เมื่อหยางเฉินมองไปทางอวี๋เหวินปิง อวี๋เหวินปิงดูเหมือนจะรับรู้ได้ ก็มองไปทางหยางเฉิน เห็นเพียงเขากระตุกมุมปากแสยะยิ้มเล็กน้อย ตามด้วยร่างเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และหายไปจากที่เดิมในทันที
แต่ว่า เสียงขลุ่ยยังคงดังอยู่
จนกระทั่งในวินาทีนี้ ในที่สุดหยางเฉินก็แน่ใจสักทีว่า คนคนนั้นที่ใช้เสียงขลุ่ยควบคุมหลี่จ้งเมื่อกี้นี้ ก็คืออวี๋เหวินปิง
เขาดูตกใจ: “นี่มันเป็นไปได้ยังไง?”
อวี๋เหวินปิงเป็นใคร เขารู้ดีมาก ว่าเป็นแค่คุณชายใหญ่ของตระกูลมหาเศรษฐีในเมืองเยี่ยนตู ไม่มีแม้แต่ความแข็งแกร่งของแดนเทพ นี่ไม่เจอกันแค่ไม่กี่เดือน อวี๋เหวินปิงก็ทรงพลังถึงขั้นนี้แล้วเหรอ?
เพียงแค่ใช้เสียงขลุ่ย ก็สามารถควบคุมแดนเหนือมนุษย์อย่างหลี่จ้งได้เหรอ?
ตั้งแต่วันนั้นที่อวี๋เหวินเกาหยางตายด้วยน้ำมือของอวี๋เหวินปิง จู่ๆอวี๋เหวินปิงก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เมื่อหยางเฉินนึกถึงความแค้นที่ฆ่าพ่อ ก็แทบอยากจะฉีกอวี๋เหวินปิงให้เป็นชิ้นๆด้วยมือตัวเอง
แต่ว่า เขาหาอวี๋เหวินปิงไม่ได้เจอด้วยซ้ำ ต่อมาก็เกิดเรื่องราวมากมายขึ้นอีก จนถึงตอนนี้ เขาก็ไม่มีโอกาสแก้แค้นให้กับอวี๋เหวินเกาหยาง
วันนี้ กลับเจออวี๋เหวินปิงที่นี่
“อวี๋เหวินปิง!”
หยางเฉินแทบจะกัดฟันเละ และตะโกนด้วยเสียงทุ้ม
ลมปราณเดือดดาล ค่อยๆแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา ดวงตาทั้งคู่ของเขาค่อยๆกลายเป็นสีแดงเข้ม
แม้ว่าไม่สามารถรวมตัวลมปราณวิถีบู๊ออกมาได้ แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาจมอยู่ในความโกรธแค้น ก็รู้สึกว่าเลือดไหลเวียนไปทั่วร่างกาย ดูเหมือนจะกำลังเดือดพลุ่งพล่านอยู่
ในเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ซ่านกวนและตระกูลหลี่ยังรุมโจมตีหลี่จ้งอยู่ แต่หลี่จ้งที่ตกอยู่ในความบ้าคลั่ง แข็งแกร่งเกินไป แม้ว่าผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งสองตระกูลจะมากมาย ก็ไม่สามารถฆ่าหลี่จ้งได้ในเวลาสั้นๆ ทำได้เพียงทำให้หลี่จ้งได้รับบาดเจ็บต่อไป
แต่ว่า หลี่จ้งกลับเหมือนจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลย แม้ว่าร่างกายจะถูกทำลายจนเสียหายอย่างรุนแรงเกินกว่าที่จะทนดูได้ แต่ความแข็งแกร่งของเขายังคงยิ่งใหญ่ หลังจากที่โจมตีหลายครั้ง ก็มีผู้แข็งแกร่งหลายคนถูกฆ่า
“ผู้นำ พวกเขาทนไม่ไหวแล้ว ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป จะสูญเสียได้รุนแรงมากยิ่งขึ้น พวกเขาล่าถอยเถอะ!”
ในเวลานี้ จู่ๆผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลี่ก็พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยหวาดกลัว
ผู้แข็งแกร่งชั้นยอดอย่างพวกเขารุมโจมตีหลี่จ้งมากมายขนาดนี้ กลับยังไม่สามารถฆ่าหลี่จ้งได้ พวกเขาค่อนข้างสิ้นหวังจริงๆ
ในดวงตาของหลี่เจียงสงก็แสดงให้เห็นสัญญาณล่าถอย ตระกูลหลี่ได้รับความสูญเสียมากเกินไปแล้ว เป็นแบบนี้ต่อไป กองทัพทั้งหมดอาจถูกกวาดล้าง มีเพียงถอยออกไป ยังสามารถรักษาผู้แข็งแกร่งบางส่วนของตระกูลหลี่ไว้ได้
หลังจากที่ลังเลครู่หนึ่ง ในที่สุดหลี่เจียงสงก็ตัดสินใจ กัดฟันพูดว่า: “ทุกคน ถอยออกจากการต่อสู้ และออกไปให้เร็วที่สุด!”
“ครับ!”
ผู้แข็งแกร่งตระกูลหลี่รอคำสั่งของหลี่เจียงสงมาตลอด ในช่องเวลาที่หลี่เจียงสงออกคำสั่งล่าถอย แทบจะในทันที ทุกคนก็ถอยกลับไปพร้อมกันอย่างรวดเร็ว
ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ซ่านกวนก็โกรธทันที: “ห้ามถอย!”
ทันทีที่ผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลี่ถอนตัวจากการสู้รบ ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ซ่านกวนก็จะต้องแบกรับความโกรธของหลี่จ้ง แค่พวกเขาเหล่านี้ ไม่สามารถต้านทานได้ด้วยซ้ำ
เพียงแต่ว่า เดิมทีตระกูลหลี่กับราชวงศ์ซ่านกวนก็มีความแค้นอยู่แล้ว ผู้แข็งแกร่งตระกูลหลี่จะสนใจความเป็นความตายของราชวงศ์ซ่านกวนได้ยังไง?
ในช่วงเวลาหนึ่ง ผู้แข็งแกร่งทยอยถอยหลัง และหลี่จ้งก็ยิ่งบ้าคลั่งขึ้นมา โจมตีผู้แข็งแกร่งราชวงศ์อย่างบ้าคลั่ง
ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ ก็มีผู้แข็งแกร่งราชวงศ์สองคนถูกฆ่าอีก
“คุณหยาง คุณรีบลงมือเร็วเข้า! ไม่เช่นนั้นพวกเราจะตายอยู่ที่นี่กันหมด!”
ในเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์คนหนึ่ง มองไปทางหยางเฉินอย่างกะทันหัน พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปการวิงวอน
แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าราชวงศ์ซ่านกวนทำเรื่องที่ผิดต่อหยางเฉิน แต่ก็รู้พฤติกรรมของหยางเฉินดี ตอนนี้พวกเขาหมดหนทางจริงๆ ผู้แข็งแกร่งตระกูลหลี่ล่าถอย ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ทำได้เพียงรับมือกับความโกรธของหลี่จ้งคนเดียวเท่านั้น
เป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าใช้เวลาไม่นาน ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งหมดของราชวงศ์ซ่านกวน ก็จะตายอยู่ที่นี่
หยางเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ มองดูผู้แข็งแกร่งที่ยังคงต่อต้านหลี่จ้งอย่างสุดชีวิต สายตาของเขาก็กลายเป็นหนักแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ
“ได้เวลาจบเสียที!”
หยางเฉินเอ่ยปากพูดอย่างกะทันหัน
คำพูดนั้นลดลง เขาก็ออกแรงอย่างกะทันหัน “เพล้ง”ดังมาเสียงหนึ่ง ขวดเซรามิกสีขาวในมือของเขาก็แตกเป็นเสี่ยงๆ เม็ดยากลมๆสีดำก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา
แม้ว่าราชวงศ์จะทำผิดต่อเขา เขาก็ไม่สามารถมองดูคนบริสุทธิ์เหล่านั้น ตายอยู่ในเงื้อมมือของหลี่จ้งได้
นี่เป็นยาที่เฝิงเสียวหว่านเก็บไว้ให้เขา ถ้าเกิดทานยา เขาจะฟื้นคืนวิถีบู๊ชั้นยอดได้ในทันที แต่สามารถอยู่ได้เพียงสิบนาทีเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นต้องทานยาอีกเม็ดหนึ่ง มารักษาอาการบาดเจ็บ ก่อนที่ยาจะหมดฤทธิ์
เพียงแต่ว่า หลังจากที่ทานยา ผลข้างเคียงก็มหาศาล เขามีโอกาสตายสูงมาก!
แต่ว่าตอนนี้ เขาไม่คิดอะไรมากแล้ว หลี่จ้งได้รับบาดเจ็บสาหัส ซ่านกวนฟู่ก็เสียชีวิตแล้ว ด้วยสภาวะสูงสุดของเขา น่าจะฆ่าหลี่จ้งตายได้อย่างง่ายดาย
เขาไม่ลังเลอีกไปเลยสักนิด และกลืนเม็ดยาเข้าไปโดยตรง
“ตูม!”
ขณะที่เขาทานเม็ดยา ลมปราณวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัว ก็ปะทุออกมาจากตัวเขา
ในเวลาเดียว กระดูกทั้งตัวของเขา ก็มีเสียงดังกรอบแกรบขึ้นมา เหมือนถั่วทอด
พร้อมกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง หยางเฉินกำหมัดทั้งสองข้างแน่นๆ บนแขนทั้งสองข้าง เส้นเลือดปูดโปน เต็มไปด้วยพลัง
หยางเฉินรู้สึกถึงแข็งแกร่งอย่างสุดขีดอีกครั้ง จู่ๆก็มีความรู้สึกค่อนข้างเพลิดเพลิน แต่เขารู้ว่า ตัวเองยืนหยัดได้เพียงสิบนาที หลังจากนั้นสิบนาที เป็นตายก็ไม่รู้
“ทุกคน ถอยหลังเดี๋ยวนี้!”
หยางเฉินตะโกน วินาทีต่อมา ลมปราณอันน่าสะพรึงกลัว ก็กวาดไปทุกทิศทุกทาง โดยมีเขาเป็นศูนย์กลาง
พวกผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ราชวงศ์ หลังจากสัมผัสได้ถึงลมปราณวิถีบู๊อันทรงพลังบนตัวของหยางเฉิน แต่ละคนก็มีความสุขล้นเหลือในทันที ในดวงตายังมีความตื่นเต้น และก็ตื้นตันใจ
พวกเขาก็แทบจะถูกหลี่จ้งฆ่าทั้งหมด แต่ผู้พิทักษ์ของเมืองราชวงศ์ซ่านกวน กลับยังคงไม่ปรากฏตัว อย่างไรตามหยางเฉิน ผู้แข็งแกร่งที่เคยถูกราชวงศ์ทำให้ผิดหวัง กลับลุกขึ้นมา ขัดขวางหลี่จ้งแทนพวกเขา
“พรับ!”
ร่างกายของหยางเฉินกลายเป็นภาพติดตา ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของหลี่จ้งในทันที ยกมือก็ฟาดลงไปอย่างหนัก เสียงดังลั่น ร่างของหลี่จ้งกระเด็นออกไปในทันที
ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินรู้สึกร่างกายของตัวเองประสบกับการหวนกลับมาทำร้าย ยังไงซะเขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ก็ทานยาอีก ฝืนทนเพิ่มความแข็งแกร่ง ภายใต้สภาวะแบบนี้ สร้างความเสียหายต่อร่างกายของเขาเป็นอย่างมาก
แต่ว่าตอนนี้ เขาได้ปลงสังขารทั้งหมดแล้ว เพราะหลังจากที่ทานยาไป เขาก็ไม่มีทางรอด ไม่ก็ฆ่าศัตรูตาย ก็รอความตาย
แทนที่จะรอให้ตาย แน่นอนว่าเขาเลือกฆ่าศัตรู
“ฆ่า!”
ทันใดนั้นเขาก็เหยียบลงบนพื้น และร่างก็หายไปอีกครั้ง
“ผลัวะ ผลัวะ ผลัวะ!”
เมื่อปรากฏตัว ทุกคนก็ได้ยินเพียงเสียงกระทบกระทั่งดังมา หลี่จ้งราวกับลูกบอล ถูกหยางเฉินปราบปราม โจมตีอย่างบ้าคลั่ง
ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ซ่านกวนและตระกูลหลี่ร่วมมือกันโจมตีหลี่จ้งก่อนหน้านี้ ก็ทำให้หลี่จ้งได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว ตอนนี้หยางเฉินฟื้นคืนวิถีบู๊สูงสุดกลับมา ต้องโจมตีแข่งกับเวลา และทุกๆการโจมตีก็ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด
ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ซ่านกวนต่างก็ตกตะลึง นี่เป็นฉากที่สวยงามตระการตาอย่างสมบูรณ์ ทำให้คนตกตะลึง
เพียงแต่ สิ่งที่พวกเขาไม่ได้รู้ก็คือ หยางเฉินในเวลานี้ กำลังทนต่อการหวนกลับมาทำร้ายรุนแรงแค่ไหน
ตามการโจมตีทุกครั้ง หยางเฉินก็จะหวนกลับมาทำร้าย ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจว่า ทำไมเฝิงเสียวหว่านต้องบอกกับเขาว่า หลังจากที่ทานยา อย่างมากสามารถรักษาสภาวะสูงสุดได้แค่สิบนาที
เพราะว่า การโจมตีทุกครั้ง แม้ว่าจะฆ่าศัตรูจะตายแต่ตัวเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส สุดท้ายแล้ว ร่างกายของเขาจะถูกทำลายล้างเกินกว่าที่จะทนดูได้
