“พวกเราคงเจอกันเป็นครั้งเเรกสินะครับ ท่าน เลวาเรีย”
เบื้องหน้าของผมในตอนนี้ คือสาวงามทรงโต ผู้มีผิวกายสีขาวอวบอิ่มเปล่งปลั่ง อีกทั้งยังมีเรือนผมสีม่วงเงางามยาวสลวย
ดวงเนตรสีเเดงก่ำดุจอัญมณีช่างเฉิดฉาย บนศีรษะก็มีเขาสีดำเงาวับประดับอยู่
เรียกได้ว่าเธอผู้นี้คือปีศาจผู้เลอโฉมเเละงดงาม
เลวาเรีย อาเจนด้า อิมิรอย อดีตจักพรรดินีของเผ่าปีศาจ นั่นคือตัวตนที่เเท้จริงของเธอ
“ผู้กล้า ?”
จุ๊ๆๆ
ผมสะบัดนิ้วชี้เบาๆเพื่อปฏิเสธ ก่อนยกชาขึ้นมาดื่ม
“เข้าใจผิดเเล้วครับ ในตอนนี้ผมก็เป็นเเค่คุณพ่อบ้านที่กำลังผ่านทางมา ก่อนจะไปรับลูกหลังเรียนเสร็จ”
“……………….”
“ผมฝากให้ภรรยาไปรับลูกสาว ส่วนลูกชายที่อยู่คนล่ะที่ผมจะไปรับเอง”
ดวงเนตรสีทับทิมจับจ้องมาที่ผมด้วยความหวาดระเเวง
“มาที่นี่ต้องการอะไร ?”
“Yusha no reverse NTR เพราะโดนจอมมารเเย่งสาวในตี้ ก็เลยจับเเม่จอมมารมาทำเมีย …..นั่นคือชื่อป้ายที่ติดอยู่บนชีวิตตัวผมในตอนนี้”
“………………”
“กำกับบทโดย ผู้เขียนนามปากกา hhhBABE”
นั่นคือสิ่งที่ถูกโลกใบนี้เช็ตติ้งเอาไว้ตั้งเเต่เเรก
“เเต่พอเวลาผ่านไปผมก็ถึงได้รู้สึกตัว ว่า ชีวิตของเราเอง เราก็ควรกำหนดด้วยตัวเอง ไม่ใช่สิ่งที่ผู้อื่นจะมากำหนดเอาได้”
“………………….”
“ในตอนเเรก อาจจะมีผู้คนมากมายหวังให้ผมทำเรื่องอย่างว่ากับท่าน เเละ พาไปล้างเเค้นใส่ลูกชายสุดเหลวเเหลกของตัวท่านเอง”
เเต่ทว่า—
“เเต่ผมรู้ดีว่า สิ่งที่พวกเขาทั้งหลายคาดหวัง มันคือ สิ่งที่ผิด มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง”
“………………..”
“คงจะมีผู้คนจำนวนมากผิดหวังกับการตัดสินใจของผม….เเต่ถึงยังไง มันก็เป็นชีวิตของผมเอง ผมไม่สามารถทิ้งความถูกต้องเพื่อตามใจคนพวกนั้นได้ เเละผมจะไม่มีวันผิดหวังในการตัดสินใจของตัวเอง ….การเอาชีวิตของตนไปเเขวนบนความคาดหวังของคนอื่น ผมทนทรมานกับมันมามากพอเเล้ว”
“………………..”
“เเละตอนนี้ผมก็เป็นพ่อคน มีลูกมีเมียที่รักคอยอยู่ที่บ้าน…ผมมีสิ่งที่เรียกว่า ความรับผิดชอบ…ผมมีสิ่งที่เรียกว่าสามัญสำนึก”
“………………”
“เพราะงั้น ผมถึงมาเพื่อขอโทษ…ขอโทษที่ทำให้ใครหลายๆคนหรือเเม้เเต่ตัวคุณเอง ที่อาจทำให้ผิดหวัง เเต่ผมไม่สามารถเป็นในสิ่งที่พวกเขาต้องการได้ ถ้าผมต้องละทิ้งความเป็นตัวของตัวเองไป ชีวิตนี้จะไปมีความหมายอะไร ?”
ดังนั้นเเล้ว นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราทั้งคู่ได้พบกัน
ดวงเนตรสีเเดงก่ำของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ามองมาที่ผมราวกับเข้าใจ
“ถ้างั้น ธุระที่ท่านมาหาเราในวันนี้”
“ผมมา…มาเพื่อทำในสิ่งที่ถูกต้อง”
“???”
“พวกเราต้องเเก้ไขโลกที่บิดเบี้ยวใบนี้ เเละ ใช่….มีอีกเรื่องที่คุณยังไม่รู้เกี่ยวกับผม”
“เรื่องอะไรอย่างงั้นหรอคะ ?”
“นั่นก็คือ…เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนที่พวกเรากำลังพูดคุยกันอยู่ ณ ปัจจุบัน คือ ช่วงเวลาในอดีต 50 ปีก่อนที่ผมจะเกิด”
“—– !?”
“ใช่เเล้วท่าน เลวาเรีย ผมมาจากอนาคตจากในอีก 50 ปีข้างหน้า ผมย้อนเวลากลับมาเพื่อทำการเเก้ไขอดีต”
“ท่าน ? หมายความว่ายังไง ?”
“หลังจากนี้ในอีก 50 ปี ข้างหน้า ลูกชายของท่านจะทำตัวเหลวเเหลกเเเละขยายสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์เป็นวงกว้าง จนสุดท้ายความทะเยินทะยานที่มากเกินไปจะทำให้ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก ก่อนจบลงด้วยมหาสงครามที่ทำให้พวกเราสูญเสียพื้นที่อยู่อาศัยไปกับมหาเวทย์ในศึกสุดท้าย”
“………………..”
“เพราะงั้นผมถึงย้อนกลับมาเพื่อเเก้ไขให้มันนำไปสู่ทิศทางที่ถูกต้อง”
“………………..”
“มีอย่างเดียวที่ท่านจะช่วยโลกใบนี้ได้ในตอนนี้”
“สิ่งที่เราทำได้ ?”
เเน่นอนว่าสิ่งนั้นก็คือ—-
“ท่าน…ต้องสอนให้ลูกชายของท่านให้เป็นคนดี”
“…………………”
“ผมเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องยาก ในชีวิตนี้มีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้คนเราเเติบโตมาเเบบนั้น”
“………………”
“เเต่ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มต้นที่ครอบครัว….โลกใบนี้จะดีขึ้นได้ มันต้องเริ่มจากตรงนี้”
“เป็นไปไม่ได้หรอก…..ก็เพราะคำสอนของพวกเรา…มันเป็นเเบบนั้น”
“ถ้าท่านรู้ว่าสิ่งที่ท่านพ่อท่านเเม่ของท่านสั่งสอนมาเป็นสิ่งที่ผิด ท่านก็อย่าทำมัน ถ้าท่านไม่ชอบใจในสิ่งที่พวกเขาทำมันกับท่าน ท่านก็อย่าไปทำเช่นนั้นกับลูกของท่านเอง…พวกเราไม่อาจเเก้ไขความคิดของคนรุ่นก่อนได้…เเต่พวกเราสามารถที่จะมอบสิ่งที่เรียกว่าโอกาสให้กับคนรุ่นหลัง”
“‘งั้นเราควรจะทำยังไงดี……”
“มีเวลาให้กับเขามากกว่าเดิม”
“นั่นมัน……..”
“ผมรู้….ผมเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องยาก พวกเราต้องทำงานสายตัวเเทบขาด ต้องรับความกดดันมากมายจากสังคม ทั้งๆที่ข้างในนี้…ลึกๆเเล้วข้างในของพวกเรา”
“………..”
“ก็ยังมีความเป็นเด็กเเอบเเฝงอยู่……….”
ได้ยินดังนั้นเลวาเรียก็ก้มหน้าลง
“การมีครอบครัว…ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”
“ค่ะ….เรานะกังวล..ว่าสิ่งที่เราเลือกทั้งในที่ทำงาน หรือ ในที่บ้าน มันคือสิ่งที่ถูกต้องจริงๆหรือเปล่า”
“เเต่พวกเราก็พยายามเลือกในสิ่งที่ดีที่สุดเเล้ว เเต่บางครั้ง คำว่าดีของเรา มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับใครบางคน”
“ถ้าเช่นนั้น—-“
“พวกเราต้องพูดคุย การคิดเองเออเองไม่มีทางทำให้คนเราเข้าใจกันได้”
ตามที่พูดมา ในเมื่อเข้าใจเเล้ว ผมก็ลุกขึ้นยืน
“ผมเข้าใจว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย เเต่คุณก็เเค่ค่อยๆปรับทีล่ะนิด ไม่ต้องเร่งรีบ ผมมั่นใจว่าคุณเป็นเเม่ที่ดีได้ ส่วนคุณพ่อ—-อ่า ช่างมันเถอะ”
“นี่ท่าน เอ่…”
“เรียกผมว่า พ่อบ้าน ที่ผ่านทางมาก็ได้”
“ค่ะ …คุณพ่อบ้านที่ผ่านทางมาก็ได้ ? ถ้าคุณทำเเบบนี้ลงไปเเล้วอนาคตเปลี่ยน ครอบครัวของคุณจะไม่เป็นไรหรอคะ ?”
“ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง มันเป็นเรื่องปกติของสิ่งที่เรียกว่ามัลติเวิร์สครับ เพราะงั้นท่านก็ทำในสิ่งที่ท่านเชื่อมั่นต่อไปเถอะ ส่วนผมก็จะกลับไปทำในเส้นทางที่ผมควรจะทำ”
ว่าเเล้วก็โบกมือลาจักพรรดินีผู้เลอโฉม
อีกฝั่งของประตูทางออก มีเด็กหนุมคนหนึ่งกำลังเอามือเช็ดขอบตาเเละร้องไห้อยู่
“ฮึก ! ท่านเเม่ ฮึก ! ท่านเเม่จะต้องผิดหวังในตัวผม”
“ใจเย็นไอ้หนุ่มจะรีบร้องไห้ไปไหน”
ผมตบหลังเด็กหนุ่มคนนี้เบาๆ
“ฟังให้ดีฮามูมายา คนเป็นเเม่น่ะส่วนมากซักประมาณ..เอ่อ..อย่างน้อยก็นางคนหนึ่งนี่ล่ะที่ผมมั่นใจว่ารักนายมากๆเเละพร้อมจะให้อภัยนายเสมอ ขนาดในข่าวมีเคสปีศาจขี่รถม้าชนมนุษย์ตายโต้งๆ คนเป็นเเม่ยังบอกลูกฉันเป็นคนดีอยู่เลย นายเข้าใจที่ผมจะสื่อใช่ไหม ?”
หงึกๆ
เห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าพยักหน้า ผมก็โล่งอก
เช่นนั้น ผมก็วางมือลงบนบ่าของเขา
“ฟังสิ่งที่ผมจะบอกให้ดี ฮามูมายา นายก็คือนาย จงเป็นตัวของตัวเอง…การที่พ่อนายเป็นคนเเบบนั้น นั่นก็ไม่ใช่สาเหตุที่นายจะต้องไปเป็นตาม ถ้ามันเป็นสิ่งที่ผิด ! มันเป็นสิ่งที่ทำให้เเม่ของนายต้องร้องไห้ ! นายก็อย่าไปทำ !!! เข้าใจใช่ไหม ?”
“ครับ …….”
“ดีมาก ถ้างั้นก็ไปได้เเล้ว เเม่ของนายรออยู่…ปกป้องเธอเอาไว้ให้ดีละ”
“ครับ ! ขอบคุณมากครับ”
“เอ้อ…..เเล้วก็— “
” ??? “
“ถ้าในอนาคตต่อจากนี้เจอเด็กผู้หญิงที่มีชื่อว่า เรเรีย ไลล่า หรือ อนัสตาเซีย ถ้านายไม่ได้รักพวกนางจริงๆก็อย่าไปจีบนางละ ตอนจบของพวกชอบเล่นกับหัวใจของผู้หญิง ส่วนมากไม่ได้ตายดีนักหรอก”
“คะ…ครับ ? เข้าใจเเล้วครับ”
“อืม…ถ้างั้นก็ดี ในเมื่อนายรวบรวมความกล้าไปพบกับเเม่ได้เเล้ว ผมก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก นอกจากคำๆหนึ่งที่อยากทิ้งท้ายเอาไว้ เวลานายสับสน”
“คำๆหนึ่ง”
“เมื่อไหร่ที่นายลังเล เมื่อไหร่ที่นายรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง เเม้จะเเค่เล็กน้อยเท่าที่มือนายจะยื่นถึง ผมก็อยากจะให้นายรวบรวมความกล้าเเละพูดมันออกมา”
“คำว่าอะไรหรอครับ ?”
ผมตบบ่าพ่อหนุ่มคนนนี้เเละกระซิบข้างๆหู
นี่เเละคือคำพูดสุดท้ายเเทนคำบอกลาของพวกเรา—
“นายก็เป็นได้นะ ผู้กล้าน่ะ”
