อันรันรู้ดี ว่าฮั่วเทียนหลันเป็นคนแบบไหน
เขาไม่เคยปล่อยให้ตัวเองมีข่าวในสาธารณะ ครั้งก่อนที่สื่อของเมืองสัมผัสกับหางเสือเขา ผลสุดท้ายก็ถูกปลดออกโดยตรง
แต่ตอนนี้ สถานีวิทยุกล้าพูดคุยกับฮัวเทียนหลันได้อย่างไร?
อันรันปรับเสียงให้สูงสุด และขับรถอย่างจริงจัง แต่ความคิดของเธอก็ห่างไกลออกไปแล้ว
สรุปเกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเมื่อวานมู่เหว่ยใช้ฮั่วเทียนหลันปล่อยข่าวอีกครั้ง?
ยิ่งเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกเป็นไปได้มากขึ้น
หลังจากสถานีวิทยุแห่งนี้แนะนำฮั่วเทียนหลันแล้ว ก็เริ่มกลับมาที่หัวข้ออีกครั้ง
เป็นอย่างที่คาดไว้ ชื่อของมู่เหว่ยก็ถูกกล่าวถึง
อันรันได้ยินคำสามคำนี้เป็นพิเศษ เพียงที่เดียว
เพียงที่เดียว ซึ่งหมายความว่ามีเพียงสถานีวิทยุแห่งนี้เท่านั้นที่สามารถถ่ายทอดสิ่งเหล่านั้นเกี่ยวกับฮั่วเทียนหลันและมู่เหว่ยได้
สิ่งแรกที่แวบเข้ามาในความคิดของอันรันในตอนนี้ คือหนึ่งอย่าร้องไห้ สองสร้างปัญหา และสามแขวนคอตัวเอง ถึงอย่างไรฮั่วเทียนหลันไม่ชอบเธอก็ไม่ใช่แค่วันสองวัน เขากับมู่เหว่ยอยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว เธอก็ได้เห็นแล้ว
สิ่งเดียวที่เธอกังวลตอนนี้ คือแม่ฮัวเธอจะได้ยินข่าวนี้หรือยัง?
เธอไม่คิดแล้ว และโทรหาฮัวเทียนหลัน
ฮั่วเทียนหลันกำลังมีการพบปะกับนักธุรกิจต่างชาติ เมื่อเร็วๆ นี้เมือง Z มีแผนเขตเศรษฐกิจพิเศษ ซึ่งคาดว่าจะพัฒนาสวนอุตสาหกรรมไฮเทคขนาดใหญ่ ครอบคลุมพื้นที่ 10,000 ตารางเมตร
มีบริษัทเพียงสองแห่งในเมือง Z ที่สามารถดำเนินโครงการนี้ได้ และหนึ่งในนั้นคือ Fahrenheit Group
เนื่องจากขอบเขตการระดมทุนที่เกี่ยวข้องมีขนาดใหญ่มาก ฮั่วเทียนหลันจึงมาร่วมประชุมเป็นการส่วนตัว
แต่ในขณะที่พิธีกรบนเวทีอธิบายสถานที่ที่สำคัญที่สุด โทรศัพท์มือถือของฮั่วเทียนหลันบนโต๊ะก็สั่น
เสียงเดินทางผ่านวัตถุ ความเร็วจะเร็วกว่าอากาศมาก และระดับเสียงก็ดังมากด้วย
ทันใดนั้นกลุ่มนักธุรกิจต่างชาติก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน และแม้แต่เจ้าภาพในการประชุมก็อดไม่ได้ที่จะหยุดพูดโครงการที่พวกเขาชี้แนะ
ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองโทรศัพท์ และคำว่าอันรันก็ลอยอยู่บนนั้น
เขาขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงวุ่นวายกับเขาในช่วงเวลาสำคัญได้ตลอด?
ไม่ว่าเธอต้องการจะพูดอะไรกับเขา แต่ก็ไม่มีอะไรดีจะพูด ฮั่วเทียนหลันจึงตัดสายโทรศัพท์ของอันรันโดยไม่ลังเล
สิ่งนี้ทำให้อันรันที่หยุดอยู่ข้างทางเพราะกังวลว่าสิ่งต่างๆ จะหมักหมม จู่ๆก็มีความอยากที่จะกระโดดขึ้นที่สูง
ดังนั้นเธอจึงไม่คิด และโทรหาโจวหยวน
โจวหยวนเป็นผู้ช่วยพิเศษของฮั่วเทียนหลัน และสถานะของเขาในกลุ่มฟาเรนไฮต์ อาจกล่าวได้ว่าเป็นประธานคนที่สองของคณะกรรมการ มีคนเชื่อถือ
ฮั่วเทียนหลันเชื่อในตัวโจวหยวนมาก ดังนั้นทุกครั้งที่เกี่ยวข้องกับฟาเรนไฮต์ ฮัวเทียนหลันจะพาโจวหยวนเข้าร่วมด้วย
เขาเหลือบมองไปที่โทรศัพท์ แม้ว่าจะสั่นอยู่ก็ตาม
แต่ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่ข้างๆเขา และทันทีที่เห็นสามคำว่า : “คุณนายน้อย” ในโทรศัพท์ของโจวหยวน
ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเย็นชาเล็กน้อย ซึ่งทำให้โจวหยวนตกใจ เขารีบปิดโทรศัพท์และยิ้มให้ประธานฮัว
ฮั่วเทียนหลันยอมแพ้ ในตอนนั้นในใจของเขาเขารู้สึกสดชื่นมาก
ผู้หญิงคนนี้ ช่วงนี้มักจะกบฏต่อเขาบ่อยๆ วันนี้เขาจะต้องจัดการเธอให้อยู่ข้างนอก
อันรันไม่คาดคิดว่าโจวหยวนจะไม่รับสาย เธอลังเล หรือว่าเธอจะไปที่ฟาเรนไฮต์ ไปหาฮัวเทียนหลันเพื่อคุยเรื่องนี้ด้วยตนเอง
แต่ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นอีกครั้ง แม่ คำง่ายๆนี้ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์
หัวใจของอันรันสั่นสะท้าน แม่ฮัวบอกแล้วว่าให้เธอไปหา ดังนั้นขัดไม่ได้โดยธรรมชาติ เธอจึงโทรอีกครั้งให้เธอให้รีบมา
ดังนั้นสายเข้าของฮัวหมู่ จึงบอกได้เพียงว่า เธออาจจะรู้อะไรบางอย่างแล้ว
จู่ๆอันรันก็รู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนหมุดเข็ม หลังจากลังเล เธอก็รับโทรศัพท์
“แม่ ฉันขับรถอยู่บนถนน มีอะไรเหรอ? ” อันรันถามพลาง แสร้งทำเป็นรีบร้อน
ปกติถ้าเธอพูดแบบนี้ แม่ฮัวก็จะบอกเธอดูแลความปลอดภัย และขับรถดีๆ อย่างแน่นอน
แต่ในความเป็นจริงวันนี้ แม่ฮัวพูดจามีความหายใจไม่ออกเล็กน้อย : “รันรัน เทียนหลาน เมื่อเร็วๆนี้……อยู่กับดาราคนนั้นอีกครั้งใช่ไหม? ”
หัวใจของอันรันหยุดนิ่ง เธอกลัวอะไรบางอย่างจริงๆ
เนื้อหาของสถานีวิทยุในตอนนี้ ยังคงลอยอยู่ใกล้ๆ
เมื่อคืนที่ผ่านมา รถของฮั่วเทียนหลันถูกขับโดยตัวแทนขับรถ แต่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าคนขับรถที่เรียกว่าตัวแทนนี้จะกลายเป็นปาปารัสซี่
ปาปารัซซี่ถือโอกาสถ่ายภาพความรักของฮั่วเทียนหลันและมู่เหว่ยจำนวนมาก แต่เขาต้องการที่จะตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ แต่กลับไม่มีใครกล้ารับ
ในที่สุดไม่มีหนทาง ก็เลยส่งไปที่สถานีวิทยุ
สถานีวิทยุแตกต่างจากสื่อตรงที่มีขนาดเล็ก แม้ว่าจะถูกโค่นล้ม แต่การเข้าชมมีผลกำไร แต่ก็สามารถดำเนินการต่อได้ในภายหลัง
ไม่มีกำแพงที่ผ่านไม่ได้ในโลกนี้ ความคิดดั้งเดิมของอันรันคือติดต่อฮั่วเทียนหลันโดยเร็วที่สุด แล้วเปลี่ยนเรื่องนี้ให้กลายเป็นเรื่องเล็ก
ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าหลักจากนี้แม่ฮัวจะรู้เรื่องนี้จริงๆ ถ้าไม่มีหลักฐานใดๆ สามารถพูดได้ว่าเป็นเรื่องอื้อฉาวเท่านั้น
แต่เธอไม่คาดคิดว่า ฮั่วเทียนหลันและโจวหยวนจะไม่สามารถติดต่อได้
หลังจากนั้นไม่นาน คุณนายฮัวก็ได้ข่าว
อันรันตัดสินใจแสร้งทำเป็นไม่รู้ และปลอบคุณนายฮัว : “แม่ ถามทำไม ช่วงนี้เทียนหลันกลับมาบ้านทุกวัน แต่บางครั้งก็กลับมาช้า ปกติเขาจะทำงานทั้งกลางวันและกลางคืน สู้มาก จะมีเวลาอยู่กับมู่เหว่ยได้ยังไง……”
อันรันพูดได้ครึ่งทาง เมื่อเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างให้แทนฮัวเทียนหลัน เธอก็ถูกแม่ฮัวขัดจังหวะ
“รันรัน ตอนนี้แล้ว เธอยังต้องการที่จะปกป้องคนเลวคนนี้! เธอตาบอดจริงหรอ? ปกติทำไมดูไม่ออก! ” แม่ฮัวพูดด้วยความโกรธ สิ่งนี้จะทำให้เธอรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง และเต้นเร็วมาก
เธอเรียกคนรับใช้ และเอายามาให้เธอ
อันรันมองไปที่การโทรบนหน้าจอ และอดไม่ได้ที่จะพึมพำในใจ ว่าฮั่วเทียนหลันคนนี้รนหาที่ตายจริงๆ ครั้งก่อนโดนแม่ฮัวตีมันไม่เจ็บปวดพอหรือไง?
“แม่ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอ? ” อันรันตัดสินใจแกล้งโง่
แม่ฮัวเพิ่งกินยา และรู้สึกว่าลมหายใจในหัวใจของเธอผ่อนคลายลงในที่สุด
“เธอมา มาแล้ว ฉันจะบอกเธออีกครั้ง ลูกชายที่ดื้อรั้นคนนี้ วันนี้ฉันต้องสอนเขาว่าควรทำตัวอย่างไร ตระกูลฮัวของฉัน จะมีคนไม่เข้าใจกฎและมารยาทออกมาได้อย่างไร”
หลังจากแม่ฮัวพูดจบ เธอก็โยนโทรศัพท์ทิ้ง
เธอรู้สึกว่า ถ้าเธอพูดต่อไป กลัวว่าเธอจะไม่มีลมขึ้นมาเลยเหมือนอย่างนั้น
เธอยังไม่เห็นหลานชายของเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องใช้ความยับยั้งชั่งใจ
เธอให้คนรับใช้โทรเรียกลูกคนที่สามกลับมาทันที
หลังจากที่ฮัวเส้าซู่ได้ยินคนรับใช้พูดว่าแม่ของเขาสุขภาพไม่ดี เขาก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้ และไม่ส่งมอบงาน จากนั้นเขาก็กลับไปที่สำนักงาน และไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ขับรถกลับบ้านไปตลอดทาง
ทันทีที่เดินเข้าไปในประตู เขาก็เห็นแม่ของเขานอนหงายอยู่บนโซฟา เมื่อเห็นท่าทางนั้นอกของเขาก็เป็นคลื่นเบาๆ
เขาถึงกับผงะรีบไปข้างหน้าจับมือแม่แล้วตะโกนว่า : “แม่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม อย่าทำให้ฉันตกใจ! ร่างกายของแม่แข็งแรงมาก…….”
“ฮู้! กำลังพูดอะไรน่ะ! ” แม่กำลังหลับตาและพักใจอยู่ กำลังคิดเกี่ยวกับการรอลูกคนที่สามของเธอกลับมา
แต่ไม่คาดคิดว่าลูกชายจะกลับมาเร็ว ไม่นานก็มาถึงแล้ว
เธอไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะถูกพูดว่าร่างกายแข็งแรงดี เมื่อเธอหลับตาอย่างมีชีวิตชีวา นี่ไม่ใช่การพูดยกย่องผู้หญิง!
ฮั่วเส้าซู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก มองไปที่การจ้องมองที่เฉียบคมของแม่และก็โล่งใจ
จากนั้นความชั่วร้ายก็มาจากความกล้า และโวยวายเสียงดัง : “ใคร ใครโทรมาเมื่อกี้ แล้วบอกว่าแม่ฉันไม่โอเคแล้ว? ”
