บทที่ 168 ไม่เชื่อคุณก็ลองดู
ผมจำได้ว่าเสี่ยวเซิ่งหยังลูกศิษย์ที่น่าภาคภูมิใจของอาจารย์จ้างเปิ่นซานนั้นได้เคยประโยคหนึ่งในผลงานของเขาว่า “สิ่งที่น่าเจ็บปวดที่สุดบนโลกใบนี้คือ คนที่ตายไปแล้ว เงินยังไม่ได้ใช้เลย”
และตอนนั้นคนที่ทำงานร่วมกับอาจารย์จ้างเปิ่นซานก็ได้ตอบกลับแบบนี้ “ฉันคิดว่าสิ่งที่น่าเจ็บปวดที่สุดบนโลกใบนี้คือ คนที่ยังไม่ตาย เงินใช้หมดแล้ว!”
ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่าพวกเขาพูดมาทั้งหมดนั้นถูกต้องหมด แต่ว่าตอนนี้ผมไม่ได้คิดแบบนั้นแล้ว
ตอนนี้ผมคิดว่ามีอะไรกันครึ่งชั่วโมง แล้วปะทุออกมาถึงจะเป็นสิ่งที่ทรมานที่สุดสุดสุด!
เรื่องนี้ก็ยังเรื่องน่าขำอยู่ไม่น้อย ตอนนั้นหลังจากเป็นครั้งแรกที่ผมปรนนิบัติหยู่ถิงจนเธอขึ้นสวรรค์ไปแล้ว ขณะที่เธอกำลังร้องครวญครางอยู่นั้นเอง ผมกำลังขยับร่างกายของเธอเปลี่ยนท่าเตรียมตัวที่จะอบอุ่นต่อเนื่องและพาเธอขึ้นสวรรค์อีกครั้ง จากนั้น มีกลิ่นเหม็นรสเหมือนอาหารไหม้ออกมา
ชั่วพริบตา หยู่ถิงก็จะโกนออกมา “ไฟไหม้แล้ว!”
กลัวจนผมรีบเงยหน้าขึ้นมาดูต้นตอของการเกิดไฟไหม้ สุดท้ายก็พบว่าไฟนะมีจริงๆ แต่ว่าไกลจากที่ผมจินตนาการไว้มาก มันคือก้นบุหรี่ที่มือทิ้งไปแบบไม่ใส่ใจ จากนั้นจุดไฟไปกับกระเป๋าใส่นมที่โยนตามไปทีหลัง
น้ำหนึ่งถ้วย ก็แก้ปัญหาได้แล้ว
พอผมเตรียมที่จะเริ่มทำ‘ชะตากรรมที่กำหนดไว้แล้ว’อีกรอบกับหยู่ถิง เธอก็พูดว่าเธอไม่เอาแล้ว ครั้งเดียวเธอก็พอใจแล้ว
แล้วผมล่ะ? เป็นอาสาสมัครเหรอ? ตอนแรกก็ปรนนิบัติกู้ฟางเฟยก่อน จากนั้นอาสาสมัครไปรับใช้ลู่หย่าฉี ตอนนี้ก็หมุนมาอาสารับใช้หยู่ถิง?
หญิงงามดอกไม้สีขาวทั้งสาม คนไหนก็ไม่ต่างไปจากดาราเลย สวยงามกว่าบางคนด้วยซ้ำ จากนั้น ผมต้องทุกทรมานเป็นอาสาสมัครถึงสามรอบ ทำให้พวกเธอพึงพอใจ แล้วก็เอาตัวเองมาทิ้งไว้ตรงนี้?!
“เฟิง ฉันยังต้องกลับไปยังบริษัท บริษัทยังมีเรื่องเร่งด่วนเป็นกังวลอยู่ คุณไม่ใช่ว่าจะอยู่กับฉันไปตลอดชีวิตเหรอ ไม่ต้องรีบร้อนตอนนี้ ดีมั้ย? อย่างมากก็แค่วันนี้ให้สิทธิพิเศษกับคุณ อนุญาตให้ไปหาจางหงหวู่จัดการได้!”
หยู่ถิงใจกว้างมาก แบ่งปันผมไปให้จางหงหวู่ที่แสนยั่วยวนมีเสน่ห์ จางหงหวู่ตอนนี้ไม่ได้เป็นอาหารที่ต้องหลีกเลี่ยงอีกต่อไป แต่ผมเอาบ่วงรัดคอตัวเองไว้แล้ว จะไปกินได้ยังไง?!
หยู่ถิงแต่งตัวเรียบร้อย หมุนตัวกลับเดินออกไป
พอเธอเดินไปอยู่หน้าประตูห้อง ผมก็ตะโกนเรียกเธอออกไป จากนั้นเธอก็หันหัวกลับมาถามผมว่ามีอะไร
“ถุงใส่นมของคุณถูกไฟเผาไหม้เกรียมไปแล้ว คุณกลับบ้านไปหาถุงใส่นมสวมก่อน คุณส่วนอวบอิ่มมันโผล่ออกมา ผมไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นเห็น นั่นเป็นของผม ของผม!!!”
หยู่ถิงกลั้นหัวเราะ ชอบมากเป็นพิเศษ จากนั้นก็เดินกลับมาอยู่ตรงหน้าผม โน้มตัวลงมาคุกเข่า จากนั้นก็จูบตรงนั้นของผมเบาๆ
“วางใจได้เลยเสี่ยวเฟิงน้อย ตลอดชีวิตของเธอเป็นของคุณทั้งหมด คราวหน้าค่อยเจอกันใหม่นะ!”
หยู่ถิงจากไปแล้ว ผมเก็บถุงใส่นมที่ไหม้เกรียมในห้อง จากนั้นเปิดหน้าต่างแล้วอดทนนอนหลับ
แน่นอน นี่คือสิ่งที่ผมคาดหวังไว้ทั้งหมด จริงๆแล้วผมยังไม่ได้หลับ ในสมองคิดวนไปมาทั้งหมดมีแต่ร่างกายอันสวยหยาดเยิ้มของทั้งสามคนลู่หย่าฉี หยู่ถิง กู้ฟางเฟย
ตอนนี้ผมต้องการระบายปลดปล่อย ผมรักที่จะระบายปลดปล่อยออกมา กระแสน้ำเชี่ยวสายนั้นอีกไม่นานก็จะพุ่งทะลักออกมาด้วยตัวเองแล้ว!
ผมใช้นิ้วนับแยกออกมา เสี่ยวฉิงตัดออกไป จ้าวเย่นซวนผมยังอยากเก็บไว้แกล้งเธอต่อไป กู้ฟางเฟย ลู่หย่าฉีกับหยู่ถิงและลู่ปู้หนานสี่คนนี้ ถือว่าเป็นคนข้อยกเว้นออกไปได้เลย ยิ่งไม่ต้องไปพูดถึงจางหงหวู่ โจงเฉียวเฉียวตอนนี้เข้างานอยู่ ก้มลงคนที่สามารถแก้ปัญหานี้ได้ ดูเหมือนว่าจะเหลืออยู่สองคน
คนหนึ่งก็คือเฉินหลินแฟนสาวอันเป็นที่รักของJasonจางซานตั้น อีกคนก็คือหวงหรุงคนที่สมคบคิดร่วมกับหลิวทง
ตามหาหวงหรุง เธอเพิ่งสมรู้ร่วมคิดกับหลิวทงด้วยกัน หลิวทงคนที่เพิ่งช่วยผมหารากตี้หวันกลับมา เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน คงไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ หวงหรุงเลยถูกตัดออกไป
ตามหาเฉินหลิน เธอผมนั้นมั่นใจ แต่ถ้าคิดจะทำให้องุ่นสีม่วงนั้นตกใจละก็ สิ่งสำคัญก็คือจะต้องจ่ายเงิน ผมคิดว่ามันน่าขยะแขยงไปหน่อย พวกเราผู้ชายขายบริการ กินก็กินแบบนี้อยู่แล้ว ทำไมจะต้องจ่ายเงินเพื่อทำเรื่องแบบนี้ด้วย
ผมคิดแล้วคิดอีกอย่างละเอียดรอบคอบ ผมก็คิดถึงดี๋ชิงโถงขึ้นมาได้ เธอซึ่งเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วมีร่างกายที่สวยหยาดเยิ้ม ผมไม่อาจจะละสายตาไปจากเธอได้เลย เธอตอนแรกในห้องอาบน้ำยกขาขึ้นสูง และวางห้อยไว้ที่หัวไหล่ของผม คำพูดของเธอผมยังคงจำได้ดีเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน
“ฉันซ้อมเต้นรำมา ฉันสามารถใช้ท่วงท่าที่คุณไม่เคยลองมาก่อนได้หลากหลายแบบ……”
มีเสน่ห์ เปลือยเปล่าที่มีเสน่ห์!
ดังนั้นผมเลยโทรหาดี๋ชิงโถง ทำให้ได้รู้ว่าเธอกำลังเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัวของไอ้แก่
นี่ช่างเป็นข่าวที่ดีจริงๆ
ผมจำเป็นต้องคิดถึงผู้หญิงคนสุดท้าย หลี่เกอ ภรรยาของเฉินหู่พี่ชายฝั่งพ่อ
ร่างกายของเธอ ผมนั้นสามารถยอมรับได้และยินดีที่จะรับมัน ตรงกันข้ามเธอเองก็อยากได้ทั้งหมด ส่วนของเฉินหู่……
เคยทำไปแล้วสองครั้ง จะมาลดครั้งนี้ไปเพื่ออะไร?!
ผมโทรหาหลี่เกอ เรื่องบังเอิญก็คือว่า เธอวันนี้ไม่ต้องเข้างาน และเฉินหู่ไปทำงาน สวรรค์บันดาล
พูดได้เพียงแค่ว่าเรื่องนี้เป็นโชคชะตาสวรรค์บันดาล
ผมจึงออกไปเรียกรถกลับไปที่พักของจางหงหวู่ หากุญแจออกมา ขับHummerคันใหญ่ของผมตรงไปที่พักของหลี่เกอ
“ท่านบรรพบุรุษทั้งหลาย พวกท่านอย่าโทษผม ผมเองก็ทำเพื่อเกียรติยศของตระกูลเฉินของเรา ให้เฉินหู่ได้รับหมวกสีเขียวจากคนนอก พวกคุณเองก็ไม่ได้เกียรติยศนะ……”
ผมคุยกับตัวเองเพื่อปลอบความรู้สึกละอายใจของตัวเอง ทันใดนั้นเอง ด้านหน้าก็รถติด และดูเหมือนจะมาจากอุบัติเหตุ
เข้าไปก็ผ่านไม่ได้ อยากจะถอยออกมา ด้านหลังก็มีรถที่กำลังบีบแตร ‘แป๊ดแป๊ด’
คนนี้คือใคร ฉันขับรถHummerอยู่ ไม่ใช่นกอินทรี บินไม่ได้!!!
ผมลงจากรถ กำลังเตรียมที่จะไปคุยกับขนขับรถคันด้านหลัง จากนั้นผมก็เห็นคนบาดเจ็บที่เกิดจากอุบัติเหตุด้านหน้า ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เห็นหน้า แต่ว่าผมรู้สึกว่ามีบางอย่างคุ้นตา
เข้าไปใกล้ด้านหน้ามองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ที่แท้ก็คือถังก๋อก่อ ผู้จัดการร้านคาราโอเกะเฟิงหวู่ของผมเอง!
ตอนนี้ มีไอ้อ้วนคนหนึ่งที่สวมสร้อยทองหนากำลังชี้นิ้วอยู่ตรงหน้าเธอ
“คุณนะเป็นผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่ง ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง เลยต้องมาแกล้งรถชนเอาเงิน……”
ไอ้อ้วนพูดอะไรต่ออะไรมากมาย แต่ละประโยคเอาแต่บอกว่าถังก๋อก่อสร้างสถานการณ์ชนรถเขา จากนั้นคนที่อยู่บริเวณรอบๆก็เริ่มชี้นิ้ว เริ่มเอ่ยปากกล่าวหาว่าเด็กสาวอ่อนวัยคนนี้นั้นทำงานไม่ถูกต้อง
แต่ตอนนี้ถังก๋อก่อ จับต้นขาของเธอพยายามจะโต้เถียง เพียงแต่ว่าไร้เรี่ยวแรงที่จะพูดถกเถียงออกมา และจมหายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว
เธอในตอนนี้ เห็นได้ชัดเจนว่าไม่มีเรี่ยวแรงและสับสนงงงวยไปหมด ถึงกับภายในดวงตาดวงโตที่มีชีวิตชีวาคู่นั้นมีน้ำตาร่วงหล่นลงมาด้วยความรู้สึกน้อยใจ
ดันตัวเองเข้าไปในฝูงชน ผมเดินเข้าไปด้านหน้า ช่วยเธอเช็ดน้ำตาให้สะอาด
“เกิดอะไรขึ้น”
จากนั้น ถังก๋อก่อก็เล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่เริ่มจนจบให้ผมฟังพร้อมน้ำตา
เธอนั้นเดิมทีคือมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าออกมาซื้ออาหารเช้า จากนั้นฝั่งตรงข้ามก็มีรถของไอ้อ้วนขับมา มองจากกระจกเธอเห็นไอ้อ้วนมันงอตัวก้มหัวลงไปทำอะไรไม่รู้ จากนั้นเธอหลบไม่ทันแล้ว เลยถูกกระจกส่องรถชนเข้าจนล้มลงกระแทกที่พื้น
ผมถามเสียงต่ำว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า เธอส่ายหน้า
ผมเลยตรงเข้าไปตรงหน้าของไอ้อ้วน ยื่นมือออกไปตบหน้าเขา ตรงเข้าไปตบให้เขามึนงง
“นี่คือแฟนของฉัน นั่นก็รถของฉัน ฉันอยากจะถามคุณหน่อย ดูจากรถของผมคันนั้น สามารถซื้อสร้อยทองสีตกของคุณได้หลายเส้น คุณไปเอาตรงไหนมามอง ว่าแฟนของผมจะสร้างสถานการณ์รถชนเพื่อเอาเงินคุณ?”
“เธอ……”
‘ป๊าบ’เสียงตบที่หน้าของไอ้อ้วนเสียงดังฟังชัด มือของผมที่โบกไปนั้นเจ็บนิดหน่อย
“ขออภัย”
ไออ้วนถูกผมโบกมือตบไปสองที เหมือนจะเริ่มโมโหขึ้นมา เหวี่ยงหมัดหวังจะต่อยผม
เพียงแต่น่าเสียดาย กำปั้นที่เขาเหวี่ยงออกมานั้นไม่ได้โดนผมเลย ตรงกันข้ามหน้าของเขากลับโดนตบเป็นครั้งที่สามเข้าไปอีกด้วย
“กล้าขยับอีกที ฉันจะให้แฟนไปแจ้งความจากนั้นไปตรวจสอบทั้งร่างกาย ไม่เชื่อคุณก็ลองดู”
