“ผมรอไม่ไหวแล้ว ผมอยากให้หยางเฉินตายตอนนี้ และผมต้องการจะฆ่าเขา!”
ใบหน้าของกษัตริย์หม่าดูน่ากลัว และกษัตริย์ไป๋และกษัตริย์เซวก็ดูออกว่า กษัตริย์หม่าในตอนนี้โกรธแค่ไหน
“กษัตริย์หม่า ใจเย็น!”
กษัตริย์ไป๋กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ “พวกเราก็ต้องการฆ่าหยางเฉินเช่นกัน แต่เขาเป็นชายที่แข็งแกร่งในแดนเทพ และแม้แต่ตระกูลคิงเฉาก็ถูกเขาโค่นล้มอย่างง่ายดาย ในความเห็นของคุณ สามตระกูลของเรา ตระกูลไหนที่แข็งแกร่งกว่าตระกูลคิงเฉา?
กษัตริย์เซวก็เอ่ยปากของเขาและกล่าวว่า “ไม่มีความแตกต่างระหว่างตระกูลคิงทั้งห้ามากนัก หยางเฉินสามารถทำลายล้างตระกูลคิงเฉาได้อย่างง่ายดาย เขาก็สามารถทำลายตระกูลคิงของเราได้อย่างง่ายดายเช่นกัน”
หลังจากฟังการเกลี้ยกล่อมของกษัตริย์ไป๋และกษัตริย์เซวแล้ว กษัตริย์หม่าก็ค่อยๆฟื้นความสงบของเขา แต่ใบหน้าของเขายังคงเต็มไปด้วยความโกรธ เขากัดฟันและถามว่า “แล้วบอกผมมาที ว่าเราจะทำอย่างไรต่อไป? หรือเราต้องคอยหลีกเลี่ยงเขาไปตลอดหรือ ?”
กษัตริย์ไป๋หรี่ตาลงเล็กน้อย”ไม่ต้องกังวล เราไม่จำเป็นต้องหลบเขานานหรอก คราวนี้ แม้ว่าเราจะสูญเสียผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลายสิบคน แต่อย่างน้อยเราก็ทำภารกิจสำเร็จ”
ดวงตาของกษัตริย์เซวเป็นประกายด้วยสติปัญญา และเขาพูดต่อว่า“ราชวงศ์ต้องการเข้าไปแทรกแซงในการต่อสู้ของตี้ชุนอยู่แล้ว แต่ไม่มีข้ออ้างที่เหมาะสม และพวกเขากลัวคำเตือนจากชายผู้นี้เมื่อร้อยปีก่อน แต่คราวนี้ ราชวงศ์หลงต้องเป็นผู้นำในการแทรกแซงในตี้ชุนอย่างแน่นอน ”
กษัตริย์หม่าไม่มีสมองอย่างกษัตริย์เซวและกษัตริย์ไป๋ ดังนั้นเขาจึงดูสับสนในเวลานี้ “ผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลายสิบคนที่เราส่งไปเพื่อทำลายตระกูลหลงในเยี่ยนตู ทั้งหมดเสียชีวิตแล้ว ราชวงศ์หลงจะเข้ามาแทรกแซงตี้ชุนได้อย่างไร?
“นั่นคือผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลายสิบคนเลยนะ และพวกเขาแอบย่องเข้าไปในตระกูลหลง เพื่อทำภารกิจ และเวลาส่วนใหญ่ก็เป็นเวลาเที่ยงคืน เว้นแต่หยางเฉินจะอาศัยอยู่ในตระกูลหลง จะเป็นไปได้อย่างไรที่ผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลง จะสามารถรับมือกับการโจมตีของผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลายสิบคน?”
กษัตริย์เซวกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แม้ว่าผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลายสิบคนจะถูกกำจัด แต่ก็จะทำให้ตระกูลหลงสูญเสียอย่างใหญ่หลวง”
“แต่เดิม ภารกิจของพวกเขาคือสร้างข้ออ้างให้ราชวงศ์หลงมาตั้งรกรากในเยี่ยนตู กษัตริย์หม่า คุณว่าถ้าคุณเป็นหลงหวง สาขาหนึ่งของตระกูลหลงของคุณได้รับผลกระทบจากผู้แข็งแกร่งลึกลับ และ คุณก็อยากได้ตี้ชุนมาช้านาน ในกรณีนี้ คุณจะทำอย่างไร?”
กษัตริย์หม่าก็หันมามอง และพูดด้วยความตกใจ”ผมจะใช้เหตุการณ์นี้เป็นโอกาสที่จะเข้าสู่เยี่ยนตู และเข้าร่วมการแย่งชิงตี้ชุน!”
“ถูกต้อง! ดังนั้น แม้ว่าพันธมิตรตระกูลคิงของเราจะสูญเสียผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลายสิบคน แต่ก็สร้างโอกาสที่ดีสำหรับเรา”
กษัตริย์ป็ก็กล่าวต่อไปว่า “เมื่อราชวงศ์หลงได้ตั้งรกรากในเยี่ยนตู พวกเขาจะส่งผู้แข็งแกร่งแดนเทพออกไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ อย่าลืมว่า เราได้ทำข้อตกลงกับหลิวเหล่าก้วยในเมืองเหมียวแล้ว และเราเพียงต้องรวบรวมผู้แข็งแกร่งแดนเทพให้ถึงสี่คน ถึงตอนนั้น หลิวเหล่าก้วยจะออกมาช่วยเราเอง”
“คุณว่า มีการช่วยเหลือจากหลิวเหล่าก้วย แม้ว่าหยางเฉินจะแข็งแกร่งกว่า แล้วยังไงล่ะ? เขาต้องตายทางเดียวเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?”
“เนื่องจากหลิวเหล่าก้วยกล้าให้เรารวบรวมผู้แข็งแกร่งแดนเทพสี่คนให้เขาโดยตรง และเขายังไม่ได้จำกัดความแข็งแกร่งของผู้แข็งแกร่งแดนเทพ นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงว่าเขาเป็นผู้ดำรงอยู่ที่น่าสะพรึงกลัวที่ยืนอยู่แดนเทพชั้นยอด ”
“ถึงตอนนั้น แม้ว่าราชวงศ์จะเข้าแทรกแซงในการต่อสู้เพื่อชิงตี้ชุน ตราบใดที่ยังมีหลิวเหล่าก้วย ราชวงศ์จะทำอะไรกับเราได้ล่ะ?”
ในเวลานี้ กษัตริย์ไป๋ดูหยิ่งผยอง ดูเหมือนว่าเขาได้ตี้ชุนแล้ว
กษัตริย์เซวและกษัตริย์หม่าก็ตื่นเต้นเช่นกัน เมื่อพวกเขาได้ยินเช่นนี้
เป็นเวลากว่าร้อยปีแล้ว และถึงเวลาแล้วที่ตระกูลคิงจะต้องฟื้นฟูความรุ่งโรจน์เมื่อร้อยปีก่อน ไม่เช่นนั้น ช่องว่างระหว่างราชวงศ์และตระกูลคิงจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินซึ่งอยู่ไกลจากยอดเมฆาในเยี่ยนตู กำลังนอนอยู่บนเตียง แต่ไม่สามารถหลับไปได้เป็นเวลานาน
เพื่อชีวิตที่สงบสุข เขาต้องแบกรับสิ่งต่างๆมากเกินไป และเขาต้องแบกรับทุกอย่างด้วยตัวของเขาเอง
เขารู้ดีว่า พันธมิตรตระกูลคิงลงมือกับตระกูลหลงในคืนนี้ มันจะนำราชวงศ์หลงออกมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เมื่อราชวงศ์หลงเข้ามาแทรกแซงในการต่อสู้ของตี้ชุน การมาถึงเยี่ยนตูของราชวงศ์อื่น อยู่ไม่ไกลแล้ว
เยี่ยนตูในทุกวันนี้วุ่นวายพอแล้ว ผู้คนจำนวนมากในพันธมิตรตระกูลคิง ได้เข้ามาตั้งรกรากในเยี่ยนตู แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู พังทลายลงบ้าง ถูกยึดครองบ้าง ยอมจำนนบ้าง
มีเพียงตระกูลที่เป็นมิตรเพียงไม่กี่ตระกูลที่อยู่รอบๆหยางเฉินที่ไม่ได้รับผลกระทบจากพันธมิตรของตระกูลคิงในขณะนี้
เพียงแต่ว่า พันธมิตรตระกูลคิงถูกขู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าทำอะไรตระกูลรอบตัวเขา แต่ราชวงศ์ จะไม่ยอมอย่างแน่นอน
“สามี คุณยังไม่นอนเหรอ?”
เมื่อหยางเฉินกำลังคิดถึงสถานการณ์ในเยี่ยนตู ทันใดนั้นก็มีเสียงที่นุ่มนวลดังขึ้น
จากนั้น เห็นเพียงฉินซีค่อยๆคลานจากอีกด้านหนึ่งของเสี้ยวเสี้ยว
หยางเฉินกอดภรรยาของเขาและจูบเธอที่หน้าผากเบาๆ “ทำไมคุณยังไม่พักผ่อนล่ะ?”
ฉินซีกอดหยางเฉินแน่นและพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้น“สามี ฉันรู้ว่าคุณแบกรับภาระมากเกินไป และฉันรู้สึกสงสารคุณ!”
เมื่อได้ยินคำพูดของภรรยาของเขา หยางเฉินก็ผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงกระแสน้ำอุ่นที่ไหลเข้าสู่หัวใจของเขา
“ฉันอยากทำอะไรให้คุณจริงๆ แต่ฉันมันไร้ประโยชน์จริงๆ ฉันไม่สามารถช่วยคุณได้เลย”
ฉินซียิ่งพูดก็ยิ่งสะอึกสะอื้น “แม้แต่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป แม้จะไม่มีฉัน ก็ยังทำงานได้ดีมาก”
“แม้ว่าฉันจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณมากนัก แต่ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้อยากปิดบังอะไรจากฉัน คุณแค่ต้องการปกป้องเรา”
“สามี ฉันขอโทษ ฉันกลายเป็นภาระของคุณ!”
เมื่อฉินซีกล่าวคำเหล่านี้ น้ำตาได้ซึมซับชุดนอนของหยางเฉินแล้ว
หยางเฉินกอดภรรยาของเขาแน่น และพูดเสียงดังว่า “คุณไม่เคยเป็นภาระของผม แต่เพราะคุณ ผมจึงมีทุกอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้!”
“คุณคิดว่าคุณช่วยอะไรผมไม่ได้เลย ไม่เลย มีคุณอยู่ในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ผมจึงสามารถไปทำเรื่องของตัวเองด้วยความสบายใจ”
“คุณรู้ดีว่า สำหรับผม เยี่ยนเฉินกรุ๊ปมีความสำคัญต่อผมเพียงใด แต่สำหรับผม สิ่งที่สำคัญกว่าคือคุณและลูกสาว มีสุขภาพแข็งแรงและมีความสุข!”
คำพูดของหยางเฉินไม่น่าพอใจนัก แต่ฉินซีรู้สึกซาบซึ้งใจมาก และไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้อีกต่อไป เธอกอดหยางเฉินแน่นและกระซิบเบาๆ “สามี หยุดพูด จูบฉันที…”
เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นอีกวันที่สวยงาม
“ตื่นตอนไหนเหรอ?”
ทันทีที่หยางเฉินลืมตา เขาเห็นฉินซีนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเงียบๆ จ้องมองที่ใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน
“ฉันก็เพิ่งตื่นเหมือนกัน!”
มุมปากของฉินซีทำให้เกิดส่วนโค้งที่มีความสุข เธอขยับร่างกายของเธอเล็กน้อย เปลี่ยนเป็นตำแหน่งที่สบายกว่า และนอนในอ้อมแขนของหยางเฉิน
เมื่อมองไปที่ภรรยาที่สวยและอร่อยในอ้อมแขนของเขา หยางเฉินก็รู้สึกได้ถึงความร้อนในร่างกายของเขา และมือของเขาก็อยู่ไม่นิ่ง
“สามี อย่า เสี้ยวเสี้ยวจะตื่นแล้ว…”
สุดท้าย เสียงของฉินซีก็หายไป และใบหน้าของเธอก็แดงก่ำ
ฉินซีในเวลานี้ เป็นเหมือนน้ำ
หยางเฉินฝืนทนร้อนรุ่มในใจ กัดฟันพูด “ตั้งแต่คืนนี้ ให้เสี้ยวเสี้ยวไปนอนกับเสี่ยวยี!”
เมื่อมองไปที่ท่าทางของหยางเฉิน ฉินซีก็อดที่จะหัวเราะคิกคักไม่ได้ “โอเค ไม่ต้องโกรธ ให้เสี้ยวเสี้ยวไปนอนกับเสี่ยวยีคืนนี้”
“ไปอาบน้ำเถอะ ฉันจะไปเตรียมอาหารเช้าให้”
ฉินซีพูด จูบปากหยางเฉินเบาๆ แต่งตัวและจากไป
