ในขณะนั้น กษัตริย์ซ่านกวนลำบากใจมาก หลี่เจียงสงเองก็เป็นเจ้าบ้านตระกูลหลี่ และหลี่จ้งก็เป็นคนให้เขามาหาหยางเฉิน ไม่ว่าจะอย่างไร ถ้าไม่ให้เขาเข้าไปพบหยางเฉินก็จะดูเสียมารยาท
“ในเมื่อเขาอยากจะเจอ ก็ให้เขาเข้าไปเจอเถอะ”
หลังจากเงียบไปสักพัก กษัตริย์ซ่านกวนก็พูด
เขาไม่มีเหตุผลพอที่จะห้ามเขาไม่ให้ไปพบได้ ถ้าห้ามไปก็คงทำให้ตระกูลหลี่ไม่พอใจ และอาจจะยังทำให้หยางเฉินไม่พอใจตามไปด้วย
กษัตริย์ซ่านกวนพูดเสริมว่า “แต่ว่า แกต้องตามไปด้วย ไปดูว่าตกลงแล้วเขาต้องการพูดอะไรกับหยางเฉิน”
“ครับท่านพ่อ!”
ซ่านกวนจื่อฉินหันหลังแล้วเดินออกไป
เมื่อหลี่เจียงสงเจอซ่านกวนจื่อฉินอีกครั้ง ก็ยิ้มและถามว่า “องค์ชายสามเป็นยังไงบ้างครับ ฝ่าบาทให้ผมเข้าไปหาคุณหยางไหมครับ?”
ซ่านกวนจื่อฉินยิ้มและพูดว่า “ผมจะพาเจ้าบ้านหลี่ไปหาคุณหยางเองครับ”
ไม่นาน ทั้งสองคนก็มาถึงที่พักของหยางเฉิน ซ่านกวนจื่อฉินเดินเข้าไปเคาะประตูห้องอย่างระมัดระวัง และพูดว่า “คุณหยางครับ เจ้าบ้านหลี่มาหาครับ บอกว่าท่านลืมของสำคัญไว้ที่ตระกูลหลี่ เขาจึงเอามาคืนให้ท่านด้วยตัวเองเลยครับ”
“ทันทีหลังจากนั้น หลี่เจียงสงก็พูดขึ้นมาว่า คุณหยาง ท่านดูสิ่งนี้ ผมสามารถเอาของเข้าไปให้ท่านได้ไหม?”
หยางเฉินที่ฝึกอยู่ในห้อง เมื่อได้ยินเสียงของซ่านกวนจื่อฉินก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่สงสัย
เขารู้ว่าตัวเองนั้นไม่ได้ลืมของไว้ที่ตระกูลหลี่ แล้วคำพูดนี้ของหลี่เจียงสงนั้นหมายความว่าอะไร?
“ให้เจ้าบ้านหลี่เข้ามาได้ครับ!” หยางเฉินพูด
ประตูห้องถูกเปิดออก จากนั้นหลี่เจียงสงกับซ่านกวนจื่อฉินก็เดินเข้ามา
หยางเฉินเหลือบไปมองซ่านกวนจื่อฉิน และพูดว่า “ผมมีเรื่องจะคุยกับเจ้าบ้านหลี่พอดี ต้องขอให้องค์ชายสามออกไปก่อนนะครับ!”
ซ่านกวนจื่อฉินตะลึงไปสักพัก เพราะกษัตริย์ซ่านกวนกำชับมาว่าให้เขาอยู่ใกล้ๆ หลี่เจียงสงตลอดเวลา และให้จับตาดูว่าพวกเขาพูดเรื่องอะไรกัน ไม่นึกว่าหลี่เจียงสงยังไม่ทันได้พูดอะไรหยางเฉินก็จะไล่เขาออกมาแบบนี้
“นี่……”
ซ่านกวนจื่อฉินลังเลอยู่สักพักและพูดว่า “คุณหยางครับ ร่างกายท่านเพิ่งจะหายได้ไม่นาน เสด็จพ่อของผมยังกังวลเล็กน้อย จึงให้ผมดูแลท่านอย่างใกล้ชิด”
หลี่เจียงสงแอบยิ้มอย่างลับๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าสิ่งที่ซ่านกวนจื่อฉินพูดนั้นหมายถึงอะไร?
หยางเฉินขมวดคิ้วพร้อมกับพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า “ทำไมเหรอครับ? นี่องค์ชายสามกังวลว่าเจ้าบ้านหลี่จะทำร้ายผมอย่างนั้นเหรอครับ?”
ซ่านกวนจื่อฉินที่ได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจอย่างมาก พร้อมกับรีบส่ายหัว “ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ เดี๋ยวผมจะออกไปเดี๋ยวนี้เลยครับ!”
แม้ว่าซ่านกวนจื่อฉินสั่งให้เขาอยู่ฟังเรื่องที่หยางเฉินกับหลี่เจียงสงพูด แต่ทว่าซ่านกวนจื่อฉินเองก็ไม่กล้าทำให้หยางเฉินไม่พอใจ อย่างไรก็ตามก็ไม่มีใครรู้ว่าวิถีบู๊ของหยางเฉินฟื้นกลับมาหรือยัง
ทันทีที่ซ่านกวนจื่อฉินออกไป หยางเฉินก็หันไปจ้องหลี่เจียงสงแล้วพูดว่า “เจ้าบ้านหลี่มีเรื่องอะไร ตอนนี้คงพูดได้แล้วนะครับ?”
หลี่เจียงสงก็วิ่งไปดูหน้าประตูอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ารอบๆ ไม่มีคนอยู่ เขาถึงพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ว่า “คุณหยางรู้เรื่องที่ราชวงศ์ซ่านกวนจะแต่งงานกับตระกูลหลี่แล้วใช่ไหมครับ?”
หยางเฉินเองก็คิดไม่ถึงว่าสิ่งที่หลี่เจียงสงจะพูดคือเรื่องนี้ เขามองไปที่อีกฝ่ายแล้วถามว่า “นี่คุณต้องการจะพูดอะไรกันแน่?”
หลี่เจียงสงพูดอย่างรวดเร็วว่า “จริงๆ แล้วนี่มันเป็นเกม เกมหนึ่งของกษัตริย์ซ่านกวนน่ะครับ”
“โอ้?”
หยางเฉินสนใจขึ้นมาทันทีพร้อมกับถามว่า “ผมอยากฟังรายละเอียดเพิ่มเติม!”
หลี่เจียงสงรีบพูดสิ่งที่หลี่จ้งพูดก่อนหน้านี้ให้เขาฟังหนึ่งรอบ พร้อมกับเรื่องที่ซ่านกวนจื่อฉินไปที่ตระกูลหลี่พูดเรื่องการแต่งงานครั้งนี้
หยางเฉินที่ได้ฟังก็รู้สึกตกใจอย่างมาก เขานึกมาตลอดว่า ที่ซ่านกวนโหรวแต่งงานกับตระกูลหลี่ ก็เพื่อช่วยตัวเอง เลยจำใจยอมแต่งงานกับตระกูลหลี่ ไม่นึกว่าจะเป็นเพราะราชวงศ์ซ่านกวนที่ยัดเยียดซ่านกวนโหรวให้แต่งงานกับตระกูลหลี่
“คุณหยางครับ ที่ผมพูดมาทั้งหมดคุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ผมรู้ว่าคุณเป็นคนฉลาดมาก คุณลองวิเคราะห์ดูดีๆ อีกสักรอบนะครับ แล้วคุณจะรู้สาเหตุทั้งหมดเอง”
หลี่เจียงสงพูดต่อว่า “ใครๆ เขาก็รู้ว่า คุณหยางเป็นคนรักเพื่อนฝูงอย่างมาก ถ้าท่านรู้เรื่องนี้ ในวันงานจริงคุณต้องเข้ามาขัดขวางแน่นอน”
“ถ้าผมเดาไม่ผิด ราชวงศ์ซ่านกวนคงจงใจบอกให้คุณรู้เรื่องนี้อย่างแน่ ว่ากันว่าซ่านกวนโหรวช่วยคุณออกมาจากตระกูลหลี่แล้ว ค่อยตอบตกลงแต่งงานตระกูลหลี่ใช่ไหมครับ?”
หยางเฉินแอบประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา
หลังจากที่ฟังหลี่เจียงสงพูด เขาก็หัวเราะ “คุณคงเดาผิดแล้วล่ะครับ ราชวงศ์ซ่านกวนไม่ได้บอกผม และที่ซ่านกวนโหรวตอบตกลงจะแต่งงานกับตระกูลหลี่ก็เพื่อช่วยผม”
“ผมในตอนนี้ก็เป็นแค่คนไร้ค่า แม้แต่ตระกูลหลี่เองยังหักหลังผม แล้วราชวงศ์ซ่านกวนจะเห็นผมอยู่ในสายตางั้นเหรอครับ? เจ้าบ้านหลี่ที่คุณบอกเรื่องทั้งหมดนี้กับผม คงไม่ได้อยากให้ผมเป็นศัตรูกับราชวงศ์ซ่านกวนใช่ไหมครับ?”
“สิ่งที่ผมบอกคุณได้ตอนนี้ก็คือ การแต่งงานระหว่างสองตระกูลของพวกคุณก็ดีอยู่แล้ว ถึงจะไม่แต่ง มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม และได้โปรดอย่าดึงผมเข้าไปเกี่ยวเลย คนไร้ค่าอย่างผมไม่สามารถเข้าไปขัดขวางการแต่งงานของสองตระกูลมหาอำนาจอย่างพวกคุณได้หรอกครับ”
หลี่เจียงสงตะลึงไปสักพัก และรีบพูดว่า “คุณหยางครับ ท่านเข้าใจผิดแล้วครับ พวกเราไม่ได้จะทำให้คุณบาดหมางกัน แต่สิ่งที่ผมพูดออกมาคือเรื่องจริงนะครับ”
หยางเฉินพูดเบาๆว่า “ถ้าพูดจบแล้ว ก็เชิญครับ!”
พูดจบ หยางเฉินก็นั่งลงพร้อมกับหลับตาและฝึกคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานต่อ
หลี่เจียงสงจ้องไปที่หยางเฉินอยู่สักพัก จากนั้นก็ถอนหายใจและพูดว่า”คุณหยางครับ คุณกำลังเข้าใจผมผิดนะครับ”
หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังและเดินออกไป
ทันทีที่เขาออกไป หยางเฉินก็ลืมตาขึ้นมาด้วยสายตาที่เย็นชา
หยางเฉินหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนว่า ทุกคนคงเห็นฉันเป็นแค่หมากตัวหนึ่งสินะ”
เขาเชื่อในสิ่งที่หลี่เจียงสงพูดว่าราชวงศ์ซ่านกวนเป็นคนไปขอตระกูลหลี่แต่งงาน แต่คนของราชวงศ์ซ่านกวนกลับบอกเขาว่า ที่ซ่านกวนโหรวตอบตกลงกับตระกูลหลี่ก็เพื่อเขา
ก่อนหน้านี้เขารู้อยู่แล้วว่ากษัตริย์ซ่านกวนไม่ใช่คนธรรมดา แต่ไม่นึกเลยว่าแก่ขนาดนี้แล้วยังร้ายกาจได้ขนาดนี้ แต่ก็ต้องยอมรับว่ากษัตริย์ซ่านกวนนั้นเป็นคนฉลาดจริงๆ
ไม่ว่าจะยังไง ราชวงศ์ซ่านกวนเป็นฝ่ายได้รับประโยชน์จากเรื่องนี้มากที่สุด
หลังจากที่หลี่เจียงสงออกไปได้ไม่นาน กษัตริย์ซ่านกวนก็มาหาหยางเฉินด้วยตัวเอง
“กษัตริย์ซ่านกวน มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ ใช้คนมาก็ได้ ทำไมถึงมาหาผมด้วยตัวเองแบบนี้ล่ะครับ?” เมื่อเห็นกษัตริย์ซ่านกวน หยางเฉินก็ถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ
กษัตริย์ซ่านกวนก็หัวเราะ “คุณหยางเป็นแขกคนสำคัญของราชวงศ์ซ่านกวนของเรา ผมจะกล้าใช้คนมาได้ยังไงล่ะครับ?”
หยางเฉินเองก็ไม่ใช่คนโง่ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นกษัตริย์ซ่านกวนมาหาตัวเอง แต่ทันทีที่หลี่เจียงสงมาหาตัวเขาเอง กษัตริย์ซ่านกวนกลับโผล่หัวออกมาแบบนี้ แน่นอนว่ามันต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแน่
“คุณหยาง ที่ผมมาในวันนี้ผมอยากบอกกับคุณว่า ไม่ว่าตอนไหนคุณก็เป็นแขกคนสำคัญของราชวงศ์ซ่านกวนของเรา ไม่ว่าหลี่เจียงสงจะพูดอะไรกับคุณ คุณอย่าไปเชื่อเขานะครับ” จู่ๆ กษัตริย์ซ่านกวนก็พูดออกมา
หยางเฉินหัวเราะเบาๆ “แน่นอนว่าผมต้องเชื่อกษัตริย์ซ่านกวนอยู่แล้วครับ จะว่าไปเจ้าบ้านหลี่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับผมนะครับ แค่เอาของของผมมาคืนแค่นั้นเอง”
กษัตริย์ซ่านกวนหัวเราะ “เป็นอย่างนั้นจริงๆ เหรอครับ?”
นัยน์ตาลึกๆ ของเขายังคงมีความสงสัยอยู่
