“คุณได้รับอนุญาตให้เข้าพบองค์สังฆราช”
บาร์ตันได้ยินชายในชุดคลุมบิชอปสีน้ำเงินเข้มกล่าวกับตน
ไม่ว่าจะพยายามสักเพียงใด ก็ยากที่จะเห็นใบหน้าอีกฝ่ายได้ชัดเจน ราวกับมีแก๊สสีเทาปกคลุมเฉพาะใบหน้า
แต่แน่นอน นั่นมิได้สลักสำคัญ ในฐานะสาวกเคร่งศาสนาของพระองค์ การได้พบตัวแทนพระองค์บนภาคพื้นถือเป็นสง่าราศีของชีวิต
ข้อเท็จจริงดังกล่าวทำเอามันตื่นเต้นจนหมดคำจะกล่าว บาร์ตันตามหลังบิชอปด้วยร่างกายที่ค่อนข้างสั่นเทา บรรจงย่างเข้าไปในโถงทีละก้าว
บาร์ตันมิอาจหาคำพูดมาบรรยายห้องโถงได้อย่างละเอียด เพียงมั่นใจว่าที่นี่ทั้งอลังการและโอ่อ่า มอบความรู้สึกข่มขวัญจนอยากจะก้มศีรษะอย่างนอบน้อม
ท้ายที่สุด มันเดินมาถึงหน้าขั้นบันได
ทันใดนั้นเอง คล้ายกับได้รับอนุญาต บาร์ตันเงยหน้าขึ้นตามจิตใต้สำนึก
มันเห็นโกลเดนรีทรีเวอร์ตัวใหญ่
สุนัขตัวดังกล่าวแต่งกายในชุดคลุมคล้ายผ้าม่านสีน้ำเงินเข้ม สวมมงกุฎสังฆราชเลี่ยมอัญมณีล้ำค่าหลายเม็ด นั่งบนบัลลังก์ยักษ์และก้มมองลงมาทางมัน
“…” บาร์ตันพลันผงะ
นี่คือองค์สังฆราช? บาร์ตันประหลาดใจเจือตื่นตระหนก ภายในใจเกิดความกลัวอันแรงกล้า
ทันใดนั้น มันลืมตาขึ้นและเห็นแสงแดดยามเช้าที่ฉาบลงบนเพดาน
ฟู่ว… บาร์ตันนั่งลงบนเตียง หายใจหอบเล็กๆ พยายามสลัดความฝันเมื่อครู่ออกจากหัว
ไอลีนโนเวล
“เกิดอะไรขึ้น?” ภรรยาของมันตระหนักถึงความผิดปรกติพลางนั่งลงบนเตียง
บาร์ตันส่ายศีรษะ
“ฝันร้ายน่ะ”
มันไม่ได้บอกความจริงกับภรรยา ถึงความฝันที่เห็นโกลเดนรีทรีเวอร์ตัวใหญ่นั่งบนบัลลังก์สังฆราช
มันกล้าพนันว่าภรรยาของตนจะกล่าวด้วยสีหน้าหวาดผวา:
“ทำไมจิตใต้สำนึกของคุณถึงดูหมิ่นพระองค์ท่านได้ถึงเพียงนี้?”
เมื่อถึงตอนนั้น มันทำได้เพียงยักไหล่และกล่าว
“แค่ล้อเล่นน่ะ”
เราไม่ควรนำพาปัญหามาสู่ชีวิตครอบครัว ที่นี่คือแดนสวรรค์แห่งเดียวบนโลกที่สามารถผ่อนคลายได้… ยิ่งไปกว่านั้น คงเป็นเรื่องยากที่สตรีจะเข้าใจปัญหาในเชิงลึก จุดแข็งของหล่อนคือความห่วงใยและการรับรู้ถึงความผิดปรกติ… บาร์ตันไม่จมอยู่กับความฝันนานนัก มันลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเดินไปแปรงฟันในห้องน้ำ
หลังเสร็จอาหารเช้า มันจุมพิตภรรยากับลูกและกล่าวคำอำลา จากนั้นก็ออกจากบ้านและขึ้นรถม้าไร้รางไปยังที่ทำงานแถบชานเมือง
มันทำงานให้กับ ‘กองทุนขุดค้นและเก็บรักษาวัตถุโบราณแห่งโลเอ็น’ ด้วยเงินเดือนค่อนข้างสูง ถือเป็นชนชั้นกลางในสถานที่อย่างสโตน เมืองหลวงแห่งแคว้นเชสเตอร์ตะวันออก
ระหว่างทาง บาร์ตันมองออกไปยังถนนด้านนอกด้วยความเบื่อหน่าย
เนื่องจากไม่ได้รับผลกระทบจากสงครามโลกครั้งล่าสุด เมืองสโตนยังคงเจริญรุ่งเรืองเช่นเคย ด้านนอกเต็มไปด้วยรถม้า จักรยาน คนเดินถนน และสุนัขจรจัด เป็นบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาและโหวกเหวก
บาร์ตันคุ้นเคยกับฉากตรงหน้าเป็นอย่างดี เดิมทีมันไม่เคยคิดอะไร แต่ความฝันเมื่อคืนทำให้บาร์ตันเกิดความกระอักกระอ่วนทุกครั้งที่เห็นสุนัขจรจัด ราวกับอีกฝ่ายคือร่างอวตารขององค์สังฆราชที่ตนต้องก้มศีรษะคำนับ
“องค์วายุสลาตัน ได้โปรดยอมรับคำสารภาพบาปของข้า” บาร์ตันยกมือขวา กำเป็นหมัดและเลื่อนมาแตะอกซ้าย
ผ่านไปสักพัก มันมาถึงสำนักงานกองทุนขุดค้นและเก็บรักษาวัตถุโบราณแห่งโลเอ็น บาร์ตันเดินเข้าไปพลางกล่าวทักทายเพื่อนร่วมงาน
หลังจากแขวนหมวกและเสื้อโค้ท บาร์ตันผ่อนคลายตัวเองด้วยชาดำที่ชงจากสมุนไพรชั้นสูง – อายุของมันย่างเข้าวัยกลางคน กำลังวังชาถดถอยลงในทุกด้าน จึงพยายามไม่ทำร้ายร่างกายไปมากกว่าเดิม
เมื่อชาดำพร้อมดื่ม บาร์ตันหยิบหนังสือพิมพ์หลายหัวจากบนโต๊ะ เตรียมปรับสภาพจิตใจก่อนเริ่มทำงาน
“ภาวะเศรษฐกิจของกรุงเบ็คลันด์ดีขึ้นมากในไตรมาสที่แล้ว…”
“ราชินีโจรสลัดคนใหม่ถือกำเนิดและถูกขนานนามให้เป็นราชินีแห่งทะเลโซเนียและทะเลคลั่ง ฉายาของเธอคือราชินีดวงดาว”
“สัญญาค้าขายผลไม้กับอ่าวเดซีย์…”
หลังจากอ่านหนังสือพิมพ์อย่างผ่อนคลาย บาร์ตันจิบชาดำและเริ่มทำงานจริงๆ จังๆ
“จดหมายจากแฟร์นัน?” ขณะตรวจสอบกระดาษบนโต๊ะทำงาน บาร์ตันพบจดหมายจากเพื่อนเก่า
อีกฝ่ายคือนักโบราณคดีที่ทำงานใกล้ชิดกับกองทุนขุดค้นและเก็บรักษาโบราณวัตถุแห่งโลเอ็น
บาร์ตันหยิบที่เปิดซองจดหมายทันที ดึงกระดาษข้างในออกมาอ่านอย่างตั้งใจ
“ถึงเพื่อนรัก:”
“ศิษย์ของฉันและฉันค้นพบโบราณสถานที่น่าสนใจบนภูเขาในแคว้นซิลวารัส บางทีมันอาจมีต้นกำเนิดมาจากผู้อพยพในยุคสมัยที่สี่…”
“ในยุคสมัยดังกล่าว พวกเราแทบไม่มีข้อมูลใดเลย… ด้วยเหตุผลบางประการ พวกเขาละทิ้งเมืองและย้ายไปอยู่ในป่าบนเขา ยุติการติดต่อกับโลกความเป็นจริงโดยสิ้นเชิง อาศัยอยู่ที่นั่นในรูปแบบชนเผ่า…”
“พวกเขาดูเหมือนพยายามปกป้องบางสิ่ง แต่ตอนนี้ถูกกาลเวลาทับถมไปเกือบหมดแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงซากศพและซากอาคารพังถล่ม…”
“ศิษย์ของฉันและฉันมีแผนจะดำเนินการขุดค้นเชิงอนุรักษ์ โดยหวังว่าจะพบสิ่งที่ช่วยให้พวกเราสามารถฟื้นฟูประวัติศาสตร์บางส่วนของยุคสมัยที่สี่… คำถามของฉันก็คือ กองทุนของนายสนใจเรื่องนี้ไหม?”
“…ทางเรายินดีเชิญนายและทีมงานมาตรวจสอบกระบวนการทำงานจริงและผลลัพธ์…”
ขึ้นเขา… สิ่งแรกในความคิดบาร์ตันมิใช่มรดกโลกหรือประวัติศาสตร์ หากแต่เป็นยุงที่น่ารำคาญ สภาพแวดล้อมที่อับชื้นและมืดมิด รวมถึงการกางเต็นท์ที่ถูกเฝ้ามองโดยเหล่าสัตว์ป่า
มันส่ายหน้า หยิบปากกาและกระดาษขึ้นมา เตรียมร่างร่างเอกสารจากจดหมายฉบับนี้และส่งเรื่องเข้าสู่กระบวนการ
………………………
