76.ลงรายละเอียดงานวัฒนธรรมแหละ
หลังจากเผยแพร่วิดีโอคงเพราะมีการตอบรับค่อนข้างมากล่ะมั้ง พิโยตเตอร์ของผมก็เลยเกิดบัคขึ้นจนไม่สามารถใช้สมาร์ทโฟนได้ไประยะหนึ่ง
เพราะมันช่วยไม่ได้พอทำอย่างอื่นแล้วก็ถึงเวลานอนดังนั้นผมจึงเข้านอนเลยในวันนั้น
พอเช้าวันต่อมาการแชร์ดูเหมือนจะลดลงเล็กน้อยดังนั้นจึงลองตรวจสอบดู และเห็นว่ามีการกดไลค์เป็นจำนวนมาก
「อุเอ๋! นี่มันอะไรน่ะ!?」
ภายในห้องจะมีคนกรีดร้องออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจก็ไม่แปลก
ผลลัพธ์มันทำให้รับรู้ได้ถึงความสุดยอดในพลังของแบรนด์GloryCute
ยอดกดไลค์2แสน และยอดรีทวิต1แสน มันถูกเผยแพร่ออกไปจนน่าประหลาดใจ
เพราะสงสัยว่าทางฝั่งวิดีโอเป็นยังไงก็เลยไปดู พอไปดูยอดวิวก็ทะลุ5แสนวิวไปแล้ว
ค่าตอบแทนที่เป็นจำนวนเงินมหาศาลก็กำหนดไว้เรียบร้อย
หรือว่าผม จะทำเรื่องเหลือเชื่อลงไปซะแล้ว?
ก่อนอื่นผมโพสต์ทวีตเพื่อขอบคุณที่ได้รับผู้ติดตามช่องจากผู้คนจำนวนมากและยอดวิวจำนวนมหาศาลลงบนพิโยตเตอร์
เพราะมีคาบเรียนอยู่ด้วย เลยทำแค่ระดับหนึ่งและมุ่งหน้าไปที่โรงเรียน
และทันทีที่มาถึงโรงเรียนเด็กผู้หญิงเพื่อนร่วมชั้น ทั้ง3คนตามปกติก็จ้องมองผมพร้อมแสดงรอยยิ้มกว้างออกมา
「อะ อรุณสวัสดิ์」
ผมทักทายทั้ง3คนอย่างกล้าๆกลัวๆ
「อา-รุณ-สะ-หวัด-!」
「คงรู้อยู่แล้วสินะว่าอยากจะพูดอะไร-!」
「ทะ ทั้ง2คนใจเย็นๆก่อน…ฟุเหะเหะ…」
「ฮิ!」
ผมรับรู้ได้ถึงแรงกดดันอันผิดปกติและพอถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว ข้างหลังก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง
「หือ ยูกิเป็นอะไรไปเหรอ?」
คนที่อยู่ตรงนั้นคือยูโตะนั่นเอง
เป็นอะไรไปเหรอ? ยูโตะพูดแบบนั้นมองไปข้างหน้าผมแล้วสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
「อ้อ โทษที ถึงจะไม่พูดก็เข้าใจอยู่ เรื่องวิดีโอเมื่อวานใช่ไหมล่ะ? ดูดีสุดๆไปเลยนะ」
「ขะ ขอบคุณ…」
ถึงที่ถูกชมจะดีใจแต่มันรู้สึกซับซ้อนสุดๆ
「ยูกิคุงดูดีสุดๆไปเลยละ-…」
「นี่นี่ ไม่ลองคอสเพลย์หลายๆแบบดูบ้างล่ะ…?」
「บางทีอาจจะอยากให้เป็นโมเดล…」
「ทะ ทำไมถึงมุ่งมาทางนี้พร้อมกับทำมือแปลกๆล่ะ!?」
「「「เพราะปฏิกิริยามันน่ารัก เลยเผลอไป」」」
「ทุกคนพูดเหมือนกันเลยละ!?」
「สมแล้วละนะ อัตราการซิงโครเข้ากันได้ดีเลย」
แม้แต่ยูโตะเองก็พูดอะไรบางพร้อมพยักหน้าอืมๆอย่างใจเย็นด้วยเหรอ!?
「เอาเถอะ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน มันมีชื่อเสียงสุดๆบนเนตเลยนะเนี่ยฉันเองก็ภูมิใจไปด้วยเลยละ」
「ดูดีสุดๆเลย…ไม่สนใจเรียนแต่งหน้าเหรอ? มาทำแบบนั้นกันเถอะ?? ต้องเป็นประโยนช์ในงานวัฒนธรรมแน่นอนเลยนะ?」
「เพราะยูกิคุงน่ารักไม่เป็นไรอยู่แล้วละ…」
「ไงก็เถอะทั้ง3คนรู้ตัวอีกทีก็เรียกยูกิคุงไม่ได้เรียกฮิเมะคุงแล้วเหรอ?」
「「「อึก」」」
「อะเร๊ะ? พอพูดแบบนั้นแล้วก็อาจจะใช่?」
「คะ คือว่านะ จะว่ายังไงดีล่ะ」
「ถะ ถึงจะแค่นิดหน่อยแต่ไม่ใช่ว่าที่พูดออกไปเพราะอยากจะสนิทกันมากขึ้นเหรอ!?」
「ฉันแค่หาโอกาสพูดออกไปไม่ได้เพราะทั้งสองคนพูดออกมาก็เลยพูดตาม…」
「「「ไม่ชอบเหรอ…?」」」
「ไม่หรอกเพราะอัตราการซิงค์โครมันสูงเกินไปต่างหาก」
「ผมไม่ได้ติดใจอะไรนะ?」
「「「โล่งอกไปที…」」」
「ฉันเหนื่อยที่จะพูดแล้วนะ」
「ยะ ยังไงก็เถอะไปทำพวกถ่ายทำที่GloryCutyตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ!?」
「จริงด้วย ฉันเองก็สนใจเหมือนกันแฮะ」
「ฉันก็สนใจเหมือนกัน」
「ฉันด้วย!」
「ตัวงานถ่ายทำคือเมื่อสัปดาห์ก่อนนะ?」
「เอ๊ะ? การทำวิดีโอมันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?」
「มันยังไม่ถึง1สัปดาห์เลยนะ?」
「ยูกิคุงตัดต่อด้วยตัวเองเหรอ?」
「การตัดต่อทางด้านGloryCuteช่วยทำให้น่ะ ผมเองก็ไม่คิดว่าวิดีโอจะทำเสร็จเร็วขนาดนี้ตกใจเลยละ?」
「สมแล้วที่เป็นบริษัทใหญ่…คงต้องพูดอย่างนั้นล่ะมั้ง」
「เอ๋ สุดยอดเลยนะเหล่ามือโปรเนี่ย」
「ดูท่าจะเลียนแบบไม่ได้น้า…」
「เป็นสาขาที่เป็นจุดอ่อนของฉันเพราะงั้นน่าชื่นชมจังน้า…」
「แล้ว ชุดนั่นที่อยู่ในเนื้อหาของบริษัทยูกิคุงได้รับมาหรือเปล่า?」
「ชุดฮู้ดแมวกับเสื้อโค้ทได้รับมาหรือเปล่า?」
ที่จริงแล้วชุดฮู้ดแมวผมเองก็ชอบเหมือนกันพอลองถามดูก็กลายเป็นว่าได้รับมาด้วยความยินดี
เดิมทีก็ชอบพวกสัตว์อยู่แล้วเพราะงั้นเลยชอบเป็นพิเศษละนะ
และโค้ทมันดูดีอย่างแน่นอนเพราะงั้นเอาไปสิ! เลยถูกยัดเยียดและมอบให้มา
ชุดที่ใส่ในระหว่างนั้นเองก็ให้มาด้วย
「นี่ เปลี่ยนมาใส่ชุดฮู้ดแมวเร็วๆสิ!!!!!」
「ไม่หรอกไม่ได้เอามาด้วยนะ!?」
「อุ…อยากเห็นอะ…」
「ฉันด้วย…」
「ฉันเองก็อยากเห็นนะ…」
「ยัยพวกนี้ไม่ควบคุมความต้องการเกินไปแล้ว!?」
「มนุษย์เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซื่อตรงต่อความต้องการนะ…?」
「ความต้องการ? ไม่หรอก มันคือสัญชาตญาณน่ะ」
「ถ้าให้ดูก็อยากดูละน้า แต่ถ้าให้ฝืนทำแบบนั้นฉันคงไม่ทำอยาก…แต่ก็อยากดู…」
「แล้วมันอันไหนล่ะ」
「「「อยากดูจริงๆนั่นแหละ!!!」」」
「มะ มันน่าอายเพราะงั้นเลยค่อนข้าง…」
「อึก…ยูกิคุงที่เขินเองก็น่ารักละ…」
「อุก…」
「อา…」
「อย่างกับตายไปแล้วแน่ะทั้ง2คน」
「พอเริ่มโฮมรูมแล้วก็จะกลับมามีชีวิตอีกครั้งสินะ?」
และแล้วพอเริ่มโฮมรูมทั้ง2คนก็กลับมามีชีวิตอีกครั้งตามที่คาดการณ์ไว้
และเพื่อตัดสินรายละเอียดงานวัฒนธรรมช่วงเวลา1-2ชั่วโมงวันนี้จึงกลายเป็นLHR(ลองโฮมรูม)และลงรายละเอียดกัน
เตรียมการงานวัฒนธรรมที่จะมีขึ้นในเดือนหน้าโดยขึ้นอยู่กับเนื้อหาที่ตัดสินใจกันในตอนนี้
และชั้นเรียนของพวกผมถึงจะทำคาเฟ่คอสเพลย์แล้วแต่มีปัญหาใหญ่อยู่
คอสเพลย์ยังไงนั่นเอง
แล้วก็ดูเหมือนว่าหลายคนในชั้นเรียนจะมีการประสานงานกัน โดยบอกว่าถ้าเป็นประมาณ20ชุดก็สามารถเตรียมได้
คอสเพลย์ที่เหล่าคนที่ประสานงานกันสามารถเตรียมได้คือชุดเมด10ชุด ชุดกี่เพ้า5ชุด ชุดพริตตี้5ชุด
อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงขึ้นอยู่กับกรณีแต่บอกมาว่านี่คือขีดจำกัด
แน่นอนว่าจะสงสัยว่าทำไมถึงมีการประสานงานกันแบบนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ละนะ
แต่ในชั้นเรียนมีอยู่30คนดังนั้นจึงต้องทำอะไรบางอย่างกับ10ชุดสุดท้าย
จากนั้นแต่ละคนในชั้นเรียนก็เริ่มพูดคุยกันว่าจะช่วยกันออกคนละนิดละหน่อยเพื่อซื้ออีก10ชุดยังไง
ทุกวันนี้คอสเพลย์ราคาถูกคุณภาพเพิ่มขึ้นค่อนข้างมากหากใช้จ่าย1000หรือ2000เยนก็น่าจะเตรียมของที่คุณภาพสมเหตุสมผลได้บอกมาอย่างนั้น
แม้จะถามความเห็นจากทุกคนในชั้นเรียนแล้วแต่เกือบทุกคนก็ตอบว่าโอเคดังนั้นจึงไม่มีปัญหา
และต่อไปคือเรื่องสำคัญ ใครจะใส่อะไร
ตอนนี้ณ จุดนี้เด็กผู้ชายไม่ได้รู้ตัวเลย
ว่าณ จุดนี้ทั้งหมดเป็นชุดของเด็กผู้หญิง
ดูเหมือนเด็กผู้ชายจะคิดว่ามีแค่เด็กผู้หญิงที่ใส่ ผู้ที่ตระหนักถึงความจริงข้อนั้นจึงเริ่มพูดกันว่าถ้าไม่รวมของผู้ชายเข้าไปด้วยมันก็แย่สิ!
เด็กผู้หญิงเองก็เข้าใจว่ามันช่วยไม่ได้ จึงตกลงซื้อชุดผู้ชายด้วย6ชุด
แต่ว่า เงื่อนไขคือชุดเด็กผู้หญิงจะเป็นคนเลือก และในตอนท้ายจะจับฉลากเพื่อตัดสินว่าใครจะใส่ชุดไหน
ในกรณีที่หยิบกระดาษที่เขียนว่าชุดจับแต่งได้ดูเหมือนจะต้องแต่งหญิงหรือแต่งชายตามการจับคู่ชุดของพวกเด็กผู้หญิง
ถ้าหยิบได้แต่งชายก็เป็นชุดผู้ชาย
ถ้าหยิบได้แต่งหญิงก็เป็นชุดผู้หญิง
ความรู้สึกเย็นวาบที่ผมรู้สึกได้เมื่อวานอาจจะเป็นเรื่องนี้ก็ได้
และแล้วการจับฉลากก็ถึงคิวผม
เหลือ10ชุดแต่งชายยังเหลืออยู่4ชุด
แต่งหญิงมีแค่1ชุดต้องไม่เป็นไรแน่นอน
「ของผู้ชาย…ของผู้ชาย…」
ผมอธิษฐานและหยิบขึ้นมา
「แต่งหญิง…โกหกใช่ไหมเนี่ย…」
「「「「「「「「「「「แจ๋วววววววววว!!!!!」」」」」」」」」」」
เสียงกรีดร้องของเด็กผู้หญิงในชั้นเรียนดังก้องไปทั่วห้อง
