บทที่ 110 : การต่อสู้ที่สวยงาม
ในทีมเยาวชนของน็อตติงแฮม ฟอเรสต์มีคนสองคนที่ถังเอินให้ความสนใจมากที่สุด คนแรกคือแกเร็ธ เบลซึ่งถูกถังเอินนำตัวมาจากเซาแทมป์ตัน แล้วใช้เวลาในการสังเกตความก้าวหน้าในการฝึกของเบลและดูว่าเขาพัฒนาขึ้นหรือไม่
เบลเชื่อฟังมาก แม้ว่าถังเอินลืมบอกเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงต้องเล่นตำแหน่งแบ็คซ้ายแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีผลลัพธ์ที่โดดเด่น แต่เขายังคงฝึกฝนต่อไป อีกสิ่งหนึ่งที่ถังเอินให้ความสนใจมากคือการฝึกเตะฟรีคิกของ เบล
สิ่งที่ทำให้ถังเอินตื่นเต้นอย่างมากก็คือ หลังจากผ่านการแนะนำและการฝึกฝนอย่างเหมาะสม ความสามารถของเด็กคนนี้ในด้านการยิงฟรีคิกก็แสดงให้เห็นในที่สุด
เมื่อยืนอยู่ข้างสนามและเห็นเด็กคนนี้เตะบอลข้ามกำแพงมนุษย์ที่กำลังเคลื่อนที่อยู่ครั้งแล้วครั้งเล่าถังเอินรู้สึกราวกับว่าเขาได้เห็นการกำเนิดของเบ็คแฮมอีกคน
ความรู้สึกของความสำเร็จจากการได้เห็นความสามารถโดยเฉลี่ยของผู้เล่นค่อยๆโดดเด่นขึ้นเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถแสดงออกด้วยคำพูดได้ มันก็เหมือนกับว่า…. เหมือนคลอดบุตรและเลี้ยงด้วยมือตนเอง
ผู้เล่นอายุน้อยเหล่านี้เป็นลูกของเขา และถังเอินเป็นพ่อของพวกเขา
สำหรับอีกคนหนึ่งที่เขาให้ความสนใจเป็นอย่างมาก นั่นคือจอร์จ วู้ด อย่างไรก็ตามมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถบอกเหตุผลว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เวส มอร์แกนเป็นหนึ่งในผู้ที่เข้าใจเหตุผล
หลังจากทีมได้เล่นมาสี่นัดแล้วถังเอินไม่ได้ส่งวู้ดลงสนามแม้แต่ครั้งเดียว ทุกครั้งที่มีการแข่งขันวู้ดจะอยู่ในรายชื่อสำรอง
ถังเอินไม่ให้โอกาสเขาลงสนามแม้แต่นาทีเดียวเคอร์สเลคคิดว่าถังเอินกังวลว่าเด็กคนนี้จะลงไปทำร้ายคนอื่นจากทีมตรงข้ามอีกครั้ง อย่างไรก็ตามถังเอินเองก็รู้ดีถึงเหตุผลที่เขาทำเช่นนั้น
หลังจากฝึกซ้อมมาทั้งวัน ผู้เล่นของทีมเยาวชนก็เริ่มออกจากสนามซ้อม พูดคุยกันว่าพวกเขาจะไปที่ไหนและจะทำอะไร
นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับพวกเขาในการพักผ่อนถังเอินและเคอร์สเลคไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของผู้เล่นมากนัก
หลังจากอำลาเคอร์สเลคและโค้ชคนอื่นๆถังเอินก็รีบไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ยังมีผู้เล่นสองสามคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังนั่งคุยกันหนึ่งในนั้นคือกัปตันทีมเยาวชน เวส มอร์แกน
ถังเอินเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขา เขามองไปรอบๆ แต่ไม่พบจอร์จ วู้ดเขาถามว่า “มีใครเห็นวู้ดบ้างไหม”
มอร์แกนยืนขึ้นและพูดว่า “ไม่ ผู้จัดการเราไม่เห็นเขากลับมาเลย”
“หืม?” ถังเอินคิดว่ามันแปลก “ไม่เห็นเขากลับมาเหรอ?”
มอร์แกนพยักหน้าก่อนจะชี้ไปทางเหนือ “ผมเห็นเขาเดินตรงไปในทิศทางนั้นทันทีหลังจบการฝึก”
เมื่อเห็นมอร์แกนชี้ไปทางเหนือถังเอินก็เดาได้แล้ววู้ดต้องไปที่สนามที่สองเพื่อฝึกซ้อมเพิ่มเติมด้วยตัวเอง เด็กคนนี้!
“ขอบคุณมาก หวังว่าพวกเธอจะมีช่วงเวลาที่ดีในคืนนี้!” ถังเอินบอกลาผู้เล่นและเดินไปที่สนามที่สอง
เมื่อไปมาถึงสนาม มันก็เป็นไปตามที่ถังเอินคาดไว้ภายใต้แสงอาทิตย์ยามเย็นจอร์จ วู้ดได้ฝึกซ้อมพื้นฐานแบบเดียวกับที่เขาทำมาตลอดปีที่ผ่านมาอย่างต่อเนื่อง ทั้งลูกโหม่ง การผ่านบอล การเลี้ยงบอล…
เมื่อเห็นสิ่งนี้ถังเอินไม่รู้สึกประทับใจเลย อันที่จริงเขาโกรธเล็กน้อย เขารีบวิ่งไปข้างหน้าและเหยียบลูกฟุตบอลที่วู้ดเตะ
“ตาของวู้ดเลื่อนขึ้นจากเท้าของถังเอินและเห็นทเวนที่โกรธจัด”
ถังเอินยก 4 นิ้วขึ้นและแสดงต่อสายตาของวู้ดด้วยความโกรธเล็กน้อยในน้ำเสียงถังเอินกล่าวว่า “4 ชั่วโมง ระยะเวลาการฝึกซ้อมสูงสุดที่ยูฟ่ากำหนดไว้สำหรับผู้เล่นเยาวชน” หลังจากนั้น 4 นิ้วก็เปลี่ยนเป็น 2 นิ้วและดูเหมือนว่าตัวเลขจะลดลง
“ 20 ชั่วโมงระยะเวลาการฝึกซ้อมสูงสุดสำหรับทีมเยาวชนในหนึ่งสัปดาห์ คุณรู้หรือไม่ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องทำกฎเกณฑ์ดังกล่าวโดยเฉพาะ จอร์จ”
วู้ดส่ายหัวเขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก สำหรับเขาการฝึกซ้อมเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขา
ถังเอินตำหนิอย่างรุนแรง “รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงหยุดการฝึกซ้อมของเธอ หากเธอยังคงฝึกต่อไปอีก 2 ชั่วโมงหลังจากได้รับการฝึกอย่างเข้มข้น 3 ถึง 4 ชั่วโมงของทุกวัน ร่างกายของเธอจะพังก่อนที่คุณจะประสบความสำเร็จ! “
ถังเอินพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่และคิดว่าวู้ดจะตกใจกับมัน เขาส่ายหัวและตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “ผมไม่คิดว่าการฝึกซ้อมประจำวันของทีมจะเหนื่อยเกินไปผมยังมีแรงที่จะฝึกต่อ”
เอาล่ะ ฉันไม่สนหรอกว่าร่างกายของเธอจะรับได้แค่ไหน ไม่ว่ายังไงก็ตามเธอต้องหยุดฝึกและกลับบ้าน!”
ถังเอินพูดขณะกลิ้งลูกบอลไปมาแต่เขาไม่ได้สังเกตว่าวู้ดจับจ้องมาที่ลูกบอลและกำลังติดตามการเคลื่อนไหวของถังเอิน
หลังจากดึงลูกบอลไปมาประมาณสิบครั้งถังเอินดึงขาขวากลับอย่างแรง แล้วกลิ้งบอลกลับเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็เตะบอลไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและสะบัดปลายเท้าของเขา
ฮาฮา! ฉันทำมัน! ถังเอินซึ่งทักษะฟุตบอลแย่มาก อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงลมกระโชกแรงอยู่ข้างๆ! เมื่อรู้สึกถึงอันตราย เขาจึงโค้งตัวไปข้างหลังโดยสัญชาตญาณ หลังจากนั้นก็เห็นได้ชัด…
วู้ดได้เข้ามาแย่งบอล และในขณะเดียวกันขาซ้ายของเขาก็เหวี่ยงไปที่ลูกบอลในอากาศอย่างรวดเร็ว ลมกระโชกแรงที่เขาสัมผัสได้ก่อนหน้านี้มาจากขานี้จริงๆ!
ลูกบอลอยู่ห่างจากเท้าของถังเอินไม่ถึง 5 เมตร และเมื่อมองไปที่ท่าทางที่ดุดันของวู้ดถ้าเขาเตะบอลออกไปเล็กน้อย ขาขวาของถังเอินก็จะต้องได้รับบาดเจ็บและถังเอินจะต้องมาสนามฝึกด้วยไม้ค้ำยัน
หลังจากที่ถังเอินได้ล้มลงกับพื้นเขาได้จ้องมองไปที่แนวต้นไม้ทางตอนเหนืออย่างตะลึง วู้ดได้เตะบอลตรงไปทางด้านหลังของป่า ที่นั่นมีความลาดชัน และใต้เขื่อนที่อยู่ก้นเนินคือแม่น้ำเทรนต์!
เด็กคนนี้! กว่าจะได้เตะบอลจริงๆ…นั่นไม่ใช่ประเด็น! ประเด็นคือเขาสามารถแย่งบอลได้อย่างสวยงาม
หากสิ่งนี้เกิดขึ้นระหว่างการแข่งขัน… มันเป็นแนวรับที่จะปลุกเร้าเสียงเชียร์ของแฟนๆมันสมบูรณ์แบบมาก!
จอร์จ วู้ดไม่รู้ว่าถังเอินกำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนั้น ขณะที่วู้ดกำลังวิ่งเก็บลูกบอลหลังจากวิ่งไปไม่กี่ก้าวถังเอินก็ได้หยุดเขา “อย่าไปนะ จอร์จ รู้ไหมว่าเธอเตะบอลไปที่ไหน”
“วู้ดชี้ไปที่ป่า”
“ผิด มันไกลกว่านั้นเธอเตะบอลไปที่แม่น้ำเทรนต์ ปล่อยมันไปเถอะอย่าไปสนใจมันเลย”
“แต่นั่นเป็นลูกบอลของสโมสร” วู้ดกลัวว่าสโมสรจะหักเงินเขา
“ทุกปี สโมสรสูญเสียลูกฟุตบอลไปนับไม่ถ้วนการสูญเสียอีกหนึ่งลูกไม่มีผลอะไรมากนักหากเธอโชคดีฉันคิดว่าบางทีเธออาจจะเห็นลูกฟุตบอลในแม่น้ำอีกมากมายในช่วงฤดูใบไม้ผลิ” “
“เหตุผลที่เป็นเช่นนั้น?” วู้ดรู้สึกสับสน
“เพราะลูกบอลที่เธอเพิ่งเตะไปคงจะลอยไปมหาสมุทรแอตแลนติกแล้วล่ะ! ฮ่าฮ่า!” เอาล่ะมาช่วยพยุงฉันขึ้นที
“ทำไม?” วู้ดดูเหมือนจะไม่เต็มใจ
“ทำไม? เธอเป็นคนทำฉันเจ็บถ้าเธอไม่พยุงฉันเธอจะให้ฉันกระโดดกลับด้วยขาข้างเดียวเหรอ? มาเร็วมาช่วยพยุงฉันกลับบ้านทีใกล้จะมืดแล้ว”
วู้ดเดินไปหาถังเอินและก้มลงให้ถังเอินปีนขึ้นไปบนหลังของเขาโดยไม่มีทางเลือก เด็กหนุ่มวัย 17 ปีแบกชายวัย 34 ปี ฉากนั้นค่อนข้างตลก
“เฮ้ จอร์จ”
“อะไร?”
“บอกฉันทีว่าทำไมเธอถึงพยายามที่อยากจะฝึกฝนตัวเองเป็นพิเศษ”
“เพราะผม…” วู้ดพึมพำ “ผมรู้สึกว่าพื้นฐานของผมอ่อนแอเกินไป”
ถังเอินยิ้ม “จอร์จ เธอรู้ไหมว่าเหตุผลที่ฉันไม่ให้เธอลงสนามในช่วงสองสามแมตช์ที่ผ่านมเป็นเพราะอะไร?”
“เพราะพื้นฐานของผมอ่อนแอ”
“นั่นเป็นเพียงเหตุผลหนึ่งเท่านั้น ที่จริงแล้วฉันอยากจะให้เธอสังเกตว่าเพื่อนร่วมทีมของเธอซึ่งได้รับการฝึกซ้อมมาตลอดเจ็ดถึงแปดปีทำในสนามเป็นอย่างไร
เธอต้องเริ่มเรียนรู้จากคนรอบข้าง เรียนรู้ว่าพวกเขาจัดการกับลูกบอลอย่างไร วิธีตอบสนองต่อสถานการณ์ต่างๆ ระหว่างการแข่งขัน
และจดจำมันด้วยหัวใจ สิ่งนี้จะกลายเป็นประสบการณ์ของเธอ จำประสบการณ์เหล่านี้ไว้ด้วยหัวใจ และครั้งต่อไปที่เธอได้พบกับสถานการณ์ที่กองหน้าของศัตรูกำลังวิ่งอยู่ข้างหน้าเธอ และเธอกำลังไล่ตาม เธอก็จะรู้ว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่ควรทำคือ”
“อืม” วู้ดพยักหน้า
“และถ้าเธอยังยืนยันที่จะฝึกซ้อมแบบนี้ทุกวันเธอก็ทำได้ ฉันอนุญาติ อย่างไรก็ตามเธอต้องทำภายใต้การดูแลของฉัน แต่เธอต้องฝึกไม่เกิน 40 นาที หลังจากฝึกกับเพื่อนร่วมทีม นอกจากนี้ จอร์จ…”
“หืม?”
“ถึงเธอจะเตะฉันตอนนี้ ฉันยังต้องพูดอีกว่าการเตะของเธอนั้นสวยมาก!”
