ตอนที่ 352 – อ้อนวอน
การขอใครสักคนเป็นสิ่งที่ยากสำหรับเอเลน่า ในฐานะลูกสาวคนเดียวของราชาปีศาจคนก่อนเธอไม่เคยต้องทำอย่างนั้น ไม่ใช่แค่เพราะสถานะของเธอ แต่เธอหยิ่งทะนงและแทนที่จะขอร้องคนอื่น เธอค่อนข้างจะทำเองมากกว่า
คิดถึงตอนที่เธออยู่ที่ป่าแห่งจุดจบ เธอเคยต้องขอคนอื่นเมื่อไหร่?
ในฐานะแมวดำตาแดง เธอเป็นหนึ่งในปีศาจระดับสูงที่ดีที่สุดแล้ว นอกจากนี้ เธอยังเป็นทายาทเพียงคนเดียวของราชาปีศาจ
เมื่อเธอยังเด็ก ปีศาจทุกตัวรู้เรื่องแมวหน้าอกโตที่มีอารมณ์ไม่ดีและไม่แยแส
เธอไม่ได้ถูกตำหนิทั้งหมด เธอเกิดมาแบบนั้น แต่ก็เป็นเพราะว่าเธอถูกเลี้ยงดูมาอย่างไรเธอเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่ไม่มีใครรังแกเธอ และทุกคนปฏิบัติต่อเธอราวกับว่าเธอเป็นราชินี และญาติๆ ของเธอและสมาชิกในเผ่าก็เอาอกเอาใจเธอ
ดังนั้น เอเลน่าจึงเป็นหัวใจของชนเผ่า และทุกคนก็หมุนรอบตัวเธอ ในสถานการณ์เหล่านั้นการเป็นคนที่อารมณ์ไม่ดีเพียงเล็กน้อยก็ค่อนข้างดีอยู่แล้ว
เธอที่ไม่เคยต้องขอใครเลย เธอจะทำยังไง?
แต่มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้
เอเลน่าที่เป็นอิสระและหยิ่งผยองกำลังพิงหลินเซียวด้วยน้ำตาขณะที่อ้อนวอนเขา
แคทเกิร์ลน่ารักกำลังร้องไห้อ้อนวอนเขา หัวใจของหลินเซียวกำลังจะแตก! แต่….
“เอเลน่า ข้าอยากช่วยเจ้า แต่เจ้าจะให้ข้าช่วยยังไง” หลินเซียวไม่ต้องการทำให้เธอผิดหวังและไม่สามารถโกหกได้ ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างตรงไปตรงมา
”ยังไงเหรอ? ตราบใดที่เจ้าเต็มใจ เจ้าทำได้แน่นอน!”
“ถึงผู้ชายจะพูดไม่ได้ว่าทำไม่ได้ แต่ครั้งนี้ข้ามีความตั้งใจแต่ไม่มีเรี่ยวแรง…”
“พูดอะไรของเจ้าเนี่ย!? หลินเซียว เจ้ามีวิธีอย่างแน่นอน! เจ้ามีหนทางเสมอ ทำไมครั้งนี้จะทำไม่ได้ล่ะ? เจ้าโกหก!”
“เอ่อ… เป็นไปได้ยังไงที่ข้าจะมีวิธีทุกครั้ง”
“แต่เจ้าไม่เก่งเรื่องเวทมนตร์หรอกหรือ?”
“ดูสิ นั่นไม่ใช่เวทมนตร์ธรรมดา นั่นคือมนต์ดำ”
“แล้วไง? ไม่รู้จักมนต์ดำเหรอ?”
“ข้าไม่”
หลังจากได้ยินเช่นนั้น เอเลน่าก็กังวลและกอดหลินเซียวให้แน่นขึ้น
” หยุดโกหก! เจ้ารู้อย่างแน่นอนว่าทำไมเจ้าถึงไม่รู้”
“เฮ้อ ข้าเข้าใจ แต่ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ข้าไม่ใช่สารานุกรมเวทมนตร์ ข้าไม่รู้ทุกอย่าง”
มนต์ดำเป็นหนึ่งในจุดอ่อนของเขา
แม้ว่าเขาจะมีความรู้และเกือบจะไปทั่วทั้งห้องสมุดของวิทยาลัยลอรันแล้ว สิ่งเดียวที่เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงคือมนต์ดำ และกิ่งก้านต่างๆ ที่ได้มาจากมัน เช่น เวทมนตร์จิต เวทมนตร์คาถาเขา
หรือเขาไม่อยากเรียนรู้อะไรทั้งนั้น
หลินเซียวถือว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งนอกรีตและอันตราย นอกจากนี้ในฐานะโอตาคุ เขามีความรู้สึกลึกซึ้งต่อการเป็นนักเวท
นักเวทเป็นสัญลักษณ์ของพลังและความรู้ เขาสามารถเรียนรู้สิ่งเหล่านั้นได้อย่างไร?
ในฐานะนักเวท คุณต้องดื่มยาที่ใหญ่ที่สุด ขว้างลูกไฟที่ใหญ่ที่สุด และเป็น DPS ที่แข็งแกร่งที่สุด! นั่นคือภาพลักษณ์ของนักเวทของหลินเซียว!
สำหรับมนต์ดำ… มันต่ำเกินไป
เนื่องจากอคติของเขา เขาจึงไม่รู้เกี่ยวกับมนต์ดำมากนักและไม่สามารถบอกได้ด้วยซ้ำว่ามนต์ดำประเภทใดที่อเดลได้รับ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถช่วยอะไรได้
“เอเลน่า อย่าเพิ่งขอร้องข้าเลย เจ้าเป็นราชาปีศาจ เจ้าไม่มีความคิดอะไรเลยเหรอ?”
” ข้า? ขะ-ข้าข้าไม่มี”
“โอเค เจ้าทำอะไรกับมันไม่ได้ ข้าก็ทำไม่ได้เหมือนกัน… เจ้าทนไม่ได้ที่จะให้ข้าสังหารเธอหรือทิ้งเธอไว้ข้างหลัง แล้วเจ้าอยากให้ข้าทำอะไร”
“ข้าแค่อยากให้เจ้าช่วยเธอ!”
“ข้าก็ต้องการเหมือนกัน แต่ข้าไม่มีทางทำได้จริงๆ”
“ไม่ เจ้าทำแน่นอน! … ได้โปรด ข้าขอร้อง!?”
“เอ่อ…. ต่อให้เจ้าขอร้องก็ไม่มีประโยชน์”
“หลินเซียว! ถ้าเจ้าสามารถช่วยป้าของข้าได้ งั้นข้า ข้า…”
“เจ้าจะ… อะไรนะ?”
หลินเซียวมองไปที่แมวสาวน้ำตาคลอที่แก้มแดงก่ำในอ้อมแขนของเขาและกลืนน้ำลาย
“ข้าจะให้… เจ้าของข้า…” เอเลน่ากัดริมฝีปากของเธอและบีบแต่ละคำออกช้าๆ
ถ้ามันเป็นเพียงคำวิงวอนของเธอ หลินเซียวก็ยังอดทนได้ แต่ในที่สุดเอเลน่าก็นำอาวุธนักฆ่าอาหารมื้อเย็นของเธอออกมา โอปไปของราชา
“หลินเซียว ตราบใดที่เจ้าช่วยป้าของข้า ข้าจะให้เจ้า ให้เจ้า…”
“แค่กๆ โอเค โอเค! ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้ายังไปต่อ ข้าก็ยังรู้สึกเหมือนคนเลว” หลินเซียวเช็ดเลือดที่แผดเผาที่หยดลงในปากของเขาอย่างเงียบ ๆ และขัดจังหวะเธอ “เฮ้ เจ้าพาข้ามาทำไม? ข้าเป็นคนซื่อตรงข้าจะไม่ข่มขู่เด็กผู้หญิงและเอาเปรียบพวกเธอจนตกอยู่ในอันตราย!”
”อา?”
“แต่หลินเซียว ทำไมเจ้าถึงมีเลือดกำเดาไหล? เจ้าบาดเจ็บหรือเปล่า”
“เอ่อ ไม่ ไม่…”
“ไม่? ดูหน้าเจ้าแดงสิ”
“ไม่ เจ้าไม่เข้าใจ.. นี่คือหน้าแดงจากการถูกกระตุ้น ไม่ใช่ในอีกความหมายหนึ่ง”
” อะไร?”
ข้าแค่ยกย่องรูปร่างของเจ้า”
” อา?”
หลังจากการจ้องมองของหลินเซียว เอเลเน่มองลงไปที่ร่างกายของเธอเองและเห็นว่าปกเสื้อของเธอถูกดึงเบิดออกพร้อมกับท่าทางของเธอ มันเหมือนกับว่าเธอให้ร่างกายของเธอเพื่อให้เขาเพลิดเพลิน ร่างกายของเธอ!?
เมื่อเธอนึกถึงท่าทางที่น่าอายของเธอและสิ่งที่เธอเกือบจะพูด เธอหน้าแดงและอยากจะเอาหัวโขกกำแพง
เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? เธอทำอย่างนั้นได้อย่างไร? เธอจะสัญญาได้อย่างไรว่าเธอจะ…เขา โชคดีที่เธอไม่ได้พูดและถูกขัดจังหวะ ไม่เช่นนั้นเธอจะสงสัยว่าเธอได้รับผลกระทบจากมนต์ดำและกำลังจะบ้าไปแล้ว!
“ฮ่าฮ่า โอเค โอเค เจ้าประหม่าเกินไป ดังนั้นความคิดแปลก ๆ บางอย่างจึงเป็นเรื่องปกติ มีบางอย่างที่เรียกว่าโรคกลัวที่แคบ เจ้าเคยได้ยินเรื่องนี้ไหม? เนื่องจากเจ้าอยู่ในถ้ำเล็กๆ แห่งนี้มานาน เจ้าจะสับสนและควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ดังนั้นอย่ากังวลไป”
“โรคกลัวที่แคบคืออะไร? ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลย…”
“เฮ้อ แต่เอาจริงนะ เอเลน่า แม้ว่าเจ้าจะเป็นราชาปีศาจ แต่คุณยังขาดประสบการณ์อยู่มากแต่ไม่ต้องกังวลไป”
หลินเซียวยิ้มในขณะที่ลูบหัวของเธอเบา ๆ และปลอบโยนเธอ
มีเพียงบางครั้งที่เอเลน่าแสดงด้านที่อ่อนแอของเธอ
บางทีชายคนเดียวที่โชคดีพอที่จะเห็นสิ่งนี้คือหลินเซียว
“เอาเป็นว่าข้าติดค้างเจ้าในชาติที่แล้ว ช่วยไม่ได้เพราะข้าเป็นนายของเจ้า…. คราวนี้ข้าจะช่วยเจ้าเอง”
“จริงเหรอ!? เจ้ามีวิธีไหม?”
หลังจากได้รับสัญญาของเขา ในที่สุดเอเลน่าก็ยิ้มออกมา
