มู่เหว่ยเพิ่งได้รับสัญญาภาพยนตร์เรื่องใหม่จากผู้กำกับต่างประเทศ
ดังนั้น เธอจึงมีความสุขมาก และได้ดื่มไวน์กับฮั่วเทียนหลันมากมาย
ในท้ายที่สุดฮัวเทียนหลันก็ไม่ได้ดื่มเกินเธอ และหมดสติไป
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง และหลังจากรู้สึกว่าเขาคิดได้ตามปกติ เขาก็ลุกขึ้นนั่ง
เขามองไปรอบๆ สภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย มันควรจะเป็นในบ้านของเขาเอง
หรือว่ามู่เหว่ยส่งตัวเองกลับมาเมื่อคืนนี้?
นี่ไม่เหมือนกับนิสัยของมู่เหว่ย เธอจะคว้าโอกาสนี้ไว้เสมอ ตราบใดที่ฮั่วเทียนหลันสามารถค้างคืนได้ เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เขากลับบ้าน
ฮั่วเทียนหลันไม่โง่ รู้ใจของมู่เหว่ย และคิดเสมอว่าเขาต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เขาทำในตอนนั้น
ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้มู่เหว่ยเป็นภรรยาของเขา
เขาอยากจะลงจากโซฟา แต่เมื่อนั่งลงเขาก็รู้สึกได้ว่าเหยียบอะไรนุ่มๆ
มันค่อนข้างสบาย เขาอดไม่ได้ที่จะขยับเท้าอีกครั้ง
แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็ตกตะลึง
ผู้หญิงคนนี้ เธอจะมานอนใต้เท้าเขาได้อย่างไร?
อันรันยังคงนอนหลับฝันถึงพ่อแม่ของเธอ พวกเขามองไปที่อันรัน แต่ไม่พูด
ในที่สุดเขาก็หันกลับมา ยื่งเดินไปเรื่อยๆยิ่งไกล
อันรันตื่นตระหนก กลัว และไล่ตามเขาอย่างหมดหวัง แต่เขาไม่สามารถจับได้เลย
ทันใดนั้น มีบางอย่างเหยียบหน้าอกของเธอ ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ เธอทนไม่ไหวลืมตาขึ้น
นับตั้งแต่นั้นมา ฉากที่น่าอับอายก็ปรากฏขึ้น
ดวงตาที่ไม่รู้ของอันรัน ได้พบกับดวงตาที่ชัดเจนของฮั่วเทียนหลันและดวงตาของทั้งสองคนก็สบตากัน
หลังจากนั้น อันรันก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ดูเหมือนจะเหยียบหน้าอกของเธอที่ไม่สามารถขยายใหญ่ขึ้นได้
เธอก้มหัวลงและชำเลืองมอง นั่นคือเท้าของฮั่วเทียนหลัน……
ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่แล้วความรู้สึกต่ำต้อยก็ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
เธอผลักเท้าของฮั่วเทียนหลันออกไป และพูดอย่างโกรธๆ ว่า : “คุณฮั่ว โปรดระวังพฤติกรรมของคุณหน่อย”
ตอนนี้เพิ่ง 6 โมงเช้ากว่า ป้า Ding สักพักก็จะตื่น แต่ก็สว่างแล้ว
สีหน้าใบหน้าของฮั่วเทียนหลันนั้นซับซ้อนมาก ราวกับสุนัขในดวงอาทิตย์
เขาอ้าปาก และพูดด้วยความไม่มั่นใจ : “เธอนอนหลับ ทำไมเธอถึงมานอนที่เท้าของฉัน? ”
อันรันตกตะลึง เธอยังไม่ตื่นเธอจึงคิดช้าไปหน่อย
เมื่อฮั่วเทียนหลันเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาก็คิดทันทีว่าอันรันทะเล้น อยากมานอนข้างๆเขาเมื่อคืนนี้
สุดท้าย โซฟามีขนาดใหญ่มาก แต่เธอไม่มีที่จะนอน เลยนอนบนพื้น
ดังนั้น เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น ได้เห็นอันรันอยู่เคียงข้าง แบบนี้ความประทับใจที่ดีต่อเธอก็เพิ่มขึ้น
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฮั่วเทียนหลันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ ผู้หญิงคนนี้ ช่างนับว่าดีจริงๆ!
“น่าตลก” หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นข้ามร่างของอันรัน แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
หลังจากรอสักพักอันรันก็ลุกขึ้นและโกรธ ทันใดนั้นก็นึกถึงท่าทางของฮั่วเทียนหลันได้เห็นได้ชัดว่าเขาตำหนิตัวเองว่าต้องการร้องขอหาผลประโยชน์จากเขา *
ทันใดนั้นก็ไม่ได้โกรธแล้ว แต่เฝ้าดูด้านหลังของฮั่วเทียนหลันที่เข้าไปในห้องนอน
เธอลังเล แต่ก็ปล่อยมันไปเถอะ……
ฮั่วเทียนหลันเป็นผู้ชายที่เมื่อเขาทำผิด เขาไม่มีวันยอมรับว่าเขาผิด!
เมื่ออันหรันตื่น ก็ขึ้นไปชั้นบนเพื่ออาบน้ำ ก็เห็นว่าฮั่วเทียนหลันแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
แต่เสื้อผ้าของเขาดูเหมือนจะยับ แต่ฮั่วเทียนหลันไม่สังเกตเห็น
อันรันมองไปที่ฮัวเทียนหลัน และในกระจก ฮั่วเทียนหลันยังสามารถเห็นได้ว่าใบหน้าของอันรันกำลังมองมาทางเขา
ทำไม จะแสร้งทำเป็นรักใคร่กับเขาหรอ?
ฮั่วเทียนหลันนำชุดสูทมา และจะใส่
แต่ทันใดนั้น อันรันก็ร้องออกมา : “คุณฮัว เดี๋ยวก่อน”
ฮั่วเทียนหลันหันศีรษะมา ใบหน้าหงุดหงิดบอกอันรันอย่างชัดเจนว่า มีอะไรก็รีบพูด
อันรันก้าวไปข้างหน้า และค่อยๆจัดคอเสื้อของฮั่วเทียนหลัน และผูกเนคไทให้ จากนั้นก็พูดว่า : “โอเคแล้ว ได้แล้ว”
ดวงตาของฮั่วเทียนหลันพร่าเลือนไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าจะมีเงาอันรันกับเงาของมู่เหว่ยซ้อนทับกัน
แต่ไม่รู้ทำไมดูเหมือนว่าเงาของอันรันจะทำให้เขาสบายใจขึ้น
ฮั่วเทียนหลันออกไปโดยไม่ได้ทานอาหารเช้า อันรันชินกับสิ่งนี้แล้ว
เธอหลับไปที่พื้นทั้งคืน ทำให้เธอรู้สึกว่ากระดูกสันหลังส่วนคอของเธอแข็ง
เธอนอนจนถึงสิบโมงเช้า ถึงจะตื่นขึ้นมา
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยความชิน แต่เห็นสายที่ไม่ได้รับหลายสาย
อันรันตระหนักได้ว่าเธอปิดเสียงโทรศัพท์ไว้
ประเด็นก็คือ สายที่ไม่ได้รับเหล่านี้ ยกเว้นสายที่ก่อกวน นั้นล้วนมาจากสายของบ้านฮัว
อันรันก็รีบโทรกลับไป สักพักฝั่งนี้ก็รับสาย
“รันรัน ตื่นหรือยัง? ” เสียงอ่อนโยนของแม่ฮัวก็ดังมา
“อันรันตอบ พูดว่า : “แม่ ขอโทษค่ะ เมื่อกี้ปิดเสียงไว้ ฉันเลยตื่นสาย มีอะไรหรอคะ? ”
แม่ฮัวหัวเราะเบาๆ และพูดว่า : “วันรุ่นหน่า ควรนอนหลับให้นานขึ้น วันนี้มาที่นี่ แม่จะทำอะไรดีๆให้ดื่ม”
อันรันตะลึงไปครู่หนึ่ง ทำไมฮัวหมู่อ้อมค้อมขึ้นมาแล้ว?
แต่เธอเป็นลูกสะใภ้ ตราบใดที่เธอสามารถเล้าโลมแม่สามีของเธอได้ดี ลูกสะใภ้อย่างเธอก็จะประสบความสำเร็จ
อันรันจึงตอบ และลุกขึ้นเพื่อจัดการตัวเอง และขับรถไปที่คฤหาสน์ฮัว
เมื่อเธออยู่บนถนน เธอเปิดวิทยุในรถ ซึ่งกำลังเล่นข่าวสถานการณ์ปัจจุบัน
การเมืองและการเงิน ทุกคนไม่มีใครสนใจ
แต่ตราบใดที่คนดังมีเรื่องซุบซิบและเรื่องชู้สาว อัตราการฟังวิทยุนั้นสูงมาก
ในนี้เพิ่งบอกว่ามีดาราชายคนหนึ่งอายุมากกว่า 60 ปี เขาเลี้ยงนักศึกษาหญิงอายุ 20 ปี แปดคน และในสองวันต่อสัปดาห์เขาจะเรียกนักศึกษาหญิงทั้งแปดคนมารวมกัน และทำเรื่องอย่างนั้นที่ผู้ใหญ่ทุกคนรู้
เป็นผลให้ เมื่อวานใช้กำลังมากเกินไป และก็ช๊อค ก็เสียชีวิตบนร่างทันที
นักศึกษาหญิงเหล่านี้ต่างรู้สึกหวาดกลัว กังวลและกล้ามเนื้อช่วงล่างของเธอเริ่มตึง ตัวเธอไม่สามารถผ่อนคลายได้แต่อย่างใด และยึดสิ่งของของนักแสดงเอาไว้
ในท้ายที่สุด ก็ต้องผ่าตัดแยกออก แต่ว่าศพจะแยกมันออกยังไง คนที่รู้จะรู้ ว่าต้องตัดออก
อันรันตะลึงกับคำนินทานี้จริงๆ สังคมแบบนี้มันออกข่าวแบบนี้ได้ไง
เธอเปลี่ยนช่องสถานีวิทยุ และข่าวจากสถานีวิทยุแห่งนี้ทำให้สีหน้าของอันรันนิ่งลง
เพราะว่าได้ยินสามคำนี้ ฮั่วเทียนหลัน!
