“…เหมือนเมื่อกี้ฉันจะหูฝาดไปนะคะ?”
“เอ่อ…ไม่ได้หูฝาดนะครับ ผมกำลังสอนเจ้าซิกนัมฟันดาบอยู่จริงๆ”
“??”
ผมเหมือนมองเห็นเครื่องหมายคำถามลอยอยู่รอบๆศีรษะของโซโซอยู่เต็มไปหมด
“เอ่อ…แสดงให้ดูเลยน่าจะเข้าใจง่ายกว่านะครับ…ซิกนัม ไปจัดการต้นไม้ต้นนั้นที” ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่ต้นไม้เล็กๆอีกต้นหนึ่ง
เจ้าซิกนั่มพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว และทำการ[ฟัน]ต้นไม้ต้นนั้นจนขาดครึ่งในทีเดียว ก่อนที่มันจะวิ่งกลับมานั่งอยู่ที่ด้านหน้าของผมกับโซโซพร้อมกับหางที่ส่ายไปมารัวๆ
“…”
“ก็…ประมาณนี้”
“เดี๋ยวก่อนนะคะๆ ฉันขอตั้งสติก่อน…โอเค เอาล่ะ ฉันขอถามค่ะ คุณโทระนึกยังไงถึงได้อยู่ดีๆก็เกิดความคิดว่าอยากไปสอนเจ้าซิกนัมให้ใช้ดาบกันคะ??”
“อืม…จะว่ายังไงดีล่ะ เพราะเห็นว่าเจ้าซิกนัมมันดูฉลาดดีน่ะครับ ไม่ว่าตอนที่พูดหรือสั่งอะไรไปมันก็รู้เรื่องหมดเลย…ก็เลยคิดขึ้นมาว่า เอ๊ะ? ถ้าลองสอนให้เจ้าซิกนัมใช้ดาบดูมันจะเป็นยังไงกันนะ? ก็เลยลองมาสอนดูน่ะครับ”
ผมเว้นช่วงให้โซโซทำความเข้าใจ ก่อนที่จะเริ่มพูดต่อ
“แล้วอีกอย่าง…พอนึกถึงว่าโซโซพึ่งจะอาบน้ำให้มัน ถ้าเกิดผมส่งเจ้าซิกนัมออกไปสู้จนมอมแมมกลับมา ผมก็รู้สึกลำบากใจขึ้นมาด้วยครับ”
“…”
“ก็รู้สึกขอบคุณอยู่นะคะที่คุณโทระเป็นห่วง แต่ว่า…เอ่อ ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกยังไงดีเลยค่ะ”
“เอาน่าๆ อย่าไปคิดมากสิครับ ยังไงผลก็ออกมาเป็นที่พอใจได้…อ๊ะ! เจอเหยื่อพอดี ขอลองอะไรอีกอย่างก่อนนะครับ”
ระหว่างที่ผมพูดกับโซโซ สกิลอาณาเขตราชาหมาป่าก็ตรวจจับหมูป่าโทเดนได้พอดี ผมจึงหันไปสั่งกับเจ้าซิกนัมทันที
“ทางนั้นมีหมูป่าโทเดนอยู่ ไปจัดการมันที” ผมชี้ไปทางที่เจ้าหมูป่าโทเดนอยู่ ซิกนัมหันมองตามก่อนที่จะวิ่งคาบดาบออกไปตามทิศที่ผมบอก
ด้วยผลของสกิลอาณาเขตราชาหมาป่าจึงทำให้ผมสามารถระบุตำแหน่งของเจ้าซิกนัมได้ตลอดเวลา และตอนนี้เจ้าซิกนัมก็กำลังเข้าใกล้เป้าหมายไปอย่างรวดเร็ว และไม่นานตำแหน่งของทั้งคู่ก็ปะทะกัน ก่อนที่จะมีหน้าจอแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาหลายอัน
ปาร์ตี้ได้กำจัดหมูป่าโทเดน เลเวล 10 สำเร็จ
ได้รับค่าประสบการณ์ 20 แต้ม
ได้รับ เนื้อหมูป่าโทเดน 1 ชิ้น
ได้รับ เศษโครงกระดูกหมูป่าโทเดน 1 ชิ้น
[ซิกนัม] ได้กำจัดหมูป่าโทเดน เลเวล 10 สำเร็จ
ได้รับค่าประสบการณ์ 50 แต้ม
(หืม? ได้ค่าประสบการณ์แยกจากเจ้าของงั้นเหรอ? แบบนี้ก็หวานหมูเลย…)
“เอ๊ะ? ได้ค่าประสบการณ์ด้วย”
“เพราะเจ้าซิกนัมจัดการหมูป่าได้แล้วน่ะครับ”
แต่แล้วอยู่ๆก็มีหน้าจอแจ้งเตือนเด้งเพิ่มขึ้นมาอีก 2 อัน
[ซิกนัม] บรรลุเงื่อนไขพิเศษในการใช้ดาบสังหารศัตรู
ปลดล็อกการวิวัฒนาการอาชีพเป็น หมาป่าดาบแห่งป่าโทเดน(หายากพิเศษ)
[ซิกนัม] วิวัฒนาการอาชีพเป็น หมาป่าดาบแห่งป่าโทเดน(หายากพิเศษ) สำเร็จ
เลเวลถูกรีเซ็ต Lv.30 -> Lv.1
“…ห๊ะ??” หลังจากอ่านแจ้งเตือนเสร็จผมเผลออุทานออกมา
โซโซที่เห็นผมอุทานออกมาก็หันมามอง ก่อนจะถามมาด้วยความสงสัย
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะคุณโทระ?”
“จะว่าเกิดก็เกิดแหละครับ…แต่ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเหมือนกัน เอาเป็นว่าโซโซดูเองดีกว่า”
พูดจบผมก็เปิดหน้าจอสถานะสัตว์เลี้ยงให้โซโซดู
[ลำดับ 1]
ชื่อ : ซิกนัม
เพศ : ชาย
เลเวล : 1
อาชีพ : หมาป่าดาบแห่งป่าโทเดน(หายากพิเศษ)
มานา : 2/2
ค่าสถานะ
พลังกาย : 7 + 2
การตอบสนอง : 6 + 2
พลังเวท : 2 + 2
สายตา : 6 + 2
สัมผัสกลิ่น : 6 + 2
สัมผัสเสียง : 6 + 2
สัมผัสรส : 5 + 0
ชำนาญมือ : 0 + 0
ชำนาญขา : 5 + 2
สกิล
ชำนาญดาบมือเดียว Lv.1
ดาบหมาป่า Lv.1
“เอ๊ะ? เอ๊ะ?….แบบนี้ก็ได้งั้นหรอคะ!? แล้วค่าสถานะนี่มันอะไรกัน แค่เลเวล 1 ทำไมค่าสถานะถึงได้สูงขนาดนี้กันล่ะคะ??”
“ผมว่าอาจจะเป็นเพราะซิกนัมเป็นมอนสเตอร์ก็เลยมีค่าสถานะที่สูงกว่าปกติเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บวกกับเป็นประเภทหายากพิเศษด้วย ก็เลยทำให้มีค่าสถานะสูงขึ้นไปอีก”
“แบบนั้นก็พอจะเป็นไปได้จริงๆนั่นแหละค่ะ”
ไม่นานเจ้าซิกนัมก็วิ่งกลับมาถึง รูปลักษณ์ภายนอกของมันไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรที่สามารถสังเกตได้
มันรีบวิ่งมาหยุดตรงหน้าผม ผมจึงลูบหัวของมัน ก่อนจะหยิบเนื้อตากแห้งออกมาชิ้นหนึ่งแล้วส่งให้ เจ้าซิกนัมก็ส่ายหางอย่างอารมณ์ดี รีบปล่อยดาบก่อนที่จะรีบคาบชิ้นเนื้อไปทันที
“…ถึงวิธีของคุณโทระออกจะดูแปลกๆไปสักหน่อย แต่ได้ผลลัพธ์แบบนี้ก็ถือว่าดีเหมือนกันนะคะ”
โซโซที่ในขณะนี้กำลังนั่งลูบหัวเล่นกับเจ้าซิกนัมอยู่ตอบกลับมา
“อา นั่นสินะ…แต่จะว่าไปถ้าทำแบบนี้กับอีกสามตัวที่จับมานี่ผมจะไม่ล้มละลายเอางั้นเหรอ? ต้องซื้ออุปกรณ์เพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าเลยนะ”
ผมได้แต่เอามือกุมขมับ เพราะถ้าสามารถฝึกเจ้าพวกนี้ให้กลายมาเป็นหมาป่าดาบได้ทั้งหมด กำลังรบของทั้งปาร์ตี้จะสูงขึ้นอย่างมาก
แต่ถ้าดูจากแจ้งเตือนเรื่องค่าประสบการณ์ก่อนหน้านี้ ก็ถือว่ายังดีที่สัตว์เลี้ยงพวกนี้ได้รับค่าประสบการณ์แยกกับเจ้าของ ไม่อย่างนั้นผมเองก็ไม่อยากนึกเหมือนกันว่าตัวเองจะเก็บเลเวลได้ช้าลงมากขนาดไหน
“ฮะๆ คุณโทระนี่สุดยอดไปเลยนะคะ…ในหลายๆความหมายเลยค่ะ”
โซโซหันมาพูดกับผมพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย
“เอ๋? หมายความว่ายังไงล่ะนั้น”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ…ฉันแค่รู้สึกว่าคุณโทระน่ะไม่ว่าจะเรื่องของฝีมือ ความสามารถ การมองกาลไกล หรือแม้แต่วิธีคิด ก็ดูจะเก่งไปหมดเลยนะคะ”
โซโซพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
“เอ๋? ผมไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นสักหน่อย โซโซชมกันเกินไปแล้วล่ะ”
โซโซส่ายหน้าตอบกลับมา
“ไม่หรอกค่ะ คุณโทระน่ะสุดยอดจริงๆ ฉันยกตัวอย่างนะคะ…อย่างการฝึกดาบให้กับเจ้าซิกนัม ฉันถามคุณโทระหน่อยสิคะ…ถ้าไม่ใช่คุณโทระ คุณคิดว่าจะมีใครในโลกนี้อีกไหมคะที่อยู่ดีๆก็นึกขึ้นมาได้ว่าจะฝึกฟันดาบให้กับสัตว์เลี้ยงน่ะคะ?”
“ก็คงจะมีอยู่สักคนสองคนแหละน่า…”
“แล้วอย่างเมื่อกี้นี้เองก็ด้วย ทั้งๆที่ฉันคิดแค่ว่า นี่มันสุดยอดไปเลย…แต่คุณโทระกลับมองข้ามไปถึงเรื่องซื้ออุปกรณ์ซะแล้ว แถมไม่ใช่แค่ของเจ้าซิกนัมตัวเดียวด้วย…”
“เอ่อ…เรื่องเงินๆทองๆนี่มันติดเป็นนิสัยน่ะ”
“แล้วไหนจะวิธีต่อสู้อีก…แล้วก็ยังวิธีการใช้สกิลที่พลิกแพลง แนวคิดที่ไม่เหมือนคนอื่นๆ…ไม่ว่าจะมองมุมไหน คุณโทระก็เก่งไปหมด”
อยู่ดีๆรอยยิ้มของโซโซก็ดูเศร้าหมองขึ้นมา
“คุณโทระน่ะเก่งจนฉันกลัวเลยค่ะ…ทั้งๆที่ตัวฉันทำอะไรไม่ได้เลย ต่อสู้ก็ไม่เก่ง…ทำได้แค่เป็นภาระของคุณโทระ…ฉันรู้สึกว่าตัวเองช่างไร้ประโยชน์จริงๆ แล้วอีกอย่าง…ตอนนี้ฉันเริ่มคิดแล้วล่ะค่ะว่า ตัวฉันน่ะสมควรจะเป็นหนึ่งในสมาชิกของปาร์ตี้ของคุณโทระจริงๆหรือเปล่า…”
…เด็กคนนี้…ถึงจะดูร่าเริง แต่ก็เป็นพวกที่มีนิสัยชอบคิดมากแล้วก็กดดันตัวเองสินะ…ไม่สิ รู้สึกเหมือนมีอะไรขัดแย้งกันอยู่ ท่าทางร่าเริงก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ดูเหมือนแกล้งทำด้วย…บางทีคงจะเจอเรื่องอะไรร้ายๆมาสินะ
“นี่โซโซ ผมขอเล่านิทานเรื่องนึงให้ฟังได้ไหม?”
ผมพูดจบก็ไม่ได้รอฟังคำตอบ แต่เลือกที่จะนั่งข้างๆเธอ ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่องออกมา
“ในสมัยก่อน ณ หมู่บ้านห่างไกลแห่งหนึ่ง มีเด็กชายอยู่คนหนึ่ง เด็กคนนี้เป็นคนไม่ได้เรื่องได้ราว ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็แย่ไปหมด แม้แต่มอนสเตอร์เลเวล 1 เขาก็ยังไม่สามารถจัดการได้ด้วยซ้ำ เขาโดนคนในหมู่บ้านดูถูกต่างๆนาๆ กลายเป็นตัวตลกของหมู่บ้าน…จนถึงวันหนึ่ง เด็กชายก็รู้สึกทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงตัดสินใจที่จะออกไปพิสูจน์ตัวเอง เขาเลือกที่จะออกล่ามอนสเตอร์ตัวหนึ่งที่กำลังสร้างปัญหาให้กับหมู่บ้านอย่างหนัก…โซโซคิดว่าเด็กคนนั้นจะทำสำเร็จไหม?”
“เอ่อ…น่าจะสำเร็จหรือเปล่าคะ?”
ผมยิ้มให้กับคำตอบของเธอ ก่อนที่จะส่ายหน้า
“เปล่าเลย เด็กชายคนนั้นทำไม่สำเร็จ และยังเกือบจะเอาตัวไม่รอดด้วย แต่ในขณะที่เขากำลังจะโดนมอนสเตอร์ฆ่า…ก็ปรากฏว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาช่วยเขาเอาไว้ซะก่อน…เด็กชายได้ตกหลุมรักเด็กหญิงคนนั้นในทันที…เธอคนนั้นจัดการมอนสเตอร์ตัวนั้นได้อย่างง่ายดาย เธอได้หันมามองเด็กชายอีกครั้ง และเมื่อเห็นว่าเขาไม่เป็นอะไรเธอก็กำลังจะเดินจากไป…แต่เด็กชายได้เรียกเธอไว้ก่อน เขาถามเธอว่าถ้าอยากจะแข็งแกร่งแบบเธอ เขาจะต้องทำยังไง”
ผมเว้นช่วงหายใจสักพักก่อนที่จะเริ่มเล่าต่อ
“เด็กสาวถามกลับมาว่า ทำไมถึงอยากแข็งแกร่งขึ้นล่ะ ในใจของเด็กชายตอบเธอไปว่า เพราะอยากจะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อที่สักวันจะสามารถปกป้องเธอได้ แต่เขาก็ไม่กล้าพอ…สุดท้ายก็ตอบเด็กสาวไปว่า เพราะไม่อยากอ่อนแอแบบนี้อีกแล้ว ไม่อยากเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่นอีกแล้ว…เด็กสาวมองเข้าไปภายในดวงตาของเด็กชาย ก่อนที่เธอจะพูดว่า…งั้นมาด้วยกันไหม พวกเรากำลังเดินทางไปเข้าโรงเรียนนักผจญภัยพอดี ถ้าไปที่นั่นเธอเองก็จะแข็งแกร่งขึ้นได้เหมือนกัน…”
ผมหยุดเว้นช่วง โซโซมองมาที่ผมแล้วถามขึ้นมา
“แล้วหลังจากนั้นเป็นยังไงต่องั้นหรือคะ?”
“เด็กชายตอบตกลง เขาตัดสินใจตามเด็กหญิงคนนั้นไป และเขาก็ได้พบกับเพื่อนๆของเธอ พวกเขาทุกคนล้วนแข็งแกร่งอย่างมาก…และยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เด็กชายก็ยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมากขึ้นเท่านั้น..และถึงเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มจะไม่เคยว่าอะไรเขาเลย แต่ยิ่งเป็นแบบนั้น เด็กชายก็ยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นไปอีกที่ตัวเองกลายมาเป็นตัวถ่วงของทุกคน…เด็กชายจึงเริ่มพยายามอย่างหนัก เขาฝึกซ้อมมากขึ้นหลายเท่า เรียนรู้เรื่องต่างๆให้มากขึ้น คิดให้เยอะขึ้น ลองผิดลองถูกไปมากมาย จนสุดท้าย…เขาก็แข็งแกร่งขึ้นจนสามารถยืนเคียงบ่าเคียงไหลไปกับเพื่อนๆของเขา…และเธอคนนั้นที่เขาหลงรักได้…เอาล่ะ จบแล้ว”
“เอ๊ะ? อะไรกันคะ ทำไมเหมือนโดนตัดจบเลยล่ะคะ?”
“ฮะๆ นั่นสินะ แต่ว่าเรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ…โซโซคิดว่าอะไรเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เด็กชายคนนั้นแข็งแกร่งขึ้นได้กันล่ะ?”
“เอ่อ…คงเป็นเพราะความพยายาม และความไม่ยอมแพ้ของเด็กชายคนนั้น อ๊ะ! ยังมีอีกอย่างค่ะ…เพื่อที่จะทำให้เขาสามารถมาอยู่เคียงข้างคนที่รักได้ใช่ไหมคะ?”
“ถูกต้อง!…แต่ก็ยังไม่หมดแค่นั้นหรอกนะ”
“เอ๊ะ!? ยังมีสาเหตุอย่างอื่นอีกงั้นหรือคะ?”
“ใช่แล้ว และยังเป็นสาเหตุที่สำคัญที่สุดด้วย”
ผมหันไปมองหน้าโซโซ เธอกำลังพยายามนึกถึงคำตอบ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถนึกคำตอบออกมาได้
“เอ่อ…มันคืออะไรงั้นเหรอคะ? ฉันนึกไม่ออกจริงๆ”
ผมยิ้มให้กับท่าทางของเธอ ก่อนที่ผมจะหันหน้าออกและมองตรงเข้าไปภายในป่า ในสมองเริ่มรำลึกถึงความทรงจำในอดีต ก่อนที่จะตอบคำถามของเธอ
“เพราะเพื่อนๆทุกคนไม่เคยต่อว่าหรือดูถูกอะไรเขาเลย แล้วนอกจากนี้ทุกคนก็ยังคอยอยู่เคียงข้าง เพื่อเป็นแรงผลักดันให้กับเขาอยู่เสมอยังไงล่ะ”
ทันทีที่ได้ฟังดวงตาของโซโซก็เบิกกว้างขึ้น ผมจึงเริ่มพูดต่อ
“โซโซคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าในวันแรกเด็กสาวคนนั้นตอบเด็กชายกลับมาว่า [เฮอะ! อย่างนายน่ะนะจะแข็งแกร่งขึ้นได้? ฝันไปเถอะ!] กันละ”
“เรื่องนั้น…”
“หรือว่าถ้าเพื่อนคนอื่นๆบอกกับเขา [ไอตัวถ่วงเอ้ย อย่าแกรีบๆหายไปซะทีได้ไหม!] ล่ะ?”
“…”
“ผมรู้ว่าโซโซเข้าใจในสิ่งที่ผมพยายามจะบอก…และถึงผมจะไม่รู้ว่าโซโซในตอนนี้น่ะ จะมีคุณสมบัติครบทุกอย่างเหมือนกับเด็กชายคนนั้นหรือเปล่าก็เถอะนะ แต่ผมมั่นใจว่าในตอนนี้น่ะ โซโซมีสิ่งที่สำคัญที่สุดอยู่แล้ว…”
ผมหันกลับมามองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ
“โซโซคิดว่าผมเป็นคนที่จะสามารถพูดจาโหดร้ายแบบนั้นออกไปได้งั้นหรือครับ?”
“…ไม่ค่ะ ฉันไม่คิดว่าคุณโทระจะเป็นคนแบบนั้นหรอกคะ…”
ผมยิ้มให้กับเธอ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
“ใช่ไหมล่ะ? งั้นผมขอไปเก็บของก่อนนะ ช่วงบ่ายจะได้เก็บเลเวลกันต่อ อ๊ะ! เดี๋ยวต้องให้โซโซลองทำไอนั้นอยู่ด้วยสินะ”
ผมเก็บดาบคืนมาจากเจ้าซิกนัม และกำลังจะเดินออกไปเพื่อไปเก็บอุปกรณ์ แต่ก็ถูกโซโซหยุดเอาไว้เสียก่อน
“คุณโทระคะ…อะ เอ่อ…พวกเรา..เป็นเพื่อนกัน…ใช่ไหมคะ…?”
ผมงงๆนิดหน่อยตอนได้ยินคำถามของเธอ แต่พอเข้าใจแล้วผมก็ยิ้มออกมา
“แน่นอนสิครับ ถ้าโซโซไม่รังเกียจที่จะเป็นเพื่อนกับคนอย่างผมล่ะนะครับ”
“มะ ไม่รังเกียจอยู่แแล้วค่ะ!”
“งั้นก็เยี่ยมเลยครับ ถ้างั้นผมขอตัวไปเก็บของก่อนนะ โซโซเล่นกับเจ้าซิกนัมรอไปก่อนนะ”
“คะ ค่ะ”
ใช้เวลาไม่นานพวกเราก็พร้อมที่จะออกเก็บเลเวลต่อ แต่ก่อนหน้านั้นผมมีเรื่องที่อยากจะให้โซโซลองทำก่อน
ผมเดินนำโซโซไปที่หมาป่าโทเดนที่อยู่ใกล้ที่สุด และเมื่อไปถึงเจ้าหมาป่าก็ทำท่าขู่อย่างดุร้าย แต่ก็ไม่ได้เข้ามาทำอะไรพวกเรา ส่วนเจ้าซิกนัมที่เดินตามมาก็มีท่าทางปกติ ดูเหมือนว่าถ้าไม่ออกคำสั่งมันก็จะไม่ทำอะไร
“เอาล่ะ เรื่องที่ผมอยากให้โซโซลองทำก็คือ…ผมอยากให้โซโซเป็นคนจับเจ้าหมาป่าตัวนี้ครับ”
“เอ๋!? แต่ฉันไม่มีสกิลของการ์ดราชาหมาป่าโทเดนนะคะ…แล้วฉันจะไปจับเจ้าตัวนี้ได้ยังไง?”
เมื่อเห็นโซโซมีท่าทีสับสนผมจึงอธิบายเพิ่มเติม
“ตอนที่ผมจับเจ้าซิกนัมก็ไม่ได้ใช้สกิลนะครับ ผมก็เลยสงสัยว่า…ถ้าอย่างนั้น ถ้าให้โซโซเป็นคนจับ มันจะได้ผลไหมขึ้นมาน่ะครับ”
“งะ งั้นหรือคะ…ได้ค่ะ ฉันจะลองดู”
เมื่อเห็นโซโซมีความตั้งใจแล้ว ผมจึงส่งเนื้อหมูป่าโทเดนให้โซโซไป 2 ชิ้น
โซโซค่อยๆเดินเข้าหาเจ้าหมาป่า ก่อนที่จะยื่นชิ้นเนื้อให้มัน เจ้าหมาป่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ด้วยความยั่วยวนของเนื้อหมูป่าในที่สุดมันก็ทนไม่ไหวพุ่งเข้ามาแย่งชิ้นเนื้อจากมือของโซโซไปทันที
และก็เหมือนกับภาพเดจาวู เจ้าหมาป่าหลังจากที่กินเนื้อชิ้นแรกหมด ท่าทางของมันก็เป็นมิตรขึ้นมาก และเมื่อโซโซเอาเนื้อชิ้นที่สองให้มัน ผมก็สังเกตเห็นหน้าจอแจ้งเตือนเล็กๆเด้งขึ้นมาที่เบื้องหน้าของโซโซ
ผมยืนรอดูท่าทีของเธอโดยที่ไม่ได้พูดอะไร และไม่นานเธอก็เริ่มมีปฏิกิริยากับหน้าจอแจ้งเตือน…ดูเหมือนว่าจะเป็นไปตามที่ผมคาด
“เอ๋? เอ๋?? เทมเมอร์?? นี่มันอะไรกันคะคุณโทระ!?”
“อืม…เป็นอย่างที่คิดจริงๆ”
พอเห็นโซโซมองมาเหมือนกำลังขอคำตอบผมจึงเริ่มอธิบายต่อ
“คือผมได้อาชีพเทมเมอร์มาตอนที่จับเจ้าซิกนัมได้น่ะ ก็เลยสงสัยว่าที่ได้อาชีพนี้มาเป็นเพราะการ์ดราชาหมาป่าหรือเปล่าก็เลยให้โซโซเป็นคนลองเพื่อพิสูจน์ดูน่ะ…แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เกี่ยวล่ะนะ”
“งะ งั้นเหรอคะ…ที่บอกว่าพอลองแล้วจะเข้าใจเองนี่หมายความว่าแบบนี้เองสินะคะ”
“ฮะๆ ก็คงจะแบบนั้นแหละนะ…ว่าแต่ จะเอาไงกับเจ้านั้นดีล่ะ” ผมชี้ไปที่เจ้าหมาป่าที่โซโซพึ่งจะจับมาได้ที่ในขณะนี้มันกำลังยืนส่ายหางอยู่ใกล้ๆ
“เอ่อ…นั่นสินะคะ แต่ขั้นแรกคงต้องตั้งชื่อให้ก่อน…เอ…อ๊ะ? น้องเป็นผู้หญิงสินะ งั้นชื่อว่าแมรี่ก็แล้วกัน…ดีไหม? แมรี่”
โซโซเปิดหน้าจอสัตว์เลี้ยงขึ้นมาเพื่อดูข้อมูลก่อนที่จะตั้งชื่อให้เจ้าหมาป่า
“โฮ่ง!” เจ้าแมรี่เห่าตอบ
…ดูเหมือนว่าสติปัญญากับความฉลาดจะไม่ได้ขึ้นอยู่กับการ์ดราชาหมาป่างั้นสินะ งั้นก็เหลือที่อยากทดลองดูอีกเรื่องนึง
“ว่าแต่…คุณโทระคะ…ฉันจะเลี้ยงเจ้านี่ยังไงดีล่ะคะเนี่ย? จะพาแมรี่กลับไปที่หมู่บ้านทั้งๆอย่างนี้จะดีหรือเปล่านะคะ?”
โซโซหันมาถามด้วยสีหน้าแสดงความกังวลอย่างชัดเจน
“นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ผมอยากทดลองครับ…รังหมาป่า”
ผมบอกกับโซโซ ก่อนที่จะเรียกใช้ความสามารถรังหมาป่าของการ์ดราชาหมาป่าโทเดนออกมา
นี่เป็นอีกความสามารถที่ผมยังไม่เคยลองใช้มาก่อน และเมื่อสิ้นเสียง ที่ด้านข้างของผมก็เกิดประตูมิติทรงกลมสีแดงขึ้นมา
เอาจริงดิ!? ก็พยายามคิดอยู่นะว่าสกิลมันจะออกมารูปแบบไหน…แต่นี่ออกมาเป็นประตูมิติเลยสินะ
“เฮ้ ซิกนัม ลองเข้าไปในรังหน่อยสิ”
“โฮ่ง!” เจ้าซิกนักตอบรับก่อนที่จะกระโดดหายเข้าไปในประตูมิติ
“เอ…แล้วคราวนี้จะปิดประตูมิติยังไงล่ะ” ผมพยายามนึกหาวิธีปิดประตูมิติ แต่เมื่อผมนึกว่าจะปิดประตูมิติ เจ้าประตูมิติที่เคยอยู่ข้างๆก็ค่อยๆลดขนาดลงจนหายไปในที่สุด
(เอ๊ะ? สั่งการด้วยความคิดได้งั้นเหรอ? ไหนลองสิ…เปิดรังหมาป่า)
แล้วจู่ๆประตูมิติก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ผมพยักหน้าอย่างพอใจ
“…” โซโซกำลังยืนดูอยู่เงียบๆเหมือนไม่อยากจะขัดในระหว่างที่ผมกำลังทดลองอยู่
ถ้าสั่งงานผ่านความคิดได้ เป็นไปได้ไหมว่า…
(ซิกนัมออกมา)
สิ้นความคิด เจ้าซิกนัมก็กระโดดออกมาจากประตูมิติทันที
(ซิกนัม กระโดด)
เจ้าซิกนัมก็กระโดด
(ซิกนัม นอน)
เจ้าซิกนัมก็นอนลง
(ซิกนัม โจมตีต้นไม้ต้นนั้น)
ผมมองไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง เจ้าซิกนัมก็พุ่งเข้าไปกัดต้นไม้ต้นนั้นทันที
(ซิกนัม กลับมา)
เจ้าซิกนัมก็วิ่งกลับมา
อยู่ๆเจ้าซิกนัมก็ทำนู่นทำนี่จนทำให้โซโซที่กำลังมองดูอยู่ถึงกับสับสน
“คือว่าเมื่อกี้ผมลองสั่งให้เจ้าซิกนัมทำอะไรต่างๆผ่านทางความคิดอยู่น่ะ…โซโซลองสั่งเจ้าแมรี่ผ่านทางความคิดดูทีได้ไหมครับ”
“เอ๊ะ? สั่งผ่านทางความคิดงั้นหรือคะ?”
โซโซมองไปทางเจ้าแมรี่…แล้วอยู่ๆเจ้าแมรี่ก็นอนหมอบลงไปกับพื้น แล้วหลังจากนั้นก็กระโดดไปรอบๆตัวของโซโซ
“สั่งได้จริงๆด้วยค่ะ!?” โซโซหันมาบอกด้วยท่าทางตื่นเต้น
“งั้นโซโซลองสั่งให้เจ้าแมรี่เข้าไปในประตูมิติอันนี้หน่อยได้ไหมครับ”
“เอ๊ะ? เข้าไปในนั้นงั้นหรือคะ? เข้าใจแล้วค่ะ…แมรี่ลองเข้าไปในประตูมิติตรงนั้นทีสิจ๊ะ”
เจ้าแมรี่มองไปที่ประตูมิติก่อนที่จะกระโดดเข้าไปข้างในตามคำสั่ง และเมื่อร่างของเจ้าแมรี่หายเข้าไปในประตูมิติ อยู่ๆก็มีหน้าจอแจ้งเตือนขึ้นมาตรงหน้าของผม
!!!แจ้งเตือน!!!
มีสัตว์เลี้ยงของพันธมิตรบุกรุกเข้าไปในพื้นที่รังหมาป่า
ท่านต้องการขับไล่ผู้บุกรุกหรือไม่?
ใช่/ไม่
“ไม่”
ดูเหมือนว่าจะให้สัตว์เลี้ยงของคนอื่นเข้าไปอยู่ในรังหมาป่าได้สินะ
“โซโซลองเรียกเจ้าแมรี่ออกมาได้ไหมครับ…แค่คิดในใจก็พอครับ”
เมื่อเห็นโซโซเหมือนกำลังคิดอยู่ว่าต้องทำยังไง ผมจึงรีบบอกวิธีไปก่อน
“อย่างงั้นหรือคะ?” โซโซหลับตาลง และไม่นานเจ้าแมรี่ก็กระโดดออกมาจากประตูมิติ
“โอเค ดูเหมือนพวกเราจะแก้ปัญหาเรื่องสถานที่เลี้ยงพวกซิกนัมกับแมรี่ได้แล้วนะ”
“นั่นก็ใช่อยู่หรอกค่ะ แต่ว่าสกิลรังหมาป่าของคุณโทระเก็บหมาป่าโทเดนได้แค่ 4 ตัวเองนี่คะ ถ้ารวมแมรี่เข้าไปด้วยก็จะเกินกำหนดไม่ใช่หรือคะ?”
“นั่นก็จริงครับ แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับ แค่ผมจับหมาป่าโทเดนเอาไว้แค่ 3 ตัวก็ไม่มีปัญหาแล้ว”
“แต่ว่าแบบนั้นก็เสียดายความสามารถของสกิลน่ะสิคะ”
“ฮะๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ มันก็แค่ความสามารถ ทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่กับผู้ใช้ครับว่าต้องการจะใช้ยังไง”
“งั้นหรือคะ? ถ้าคุณโทระว่าอย่างนั้นก็โอเคค่ะ”
“เอาล่ะ คราวนี้ผมอยากให้โซโซสอนเจ้าแมรี่ใช้ดาบครับ”
“แบบที่คุณโทระสอนซิกนัมน่ะหรอคะ?”
“ใช่ครับ” ผมพูดพร้อมกับส่งดาบสำรองอันหนึ่งให้โซโซ
โซโซก็เริ่มสอนเจ้าแมรี่ให้ใช้ดาบตามคำแนะนำของผม และไม่นานเจ้าแมรี่ก็สามารถ[ฟันดาบ] ได้เช่นเดียวกันกับเจ้าซิกนัม
“ว่าแต่เจ้าแมรี่นี่เลเวลเท่าไหร่นะครับ?”
“เลเวล 25 ค่ะ”
“ดีเลยครับ ตอนแรกผมก็กลัวว่าเลเวลของมันจะน้อยเกินไป แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องห่วง…ทางทิศนั้นห่างไปประมาณ 100 เมตรมีหมูป่าอยู่ตัวนึงครับ โซโซช่วยสั่งให้เจ้าแมรี่ไปจัดการทีครับ”
ผมชี้นิ้วบอกทิศให้กับโซโซ ก่อนที่เธอจะหันไปสั่งเจ้าแมรี่ แต่เจ้าแมรี่กลับยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ออกไปโจมตีตามที่เธอสั่ง
“เอ๊ะ? ทำไมกันล่ะ?”
“บางทีน่าจะเป็นเพราะความสามารถของการ์ดราชาหมาป่าโทเดนที่ผมใส่อยู่ก็ได้ครับ…ซิกนัมมานี่สิ คาบดาบเอาไว้แล้วไปจัดการหมูป่าโทเดนตรงนั้นที”
ผมส่งดาบให้เจ้าซิกนัม และเมื่อมันคาบดาบเรียบร้อยแล้วเจ้าซิกนัมก็พุ่งออกไปทันที และไม่นานหน้าจอแจ้งเตือนค่าประสบการณ์ก็เด้งขึ้นมา ก่อนที่เจ้าซิกนัมจะวิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว
“หืม…? ขนาดเลเวลลดลงเหลือ 1 ก็ยังจัดการหมูป่าเลเวล 8 ได้ง่ายๆเลยงั้นเหรอ?”
“งั้นลองแบบนี้” ผมเปิดหน้าจอการ์ดขึ้นมา แล้วทำการถอดการ์ดราชาหมาป่าออกมาแล้วส่งให้กับโซโซ
“โซโซลองใส่การ์ดนี่ แล้วลองสั่งดูอีกทีครับ”
“ค่ะ”
ในระหว่างที่กำลังรอให้โซโซใส่การ์ด ผมก็เปิดหน้าจอสัตว์เลี้ยงขึ้นมา ดูเหมือนว่าการถอดการ์ดออกจะไม่ส่งผลอะไรต่อสัตว์เลี้ยงสินะ
“ความรู้สึกแบบนี้…จะว่ายังไงดีล่ะคะ? รู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกันนะคะ”
เมื่อโซโซใส่การ์ดเรียบร้อย เธอก็ทำหน้าแปลกใจก่อนที่จะหันมาบอกผม…ดูเหมือนเธอกำลังพูดถึงความรู้สึกในตอนที่ความสามารถอาณาเขตราชาหมาป่าทำงานสินะ
“ฮะๆ นั่นสินะครับ ตอนแรกอาจจะรู้สึกแปลกอยู่บ้าง แต่อีกสักพักก็จะค่อยๆชินไปเองครับ”
โซโซพยักหน้าให้ผม ก่อนที่เธอจะสั่งให้เจ้าแมรี่ไปโจมตีหมูป่าอีกตัว และคราวนี้เจ้าแมรี่ไม่ได้ยืนนิ่งอีกต่อไป มันพุ่งออกไปโจมตีตามคำสั่งของเธอทันที
“เหมือนว่าจะเกี่ยวกับการ์ดราชาหมาป่าโทเดนจริงๆด้วยสินะคะ”
และไม่นานก็มีหน้าจอแจ้งเตือนปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของโซโซ
“แมรี่เองก็เปลี่ยนอาชีพเป็นหมาป่าดาบแล้วเหมือนกันค่ะ”
และทันทีที่แมรี่กลับมาถึง โซโซก็ถอดการ์ดราชาหมาป่าโทเดนคืนให้กับผมทันที
เธอไม่มีท่าทีลังเล หรือรู้สึกเสียดายเลยสักนิด…เป็นเด็กดีจริงๆเลยนะ
ผมใส่การ์ดกลับเข้าไป แต่เลเวลของซิกนัมก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นแต่อย่างใด
แต่ทันใดนั้น สัมผัสของอาณาเขตราชาหมาป่าก็สามารถตรวจจับสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ตัวหนึ่งที่กำลังมุ่งหน้ามาที่นี่ด้วยความเร็วสูงได้
ซิกนัม กับ แมรี่ ก็ดูเหมือนจะสัมผัสถึงสิ่งนั้นได้เช่นกัน พวกมันทั้งคู่ต่างก็หันไปมองทางทิศของเจ้าสิ่งนั้น และทำท่าขู่อย่างดุร้าย
“แย่แล้ว!!”
“เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอคะคุณโทระ!?”
ตูม!!!
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร เจ้าสิ่งนั้นก็ได้ปรากฏกายที่เบื้องหน้าของพวกเราเป็นที่เรียบร้อย
ขนยาวสีขาวเป็นประกาย พวงหางยาวดูสวยงาม ร่างกายที่สูงประมาณ 3 เมตร และยาวกว่า 5 เมตร ดวงตาสีแดงเข้มกำลังจับจ้องมาที่ผมไม่วางตา
“ไม่จริง!! เป็นไปไม่ได้!”
“แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปแล้วล่ะนะ”
เจ้าตัวที่อยู่เบื้องหน้าของเราในตอนนี้น่ะ…ถึงจะคนละสีกับตัวก่อนหน้า แต่รูปร่างและขนาดตัวของมันช่างดูคุ้นเคยอย่างยิ่ง…ใช่แล้ว เจ้านี่ก็คือบอสพื้นที่…มันคือราชาหมาป่าโทเดนไม่ผิดแน่นอน!!
