ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 789
รถม้าแล่นไปที่ประตูจวนองค์หญิง มู่หรงเจี๋ยยังคงพูดไม่หยุด จื่ออันจึงจำเป็นปิดหู “พอแล้ว”
“หรือว่าไม่ใช่? เจ้าเคยนึกถึงความพยายามอันอุตสาหะของข้าหรือไม่? เจ้าจะไม่ทบทวน ไม่ขอโทษข้าหน่อยหรือ…”
“ใช่ ข้าผิดเอง ข้าขอโทษ” จื่ออันไม่ว่าจะคิดเช่นไรก็คิดไม่ออก นางเป็นคนเดียวที่ต้องทนทุกข์ แต่เหตุใดสุดท้ายแล้วนางต้องเป็นฝ่ายขอโทษกัน
จากนั้นมู่หรงเจี๋ยก็สงบลง แต่ความโกรธของเขายังคงมีอยู่ “เมื่อครู่เจ้าสงสัยข้า นั่่นทำให้ข้าเสียใจมาก เจ้าควรคิดเกี่ยวกับวิธีชดเชยนี้เสีย”
“ท่านต้องการการชดเชยหรือ?” จื่ออันขึ้นเสียง
“ก็ใช่น่ะสิ จะให้โดนเจ้าด่าฟรีหรอกหรือ” มู่หรงเจี๋ยก็ขึ้นเสียงเช่นกัน
“ท่านก็ด่าข้ากลับมาหมดแล้วนี่?”
“ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าด่ากลับ ข้าดุเจ้า เพราะเจ้าสมควรถูกดุข้า แต่เจ้าด่าข้า ข้ารู้สึกไม่เป็น…”
จื่ออันมองเขา ในขณะที่เขากำลังร่ายยาวและถามว่า “ได้ยินมาว่า เมื่อครั้งก่อนนั้นท่านจะขอซุนฟางเอ๋อร์แต่งงาน…”
“ธรรม…” มู่หรงเจี๋ยเสพติการดุ เมื่อความไม่เป็นธรรมนี้หลุดออกมาจากปาก ย่อมตระหนักดีว่าสถานการณ์กลับตาลปัตร เขาจึงพูดอย่างเย็นชา “เจ้าควรพิจารณาตัวเองซะ ข้าขี้เกียจจะคุยกับเจ้าแล้ว” หลังจากพูดจบ เขาก็ขึ้นเสี่ยงติดจมูกพลางสะบัดแขนเสื้อตัวเอง
จื่ออันมองไปที่ด้านหลังของเขา “เซี่ยวเหมี่ยน สักวันจะเล่นงานท่านให้ได้”
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” หูของมู่หรงเจี๋ยแหลม และเมื่อเขาเดินไปที่ทางเดิน จู่ ๆ เขาก็หันกลับมาและถามว่า “ยังไม่ยอมใช่หรือไม่?”
“ถามท่านเรื่องฟางเอ๋อร์!” จื่ออันพูดเสียงดัง
มู่หรงเจี๋ยแสร้างทำเป็นหูหนวกและหันหลังกลับเพื่อจากไป
ซูชิงและเซียวท่าตามหาท่านหมอหยวนมาสองวันแล้ว และพวกเขาก็เหน็ดเหนื่อยราวกับสุนัข เมื่อพวกเขากลับมาในเย็นวันนี้ ทั้งคู่ต่างมีท่าทางที่หดหู่ “ไม่มีข่าวอะไรเลย ทำอย่างไรดี?”
จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยมองหน้ากัน ทั้งคู่ดูกังวลมาก จื่ออันกล่าว “ใช่ มันยากที่จะหาเขาเจอในฝูงชนมากมาย ทว่าพยายามทำให้ดีที่สุดก็เพียงพอแล้ว”
เซียวท่าและซูชิงชำเลืองมองกัน นางยอมแพ้เร็วยิ่งนัก เมื่อก่อนนางเคยพูดไว้ว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหาท่านหมอหยวนให้เจอไม่ใช่หรือ? แต่ตอนนี้กลับบอกว่าทำให้ดีที่สุดก็พอแล้ว?
“จะยอมแพ้ง่าย ๆ ไม่ได้ เซียวท่า พวกเรากินข้าวแล้วรีบออกไปหาต่อกันเถอะ”
ซู่ชิงยืนขึ้น เขาไม่สามารถยอมแพ้ได้ เมื่อเห็นว่าสูญเสียไปหมดแล้ว เขาไม่สามารถยอมรับความพ่ายแพ้ได้จริง ๆ ในเวลานี้
เซียวท่ายืนขึ้น “เอาล่ะ ไปหาอะไรกินที่ครัวกันเถอะ”
ฉินจือพูดขึ้น “ถ้าไม่มีซาลาเปาเหลือสักสองสามอันในนั้น ก็ไม่มีอะไรอื่นแล้ว”
ดังนั้นทั้งคู่จึงกินซาเปาคนละลูก และถือไว้ในมืออีกสองลูกก่อนจะพากันออกไป ซูชิงกลืนน้ำลายแทบไม่ทัน เซียวท่าตบหลังเขาขณะเดิน “ดื่มน้ำหน่อยไหม?”
“รีบออกไปหาอะไรดื่มเร็วเข้า” ซูชิงยืดคอของเขาและกลืนมันลงก่อนจะพูด
จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยมองหน้ากัน และจื่ออันก็ถามขึ้นว่า “พวกเราใจร้ายไปหน่อยหรือไม่?”
“เจ้าใจร้ายเกินไป” มู่หรงเจี๋ยกล่าว
“มีแค่ข้าที่ใจร้าย? ท่านเป็นคนออกความคิดเห็นนี้ไม่ใช่หรอกรึ?” จื่ออันขมวดคิ้ว
“จะเป็นความคิดเห็นของข้าได้อย่างไร? วันนั้นเจ้าเป็นคนพูดเอง หนำซ้ำเจ้ายังลำพองใจอยู่เลย” มู่หรงเจี๋ยกล่าว
จื่ออันรู้ว่าไม่สามารถเอาชนะเขาได้ “ว่าแต่ ท่านกับฟางเอ๋อร์นี่อย่างไรกัน? ข้าได้ยินมาว่าตอนนั้นพวกท่านกำลังจะแต่งงานกัน” มู่หรงเจี๋ยก้มหน้าลงแล้วหันศีรษะหนีไม่สนใจนาง นางรู้ทุกอย่างแต่ทำเป็นไม่รู้ ไม่ชอบเอาเสียเลย
จื่ออันภูมิใจมากที่สุดท้ายก็หาทางลงโทษเขาจนได้
