เมื่อมองไปที่รุ่นหลานที่หยิ่งผยองของตระกูลหลี่ สีหน้าของหยางเฉินก็มืดมนลงทันที ตระกูลหลี่เปลี่ยนหน้าเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?
“คุณชื่ออะไร?” หยางเฉินถาม
รุ่นหลานของตระกูลหลี่ยิ้มจางๆ “ทำไม?คุณหยางถามชื่อผมทำไม?คุณจะสอนวิชาบูโดให้ผมเหรอ? หรือคุณวางแผนจะไปฟ้องเหล่าจู่ของผม?”
“แต่มันไม่สำคัญหรอก แม้ว่าคุณต้องการฟ้องให้เหล่าจู่ผมก็ไม่เป็นไร จำไว้ว่าผมชื่อหลี่เป่าจุ้น และพ่อของฉันชื่อหลี่เย่”
ก่อนที่หยางเฉินจะระเบิดออกมา อ้ายหลินก็ทนไม่ไหวและพูดอย่างโกรธเคืองว่า “คุยพูดแบบนี้ได้ไง? พี่เฉินจำเป็นต้องฟ้องตระกูลหลี่ของคุณไหม?”
เฝิงเสียวหว่านก็โกรธมากเช่นกัน สายตาของเธอจับจ้องไปที่หลี่เป่าจุ้นและกล่าวว่า “พี่หยางจะพักผ่อน กรุณาออกไปซะ!”
หลี่เป่าจุ้นยิ้มจางๆ”ดูเหมือนคุณจะลืมสิ่งหนึ่งไป นี่คือบ้านของตระกูลหลี่ของผม และคนนอกอย่างพวกคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะขับไล่ผม”
“คุณ……”
เฝิงเสียวหว่านพูดเพียงคำเดียว และเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
หยางเฉินไม่ได้พูด และมองไปที่หลี่เป่าจุ้นอย่างสงบ จนถึงตอนนี้ เขายังไม่รู้ว่านี่คือความยินยอมของหลี่จ้ง หรือความยินยอมของหลี่เจียงสง
หรือบางทีพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เรื่องนี้พ่อของหลี่เป่าจุ้นเป็นคนยินยอม?
ไม่ว่าในกรณีใด คนในตระกูลหลี่รู้สภาพร่างกายของเขาแล้ว และนี่น่าจะเป็นเพียงการทดสอบ
แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงการทดสอบ แต่ก็แสดงให้เห็นอย่างหนึ่งว่าสถานการณ์ปัจจุบันของเขาอันตรายมาก
ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า “ให้เวลาคุณหนึ่งนาที ไสหัวออกไปเอง ไม่เช่นนั้น ตาย!”
ประโยคที่ดูเหมือนสงบอย่างหาที่เปรียบมิได้ ทำให้เกิดแรงกดดันอย่างมากต่อหลี่เป่าจุ้นเพราะก่อนหน้านี้หยางเฉินนั้นแข็งแกร่งมาก และแม้แต่หลี่จ้งที่เป็นเหล่าจู่ของตระกูลหลี่ ก็เกือบตายด้วยน้ำมือของหยางเฉิน
ครั้งนี้ แม้ว่าหยางเฉินจะได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกหลี่จ้งพามาที่ตระกูลหลี่โดยหลี่จ้ง เขาไม่กล้าทำอะไรกับหยางเฉินก่อนที่จะแน่ใจว่าหยางเฉินสูญเสียบูโดของเขาไปแล้วจริงๆ
“ยังมีเวลาสิบวินาทีสุดท้าย!” หยางเฉินก็พูดขึ้นอีกครั้ง
ตั้งแต่ต้นจนจบ เขามีสีหน้าที่เรียบสงบ และดูเหมือนไม่กังวลเลย ท่าทางสงบของเขาทำให้หลี่เป่าจุ้นรู้สึกกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ
“ในเมื่อคุณหยางให้ผมออกไป งั้นผมก็จะไป!” หลี่เป่าจุ้นพูด แล้วหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
จนกระทั่งหลี่เป่าจุ้นจากไปนาน หยางเฉินมองไปที่อ้ายหลินอย่างรวดเร็วและถามว่า “พี่อ้าย ซ่งจั่วและซ่งโย่วอยู่ที่ไหน?”
อ้ายหลินอธิบายว่า “เสี่ยวหว่านต้องการสมุนไพรอันล้ำค่าสองสามตัวเพื่อรักษาคุณ เมื่อสามวันก่อนพวกเขาออกไปหายาแล้ว”
เฝิงเสียวหว่านพยักหน้า”สมุนไพรเหล่านั้นหายากมากและขาดตลาด ถ้าสามารถหามาได้ สมุนไพรเหล่านี้จะช่วยคุณได้มาก”
หยางเฉินพยักหน้า จากนั้นมองไปที่ผู้หญิงสองคนด้วยท่าทางเคร่งขรึมและกล่าวว่า “พวกคุณพาเสี่ยวจิ้งอันไปจากที่นี่ และผมจะให้คนของผมช่วยซ่อนข้อมูลประจำตัวของพวกคุณ”
หลังจากฟังคำพูดของหยางเฉิน สีหน้าของสตรีทั้งสองเปลี่ยนไปอย่างมาก และดวงตาของเฝิงเสียวหว่านก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที “พี่หยาง อาการบาดเจ็บของคุณยังไม่หาย ฉันยังต้องการจะรักษาคุณ ฉันไปไม่ได้”
อ้ายหลินก็พูดด้วยตาสีแดงว่า “คุณเป็นแบบนี้ เราจะปล่อยคุณไว้อย่างนี้และไปได้อย่างไร?คุณกังวลว่าจะเป็นภาระของเราเรา จึงให้เราไป ใช่ไหม?”
เป็นเพราะเหตุนี้จริงๆ หยางเฉินก็ไม่ปิดบังและกล่าวอย่างเคร่งขรึม “พวกคุณเองก็เห็นแล้วว่า ตระกูลหลี่เริ่มสงสัยในเรื่องนี้แล้ว และผมไม่มีทางรับประกันได้ในขณะนี้ เหล่าจู่ของตระกูลหลี่ก็เริ่มสงสัยในตัวผมเช่นกัน แต่ที่แน่ชัดคือ คนในตระกูลหลี่ไม่ชอบผมมาก และเมื่อพวกเขารู้ว่าผมสูญเสียบูโดทั้งหมดไปแล้ว อันตรายมากที่พวกคุณอยู่กับผม”
“ไม่เพียงแต่อันตรายในตระกูลหลี่ แม้แต่ในราชวงศ์ซ่านกวน เกรงว่าจะมีอันตรายด้วย ตอนนี้คงมีคนจำนวนมากจ้องมองมาที่ผม ผมยังไม่สามารถหนีไปได้ในขณะนี้ แต่พวกคุณต้องไป พวกเขาจะไม่ทำอะไรก่อนที่จะแน่ใจว่าบูโดของผมพังแล้ว”
“นอกจากนี้ แม้ว่าพวกคุณจะอยู่กับผม มันก็ไม่ช่วยอะไรผม แต่จะกลายเป็นภาระของผม พี่อ้าย คุณยังมีเสี่ยวจิ้งอันต้องดูแล และเสี่ยวหว่าน ทักษะการแพทย์ขั้นสูงของคุณ เกรงว่าจะถูกเปิดเผยแล้ว ถ้าปล่อยให้ผู้คนรู้สถานการณ์จริงของผมในเวลานี้ เกรงว่าหลายคนจะจับจ้องมาในทักษะทางการแพทย์ของคุณ”
“ดังนั้น พวกคุณต้องออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวนโดยเร็วที่สุด จากนั้นหาสถานที่ที่ไม่มีใครและอาศัยอยู่อย่างสันโดษชั่วคราว เมื่อผมฟื้นคืนบูโดของผมแล้ว ผมจะไปรับพวกคุณกลับบ้านเอง”
“เอาล่ะ ผมพูดทุกอย่างที่จำเป็นต้องพูดแล้ว มีอะไรจะพูดอีกไหม พูดแบบรวบรัด พูดเสร็จแล้วก็รีบไปจากที่นี่”
หยางเฉินกล่าวอย่างรวดเร็ว
ผู้หญิงสองคนมองไปที่หยางเฉินด้วยน้ำตาในเวลานี้ และไม่มีใครพูด เพราะพวกเธอเข้าใจดีว่าสถานการณ์ในปัจจุบันเป็นอย่างไร
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ แม้ว่าพวกเธอจะอยู่เคียงข้างหยางเฉิน พวกเธอก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้มากนัก แต่กลับกลายเป็นภาระให้ผู้อื่นข่มขู่หยางเฉิน
“พี่เฉิน คุณมีวิธีฟื้นฟูบูโดของคุณจริงๆเหรอ?”อ้ายหลินถามขึ้นมาทันที
หยางเฉินพยักหน้า “ให้เวลาผมอีกสามวัน แม้ว่าผมจะฟื้นคืนทั้งหมดไม่ได้ อย่างน้อยก็สามารถฟื้นกำลังได้ถึง 80%”
เขาจะฟื้นฟูความแข็งแกร่งของเขา 80% ภายในสามวันได้อย่างไร?
เขาพูดแบบนี้เพื่อให้อ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่านจากไปอย่างวางใจ
เมื่อเห็นว่าเขาดูเหมือนมั่นใจขนาดนี้ อ้ายหลินก็ไม่สงสัยอีกต่อไปและพูดว่า “โอเค ฉันเชื่อคุณ!”
เฝิงเสียวหว่านมองไปที่หยางเฉินด้วยน้ำตานองหน้า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความลังเล เนื่องจากคุณปู่ของเธอเสียชีวิต ในใจของเธอ หยางเฉินจึงเป็นพี่ชายของเธอ เธอรู้ดีถึงอันตรายของหยางเฉินในตอนนี้
เป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะทิ้งหยางเฉินและจากไป
ในเวลานี้ อ้ายหลินเกลี้ยกล่อม “เสี่ยวหว่าน อย่าลังเลเลย พี่เฉินพูดถูก ถ้าเราอยู่กับเขา ไม่เพียงแต่เราไม่สามารถช่วยเขาได้ แต่มันจะกลายเป็นภาระสำหรับเขา”
เฝิงเสียวหว่านพยักหน้าในที่สุด“ได้ ฉันจะไป!”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอหยิบขวดพอร์ซเลนสีขาวออกมาแล้วพูดด้วยตาสีแดงว่า “มียาเม็ดอยู่ในนั้น แม้ว่าบูโดของคุณพังทลายโดยสิ้นเชิง เมื่อคุณกินมัน คุณก็จะสามารถกลับคืนสู่สภาวะที่เก่งกาจได้ในทันทีเป็นเวลาสิบนาที”
“เม็ดยานี้ แม้ว่าฉันจะเตรียมมันมาเป็นพิเศษสำหรับคุณ แต่ฉันคิดว่าฉันจะไม่มีวันให้คุณใช้มันในชีวิตนี้ เพราะเมื่อคุณกินมัน มันจะสร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อร่างกายของคุณ”
“พี่หยาง ฉันไม่รู้ว่าคุณมีวิธีฟื้นฟูบูโดของคุณจริงหรือไม่ หรือคุณแค่ต้องการให้พวกเราไปจากที่นี่ คุณจึงตั้งใจพูดแบบนี้ อย่าใช้ยานี้ เว้นแต่ว่ามันจะถึงเวลาที่จำเป็นใช้”
หยางเฉินตกใจมาก เขาคิดไม่ถึงว่าเฝิงเสียวหว่านจะมีเม็ดยาที่ทรงพลังเช่นนี้ แม้ว่าผลข้างเคียงจะร้ายแรงมาก แต่เขาก็สามารถช่วยชีวิตได้ในช่วงเวลาวิกฤติ
“เสี่ยวหว่าน ขอบคุณมาก! ไม่ต้องกังวล เว้นแต่ต้องใช้มันจริงๆ ผมจะไม่ใช้ยานี้เด็ดขาด” หลังจากที่หยางเฉินหยิบขวดลายครามสีขาว เขาพูดอย่างขอบคุณ
เฝิงเสียวหว่านพยักหน้า หยิบขวดหยกขนาดเล็กออกมาอีกขวด และกล่าวว่า “ในขวดหยกนี้มียาเม็ดด้วย ถ้าคุณกินยาเม็ดในขวดลายครามสีขาว คุณต้องกินยานี้ภายในสิบนาที”
“เม็ดยานี้มีผลอย่างไร?” หยางเฉินถาม
ดวงตาของเฝิงเสียวหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงและเธออยากจะร้องไห้อีกครั้ง แต่เธอกลั้นน้ำตาและพูดอย่างหนักแน่น”ยาสองเม็ดนี้ช่วยเสริมกันและกัน เมื่อคุณกินยาเม็ดแรก คุณสามารถรักษาระดับความแข็งแกร่งที่ดีที่สุดไว้ได้ไม่เกินสิบนาที ถ้าคุณไม่กินยาเม็ดที่สองภายในสิบนาทีนี้ คุณจะตายทันที”
“ถ้ากินเม็ดที่สองภายในสิบนาที คุณยังมีโอกาสรอด แต่นี่เป็นเพียงโอกาสรอด คุณยังมีโอกาสตาย!”
