บทที่ 116 ให้ผมลงสนามเถอะ
สิบนาทีต่อมาครึ่งแรกของการแข่งขันจบลง ทีมเยือนเยาวชนอาร์เซนอลตามหลังทีมเยาวชนของน็อตติ้งแฮม ฟอเรสต์ ด้วยสกอร์ 0-1
เมื่อมองดูนักเตะที่ก้มหน้าลงและรู้สึกหดหู่ จู่ๆเวนเกอร์ก็ถามเบรดี้ที่กำลังยุ่งอยู่กับการปลอบโยนพวกเขาว่า
“เลียม คุณได้เตรียมรองเท้าสตั๊ดมาด้วยหรือเปล่าแบบที่มีหนามแหลมยาว”
เบรดี้เข้าใจและเขาก็พยักหน้า “ใช่ผมเตรียมมาผมจะเปลี่ยนพวกมันทั้งหมดเดี๋ยวนี้”
จากนั้นเขาก็หันไปหาผู้เล่นและพูดว่า “เปลี่ยนเป็นรองเท้าที่มีหนามแหลมยาวและแสดงให้พวกเขาเห็นว่าเราแข็งแกร่งแค่ไหนในครึ่งหลัง!”
เวนเกอร์พยักหน้าเบาๆตราบใดที่ทีมปรับตัวเข้ากับพื้นโคลนที่ลื่น เขาเชื่อว่าด้วยความแข็งแกร่งโดยรวมของทีม พวกเขาจะสามารถเอาชนะทีมฟอเรสต์ได้
ขณะที่เขากำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็หันไปหาผู้จัดการทีมฟอเรสต์อีกครั้ง เขาต้องการดูว่าโทนี่ ทเวนกำลังทำอะไรอยู่
“พวกเธอทำได้ดีมาก!”ถังเอินชื่นชมผู้เล่นของเขาอย่างดัง เล่นต่อไปแบบนี้ในครึ่งหลัง เมื่อเขาได้ยินเสียงเชียร์จากทีมฟอเรสต์ เวนเกอร์ก็มาหาฟาเบรกาสโดยลำพัง
“เชส เธอคิดว่าเธอเล่นในครึ่งแรกเป็นอย่างไรบ้าง”
เชส ฟาเบรกาสส่ายหัว “ไม่ค่อยไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
“และเหตุผลก็คือ?”
“ สภาพสนามแย่มาก ผมไม่เคยเล่นในสนามที่มีโคลนขนาดนี้ เลี้ยงบอลไม่ได้เลย” ฟาเบรกาสชี้ไปที่สนาม ซึ่งน่ากลัวจริงๆ ราวกับว่ามันเพิ่งถูกไถโดยรถแทรกเตอร์
เวนเกอร์แสดงความเข้าใจของเขา “เธอพูดถูก สภาพสนามจำกัดการเล่นของเธอจริงๆ แต่ฉันคิดว่าหลังจากครึ่งแรกเธอควรจะปรับตัวให้เข้ากับสนามนี้ให้มากขึ้น?”
“ผมจะพยายาม.”
“ฉันต้องการให้เธอเล่นบอลให้อยู่ในระดับหน้าอก ลดการสัมผัสระหว่างลูกบอลกับพื้นให้มากที่สุด เลี้ยงบอลให้น้อยลงสำหรับการเจาะทะลุ”
เวนเกอร์ตบไหล่เชสก์ ฟาเบรกาส “จำไว้นะเชสก์ เธอเป็นกองกลางหัวใจสำคัญของทีม “ถ้าสถานการณ์ไม่โอเค เธอก็เปลี่ยนไปใช้วิธีอื่นเพื่อรับมือกับมัน
ในระหว่างการแข่งขัน ผู้จัดการทีมไม่สามารถตะโกนบอกเธอได้ตลอดเวลาหรือทุกที่เพื่อแนะนำเธอในแต่ละขั้นตอนต่อไปเธอต้องใช้ความสามารถของตัวเอง
ฟาเบรกาสพยัก ผมเข้าใจแล้วผมรู้ว่าต้องทำอย่างไร!” เขากลับไปหาเพื่อนร่วมทีมและมองดูทีม Forest อย่างเด็ดเดี่ยวเพราะตอนนี้เขามีจุดประสงค์ที่ชัดเจน
ไม่นานหลังจากครึ่งหลังถังเอินรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เชสก์ ฟาเบรกาส ซึ่งติดอยู่ในหล่มในครึ่งแรกได้รับการฟื้นฟู เขาเป็นแกนหลักของมิดฟิลด์ของอาร์เซนอล และการฟื้นคืนชีพของเขาหมายความว่าอาร์เซนอลกำลังฟื้นตัว
กองกลางหนุ่มชาวสเปนดูแลกองกลางและจัดการมัน ในบางครั้ง กลิชี่ เซ็นเตอร์แบ็คชาวฝรั่งเศสจะเข้ามาแทรกแซงจากด้านหลังเขาเพื่อช่วยทำลายแนวป้องกันของทีมฟอเรสต์
มิชาเอล ปาปาโดปูลอส จะได้รับบอลจากฟาเบรกาสในแนวหน้า จากนั้นใช้ทักษะของเขาเพื่อแยกตัวออกจากกองหลังและหาโอกาสในการทำประตู
เซนเดรอสถูกเบรดี้ตำหนิในช่วงพักครึ่ง แทบไม่ได้ขึ้นนำในครึ่งหลัง เว้นแต่จะมีโอกาสได้เตะฟรีคิกหรือเตะมุม
อาร์เซนอลเป็นเหมือนเครื่องจักร ฟาเบรกาสเป็นผู้ควบคุมหลักของเครื่องจักรนี้ และคนอื่นๆ กำลังทำงานอยู่รอบตัวเขา เมื่อเขาวิ่งทีมก็จะวิ่งตาม
ในครึ่งแรก ถึงแม้ว่าตัวควบคุมเครื่องจักรจะดูเหมือนลัดวงจรเล็กน้อยโดยน้ำโคลน แต่เขากลับมาทำงานอีกครั้งในครึ่งหลัง
20 นาทีต่อมา ทีมฟอเรสต์เกือบเสียประตูให้กับอาร์เซนอลจากลูกยิงไกลอันทรงพลังของปาปาโดปูลอสเกือบจะเข้าประตูแล้ว แต่ผู้รักษาประตูของฟอเรสต์ จอห์น ลูคิก ทุ่มตัวเองเพื่อสกัดกั้นบอล และลูกบอลค่อยๆกลิ้งไปที่เส้นประตู แต่เวส มอร์แกนสกัดมันออกไปได้!
“อา!” เสียงถอนหายใจดังออกมาจากพื้นที่ทางเทคนิคของ อาร์เซนอl และทีม Forest ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เราไม่สามารถทำอย่างนี้ต่อไปได้” เคอร์สเลคกล่าวกับทเวน “เด็กสเปนคนนั้นเก่งเกินไป!เทคนิคการเล่นของเขาช่างยอดเยี่ยมมาก! เขาพบจุดยุทธศาสตร์ของเราแล้ว”
ถังเอินบีบคางและพึมพำ “ใช่ ใช่ คุณพูดถูก เคอร์สเลคเขาเก่งมากจริงๆ เขาแข็งแกร่งมาก แต่ตอนนี้เรามีคนที่สามารถป้องกันเขาได้”
พวกเขาทั้งสองคนจ้องไปที่ฟาเบรกาส ซึ่งกระตือรือร้นมากในสนามพวกเขารู้แล้วว่าจะเอาใครไปป้องกัน
จอร์จ วู้ดนั่งอยู่ที่ขอบด้านนอกสุดของม้านั่งสำรองไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นในสนาม เขากระสับกระส่ายมาเกือบ 65 นาที
และไม่สามารถนั่งเฉยๆและเรียนรู้อะไรจากเพื่อนร่วมทีมในสนามได้ เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปหาทเวน
“จอร์จ?” ถังเอินมองขึ้นไปที่วู้ด
“ให้ผมลงไป” วู้ดพูดกับถังเอิน
“ตอนนี้? นี่ไม่ใช่เวลาที่ดี” ถังเอินพูดถูก การเล่นของฟาเบรกาสเหนือความคาดหมายในนัดนี้ เดิมทีเขาจะปล่อยให้วู้ดเล่นในแมทช์นี้
แต่ตอนนี้เขาเห็นการเล่นของฟาเบรกัสในครึ่งหลัง เขาก็เปลี่ยนใจทันที “ตามหลักการปกป้องนักเตะเยาวชน…”
“ให้ผมเล่น!” วู้ดย้ำคำขอของเขา
“งั้นบอกเหตุผลของเธอมาสิ” วู้ดลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วชี้ไปที่มุมไกลนอกสนามและพูดว่า “แม่ของผมอยู่ที่นี่และผมต้องการให้แม่ดูผมเล่นในการแข่งขัน”
ถังเอินประหลาดใจมองไปทางที่นิ้วของวู้ดชี้ไป และเห็นโซเฟีย
ที่ยืนอยู่ในมุมที่ไม่มีใครสังเกตเห็นได้ง่าย
“เธอมาที่นี่ได้ยังไง”
วู้ดไม่ยอมอธิบายเรื่องนี้จึงพูดซ้ำ “ให้ผมเล่น”
ถังเอินมองดูการแสดงออกที่แน่วแน่ของวู้ดในดวงตาของเขา คิดเกี่ยวกับมันและพยักหน้า “เอาล่ะ ไปอุ่นเครื่องเถอะเธอมีเวลาสามนาที แล้วกลับมาหาฉัน”
